Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Οσο δυνατός, πεισματάρης και αποτελεσματικός είναι ο Παναθηναϊκός όταν παίζει στο ΟΑΚΑ απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα, άλλο τόσο soft, ασυνεπής και με λίγα λόγια “λίγος” είναι όταν καλείται να δοκιμαστεί σε (σχεδόν) οποιαδήποτε έδρα στην Ευρωλίγκα.
Αυτή η διαβολοβδομάδα που πέρασε στην ιστορία κατέδειξε αυτήν ακριβώς την (πικρή) αντίθεση για την ομάδα του Πασκουάλ. Την Τετάρτη (21/11) η φορμαρισμένη Μπαρτσελόνα έχασε στο ΟΑΚΑ από έναν συγκεντρωμένο και σφριγηλό Παναθηναϊκό και την Παρασκευή (23/11), δύο 24ωρα μετά, στη Βιτόρια ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές, με τους “πράσινους” να υποκύπτουν στη συνήθη εκτός έδρας μοίρα τους, λόγω της κακής ομαδικής τους εικόνας.
Μια μοίρα απέναντι σε μια ομάδα που ως τώρα ήταν απογοήτευση στην Ευρωλίγκα (εξ ου και η αλλαγή προπονητή) και απέναντι στους πρωταθλητές Ελλάδας βρήκε την ευκαιρία και… αναστήθηκε, κάνοντας limit up σε όλες σχεδόν τις στατιστικές κατηγορίες και πολύ περισσότερο στην ψυχολογία της.
Δεν μπορεί
Για 30 λεπτά το παιχνίδι στην “Φερνάντο Μπουέσα Αρένα” ήταν εφιαλτικό, με τη διαφορά να έχει ανέβει επικίνδυνα, αφού από τη μία υπήρχε η Μπασκόνια που μπήκε με το… μαχαίρι στα δόντια (όπως ο Παναθηναϊκός με την Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ…) και από την άλλη το “τριφύλλι” σε ρόλο κομπάρσου, να αναγκάζεται να μπει σε ρόλο κυνηγού της… ουράς του, θυμίζοντας εν πολλοίς την απαράδεκτη εικόνα με την Εφές, χάνοντας τις μάχες των ριμπάουντ και τους αντιπάλους τους σε κάθε σχεδόν άμυνα και σε κάθε περιστροφή, δεχόμενοι πόντους εύκολα, από κοντινή, μέση και μακρινή απόσταση.
Σα να μην μεσολάβησαν οι νίκες επί Ολυμπιακού και Μπάρτσα, ο Παναθηναϊκός ήταν ο γνωστός άχρωμος, άοσμος, άγευστος Παναθηναϊκός εκτός έδρας, που αδυνατεί να πετύχει κάτι καλό όταν δεν παίζει στη “ζεστασιά” του ΟΑΚΑ.
Στην Αθήνα μπορεί να “λυγίσει” τον οποιονδήποτε, εκτός Ελλάδας “λυγίζει” από τον οποιονδήποτε, με τις τρεις ήττες σε τέσσερις εκτός έδρας αγώνες να είναι η κορυφή του παγόβουνου, αφού στην Πόλη και τη Βιτόρια οι εμφανίσεις ήταν αρκούντως κακές, ενώ και στο Μόναχο δεν ξεπεράστηκε η μετριότητα και η νίκη χάθηκε στις λεπτομέρειες μεν, απέναντι σε μια σαφώς υποδεέστερη ομάδα δε.
Ο Παναθηναϊκός μέχρις αποδείξεως του εναντίου, δεν μπορεί εκτός έδρας κι αυτή είναι μια πικρή αλήθεια…
Οσο για τη νίκη στην Ποντγκόριτσα επί της Μπουντούτσνοστ, αλίμονο αν δεν την έπαιρνε κι αυτή, έστω κι αν η ίδια ομάδα, την ώρα που οι “πράσινοι” έφευγαν ηττημένοι από τη Βιτόρια, πετύχαιναν νίκη-έπος επί της αήττητης ΤΣΣΚΑ…
Οι 33 πόντοι που… δείχνουν πρόβλημα
Στην τελευταία περίοδο ο Παναθηναϊκός από τον… Καιάδα του -18 έφτασε στο σημείο να έχει σουτ που θα έριχνε τη διαφορά σε απόσταση μίας κατοχής, χάρη στην κλάση του Κιθ Λάνγκφορντ που σταμάτησε στους 33 πόντους. Το τρίποντο που δυνητικά θα έκανε το 81-78 δεν μπήκε, στην άλλη άκρη ο Τζάνινγκ ευστόχησε στο δικό του (84-75) και όλα τελείωσαν, αφού ο ένας δεν μπόρεσε στο τέλος να νικήσει μόνος του όλη την αντίπαλη ομάδα.
Το παιχνίδι άλλαξε μορφή στο τέλος, όχι επειδή οι “πράσινοι” άρχισαν να λειτουργούν καλά ως ομάδα, αλλά επειδή ο Λάνγκφορντ πήρε… φωτιά και πήρε πάνω του όλες τις φάσεις χάρη στην αδιαμφισβήτητη κλάση του. Όλες οι φάσεις ήταν ένας εναντίον ενός ή ένας εναντίον… όλων κι αυτό φαίνεται και στη στατιστική, αφού οι 15 πόντοι του Αμερικανού στην τελευταία περίοδο (από τους 22 συνολικά της ομάδας του στο τέταρτο δεκάλεπτο) ήταν από ατομική ικανότητα και κανένα εκ των τεσσάρων εύστοχων σουτ εντός πεδιάς δεν προήλθε από ασίστ!
Σε απλά ελληνικά, κανείς δεν δημιούργησε για τον Λάνγκφορντ, παρά μόνο αυτός για τον εαυτό του κι αυτό καταδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα που είχε ο Παναθηναϊκός (και) στη Βιτόρια.
Ομαδική λειτουργία στην επίθεση δεν υπήρχε, όπως δεν υπήρχε ούτε στην άμυνα και ο γερόλυκος σκόρερ έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: Να πάει εναντίον όλων και να σκοράρει!
Ομως, έτσι δεν γίνεται να πάει μπροστά ομάδα που (θέλει να λέει ότι) έχει υψηλούς στόχους.
Οταν ο Καλάθης είναι τόσο κακός και καταγράφει τον πολύ σπάνιο αρνητικό συντελεστή ασίστ/λαθών (2/4), ποιος θα δημιουργήσει; Ο εξής… κανένας, με τον Πασκουάλ να ψάχνει απεγνωσμένα έναν δεύτερο πόλο δημιουργίας, αλλά να μην τον βρίσκει στο ρόστερ.
Ολες κι όλες, 9 ασίστ κατέγραψε η στατιστική, αντί 13 λαθών, με τον πρώτο πασέρ των πρωταθλητών να είναι ο Βουγιούκας (3), ο οποίος είναι ο μόνος ψηλός της ομάδας που μπορεί να απειλήσει στο ποστ και παράλληλα να δημιουργήσει. Αλλά η δημιουργία πρέπει να είναι δουλειά άλλων κι όχι ενός σέντερ που θεωρητικά είναι τρίτος στο rotation που αφορά το “5”.
Ο Λεκαβίτσιους ακόμα και στην καλή του βραδιά δίνει το κάτι παραπάνω εκτελεστικά κι όχι δημιουργικά, ενώ ο Λάνγκφορντ και ο Παππάς, ο οποίος είχε κουβαλήσει όσο μπορούσε την παρέα του πριν αναλάβει αποκλειστικά ο Κιθ, είναι παίκτες που όσο εύκολα δημιουργούν για τον εαυτό τους λόγω ατομικής ικανότητας, άλλο τόσο δύσκολα δημιουργούν για τους συμπαίκτες τους.
Τα ζητήματα που έχουν οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης είναι πολλά. Δεν είναι μόνο αγωνιστικά, δεν είναι μόνο ψυχολογικά, δεν είναι μόνο θέμα ρόστερ ή προπονητή. Είναι το καθένα μόνο του και όλα μαζί.
ΥΓ1: Τέσσερις ήττες σε πρόγραμμα εννέα αγώνων που θεωρούταν και ήταν βατό για έναν Παναθηναϊκό που προς το παρόν έχει μείνει στα λόγια για τους υψηλούς στόχους. Ως το τέλος του χρόνου υπάρχουν στο πρόγραμμα έξι αγώνες, τρεις εκ των οποίων με την πανίσχυρη τριάδα (Φενέρ εντός, Ρεάλ εκτός, ΤΣΣΚΑ εντός) όπως επίσης με την Αρμάνι του Τζέιμς (εντός), το εύκολο θεωρητικά ματς με την Νταρουσάφακα (εντός) και την εξόρμηση στη Μόσχα με τη Χίμκι την επόμενη εβδομάδα. Δεν χρειάζεται να πούμε πως τα συνεχή πάνω-κάτω θα έχουν οδυνηρές συνέπειες σε αυτά τα παιχνίδια…
ΥΓ2: Προς προπονητές του πληκτρολογίου: Ωραία, αφού φταίει, να φύγει ο Πασκουάλ. Και ποιος θα έρθει; Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός είτε τώρα, είτε σε οποιοδήποτε σημείο της σεζόν πριν αυτή τελειώσει, θα είναι να προβεί σε αυτή τη λύση. Τελεία και παύλα.
ΥΓ3: Μεγάλη πικρή αλήθεια είπε ο Λάνγκφορντ όταν ρωτήθηκε για την αδυναμία του Παναθηναϊκού εκτός έδρας. “Οταν ήμουν αντίπαλος του Παναθηναϊκού έβλεπα ότι έχανε μεγάλο μέρος της δυναμικότητάς του” σημείωσε μεταξύ άλλων, κάτι που δείχνει πως το πρόβλημα δεν είναι τωρινό, αλλά έχει χρονίσει επικίνδυνα πολύ…
ΥΓ4: Ρητορικό ερώτημα: Πότε ήταν το τελευταίο πραγματικά μεγάλο πράσινο “διπλό”;
ΥΓ5: Με την Μπάρτσα τα 4άρια (Μήτογλου, Τόμας) ήταν καθοριστικοί, στη χώρα των Βάσκων, ο Πασκουάλ δεν πήρε τίποτα από τους δυο τους, ενώ δεν βοήθησαν όσο (λίγο) έπαιξαν Παπαπέτρου, Αντετοκούνμπο. Γκιστ και Λάσμε είχαν καλό διάστημα μόνο στην τέταρτη περίοδο και μόνο στην άμυνα, ο Λοτζέσκι δεν έδωσε τίποτα. Έτσι, πώς να διεκδικήσεις “διπλό” στην Ευρωλίγκα;
ΥΓ6: Το Eurohoops Euroleague Show για όλη την καυτή επικαιρότητα