Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Λες και κάποιος έχει… καταραστεί τον Παναθηναϊκό… Δεν είναι μόνο οι δύο σερί ήττες, αλλά ο τρόπος και το φινάλε που γράφτηκε, τόσο στο “Αστρομπάλ” με τη Βιλερμπάν, όσο και στο ΟΑΚΑ με την Αρμάνι Μιλάνο.
Ίδιο σκορ (78-79), με τους “πράσινους” να χάνουν το προβάδισμα που είχαν στην τελική ευθεία, υστερώντας στο φινάλε για άλλη μια φορά, και παρότι είχαν την τελευταία επίθεση, να τη χάνουν και τις δύο φορές με τον Καλάθη.
Αυτό το δις εξαμαρτείν, με καρμπόν τρόπο, έχει φέρει πλέον την ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη στο 1-2 και στην… πίεση, έστω κι αν είναι ακόμα στην αρχή ο “μαραθώνιος” της Ευρωλίγκας.
Πρόκειται για έναν “μαραθώνιο” 34 αγωνιστικών, που όμως κάθε αποτέλεσμα μετράει και ήδη ο Παναθηναϊκός έχει δύο ήττες και μάλιστα εκτός προγράμματος, έχοντας χάσει πρόωρα και το αήττητο του… κάστρου του.
Τα αποτελέσματα μετρούν και όχι οι εμφανίσεις και το… σακούλι της ομάδας του Πεδουλάκη είναι σχεδόν άδειο, μεγιστοποιώντας την πίεση για ανάκαμψη, με δεδομένη τη μη απόλυτη ετοιμότητα της ομάδας και τη διαδικασία εκμάθησης.
Πλέον ακολουθούν δύο σερί ταξίδια στη Ρωσία, με Ζενίτ (24/10) και Χίμκι (29/10), τα οποία έρχονται νωρίς, αλλά είναι κρίσιμα, ώστε οι “πράσινοι” να μη χάσουν κι άλλο έδαφος.
Οι δύο ήττες στο ξεκίνημα και σε ένα βατό πρόγραμμα δημιουργούν μια δύσκολη κατάσταση, αν όχι κρίση, κάτι που αρνήθηκε πάντως ο Πεδουλάκης, με τη βελτίωση και αλλαγή της εικόνας προς το καλύτερο να είναι απαραίτητη… χθες, καθώς περιθώρια δεν υπάρχουν.
Η ήττα από την Αρμάνι ήρθε στις λεπτομέρειες, με τη χαώδη διαφορά στα τρίποντα (3/20 έναντι 14/26) να ισορροπείται και μάλιστα ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να επικρατήσει, όχι εξαιτίας της τελευταίας κατοχής που πήγε στράφι με τον Καλάθη, αλλά λόγω του +7 και του +4 που έχτισε στην τελευταία περίοδο, πλεονέκτημα που όμως δεν αξιοποίησε, χάνοντας συγκέντρωση και καθοριστικά αμυντικά ριμπάουντ.
Εξάλλου από ένα επιθετικό ριμπάουντ η Αρμάνι ανανέωσε την τελευταία της επίθεση και πήρε την ευκαιρία για τις νικητήριες βολές, δια χειρός Μορασκίνι…
Γιατί να (μην) το πάρει ο Καλάθης
Η ουσία είναι πώς ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε και πάλι, αλλά επειδή φτάσαμε και στα δύο παιχνίδια στην ακροτελεύτια κατοχή να κριθούν όλα, ας καταπιαστούμε με αυτό…
Στη Γαλλία με τη Βιλερμπάν ο Καλάθης ήταν η επιλογή του Πεδουλάκη, με την αιτίαση να είναι πως τόσο ο Τόμας, όσο και ο Φρεντέτ θα ήταν οι “στόχοι” της γαλλικής άμυνας κι έτσι επελέγη η λύση του Νικ στο “ένας με έναν” που κατέληξε στα… σκουπίδια.
Στο ΟΑΚΑ με το Μιλάνο, η επιλογή της τελευταίας κατοχής ήταν εκ νέου ο Καλάθης, ωστόσο το σκεπτικό αυτή τη φορά έμοιαζε πολύ πιο λογικό. Στο “Αστρομπάλ” ανεξήγητα κατά πολλούς δεν πήρε την ευθύνη ο Τόμας ή ο Φρεντέτ παρότι ήταν οι κορυφαίοι και οι πλέον “ζεστοί” της ομάδας.
Αυτή τη φορά στη θέση τους ήταν ο Νικ, ο οποίος ήταν ο αποκλειστικός σκόρερ της ομάδας του στο τελευταίο τετράλεπτο, έχοντας πάρει τη σκυτάλη από τον Γουάιλι. Δέκα σερί πόντους από το 68-70 ως το 78-77 σημείωσε ο “πράσινος” ηγέτης, που ήταν απολύτως λογικό να αναλάβει και την τελευταία επίθεση, δοκιμάζοντας μετά από ένα σκριν να αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι του προσωπικού του αντιπάλου για να εκτελέσει από μέση ή κοντινή απόσταση με floater, όπως είχε κάνει και νωρίτερα στο παιχνίδι.
Το σκριν έγινε από τον Γουάιλι, ο Καλάθης προχώρησε προς τα μέσα και πλάγια δεξιά, βρήκε τον χώρο να εκτελέσει, αλλά το σουτ βρήκε ταμπλό, στεφάνη και έξω, ενώ υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να μπει και να δικαιωθεί η επιλογή, κάτι που όμως δεν έγινε ποτέ…
Είναι λογικό ο προπονητής να δώσει την μπάλα στην πλέον κρίσιμη κατοχή στον πιο “ζεστό” παίκτη του, κάτι που επισήμανε και ο Πεδουλάκης στις δηλώσεις του.
Ωστόσο, με την αιτιολόγησή του πως ο Καλάθης πήρε την τελευταία επίθεση αφού εκτός της εμπειρίας του, είχε και το μομέντουμ από πλευράς “πράσινων”, ήταν σα να αντιφάσκει.
Η αντίφαση έγκειται στο ότι στη Γαλλία δεν πήρε το τελευταίο σουτ κάποιος εκ των παικτών που είχαν μομέντουμ (Τόμας-Φρεντέτ), αλλά στο ΟΑΚΑ έγινε διαφορετική επιλογή. Είτε ισχύει η επιλογή πως ο Καλάθης παίρνει την μπάλα και αποφασίζει, επειδή είναι ο ηγέτης και ο σταθερός δημιουργός, είτε επειδή είναι “ζεστός” εκείνη τη στιγμή.
Εφόσον ισχύει το δεύτερο, κατά δήλωση του Πεδουλάκη, τότε είχε γίνει μεγάλο λάθος στο “Αστρομπάλ”.
Πάντως, επαναλαμβάνω πως έμοιαζε πολύ λογική επιλογή ο Καλάθης με την Αρμάνι, έχοντας το σερί 10 πόντων και το μομέντουμ…
Το ζήτημα Φρεντέτ
Παράλληλα όμως είναι να αναρωτιόμαστε γιατί ο Τζίμερ Φρεντέτ από τη στιγμή που πάτησε παρκέ ενόψει της τελευταίας κατοχής 8,8”, δεν πήρε την μπάλα για να εκτελέσει. Εξάλλου, για κάτι τέτοιες στιγμές αποκτήθηκε και να κρίνει υπέρ της ομάδας του παιχνίδια σε τέτοιες καταστάσεις, όντας ο καλύτερος εκτελεστής της.
Επιπλέον φυσικά υπάρχει το ερωτηματικό της μη παρουσίας του Αμερικανού σε όλη την τελευταία περίοδο πλην των 8,8” κι ενώ είχε προηγηθεί το ξέσπασμα με τους επτά σερί πόντους του στο τρίτο δεκάλεπτο.
Ο Πεδουλάκης δικαιολόγησε αυτό το γεγονός με την αδυναμία του Φρεντέτ στην άμυνα και την απόλυτη και αποτελεσματική στόχευση της Αρμάνι όποτε βρισκόταν στο παρκέ.
Ωστόσο, στόχευση υπήρχε εκ μέρους της ομάδας του Μεσίνα και στον Ράις, ο οποίος πήρε πολύ παραπάνω χρόνο στην τέταρτη περίοδο σε σχέση με τον συμπατριώτη του, χωρίς να είναι όμως αποτελεσματικός, ούτε καν με κάποιο ξέσπασμα, έχοντας 1/6 σουτ.
Γενικά η αξιοποίηση του Φρεντέτ ως τώρα είναι ένα ακανθώδες ζήτημα για το “τριφύλλι”, αφού οι άμυνες προσπαθούν να κλείσουν τον Αμερικανό σε όποιο σημείο του γηπέδου κι αν παίρνει την μπάλα και ως τώρα δε φαίνεται να εφαρμόζεται ένα επαρκές πλάνο για να πάρει τα σουτ που του αναλογούν και να τα αξιοποιήσει, με τις προϋποθέσεις που θα επιζητούσε.
Αντ’ αυτού προσπαθεί να σκοράρει χάρη στην ατομική του ικανότητα, φτάνοντας ως το καλάθι με… ιδρώτα και αίμα.
Χωρίς… τριάρι
Την ίδια στιγμή, ένα από τα ζητήματα που απαιτούν λύση για την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας στο παρκέ, είναι η παρουσία των φόργουορντ και δη αυτών που παίζουν στο “3”.
Μέχρι τώρα, ο Ουέσλι Τζόνσον έχει περάσει το λιγότερο απαρατήρητος, αν και με την Αρμάνι είχε κάποιες καλές στιγμές αμυντικά.
Ο Αμερικανός είναι έμπειρος, αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στο ρόλο που θέλει από αυτόν το τεχνικό επιτελείο και να συγχρονιστεί με τους συμπαίκτες του, παίρνοντας απαραίτητες πρωτοβουλίες στην επίθεση.
Οι ευκαιρίες και ο ρόλος του Τζόνσον δείχνουν να έχουν επηρεάσει αρνητικά και την παρουσία του Παπαπέτρου, που δεν έχει δώσει συνέχεια στις περσινές του step up εμφανίσεις, με σουτ χωρίς αυτοπεποίθηση και ψυχολογία.
Ο Ράιον Μπράουν από την άλλη είναι εκτός rotation στην Ευρωλίγκα και οι “πράσινοι” έχουν καταλήξει να μην παίρνουν βοήθειες από το “3”, όσο κι αν τις έχουν ανάγκη. Αυτό αποτέλεσε μεγάλο πρόβλημα κόντρα στην Αρμάνι, που χρησιμοποίησε για μεγάλο διάστημα τρεις φόργουορντ και υπερτέρησε σε μέγεθος.
Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι ότι στο τέλος ήταν καθοριστικός ο Μίτσοβ, που έπαιξε στο “3”, αλλά και στο “2”, με τα φαρμακερά του σουτ.
Γουάιλι και Μήτογλου
Από τη στιγμή που το παιχνίδι συνοδεύτηκε από ήττα, τα θετικά περνούν σε δεύτερη μοίρα και δεν μπορούν να χρυσώσουν το χάπι, αλλά πρέπει να επισημανθούν.
Σε ομαδικό επίπεδο εντοπίζονται στο πείσμα του Παναθηναϊκού να βρει εναλλακτικούς τρόπους να σκοράρει από τη στιγμή που δεν έβαζε τα τρίποντα κι έβλεπε τον αντίπαλό του να έχει απίστευτο ποσοστό για εκτός έδρας παιχνίδι.
Ατομικά, η εμφάνιση του Γουάιλι ασφαλώς ενθουσίασε, με τον Αμερικανό σέντερ να είναι για πρώτη φορά τόσο αποδοτικός και μάλιστα και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Οι 17 πόντοι του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές και μάλιστα πολλοί εκ των οποίων να είναι “δικοί του”, αφού ήταν απόρροια των επτά επιθετικών ριμπάουντ που μάζεψε, ενώ στην άμυνα η στατιστική τον αδικεί, αφού κατέγραψε δύο κοψίματα, ωστόσο οι αλλοιώσεις του σε σουτ και τα deflections ήταν πολλά περισσότερα…
Την καλύτερη εμφάνιση για φέτος και ουσιαστικά από… πέρυσι, έκανε από την πλευρά του ο Ντίνος Μήτογλου.
Ο διεθνής φόργουορντ είναι μεγάλο κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό και η παρουσία του ήταν πάρα πολύ θετική, με τον Πεδουλάκη να τον χρησιμοποιεί ως ένα “ελαφρύ” πεντάρι, που ανταποκρίθηκε και κέρδισε σαφώς περισσότερες μάχες από αυτές που έχασε, μαζεύοντας 10 ριμπάουντ.
Το ζήτημα για τους νταμπλούχους είναι να “διαβάσουν” τα αρνητικά και να αξιοποιήσουν τα θετικά, με άμεσα αποτελέσματα, γιατί οι ήττες μεγαλώνουν την πίεση και οι νίκες μόνο μπορούν να αποφορτίσουν τους πάντες και να επιστρέψουν τα χαμόγελα στο ΟΑΚΑ…
ΥΓ1: Σημαντική στιγμή το χειροκρότημα στον Σκόλα από τον κόσμο. Οι αξίες πρέπει να αναγνωρίζονται
ΥΓ2: Δικαιούται και ο Τόμας ένα κακό παιχνίδι. Βέβαια εν πολλοίς οφείλεται στον Μπρουκς, κάτι που επισήμανε ο Μεσίνα
ΥΓ3: Μη χρειαστεί να περάσει τα περσινά ο Παναθηναϊκός για να ξυπνήσει και να κυνηγήσει την ανατροπή. Ας το μαζέψει όσο είναι νωρίς