Toυ Γιάννη Αβραμίδη
Σε έναν αθλητή, σε έναν προπονητή ότι και να τους πεις μετά από μία ήττα που ισοδυναμεί με αποκλεισμό, δεν τους ενδιαφέρει. Η ήττα θα παραμένει ήττα όσο και ελαφρυντικά να της δώσεις. Σε αυτόν τον Παναθηναϊκό εμείς δεν χρειάζεται να είμαστε σκληροί ακόμα και αν σε μία σειρά προημιτελικών έχασε τρία ματς με διαφορά είκοσι πόντων και πάνω. Σκληροί από εδώ και στο εξής θα πρέπει να είναι οι παίκτες και οι προπονητές με τον εαυτό τους.
Αυτό τους το εξασφάλισε αλλά συνάμα τους το ζήτησε ο κόσμος στο τέλος του αγώνα. Εκεί όπου μετά από μία ήττα με είκοσι πόντους, όλοι όρθιοι χειροκροτούσαν. Αυτό ήταν το φινάλε μίας σεζόν και η αρχή μίας νέας ομάδας.
Αν πιστεύετε ότι μία ομάδα χτίζεται και φτιάχνει χαρακτήρα το καλοκαίρι στην προετοιμασία, πλανάστε. Γαλουχείται μέσα από αυτές τις μικρές ή μεγάλες απώλειες και το πώς τις αντιμετωπίζει την επόμενη κιόλας μέρα. Αν μείνεις στα ελαφρυντικά θα ψάχνεις πάντα… ελαφρυντικά στην καριέρα σου και δικαιολογίες. Το θέμα είναι το πως θα εκλάβει ο Γιάνκοβιτς, ο Παππάς, ο Χαραλαμπόπουλος και οι υπόλοιποι Έλληνες και ξένοι παίκτες το πόσο δρόμο έχουν ακόμα να διαβούν για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο της ΤΣΣΚΑ. Για να μην γίνουν αναλώσιμοι αλλά πρωταγωνιστές.
Σε μία σειρά απέναντι σε ένα μεγαθήριο, ο Παναθηναϊκός πάλεψε. Προδόθηκε από το μεγάλο του όπλο όλη την σεζόν (αλλά και στο τρίτο παιχνίδι)… Με 4/21 τρίποντα δεν βρήκε λύσεις ποτέ. Ίσως και να μην ρίσκαρε όσο μπορούσε, ίσως και η απώλεια του Σλότερ να ήταν πολύ πιο σημαντική από ότι έδειχνε.
Το ματς
Έτσι στραβά που ξεκίνησε το παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό, με κακή αμυντική ισορροπία, με μηδαμινά ποσοστά ευστοχίας στα σουτ από την περιφέρεια και με τον Δημήτρη Ιτούδη να μπερδεύει τους πράσινους ξεκινώντας τον Ντεκολό και αφήνοντας ένα δεκάλεπτο στον πάγκο τον Τεόντοσιτς, το ζητούμενο ήταν να μπορέσει να γυρίσει…
Να μην εκτεθεί μένοντας πίσω, όπως έγινε στο πρώτο και στο δεύτερο παιχνίδι. Το δεύτερο φάουλ του Γκιστ μπέρδεψε λίγο περισσότερο τα πράγματα, αλλά το καλό για τον Παναθηναϊκό ήταν πως με την παρουσία των Παππά και Νέλσον στο παρκέ, αυξήθηκε η πίεση στα γκαρντ και έπεσαν τα ποσοστά των φιλοξενουμένων.
Απέμενε να βρεθεί κάποιος τρόπος να πλησιάσει και ο Παναθηναϊκός στο σκορ έχοντας περιορίσει την δράση των παικτών του Δημήτρη Ιτούδη. Αυτό έγινε με δύο συνιστώσες. Το σχήμα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς με Μαυροκεφαλίδη, Μπατίστα και Γκιστ στο παρκέ μπέρδεψε την ΤΣΣΚΑ, η κίνηση του Δημήτρη Ιτούδη να αλλάξει την άμυνα του σε σύνθετη άμυνα ζώνης, ευνόησε τους στόχους του Παναθηναϊκού που κυκλοφόρησε πιο εύκολα την μπάλα και επιτέλους ευστόχησε και σε ένα σουτ τριών πόντων (1/11 στο πρώτο ημίχρονο).
Διάρκεια και ποσοστά
Η δεύτερη συνιστώσα είχε να κάνει με το τρίτο φάουλ του Καούν, που έφερε στο παρκέ τον Κορόμπκοβ. Ο Παναθηναϊκός βρήκε παίκτη από τον οποίο μπορούσε να έδινε βοήθειες και αυτό τον βοήθησε στο να καλύψει την ρακέτα του. Αν δεν υπήρχαν τα δύο ντράιβ του Ντεκολό που ουσιαστικά κόστισαν τέσσερις πόντους στον Παναθηναϊκό, το παιχνίδι μάλλον θα ξεκινούσε από μηδενική βάση στο δεύτερο ημίχρονο.
Οι πέντε πόντοι έδιναν ένα προβάδισμα στην ΤΣΣΚΑ, αλλά το ότι ο Παναθηναϊκός είχε καταφέρει να βελτιώσει την άμυνα του, μαζί με την προσδοκία για πολύ καλύτερα ποσοστά στα σουτ από την περιφέρεια, ενοχλούσαν τους Ρώσσους και έδιναν ελπίδες στους πράσινους.
Η άμυνα συνέχισε να έχει καλές περιστροφές και κυρίως πάθος, ενώ δεν χανόντουσαν και ριμπάουντ, αλλά όσο καλός ήταν ο Μαυροκεφαλίδης στο αμυντικό μέρος, τόσο δεν του έβγαινε το παιχνίδι επιθετικά και η μπάλα κολλούσε σε αυτόν και στην προσπάθεια να περάσει από το ποστ για να βγει έξω.
Η διαφορά δεν μεγάλωνε αλλά ούτε και μίκρυνε με τον Παναθηναϊκό να κάνει πολλά λάθη και την ΤΣΣΚΑ να μην μπερδεύεται πλέον στο σχήμα με τους τρεις ψηλούς των πρασίνων. Για τον Παναθηναϊκό ήταν φανερό πως έλειπε η διάρκεια. Μία καλή επίθεση δεν είχε δεύτερη συνεχόμενη. Μία καλή άμυνα δεν έβρισκε ανταπόκριση στην επίθεση και σε έναν αγώνα απέναντι σε μία ομάδα όπως η ΤΣΣΚΑ αν δεν βρεις ρυθμό και δεν έχεις διάρκεια είναι εύκολο να την πατήσεις.
Κάπως έτσι, μέσα σε δυόμιση λεπτά ουσιαστικά ήρθε η καταστροφή. Το 41-45 έγινε 41-58 με λάθη τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα που έδωσαν τρία τρίποντα στους φιλοξενούμενους και αρκετά επιθετικά ριμπάουντ. Από την μία η ΤΣΣΚΑ είχε τον Χάινς που δεν έχασε μάχη ούτε σε επίθεση ούτε σε άμυνα και από την άλλη, ο Παναθηναϊκός έβρισκε τον δρόμο προς το καλάθι από την περιφέρεια, όταν φαινόταν πια ότι ήταν πολύ αργά.
Ο χρόνος μειωνόταν χωρίς ο Παναθηναϊκός να βρει λύσεις στην επίθεση και είναι ενδεικτικό πως από το 41-45 στο 26’, οι πράσινοι πέτυχαν μόλις δέκα πόντους στα επόμενα 10 αγωνιστικά λεπτά, με την διαφορά να φτάνει δικαιολογημένα τους είκοσι πόντους.
Μία σεζόν που θα μπορούσε να είχε κλείσει με καλύτερο τρόπο εντός γηπέδου, αλλά έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο εκτός, με τον κόσμο να δείχνει με το χειροκρότημα του, ότι δεν έχει δηλητηριαστεί και είναι πρόθυμος να περιμένει…
YΓ. Η ανανέωση του συμβολαίου του Νίκου Παππά ήταν εκ των ουκ άνευ για τον Παναθηναϊκό. Το ξανάπαμε… Είναι ο νέος ηγέτης της ομάδας, όχι μόνο εξαιτίας του ταλέντου του, αλλά και λόγω της προσωπικότητας του.