Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Ας αρχίσουμε από κάτι πολύ βασικό: Ο Παναθηναϊκός, ειδικά εφόσον μιλάμε για τον 12ο της κατάταξης της Ευρωλίγκας και βάσει γενικής εικόνας, είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να χτυπήσει στην έδρα της, την 1η της κατάταξης, Φενέρ.
Ο Ομπράντοβιτς δεν είχε τον Βέσελι, αλλά και πάλι η Φενέρ ήταν γκραν φαβορί. Ομως, οι “πράσινοι” των δικών τους προβλημάτων (Παππάς, Λάνγκφορντ νοκ άουτ) έπρεπε να έχουν δείξει κάποια μαχητικότητα, κάποια θέληση να κυνηγήσουν ό,τι μπορούν, σε ένα παιχνίδι που είχαν ρεαλιστικά ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Δεν το έκαναν όμως και στο τέλος της βραδιάς τι κατάφεραν; Να χάσουν περισσότερα από το ίδιο το αποτέλεσμα, αφού η εμφάνιση ομαδικά και ατομικά ήταν αποκαρδιωτική, πέρα για πέρα, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή στο τέταρτο δεκάλεπτο η διαφορά να φτάσει σε επίπεδα της μεγαλύτερης ήττας της ομάδας ever στην Ευρωλίγκα.
Για άλλο ένα παιχνίδι ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε όλα του τα προβλήματα, αφού ακόμα κι αν πατήσει καλά στην αρχή, όταν χάσει τον ρυθμό του, χάνει και την μπάλα, όντας μια ομάδα που δεν έχει σταθερή απειλή από την περιφέρεια για να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα, ενώ δεν μπορεί και να σκοράρει από το ζωγραφιστό χωρίς τη συνεισφορά ή την εκτέλεση του Καλάθη, αφού οι ψηλοί του, πλην του Βουγιούκα αδυνατούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους.
Η ήττα στην Πόλη είναι το μικρότερο κακό, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ δύσκολο να προκύψει κάτι διαφορετικό, ωστόσο η εμφάνιση και η παράδοση άνευ όρων απογοητεύει, με την Φενέρ να κάνει ό,τι θέλει και όπως θέλει.
Οκτώ στροφές πριν το τέλος, το κυνήγι για την είσοδο στην οκτάδα συνεχίζεται για το “τριφύλλι”, αλλά βάσει εικόνας σε καμία περίπτωση η ομάδα δεν πείθει ότι μπορεί να το πετύχει και δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας.
Μόνο ο Βουγιούκας
Η Φενέρ κυριάρχησε απόλυτα, βρίσκοντας απέναντι έναν ανήμπορο Παναθηναϊκό, που παραδόθηκε πολύ εύκολα στη μοίρα του. Στα πρώτα λεπτά οι παίκτες του Πιτίνο μπήκαν καλά και συγκεντρωμένα, αλλά μόλις βρήκαν ρυθμό οι γηπεδούχοι, οι “πράσινοι” απλά τα… παράτησαν.
Ο Καλάθης εγκλωβίστηκε από την τακτική του Ομπράντοβιτς πάνω του, που δικαιώθηκε για τη σκυταλοδρομία στο μαρκάρισμά του και τις αποτελεσματικές βοήθειες, κάθε φορά που έπαιρνε σκριν για να δημιουργήσει ή να εκτελέσει και η μοναδική (για μικρό διάστημα) αγωνιστική όαση ήταν η παρουσία του Ιαν Βουγιούκα.
Τα λεπτά του Ελληνα σέντερ στο παρκέ ήταν ποιοτικά, δείχνοντας περίτρανα πως μπορεί αυτή τη στιγμή να βοηθήσει πολύ περισσότερο από κάθε άλλον ψηλό, σε αντίθεση με τον ασθμαίνοντα Γκιστ που δεν κέρδισε ούτε μία μάχη. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη περίοδο όταν ήταν ο Βουγιούκας, η ομάδα βρήκε χώρους και ελεύθερα σουτ που μπήκαν (2/2 τρίποντα στο πρώτο δίλεπτο, 2/16 στο υπόλοιπο του αγώνα…), ενώ όταν μπήκε ο Γκιστ, ο ρυθμός άλλαξε υπέρ της Φενερμπαχτσέ, που διάβαζε εξαιρετικά όλες τις αλλαγές και τις βοήθειες, βρίσκοντας με μαθηματική ακρίβεια την καλύτερη επιλογή.
Ως σχεδόν τα μέσα της δεύτερης περιόδου η ομάδα του Πιτίνο έδειχνε σφυγμό, χωρίς ο ρυθμός να έχει ξεφύγει, αλλά μετά 25-24 ακολούθησε παράσταση για έναν ρόλο, με τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να παίξει ούτε το ρόλο του κομπάρσου, με θλιβερή εμφάνιση, που δεν δικαιολογεί εικόνα ομάδας που έχει φιλοδοξία να μπει στα playoffs.
Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και ο τραυματισμός του Λοτζέσκι, με την απώλειά του να είναι εξαιρετικά σημαντική, ενόψει και του ημιτελικού κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Οι “πράσινοι” δεν έχουν δα τις πολλές λύσεις για να ζήσουν χωρίς τον έμπειρο Βελγοαμερικανό, αλλά πλέον πρέπει να το κάνουν.
Από την άλλη, ίσως το μοναδικό παρήγορο ήταν οι 19 πόντοι του Κιλπάτρικ, που επιτεύχθηκαν ως επί το πλείστον όταν όλα είχαν κριθεί, αλλά ίσως βοηθήσουν τον Αμερικανό λίγο να… ξεμπουκώσει και να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες στην επίθεση, τις οποίες η ομάδα του χρειάζεται απεγνωσμένα.
Τώρα ο ημιτελικός
Η κατάσταση στην Ευρωλίγκα όσον αφορά την πρόκριση ήταν και είναι πολύ δύσκολη και ψυχρά βαθμολογικά να το δούμε. Ο Παναθηναϊκός παραμένει δύο νίκες μακριά από την οκτάδα, με την τριάδα αγώνων που ακολουθεί (με Χίμκι στο ΟΑΚΑ και εκτός έδρας με Γκραν Κανάρια και Νταρουσάφακα) να είναι 100% απαραίτητο να συνοδευτεί με ισάριθμες νίκες, αλλιώς… αντίο playoffs οριστικά και αμετάκλητα.
Αυτές οι μάχες όμως για λίγο μπαίνουν στο περιθώριο, αφού στο προσκήνιο υπάρχει πλέον ο ημιτελικός κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ (13/2), όπου κρίνεται ο πρώτος στόχος της σεζόν.
Για τους “πράσινους” ασφαλώς μοναδικός στόχος είναι η νίκη-πρόκριση στον τελικό, η οποία αν έρθει θα τους ανοίξει διάπλατα το δρόμο για έναν τίτλο και θα αποτελέσει σίγουρα σημαντική τόνωση και ώθηση και για την Ευρωλίγκα, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να καλύψει τα κακώς (ευρωπαϊκά) κείμενα, κάτι για το οποίο είναι συνειδητοποιημένοι άπαντες, εντός κι εκτός αποδυτηρίων.
Ολος ο Παναθηναϊκός οργανισμός θέλει αυτή τη νίκη, όπως κάθε φορά σε ντέρμπι. Γιατί είναι ντέρμπι και γιατί κρίνεται τίτλος, αλλά όχι για να καλύψει την αποτυχημένη όπως διαγράφεται ως τώρα χρονιά στην Ευρωλίγκα…
ΥΓ1: Συμμετοχή Πέιν, μόλις 106 δευτερόλεπτα. Μάλιστα…
ΥΓ2: Ο Βουγιούκας κερδίζει με το σπαθί του τον χρόνο συμμετοχής του
ΥΓ3: Το βασικό θέμα σε αυτή τη γωνιά είναι ο Παναθηναϊκός, αλλά θα είναι παράλειψη να μην γραφτεί μια καλή κουβέντα για την εξαιρετική Φενέρ. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς ανεξαρτήτως προσώπων λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και δεν είναι τυχαία πρώτη με διαφορά στην κατάταξη και ήδη με καπαρωμένη θέση στα playoffs, με μπάσκετ που παίζεται με… μαθηματική ακρίβεια, είτε στο παρκέ βρίσκεται ο Σλούκας και ο Βέσελι, είτε ο Ντουβερίογλου και ο Γκιουλέρ. Αυτό είναι το ισχυρότερο ατού της ομάδας του Ζοτς.
ΥΓ4: Πολλά κι ενδιαφέροντα σε άλλο ένα Eurohoops Show