Του Γιάννη Αβραμίδη
Το να αναλύσεις ένα παιχνίδι σαν αυτό στο ΟΑΚΑ έχει πολλές παραμέτρους που πρέπει να σταθείς. Στο αγωνιστικό κομμάτι και το πώς ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από έναν σαφώς καλύτερο Ολυμπιακό. Στο κομμάτι των οπαδών και στην καταστροφική διακοπή στο πιο ήσυχο ντέρμπι μέχρι το 38’ και στο θέμα της αντιμετώπισης του ντέρμπι με γνώμονα το ότι υπήρχε η απουσία του Γκιστ.
Εκεί ήταν που ο Παναθηναϊκός απέτυχε παταγωδώς. Ένας Παναθηναϊκός νωθρός, χωρίς νεύρο αλλά κυρίως χωρίς πλάνο, όταν ο Ολυμπιακός του περιόρισε το post game του.
Η απουσία του Γκιστ ήταν καθοριστική, αλλά από την άλλη είναι πολυτέλεια για το μέγεθος του Παναθηναϊκού να έχει τρεις ξένους (Νέλσον, Μπλουμς και Λαβάλ) και να μην παίζουν καθόλου. Είναι αδιανόητο για τους πράσινους να μην έχουν μία εναλλακτική λύση όταν τα σουτ από την περιφέρεια δεν μπαίνουν. Είναι ξεκάθαρο ότι πλέον οι πράσινοι δεν έχουν τίποτα στον πάγκο να τους εμπνέει και να τους καθοδηγεί.
Κεφάλαιο διακοπή-κόσμος
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία που μπορεί να αναγνωρίσει κάποιος σε όλους αυτούς που την ώρα που είχαν καταλάβει πως έχαναν δίκαια από τον αιώνιο αντίπαλο τους και παρόλα αυτά τραγουδούσαν, επειδή μία κίνηση τους εξόργισε, κατέστρεψαν όλες τις ελπίδες του Παναθηναϊκού για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.
Γιατί η τιμωρία θα επέλθει, θα είναι βαριά και θα είναι δίκαιη. Κρίμα για τον κόσμο και αυτούς που χωρίς να σκεφτούν τίποτα έπεσαν στην παγίδα. Τσίμπησαν και τα έκαναν χάλια. Καμία δικαιολογία απολύτως.
Από την άλλη. Δυστυχώς στην Ελλάδα και σε έναν αγώνα ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό δεν υπάρχει ο πολιτισμός για να αντέξει ένα «δεν σας ακούω» από τον οποιονδήποτε. Σαφώς και έχει ακούσει πολλά ο Βασίλης Σπανούλης. Αλλά οι απαντήσεις του έχουν νόημα όταν δίνονται με αγωνιστικό τρόπο. Όλα τα άλλα δυστυχώς ο Έλληνας οπαδός δεν μπορεί να τα αντέξει και να τα διαχειριστεί. Είμαι σίγουρος ότι αν έκανε το ίδιο ο Διαμαντίδης στο ΣΕΦ θα είχαμε τα ίδια αποτελέσματα.
Επαναλαμβάνω… δεν δίνω κανένα άλλοθι και καμία δικαιολογία. Είναι βλακεία, καφριλίκι και δεν χωράει στο DNA του Παναθηναϊκού. Αλλά ο Έλληνας οπαδός δεν μπορεί να αντέξει τέτοιες κινήσεις, τέτοιες αντιδράσεις και ένας παίκτης του μεγέθους του Σπανούλη δεν χρειάζεται να προκαλεί, γιατί ξέρει…
Κεφάλαιο αγώνας
Στα του ματς τώρα..
Ο Παναθηναϊκός μπήκε με σαφής προσανατολισμό να περάσει την μπάλα στο ποστ και να εκμεταλλευτεί το παιχνίδι του Μπατίστα. Η καλή περιστροφή της μπάλας, η δημιουργία του Διαμαντίδη αλλά και η καλή παρουσία του σέντερ του τριφυλλιού έδωσε σκορ στους πράσινους.
Στην άμυνα για άλλη μια φορά η άσχημη συμπεριφορά στην close out άμυνα αλλά και η δυσκολία του Μπατίστα να σταματήσει στα hedge out τα drive των ερυθρολεύκων έδωσε και εύκολα σουτ στον Ολυμπιακό αλλά και εύκολους πόντους από τους ψηλούς του μετά από σπλιτ.
Ο Παναθηναϊκός φάνηκε ότι έχει πρόβλημα στο να καλύψει το κενό του Γκιστ μιας και οι φιλότιμες προσπάθειες του Χαραλαμπόπουλου έμεναν στη μέση. Η αστοχία στις βολές και δύο «εύκολα» φάουλ σε Σλούκα και Πέτγουεϊ ήταν ουσιαστικά η διαφορά των τεσσάρων πόντων στο πρώτο ημίχρονο. Για έναν Παναθηναϊκό που είχε πετύχει τον σκοπό του να φθείρει και να βγάλει εκτός ρυθμού Χάντερ και Ντάνστον αλλά κολλούσε στις λεπτομέρειες και έμενε πίσω στο σκορ.
Σαφώς και πολύ σημαντικό ήταν το πολύ χαμηλό ποσοστό στα τρίποντα. Ένα ποσοστό που έμενε σε άγνωστα για τον φετινό Παναθηναϊκό επίπεδα και στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, την ώρα που ο Ολυμπιακός με 3/3 ανέβαζε την διαφορά σε διψήφιο αριθμό.
Το σημαντικότερο ήταν πως ο Ολυμπιακός φαινόταν να παίζει χωρίς άγχος, μιας και δεν ήταν μόνο το +11 αλλά και οι επτά πόντοι που είχε σαν «μαξιλαράκι» από το παιχνίδι στο ΣΕΦ.
Το μηδέν πλάνο
Στην επίθεση ο Παναθηναϊκός φαινόταν να μην έχει απαντήσεις στην παγίδα από την weakside που έδινε ο Ολυμπιακός στο post. Και αυτό γιατί είχε άσχημα ποσοστά και κανένα συγκεκριμένο πλάνο για να δείξει κάτι διαφορετικό.
Η τραγική εικόνα του στην επίθεση έδειχνε μια ομάδα χαμένη στην μετάφραση, χωρίς σύστημα, με εντελώς λάθος επιλογές στις αλλαγές και στους παίκτες που έμπαιναν από τον πάγκο με κορυφαία την ακαταλαβίστικη αλλαγή του Μπατίστα με τον Μαυροκεφαλίδη την ώρα που πεντάρι έπαιζε αναγκαστικά ο Αγραβάνης, την μη παρουσία κάποιων εκ των Διαμαντίδη ή Παππά που τουλάχιστον δημιουργούσαν ρήγματα με τα πικ εν ρολ και το απολύτως κανένα ρίσκο στο να αλλάξει κάτι σε σχήμα (πιο κοντό ή πιο ψηλό).
Ο Ολυμπιακός ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στο παρκέ απέναντι σε μία ομάδα φάντασμα χωρίς πλάνο, παλμό, σύστημα και νεύρο. Τουλάχιστον αν υπήρχε κάτι στην άμυνα ίσως να διορθωνόταν αλλά ούτε εκεί.
Βοήθειες από την strong side και εύκολα τρίποντα, χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και όλες οι προσωπικές μάχες είχαν ερυθρόλευκους νικητές.
Χρειάστηκαν περίπου 12’ για να αλλάξει κάτι ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι του. Να παίξει ο Γιάνκοβιτς στην θέση τέσσερα και να μικρύνει το dive του ο Μπατίστα ώστε να δημιουργηθεί εύκολα έξτρα πάσα. Αυτή και μόνο η αλλαγή έδωσε και κίνηση και εύκολα σουτ και πόντους στον Παναθηναϊκό που κατάφερε να μειώσει προσωρινά.
Αυτό που δεν άλλαξε πάντως ήταν τα πολύ άσχημα ποσοστά στα σουτ από την περιφέρεια. Ποσοστά που ήταν αποτρεπτικά για να γυρίσει ένα ματς, στο οποίο ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος στο μεγαλύτερο διάστημα του. Αμαρκάριστα σουτ από Σλότερ, από Γιάνκοβιτς, από Διαμαντίδη που βρήκαν σίδερο και όταν κουράστηκε και ο Μπατίστα, η κατάρρευση ήταν φυσιολογική.
Το τέλος ήταν χειρότερο για όσα είπαμε παραπάνω. Η επόμενη μέρα θέλει σύναιση και αυτοκριτική. Θέλει προπόνηση και σκληρή δουλειά. Θέλει έμπνευση, μυαλό και όχι βιαστικές και επιπόλαιες κινήσεις. Το πρωτάθλημα μπορεί να χαθεί, αλλά σε αυτή την ομάδα υπάρχουν πολλά περισσότερα που αξίζουν από έναν ακόμα τίτλο στην φανέλα που κρέμεται στο ταβάνι του ΟΑΚΑ.
ΥΓ. Η πληροφόρηση που έχουμε λέει για στήριξη του Γκιστ εφόσον η ποινή δεν είναι δύο χρόνια (είναι υπότροπος οπότε υπάρχει ο κίνδυνος) αλλά μέσα στην εβδομάδα νέος παίκτης που ελπίζουμε… να παίζει.
ΥΓ2. Σκέψεις για αλλαγή προπονητή μαθαίνω πως υπάρχουν. Το αν θα γίνει τώρα ή το καλοκαίρι είναι κάτι που είναι δύσκολο να αποφασιστεί τώρα. Αλλά έχει αποφασιστεί ότι κάποια στιγμή θα γίνει…