Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Πριν από μία εβδομάδα, μετά τη νικηφόρα πρεμιέρα με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ, ο Αργύρης Πεδουλάκης υπογράμμιζε την ανάγκη ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει το ένστικτο του… μποξέρ και να τελειώνει τον αντίπαλό του, όταν τον έχει στριμωγμένο στα σχοινιά.
Κι όμως ο προπονητής των νταμπλούχων είδε την εντολή του να μην εισακούεται σε καμία περίπτωση, με αποτέλεσμα η ομάδα του παρότι ήταν στο +13 στο 30’ και στο +5 με 94’’ να απομένουν, να καταφέρει να πετύχει την απόλυτη αυτοκτονία, χωρίς καμία δικαιολογία!
Η Βιλερμπάν που θεωρητικά και πρακτικά είναι κατώτερη ποιοτικά, μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα είχε νικήσει τον Ολυμπιακό στο “Αστρομπάλ” και είχε χτυπήσει ένα τεράστιο καμπανάκι για το τι μπορεί να κάνει και πώς μπορεί να το πετύχει.
Ο Παναθηναϊκός για 30’ έδειχνε να έχει τον έλεγχο, παρά τις ανορθογραφίες σε αμυντικό ριμπάουντ και βολές, ιδίως χάρη στο τρίτο δεκάλεπτο που έκανε και τίποτα δεν έδειχνε πως το 50-63 θα μπορούσε να ανατραπεί και μάλιστα απέναντι σε μια ομάδα που είχε 2/15 τρίποντα ως εκείνο το σημείο!
Όμως αυτό που δεν περίμενε κανείς, έγινε αφού η ομάδα… αυτοκτόνησε με τον χείριστο τρόπο, δεχόμενη 29 πόντους στην τελευταία περίοδο, με φάσεις-καρμπόν!
Βάρος
Ακόμα και ο… Τόνι Πάρκερ δε θα στοιχημάτιζε ποτέ σε αυτή την ανατροπή, αλλά δυστυχώς το “τριφύλλι” θυμήθηκε τον χειρότερο εαυτό του εκτός έδρας, που εμφανίζει στα περισσότερα παιχνίδια εκτός ΟΑΚΑ και όχι μόνο στις εκτός έδρας πρεμιέρες, στις οποίες χάνει μονίμως μετά το 2011!
Αν ο Παναθηναϊκός έχανε μόνο στα πρώτα ματς εκτός ΟΑΚΑ κάθε σεζόν και μάθαινε από τα λάθη του ώστε να μην τα επαναλάβει, θα ήταν καλά, αλλά δεν δείχνει να μαθαίνει…
Και φυσικά δεν έχει νόημα να αναφέρουμε πως αυτή η ήττα κοστίζει ακριβά και αποτελεί μεγάλος βάρος, βαθμολογικά και ψυχολογικά, αφού το καλό ξεκίνημα, όσο η ομάδα δεν είναι έτοιμη και δε θα μπορούσε να είναι έτοιμη, θα της έδινε αυτοπεποίθηση και ηρεμία. Σε αυτή την έδρα, απέναντι σε αυτή την ομάδα, πόσες ομάδες που έχουν τον ίδιο στόχο με την ομάδα του Πεδουλάκη, θα στραβοπατήσει;
Υποθετικά, έστω ότι κάποιες την πατήσουν όπως την πάτησε ο Παναθηναϊκός, αλλά και ο Ολυμπιακός και πάλι η ήττα κοστίζει, έστω κι αν πρόκειται για έναν μαραθώνιο 34 αγωνιστικών. Έναν μαραθώνιο σε βάθος έξι μηνών, όπου όμως όλα τα αποτελέσματα μετρούν και προσθέτουν ή αφαιρούν από τη βαθμολογία και την κατάταξη, για την πρόκριση στα playoffs και το πλεονέκτημα ή το μειονέκτημα έδρας…
Τρικυμία
Αυτό που υπέστη ο Παναθηναϊκός, πολύ απλά δε γίνεται!
- Δε γίνεται να είσαι στο +13, δέκα λεπτά πριν το τέλος και να χάνεις!
- Δε γίνεται η εξαιρετική άμυνα της τρίτης περιόδου (δέχθηκε 10π.) να δέχεται 29 πόντους στην τέταρτη.
- Δε γίνεται να χάνονται 18 αμυντικά ριμπάουντ, που έδωσαν πολλές δεύτερες ευκαιρίες στη Βιλερμπάν.
- Δε γίνεται να χάνονται 13 βολές (14/27) και να θες να λέγεσαι ομάδα υψηλού επιπέδου με έμπειρους παίκτες.
- Δε γίνεται και πάλι να είναι αρνητικό το ισοζύγιο ασίστ (14) και λαθών (17), πολλά εκ των οποίων ήταν… παιδικά.
- Δε γίνεται από τα 2/15 τρίποντα, η Βιλερμπάν να έχει 5/7 στην τέταρτη περίοδο και 3/3 στο τελευταίο τετράλεπτο. Όχι, δεν οφείλεται στην… τύχη των Γάλλων, αλλά στο περιθώριο που άφησαν οι παίκτες του Πεδουλάκη και στα ίδια λάθη που έκαναν σε σερί άμυνες, δίνοντας τη δυνατότητες για τα ίδια και τα ίδια plays των γηπεδούχων.
- Δε γίνεται στο φινάλε το κομπιούτερ που λέγεται Νικ Καλάθης να παίρνει δύο τόσο κακές επιλογές. Κι όμως, αν η τελευταία είναι αυτή που μένει, με τον “πράσινο” ηγέτη να πηγαίνει μόνος προς το καλάθι στο ένας εναντίον ενός, ενώ υπήρχαν στο παρκέ ο MVP του Παναθηναϊκού, ΝτεΣόν Τόμας και το πολυβόλο Τζίμερ Φρεντέτ, το πιο μεγάλο λάθος εκ μέρους του Καλάθη είχε γίνει νωρίτερα.
- Δε γίνεται στο 78-78, όταν η Βιλερμπάν έχει καταφέρει να τα φέρει όλα τούμπα, να παίρνει ένα τόσο βιαστικό τρίποντο από την κορυφή, εντελώς αψυχολόγητα, πέφτοντας στην παγίδα της ομάδας του Μίτροβιτς…
Ευθύνη
Αυτή η ήττα, η πρώτη από γαλλική ομάδα στη σύγχρονη Ευρωλίγκα πονάει και κοστίζει πάρα πολύ και η ευθύνη τους βαραίνει όλους.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης παρά τα λόγια και τις νουθεσίες, δεν κατάφερε να πείσει τους παίκτες του ότι έπρεπε να τελειώσουν την υπόθεση νίκη όταν έβαλαν τις βάσεις στο τρίτο δεκάλεπτο, αντί να καταρρεύσουν σα να… έφυγαν από το παρκέ.
Ο Έλληνας τεχνικός στα τελευταία λεπτά, παρά το κακό που… ερχόταν, δεν άλλαξε την πεντάδα του (ίδια κι απαράλλαχτη στα τελευταία 4:33’’), επιμένοντας στην παρουσία του αρνητικού Τζόνσον και του κακού Παπαπέτρου, αλλά και χωρίς σέντερ (αφότου βγήκε ο θετικός Γουάιλι), με τον Τόμας να βάζει στην επίθεση ελέω της εξαιρετικής του βραδιάς, αλλά να είναι εύκολος στόχος στην άμυνα, με τη ρακέτα να είναι… ανοχύρωτη.
Επιπλέον δε σχεδιάστηκε κάτι ώστε να πάρει την μπάλα και να εκτελέσει ο Φρεντέτ και δη στην τελευταία κατοχή, με τον Αμερικανό να μένει θεατής ώστε ο Καλάθης να προσπαθήσει να το πάρει εξ ολοκλήρου πάνω του, ενώ υπήρχαν 14,6’’ στο ρολόι, ενώ δεν επέστρεψε για το τέλος ούτε ο Ράις, παρότι είναι clutch και είχε σκοράρει κι ένα φοβερό buzzer beater τρίποντο στο πρώτο ημίχρονο…
Υπαρκτές οι ευθύνες του πάγκου, ωστόσο οι υπόλοιποι δεν… καθαρίζουν έτσι απλά λόγω της όποιας κριτικής στον Πεδουλάκη, που πρέπει να γίνεται, αλλά να έχει και όριο…
Οι 13 χαμένες βολές δεν είναι θέμα προπονητή και οδηγιών, αλλά μηδενικής συγκέντρωσης, πίεσης και άγχους, όπως και οι 13 πόντοι διαφοράς που χάθηκαν, σε συνδυασμό με τους 29 πόντους παθητικό σε δέκα λεπτά, αμέσως μετά από ένα δεκάλεπτο που είχαν δεχθεί μόλις δέκα!
Ο Παναθηναϊκός ΑΠΕΤΥΧΕ στο “Αστρομπάλ”, αφού υπέστη μια αναπάντεχη ήττα εκτός προγράμματος, την οποία θα πρέπει να καλύψει στη συνέχεια. Πώς; Αυτή τη φορά ας μάθουν…
ΥΓ1: Βουγιούκας DNP; Γιατί;
ΥΓ2: Την ίδια περίπου ώρα που ο Καλάθης έκανε ένα… ντου χωρίς αποτέλεσμα στο φινάλε στη Λυών, στη Μαδρίτη η Ρεάλ με ένα χιλιοπαιγμένο play έκλεβε τη νίκη από τη Μακάμπι, με δράστη τον σεσημασμένο Κάρολ. Η ομάδα του Λάσο πρέπει να το έχει εφαρμόσει το συγκεκριμένο play περίπου ένα… δις φορές λόγω της ομοιογένειάς της, στοιχείο που δεν έχει (ακόμα) ο Παναθηναϊκός ώστε να δώσει την αντίστοιχη ευθύνη στον δικό του μεγάλο σουτέρ, Τζίμερ Φρεντέτ…
ΥΓ3: Η κριτική, κριτική, αλλά αν είναι να ζητάμε να αλλάζει προπονητής έπειτα από κάθε ήττα, θα χρειαστούν 1-2 ντουζίνες προπονητές, τουλάχιστον για να βγει η σεζόν… Ας υπάρχει ένα μέτρο…