Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Οι πρεμιέρες πάντα έχουν τη δική τους ιδιαιτερότητα, ψυχολογία και κρισιμότητα. Οι ομάδες δεν είναι έτοιμες, η νευρικότητα είναι πάντα παρούσα εξαιτίας της ανάγκης για νικηφόρο ξεκίνημα και τα φαβορί, πόσω μάλλον όταν παίζουν στο σπίτι τους, αισθάνονται μεγαλύτερη πίεση απέναντι σε ένα αουτσάιντερ που γνωρίζει πως δεν έχει κάτι να χάσει και μπορεί να προκαλέσει ζημιά.
Για τον Παναθηναϊκό η αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ είχε μια τεράστια… ταμπέλα με το “πρέπει” του αποτελέσματος, στο ξεκίνημα ενός μαραθωνίου, όπου η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη γνωρίζει πως δεν είναι ακόμα έτοιμη, αλλά χρειάζεται τις νίκες. Γι’ αυτό και η νικηφόρα αφετηρία αποκτά ιδιαίτερη σημασία.
Οι επαναλαμβανόμενες ατάκες του Έλληνα τεχνικού περί του τριμήνου που χρειάζεται ώστε να δει την ομάδα του στο επίπεδο που θέλει, δεν είναι απλά μια δικαιολογία ή πρόφαση για να καλυφθούν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.
Είναι μια πραγματικότητα και βάσει αυτής οι “πράσινοι” θέλουν να δείχνουν βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι, από προπόνηση σε προπόνηση και το σημαντικό γι’ αυτούς θα είναι να το κάνουν παίρνοντας παράλληλα νίκες, χωρίς απαραίτητα η εμφάνιση να παίρνει καλό βαθμό.
Προβλήματα
Κάπως έτσι συνοψίζεται η πρεμιέρα κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα του Τζέιμς Γκιστ, που μετέτρεψε σε ενέργεια την αποθέωση για το καλωσόρισμα στα παλιά του λημέρια και αντί να… συγκινηθεί όπως γίνεται συνήθως με όποιον επιστρέφει και βιώνει αποθέωση από το κοινό της πρώην ομάδας του, ήταν κορυφαίος της ομάδας του, με μια εξαιρετική εμφάνιση που θύμισε… παλιό Γκιστ.
Η εμφάνιση του επί 6,5 χρόνια πιστού Αμερικανού ψηλού σηματοδότησε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει ο Παναθηναϊκός, στο ζωγραφιστό. Εκεί όπου έχει λύσεις και κορμιά… ποσοτικά, αλλά δεν έχει τον έναν κυρίαρχο ψηλό και ακόμα δεν έχει τρόπο να επιβληθεί στη μάχη των ριμπάουντ, κάτι που όμως δεν είναι μόνο ευθύνη των ψηλών.
Ο Γουάιλι που ήταν πενταδάτος, βρήκε το μπελά του ως… άγουρος σε αυτό το επίπεδο, από τον πολύπειρο Γκιστ, ο οποίος στη συνέχεια βρήκε απάντηση από τον Παπαγιάννη, που συνεισέφερε και στο τρίτο δεκάλεπτο. Ο Μήτογλου που μπήκε έδωσε κι αυτός πράγματα, ο Βουγιούκας είχε κάποιες καλές στιγμές στην επίθεση και κάποιες κακές στην άμυνα.
Η μάχη των ριμπάουντ ειδικά στο πρώτο ημίχρονο χάθηκε τελείως, στο δεύτερο ισορρόπησε, αλλά η τελική σούμα πάλι χαμένο τον Παναθηναϊκό είχε, ιδίως λόγω των 15 επιθετικών ριμπάουντ των φιλοξενούμενων.
Τα επιθετικά ριμπάουντ του Αστέρα αφενός του έδωσαν δεύτερες ευκαιρίες να σκοράρει, αφετέρου δεν άφησαν τους παίκτες του Πεδουλάκη να ανοίξουν το τέμπο και να δείξουν το ταμπεραμέντο τους στο ανοικτό γήπεδο.
Επιπλέον, η ομαδική άμυνα πολλές φορές εκτέθηκε, με τους “πράσινους” να πληρώνουν το πρώιμο σημείο της σεζόν, όσον αφορά τους αυτοματισμούς και τη χημεία, κάτι που είχε συνέπειες και στην επίθεση, αφού η βιασύνη υπερίσχυσε των συνεργασιών, όπως λόγου χάρη στα πρώτα λεπτά, όπου γινόταν το πολύ μία πάσα πριν την εκτέλεση, χωρίς να είναι η καλύτερη επιλογή, όπως επισήμανε ο “Άρτζι” μετά την πρεμιέρα.
Συν
Στην αντίπερα όχθη υπήρχαν φυσικά και θετικά μηνύματα. Αν δεν υπήρχαν τέτοια, η νίκη δε θα είχε κατακτηθεί.
Σε ατομικό επίπεδο, ο Νικ Καλάθης έδειξε με το “καλημέρα” ή καλύτερα… θύμισε πως όποιοι κι αν είναι δίπλα του, αυτός είναι ο ηγέτης κι αυτός ορίζει τις αποφάσεις. Όταν ο Νικ ανέβασε τέμπο, ανέβασε συνολικά την παρέα του και ο έλεγχος του παιχνιδιού ήταν πλέον στην “πράσινη” πλευρά.
Αυτή ήταν απλά άλλη μια μέρα στη δουλειά για τον Καλάθη, που είχε δίπλα του την έτερη σταθερά της ομάδας, τον ΝτεΣόν Τόμας. Το limit up του Αμερικανού από πέρυσι επί ημερών Ρικ Πιτίνο είναι εντυπωσιακό, όπως και η αποτελεσματικότητά του όταν παίρνει την μπάλα στο ποστ και αυτή τη φορά.
Ο Παπαγιάννης ήταν πολύ θετικός όσο ήταν στο παρκέ, αφού στο πρώτο δεκάλεπτο βοήθησε στην άμυνα, κλείνοντας τον ορίζοντα στον Γκιστ, ενώ στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν εκεί που έπρεπε στην επίθεση για να αξιοποιηθεί από τον Καλάθη, αλλά και από τον Φριντέτ, ο οποίος δεν βρήκε το χώρο για να ζεσταθεί εκτελεστικά και με καθαρό μυαλό στο δεύτερο ημίχρονο λειτούργησε εξαιρετικά ως δημιουργός.
Άλλο ένα μεγάλο συν των γηπεδούχων ήταν η παρουσία του Τάιρις Ράις, ο οποίος ήταν… λεφτά στην τράπεζα όσο αγωνίστηκε, με 12 πόντους και 2 ασίστ σε 14’, όντας μία σίγουρη και αξιόπιστη μονάδα, εν τη απουσία, αλλά και εν τη παρουσία του Καλάθη στο παρκέ, παίρνοντας και ρόλο ηγέτη!
Ομαδικά τα πάνω-κάτω ήταν εκεί, αλλά μετράει πολύ ότι σε ένα τόσο ασταθές βράδυ ήρθε η νίκη με 87 πόντους στην επίθεση, χωρίς καλό επίπεδο συνεργασιών (14 ασίστ/13 λάθη) και μόλις πέντε εύστοχα τρίποντα, χωρίς όμως να εκβιαστεί το περιφερειακό σουτ (5/13).
Παράλληλα, το τρίτο δεκάλεπτο που εν τέλει έγειρε και την πλάστιγγα (29-18) έδειξε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να κινηθεί το “τριφύλλι” για να μεγαλώσει τα αντίστοιχα καλά διαστήματά του στη συνέχεια, δείχνοντας μεγαλύτερη συνέπεια.
Νίκες
Πέραν των επιμέρους σημειώσεων και εντυπώσεων, η νίκη μετράει κι αυτή πήρε ο Παναθηναϊκός, που θέλει να συνδυάσει την βελτίωσή του μέσω των αγώνων, σε ένα τόσο απαιτητικό πρόγραμμα που δεν αφήνει χώρο για πολύ… ελεύθερη προπόνηση, με τα αποτελέσματα που θα δώσουν ψυχολογία και αυτοπεποίθηση.
Πλεονεκτήματα υπάρχουν, αδυναμίες το ίδιο και το ζητούμενο είναι οι νίκες. Αυτές εξάλλου αναγράφονται στην κατάταξη…
ΥΓ1: Γκιστ, Γκιστ, Γκιστ για άλλη μια φορά! Μια περίοδος 6,5 ετών δεν ξεχνιέται έτσι εύκολα και ειδικά στο ΟΑΚΑ.
ΥΓ2: Είναι πολύ κρίσιμη η όσο δυνατόν πιο έγκαιρη προσαρμογή Γουάιλι, Μπέντιλ και Μπράουν και ειδικά των δύο ψηλών, ώστε η “πράσινη” ρακέτα να θωρακιστεί απέναντι στα… θηρία που θα συναντήσει στο δρόμο της.
ΥΓ3: Λιγότερη… καπνίλα από ποτέ λόγω των τσιγάρων είχε το ΟΑΚΑ σε αντίστοιχο παιχνίδι. Είναι μια καλή αρχή και στα πλαίσια του νέου αυστηρού Κώδικα Συμπεριφοράς της Ευρωλίγκας και του αντικαπνιστικού νόμου.