Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Είναι μερικά βράδια που οι περιστάσεις απαιτούν νίκη για βαθμολογικούς πάνω από όλα λόγους και το μόνο που πραγματικά ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα. Ένα τέτοιο βράδυ ζήσαμε στο Μόναχο και υπό αυτό το πρίσμα αποστολή εξετελέσθη.
Ίδιες συνθήκες, ίδια προσέγγιση και για την μάχη με την Ρεάλ. Που είναι αυτή τη στιγμή πολύ, πολύ καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό. Αυτό είναι το… κακό νέο. Το καλό; Οι πρωταθλητές Ευρώπης με ρεκόρ 8-0 δεν έχουν ανάγκη τη νίκη και μπορεί ασυναίσθητα το μυαλό να “τρέξει” στο μεγάλο ντέρμπι της ACB με την Μπάρτσα, την Κυριακή.
Η ευκαιρία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστούμε ποιοι δεν ταξίδεψαν στην Αθήνα για την Ρεάλ.
Αυτή την περίσταση πρέπει να την εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός, να είναι σκληρός και αποφασισμένος να “πεθάνει” στο γήπεδο. Αν συμβεί αυτό, όλα μπορούν να γίνουν και μια δεύτερη διαδοχική νίκη απέναντι σε τέτοιο αντίπαλο, θα είναι πραγματικό βάλσαμο βαθμολογικά και ψυχολογικά.
Ό,τι χειρότερο ο αποπροσανατολισμός
Αφού ξεκαθαρίστηκε πως οι βαθμοί και το διπλό ήταν το Α και το Ω στο ματς με την Μπάγερν, ας μιλήσουμε για μπάσκετ.
Μετά από τέτοιο σερί ηττών και με τόσα αγωνιστικά προβλήματα, δεν υπήρχε περίπτωση να μπει στο γήπεδο ο Ολυμπιακός και να παίξει μπασκετάρα.
Είδαμε μια ακόμα πολύ μέτρια εμφάνιση, που απλά συνοδεύτηκε από αποφασιστικότητα τις στιγμές που έπρεπε και έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των κόκκινων. Κατά τη γνώμη μου πέρα από αποφασιστικότητα, ο Ολυμπιακός είχε και τύχη.
Γιατί, δεν έπαιξε τόσο καλή άμυνα, όσο… μαρτυρούν τα άθλια ποσοστά της Μπάγερν στην επίθεση. Η ομάδα τα κατάφερε και επειδή ο αντίπαλος βρέθηκε σε κακή βραδιά εκτελεστικά.
Μιλάμε για 42% στα δίποντα και 15% στα τρίποντα. Μόνο με τέτοια ποσοστά από τον αντίπαλο θα μπορούσε να νικήσει ο Ολυμπιακός σε μια αναμέτρηση που είχε άκουσον άκουσον 12 κατοχές λιγότερες!
Το καταλαβαίνουμε όλοι ότι με -12 κατοχές, μπορείς να κερδίσεις την Μπάγερν στην κακή της βραδιά. Όχι καλύτερες ομάδες από τους Γερμανούς και πιο “ζεστές” και από αυτές κυκλοφορούν… ένα σωρό στην Ευρωλίγκα.
Ο Ολυμπιακός ουσιαστικά είχε ένα καλό διάστημα όταν έπρεπε, στα πρώτα 6-7 λεπτά της τελευταίας και καθοριστικής περιόδου και για αυτό έφυγε αλώβητος από το Μόναχο. Έγραψα για τα κάκιστα ποσοστά της Μπάγερν. Το… εξτραδάκι, από την πλευρά των νικητών, ήταν το μίνι – ξέσπασμα του Στρέλνιεκς. Αν το καλοσκεφτείτε στην ροή και την “οικονομία” της αναμέτρησης αυτοί οι 10 σχετικά μαζεμένοι πόντοι του Λετονού – μαζί με κάποια εύκολα τελειώματα που τα έχασε η Μπάγερν – έκαναν αν όχι όλη την διαφορά, την μεγαλύτερη.
Ολυμπιακός κριτική: Οι σκληροί μιλάνε στο τέλος!
ΤΡΥΠΕΣ: Ριμπάουντ και λάθη
Ο Ολυμπιακός ακόμα και απέναντι στη Μπάγερν που δεν διαθέτει τοπ ψηλό, είχε ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα στα ριμπάουντ. Το βλέπουμε σε όλους τους αγώνες και δεν γίνεται να είναι τυχαίο. Πρέπει να βρεθεί λύση, γιατί ομάδα που θέλει να παίξει άμυνα και να τρέξει, είναι αδύνατο να τα καταφέρει όταν είναι τόσο κακή, τόσο ευάλωτη στα ριμπάουντ.
Τα ριμπάουντ είναι μια από τις πιο εμφατικές αδυναμίες της φετινής ομάδας. Και απορρέει από την τρύπα στο “5” και από το γεγονός πως μετά από αλλαγές στα σκριν τα γκαρντ που καλούνται να κερδίσουν τις μάχες απέναντι σε σχεδόν κατά κανόνα ψηλότερους αντιπάλους, ΔΕΝ έχουν έμφαση και ικανότητα στον τομέα αυτό.
Το δεύτερο επίσης τεράστιο πρόβλημα που εμφανίζεται συνεχώς, είναι η ευκολία με την οποία ο Ολυμπιακός κάνει το λάθος. Μόνο η Νταρουσάφακα και τα Γκραν Κανάρια έχουν ως τώρα περισσότερα λάθη από τους ερυθρόλευκους στη λίγκα κι αυτό λέει πολλά.
Η ομάδα του Μπλατ όχι μόνο κάνει πολύ εύκολα το λάθος, δεν μπορεί να… προκαλέσει η ίδια λάθη στις αντίπαλες επιθέσεις. Γιατί δεν διαθέτει πολλούς παίκτες ικανούς να πιέσουν πολύ πάνω στη μπάλα.
Όταν απέναντι στη Μπάγερν έχεις 16 λάθη και η ομάδα του Ράντονιτς μόλις 7, δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση. Θυμηθείτε πόσο πιο εύκολα κάνει ο Παναθηναϊκός το λάθος στην Ευρωλίγκα και πόσα – πιο – λίγα λάθη έκανε στα δύο πρόσφατα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Υπάρχουν πολλά επί μέρους θέματα και λεπτομέρειες που μπορούμε να συζητήσουμε. Ας μείνουμε στα βασικά. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με πρόβλημα στα ριμπάουντ και στα λάθη, που μέχρι τώρα δεν έχει τα εργαλεία να… συμμαζέψει κάπως την κατάσταση εξωθώντας τον αντίπαλο σε σφάλματα.
Όλοι ξέρουμε πως τα ριμπάουντ και τα λάθη είναι οι δύο πιο σημαντικοί τομείς σε ότι αφορά τις κατοχές. Και ο Μπλατ γνωρίζει καλύτερα από όλους μας πως ομάδα που χάνει στις κατοχές, δεν μπορεί ούτε να τρέξει, ούτε τον ρυθμό να ελέγξει.
Μετά από νίκη, ας το δούμε λίγο πιο ψυχρά
Είναι καλύτερο και πιο… εύπεπτο να καταγράφεις και να κρίνεις τις αδυναμίες μετά από νίκες. Ο Ολυμπιακός με το ροτέσιον που αυτές τις μέρες έχει χρησιμοποιήσει ο κόουτς Μπλατ είναι μια ομάδα με 3 γκαρντ, με 3 τριάρια, εσχάτως με… 3 τεσσάρια και ένα σέντερ για τοπ επίπεδο! Ακούγεται φυσιολογικό;
Ναι ή όχι, τούτη τη στιγμή, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όσο περνάει ο καιρός ολοένα και απομακρύνει από το βασικό έστω και το δεύτερο βασικό ροτέσιον τον Μάντζαρη ο προπονητής. Όταν λέμε γκαρντ, ΕΝΝΟΟΥΜΕ τους παίκτες που μπορούν να βάλουν την μπάλα στο παρκέ με άνεση, να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους και τους συμπαίκτες τους και να εκτελέσουν. Με τον Μάντζαρη παρκαρισμένο υπάρχουν μόλις 3 γκαρντ. Σπανούλης, Γκος, Στρέλνιεκς.
Καθαρόαιμο σούτινγκ γκαρντ (ο ορισμός αυτής της θέσης είναι ο Χίγκινς της ΤΣΣΚΑ) δεν υπάρχει. Πάμε στο τρία. Τα έχουμε πει. Παπανικολάου, Τουπάν, Τίμα. Το να παίζουν όλοι καλά και να έχουν ρυθμό σε μια θέση υπερφορτωμένη έχει αποδειχτεί στη πράξη όχι μόνο φέτος, αλλά και άλλες φορές, πως είναι πραγματικά δύσκολο.
Αυτό που αναγκαστικά συμβαίνει και το είδαμε κατά κόρον και στο Μόναχο, είναι κάποιος από αυτούς να κατεβαίνει στο “2”. Ίσως βολεύει μερικές φορές αμυντικά. Επιθετικά, επειδή κανείς τους δεν είναι μετρ στο ποστάρισμα, δεν είναι εύκολο να λειτουργήσει. Ούτε στη δημιουργικότητα, ούτε στην… στατικότητα που παρατηρώ σε τέτοια σχήματα και την σιχαίνεται ο ίδιος ο Μπλατ.
Πάμε στο “4”. Από το καλοκαίρι γράφω ότι όσοι μου περιέγραφαν τον Λεντέι ως ένα πολλά υποσχόμενο παίκτη, μιλούσαν για τεσσάρι. Ο Ολυμπιακός τον απέκτησε για πεντάρι και το έλεγε και επίσημα. Ο κόουτς τον έβαλε στο “4” και ως δια μαγείας στα δύο τελευταία παιχνίδια με Παναθηναϊκό και Μπάγερν είναι σαν να βλέπεις άλλο παίκτη! Καθόλου μαγικό, μάλλον φυσιολογικό. Γιατί, σε αυτή την θέση οι αδυναμίες που βλέπουμε στο “5” κρύβονται και εμφανίζονται οι δυνατότητες!
Ο Λεντέι ΔΕΝ μπορεί να μαρκάρει στο χαμηλό ποστ στο 5. Δεν θα αλλάξει αυτό. Ως σέντερ πρέπει σε μικρό χώρο να κάνει τα… δικά του στην επίθεση και επίσης καλείται να πάρει ριμπάουντ απέναντι σε πιο δυνατούς και πιο ψηλούς αντιπάλους. Αντίθετα στο “4” βρίσκει χώρο να ξεκινάει με τρίπλα από έξω προς τα μέσα, που είναι η σπεσιαλιτέ του.
Μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικός στα ριμπάουντ, γιατί αντιμετωπίζει αντιπάλους πιο στα μέτρα του και συνάμα επειδή απειλεί από το τρίποντο – δεν έχει σημασία η μηχανική της εκτέλεσης – μπορεί να βοηθάει πολύ και στο Spacing (αποστάσεις), κάτι πολύ σημαντικό στο μυαλό του προπονητή, που πασχίζει να το βελτιώσει.
Συμπέρασμα: Ο Λεντέι όχι απλά στέκεται, αλλά μπορεί να κάνει και ζημιές στη θέση “4” στο τοπ επίπεδο. Ο Λεντέι στην θέση “5” δεν μπορεί στο τοπ επίπεδο να σταθεί, παρά να έχει απλά κάποιες εκλάμψεις. Αποτέλεσμα: Για να βγάλει το μπάσκετ που έχει μέσα του ο Αμερικανός πρέπει να παίζει ως πάουερ φόργουορντ και έτσι ξαφνικά δεν μιλάμε απλά για τρία τριάρια, αλλά και για τρία τεσσάρια!
Φυσικά, αυτός που θα την πληρώσει είναι ο Βεζένκοφ. Φαίνεται ήδη. Και που να πάει ο Αλέξανδρος για να χωρέσει και να προσφέρει; Στο “3”; Μα εκεί υπάρχουν ήδη τρεις παίκτες! Ή μήπως ο Πρίντεζης που είναι σε εξαιρετική αθλητική κατάσταση και το έχει ρίξει στα βάρη, ξαφνικά να καθιερωθεί – και – στο “5”;
Μπέρδεμα μεγάλο, όχι αστεία. Και ο Βεζένκοφ που φυσικά έχει τις δικές του αδυναμίες όσο έβρισκε σταθερό χρόνο και ρόλο στο ροτέσιον, βοηθούσε πολύ σε ένα τομέα που είπαμε ότι ο Ολυμπιακός “αιμορραγεί”, στα ριμπάουντ.
Για το “5” δεν πιστεύω να έχετε διάθεση μετά από όλα αυτά να γράψω πάλι τα ίδια. Μιλουτίνοφ που προσπαθεί να τα κάνει όλα σε ένα φοβερά υπερφορτωμένο σε απαιτήσεις και ενέργεια ρόλο. Ο Μπόγρης όσο παίζει τα δίνει όλα, αλλά δεν επαρκεί όσο και φιλότιμος να είναι.
Με όσα γράφω απλά καταγράφω τον τρόπο που εξελίσσεται το ροτέσιον του Ολυμπιακού αυτές τις μέρες. Αυτά αλλάζουν.
Τώρα, όμως, πραγματικά βλέπουμε μια ομάδα με 3 γκαρντ, 3 τριάρια, πλέον 3 τεσσάρια και ένα σέντερ έτοιμο για το τοπ επίπεδο.
Εχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε όσο προχωράει η σεζόν τι έχει στο μυαλό του ο Ντέιβιντ Μπλατ. Πιο σωστά ΤΙ ΕΙΧΕ στο μυαλό του, όταν το καλοκαίρι αντί να κάνει αυτό που όλοι νομίζαμε προφανές, αντί να υπογράψει γκαρντ υπέγραψε τρίτο τριάρι (Τίμα) και αντί να υπογράψει αθλητικό σέντερ, υπέγραψε τεσσάρι!
Ποτέ δεν ήταν συμβατικός προπονητής. Ούτε προβλέψιμος και εύκολος να τον… διαβάσεις. Αυτό που φαίνεται είναι πως μετά από αυτές τις δύο καλοκαιρινές αποφάσεις που μόλις περιέγραψα, έχει ήδη επιδοθεί από Νοέμβρη μήνα σε αλχημείες.
Αν δε ισχύσει αυτό που λένε ως τώρα στον Ολυμπιακό, πως ό,τι και προσθήκη ή προσθήκες να γίνουν ΔΕΝ θα φύγει κάποιος παίκτης, τότε είναι ακόμα πιο ασφαλές να μιλάμε για αλχημείες και πιθανότατα για διαφορετικές ομάδες σε Ευρωλίγκα και ελληνικό πρωτάθλημα.
Να σας πω κάτι, όμως; Ο Μπλατ ΠΑΝΤΑ αλχημιστής ήταν. Ποτέ δεν πήγαινε με την πεπατημένη. Πόσοι θυμούνται τι είχε συμβεί το 2014 και ποιος ήταν ο παίκτης – κλειδί για να περάσει στο φάιναλ φορ η Μακάμπι και τελικά να πάρει την κούπα από το πουθενά;
Αν δεν είναι αυτό… αλχημεία, τότε τι είναι;
Ο 34χρονος τότε Ντέιβιντ Μπλούθενταλ! Στη τότε σειρά των Playoffs με το Μιλάνο που κρίθηκε στα 4 ματς είχε 11.5 πόντους και 4 ριμπαόυντ και στο φάιναλ φορ με αντιπάλους την ΤΣΣΚΑ και την Ρεάλ ο τύπος είχε 14.5 πόντους μέσο όρο με 54% στο τρίποντο!
Όλοι θυμούνται τον Ράις, τον Χίκμαν, άντε και τον Τάιους, ελάχιστοι θυμούνται ότι ο “Μπλου” είχε κάνει… αδιανόητα πράγματα και ήταν εκείνος που πλήγωσε τις αντίπαλες άμυνες, τις άνοιξε και μετά βρήκαν χώρους να μπουκάρουν τα combo – guard της Μακάμπι!
Ακόμα και όσοι το θυμούνται, πιθανότατα ΔΕΝ γνωρίζουν πως ο Μπλούθενταλ είχε σταματήσει το μπάσκετ το 2012! Το ανακοίνωσε, επέστρεψε στις ΗΠΑ για να πάρει το πτυχίο του και παράλληλα είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως ατζέντης.
Έχοντας αποχωρήσει επίσημα από την ενεργό δράση πέρασε ένα χρόνο διαβάζοντας για να αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιό του. Τον πήρε τηλέφωνο ο Μπλατ για να γυρίσει στη Μακάμπι. Έβγαλε το κουστούμι και έβαλε ξανά το σορτσάκι ένα χρόνο μετά την ανακοίνωση ότι αποχωρεί.
Έπαιξε ένα χρόνο, πήρε την Ευρωλίγκα (για δεύτερη φορά, αφού ήταν παίκτης – κλειδί και στην κατάκτηση του 2004 δέκα χρόνια πριν!) και μόλις τελείωσε η σεζόν φυσικά ανακοίνωσε για δεύτερη φορά και οριστική, ότι ξανά – σταματάει το μπάσκετ!!!
Αυτή η απόφαση, άλλαξε την ιστορία και… γέννησε μια κούπα από το πουθενά για την Μακάμπι. Ο τύπος που το προηγούμενο καλοκαίρι σταμάτησε το μπάσκετ και είχε ξεκινήσει να δουλεύει ως μάνατζερ χωρίς να κάνει καν προπονήσεις, λίγους μήνες αργότερα ήταν ο “Δούρειος Ίππος” της Μακάμπι στον δρόμο – έκπλήξη προς το ιερό δισκοπότηρο. Το ακόμα πιο απίθανο;
Σε εκείνα τα δύο παιχνίδια που έκριναν τον τίτλο έμεινε στο παρκέ για 67 λεπτά!! Δεν πέρασε απλώς, “έλιωσε” στο παρκέ!
Μετά από αυτή την αληθινή ιστορία, καταλαβαίνετε πως από τον Ντέιβιντ Μπλατ μπορούμε να τα περιμένουμε όλα! Δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Βλέπουμε, καταγράφουμε, κρίνουμε καλοπροαίρετα και περιμένουμε να δούμε τι μας ξημερώνει!
ΥΓ1. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, 8-10 ποιοτικά λεπτά του Αγραβάνη στο “5”, μπορεί να αποβούν σημαντικά. Προπονείται εδώ και μέρες με επαφές και έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Να παίζει 5-6 άμυνες αλλαγών, να παίρνει κάποια ριμπάουντ, να δώσει λεπτά… σκληράδας στο ποστ.
ΥΓ2. Με τον Μπλατ να φαίνεται ότι υπολογίζει τρία γκαρντ αυτή τη στιγμή, κάτι που μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, εννοείται πως χρειάζεται γκαρντ και κατανοώ απόλυτα πως ο Ολυμπιακός έχει βγει στην αγορά. Όπως καταλαβαίνω γιατί εύκολα και αβίαστα μετά την δεύτερη ήττα από τον Παναθηναϊκό, διοχετεύτηκε προς τα έξω ότι πάει για μεταγραφή η ομάδα. Όλοι κόλλησαν και άρχισαν να ασχολούνται με αυτό, έχουν γραφτεί ένα σωρό μεταγραφικές αναληθείς αρλούμπες και η προσοχή έφυγε από την ομάδα και στράφηκε στα… ονόματα. Ο Ολυμπιακός ηρέμησε και έκανε το διπλό στο Μόναχο.
ΥΓ3. Η δική μου πληροφόρηση είναι πως ο Μπλατ δεν έχει αποφασίσει οριστικά για τον εκλεκτό. Υπάρχουν 3-4 ονόματα πιο μπροστά από τα άλλα, αλλά είναι πολύπλοκο. Παίζει ρόλο και τι χρήματα μπορείς να διαθέσεις.
ΥΓ4. Απόλυτο δικαίωμα του Μπλατ να επιλέξει να υπογράψει γκαρντ. Φαίνεται, άλλωστε, πως υπάρχει ανάγκη εκεί. Προσωπικά, δεν θα σταματήσω να λέω ότι η σεζόν ΔΕΝ βγαίνει πετυχημένα χωρίς ΑΘΛΗΤΙΚΟ pnr και rim protector ριμπάουντερ ψηλό. Αν ο Ολυμπιακός γράψει ιστορία με αυτή την σύνθεση στο “5”, τότε θα έχουμε να γράφουμε στο μέλλον για τα τρικ του αρχί – αλχημιστή Μπλατ. Μου φαίνεται δύσκολο, όμως.
ΥΓ5. Δύσκολη περίοδος για τον Μάντζαρη. Ο Βαγγέλης για αρκετές σεζόν υπήρχαν “φεγγάρια” που έπαιζε περισσότερο από όσο άξιζε και χωρίς να χρειάζεται να “πολεμάει” σε κάθε προπόνηση, είχε σταθερό ρόλο και χρόνο. Για πρώτη φορά, του συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν είναι σε καλή κατάσταση, κυρίως ψυχολογική αλλά δεν είναι και για DNP έτσι όπως είναι η περιφέρεια. Ο ίδιος πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη, το ξαναγράφω, να μην ψάχνει για δικαιολογίες ακόμα και αν τώρα υπάρχουν και να βρει τρόπο όποτε πατάει παρκέ να προσφέρει.
Να βγει από τις συνήθειές του και να παλεύει για κάθε επιπλέον λεπτό στο παρκέ σε προπονήσεις και αγώνες. Ο Ολυμπιακός σε συνεργασία με τον Μπλατ πρέπει να αποφασίσει και να έχει ξεκάθαρο σχέδιο για αυτόν. Όποιο κι αν είναι. Μην ξεχνάμε πως το συμβόλαιό του τελειώνει το καλοκαίρι του 2020 και με κάποιο τρόπο το κλαμπ πρέπει να πάρει ό,τι παραπάνω μπορεί από αυτή την απόφαση – επένδυση που έγινε το 2017.
ΥΓ6. Κύριε Στρέλνιεκς, που σας έχω και αδυναμία πανάθεμά σας. Ο φετινός σας ρόλος δεν είναι συμπληρωματικός. Αυτό που κάνατε στο Μόναχο ΔΕΝ πρέπει να είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας!
ΥΓ7. Μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια για όσους σκέφτονται αντικαταστάσεις και όχι προσθήκες ξένων; Τόσο ο Λεντέι και ο Τίμα, όσο και ο Γκος έχουν ΚΛΕΙΣΤΑ συμβόλαια. Μη με ρωτάτε γιατί μετά από τόσα χρόνια και την αμετακίνητη φιλοσοφία του 1+1 που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε τόσες χαμένες υποθέσεις και απώλειες, αυτό ξαφνικά άλλαξε φέτος. Ούτε ξέρω, ούτε μπορώ να το εξηγήσω.