Του Κώστα Γιαταγάνα/ info@eurohoops.net
Η ήττα από την Άλμπα άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και την πόρτα της εξόδου για τον Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος αποτελεί ήδη παρελθόν με κάθε επισημότητα…
Η κατάσταση στον Παναθηναϊκό ήταν δύσκολη και αποδείχθηκε (δις μέσα σε λίγες μέρες) μη αναστρέψιμη υπό την υπάρχουσα σύνθεση…
Την περασμένη Κυριακή (10/11) ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ ήταν “φάντασμα” στην Πάτρα και έδωσε τη δυνατότητα στον εξαιρετικό Προμηθέα να πιστέψει στη νίκη-πρόκριση και να φτάσει στη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του, στερώντας από τους “πράσινους” τον έναν εκ των δύο εγχώριων τίτλων.
Η επόμενη μέρα βρήκε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο ΟΑΚΑ και την εσωστρέφεια να χτυπά… πράσινο, με την πολύ σκληρή ομιλία του ισχυρού άνδρα της ΚΑΕ και την απαίτηση προς παίκτες και τεχνικό επιτελείο να βγάλουν ανακοίνωση συγγνώμης(!) για την απαράδεκτη εικόνα τους…
Θα περίμενε κανείς, ελάχιστα 24ωρα αργότερα, απέναντι στην Άλμπα στο ΟΑΚΑ, να δει μια ομάδα που θα τσάκιζε τον αντίπαλό της, έχοντας επιπλέον κίνητρο να αφήσει πίσω το “κάζο” της Πάτρας, για να προχωρήσει με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.
Ο αντίπαλος, κακά τα ψέματα, ήταν ιδανικός… Η Άλμπα έτσι κι αλλιώς δεν θεωρείται μεγαθήριο στην Ευρωλίγκα, προερχόταν από έξι σερί ήττες, μην έχοντας καμία εκτός έδρας, ενώ ταξίδεψε στην Αθήνα με σημαντικές απουσίες (Σίβα, Κάβανο, Έρικσον).
Επιπλέον και ο τρόπος παιχνιδιού της βόλευε θεωρητικά τους “πράσινους” που αρέσκονται να παίζουν σε γρήγορο ρυθμό στο ανοικτό γήπεδο. Κι όμως…
Αντ’ αυτού είδαμε όλοι ακριβώς το αντίθετο, με έναν Παναθηναϊκό να βλέπει απλά τους παίκτες της Άλμπα να σκοράρουν…. 31 πόντοι στο πρώτο δεκάλεπτο, 58 ως το ημίχρονο και στο φινάλε να χάνει ένα παιχνίδι όπου δέχθηκε 106 πόντους (έστω και με δύο παρατάσεις), παρότι είχε έναν παίκτη με συγκλονιστική εμφάνιση (Παπαπέτρου) που διέλυσε τα κοντέρ, με 39 πόντους! Έτσι, οι αντιδράσεις του κόσμου και οι έντονες αποδοκιμασίες ήταν φυσικό επακόλουθο.
Το απίστευτο είναι πώς ούτε οι παίκτες του πολύπειρου Αΐτο Ρενέσες δεν πίστευαν πόσο εύκολα έφταναν στο καλάθι, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και ψυχολογία για να σταθούν όρθιοι και εν τέλει, χάρη στο γκολ-φάουλ του Σίκμα, να πανηγυρίσουν έξαλλα και δικαίως τη νίκη τους!
Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, ξέραμε ως τώρα ότι έχει μία από τις χειρότερες άμυνες στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν περιμέναμε ότι θα διαψεύσει προς το χειρότερο τις επιδόσεις του, κάνοντας την Άλμπα να μοιάζει με ομάδα… άλλου επιπέδου!
Για να αρχίσουμε από το βαθμολογικό κομμάτι, η ήττα είναι μεγάλο πισωγύρισμα, με το 4-4 ως τώρα να είναι άκρως αρνητικό για τους “πράσινους”, γιατί πολύ απλά περιέχει τρεις ήττες που δεν καλύπτονται παρά με υπερβάσεις (Βιλερμπάν εκτός, Αρμάνι εντός, Άλμπα εντός)…
Το βαθμολογικό ίσως είναι το λιγότερο. Μια ήττα δε γίνεται να φέρει καταστροφή, όμως όταν η εικόνα είναι τόσο απογοητευτική, λίγες μέρες από ένα “κάζο” όπως της Πάτρας, τότε τα πράγματα μπορούν να οδηγήσουν, όπως κι έγινε, στην αποχώρηση του Πεδουλάκη…
Επιλογές χωρίς λογική
Η εικόνα στο παρκέ ήταν αποκαρδιωτική, όμως αυτό ίσχυσε και για τον πάγκο, με τη διαχείριση ενός αγώνα που πήγε σε δύο παρατάσεις, να είναι… άλλων εποχών το λιγότερο! Σε 50 αγωνιστικά λεπτά, τέσσερις παίκτες είχαν συμμετοχή άνω των 40 λεπτών, με πρώτο τον Παπαπέτρου των 48:53”, ο οποίος πήρε τη θέση του Μήτογλου, έπειτα από τα πρώτα 67” και δεν ξαναβγήκε, ούτε για μια ανάσα!
Σε Παπαπέτρου, Τόμας, Καλάθη, Ουάιλι, αν προσθέσουμε και τον Παππά των 37:30”, τότε έχουμε μια πεντάδα παικτών που έπαιξαν σε όλο το ματς, αναγκάζοντας τον Ρενέσες να θυμηθεί άλλες δεκαετίες, όταν η πεντάδα που άρχισε το παιχνίδι, δεν άλλαζε, εκτός κι αν υπήρχε τραυματισμός ή αποβολή με φάουλ!
Μια διαχείριση του ρόστερ… ό,τι να ‘ναι στο συγκεκριμένο παιχνίδι, χωρίς επαρκή εξήγηση! Κι η εξήγηση του Αργύρη Πεδουλάκη πως προσπάθησε να έχει στο παρκέ τους παίκτες που μπορούσαν να ανταποκριθούν αμυντικά, σε σχέση με το second unit που δεν το έκανε, δεν ήταν επαρκής και δεν κάλυψε κανέναν, όπως και ο προπονητής δεν κάλυψε σε καμία περίπτωση τους παίκτες του, αποφεύγοντας τις δικές του ευθύνες…
Για του λόγου το αληθές, ρίξτε μια ματιά στον χρόνο συμμετοχής των παικτών του Παναθηναϊκού απέναντι στην Άλμπα…
Έστω ότι αυτοί οι πέντε ανταποκρίθηκαν πολύ καλύτερα από τους υπόλοιπους κι έπρεπε να έχουν τη μερίδα του λέοντος στο παρκέ… Πώς θα έμεναν φρέσκοι και ανταγωνιστικοί ως το τέλος, χωρίς καμία διαχείριση, χωρίς αλλαγές, χωρίς καν ανάσες, έστω για λίγα λεπτά; Από τη στιγμή που έγινε ό,τι έγινε όσον αφορά τη διαχείριση του χρόνου, οι υπόλοιποι προφανώς με αυτή τη λογική δεν κάνουν για τον Παναθηναϊκό ούτε για να… κουβαλούν τις μπάλες!
Παράλληλα, οι 106 πόντοι παθητικό αυτή τη φορά δεν είχαν έστω… 0,1% που να οφείλεται στο ότι ο αντίπαλος “χτύπησε” τον Φρεντέτ στην άμυνα και εκμεταλλεύτηκε τη μειωμένη ικανότητα ή και θέληση ακόμα του Αμερικανού σκόρερ να προσφέρει αμυντικά. Εφόσον ο Φρεντέτ δεν είχε το θέμα στη γάμπα και αγωνιζόταν, τι θα γινόταν; Φυσικά αναπάντητο ρητορικό ερώτημα…
Ματς στον πόντο ίσον… ήττες
Έστω με όλα αυτά τα προβλήματα, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πάρει το παιχνίδι, έχοντας την τελευταία κατοχή 8,9”, αλλά η επιλογή ήταν ό,τι χειρότερο, με το σουτ του Ράις να είναι υπό πίεση και από έναν παίκτη που ήταν στην άκρη του πάγκου.
Δεν είναι τυχαίο πως σε όλες τις ήττες του (πλην αυτής με τη Χίμκι) οι “πράσινοι” έχασαν στον πόντο, με την τελευταία κατοχή να είναι δική τους. Με Βιλερμπάν, άστοχο το αναίτιο σόλο του Καλάθη, με την Αρμάνι, άστοχο σουτ με ταμπλό (με καλές προϋποθέσεις) από τον Καλάθη, με τον Προμηθέα, πρώτα τάπα του Χολ στο τρίποντο του Καλάθη και κατόπιν άστοχο τρίποντο του Τζόνσον, με την Άλμπα το παντελώς άστοχο τρίποντο του Ράις.
Μην ξεχνάμε και την χαμένη ευκαιρία για νίκη στην πρώτη παράταση, όταν το χουκ του Τόμας ήταν άστοχο…
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, με το “τριφύλλι” να αδυνατεί να σκοράρει σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις που είχε την τελευταία ευκαιρία. Απουσία επαρκούς πλάνου, εναλλακτικών, απουσία αυτοπεποίθησης και ψυχολογίας; Όλα αυτά μαζί και καθένα ξεχωριστά, με την ουσία να… καταβαραθρώνει τον Παναθηναϊκό βαθμολογικά και ψυχολογικά.
Και τώρα; Μόνο ο… Πεδουλάκης;
Πλέον όλοι περιμένουν τις εξελίξεις μετά το “αντίο” του Αργύρη Πεδουλάκη, με Ράιον Μπράουν και Μπεν Μπέντιλ που ήταν επιλογές του, να φέρονται έτοιμοι να τον ακολουθήσουν στην πόρτα της εξόδου… Ο Έλληνας τεχνικός ήταν σαφές και βάσει της απίστευτα κακής διαχείρισης που έκανε με την Άλμπα πως ήταν “θολωμένος” και καταβεβλημένος πνευματικά.
Το γεγονός ότι εμπιστεύτηκε ελάχιστους εκ των παικτών του, κάτι λέει και πολύ περισσότερο δείχνει πως έχει χαθεί ο δεσμός στα αποδυτήρια ανάμεσα σε προπονητή και παίκτες, που είναι απαραίτητος για την επιτυχία.
Γιατί ο Ράις που μπήκε στα τελευταία δευτερόλεπτα ως… ξεχασμένος στον πάγκο, να σκιστεί για να σκοράρει το νικητήριο και πολύ περισσότερο για να βοηθήσει τον προπονητή του, έστω κι αν επί της ουσίας η νίκη ή η ήττα δε θα άλλαζε τη γενική εικόνα που είναι απογοητευτική;
Οι σχέσεις προπονητή και παικτών μετρούν πολύ, ωστόσο η λύση δε γίνεται να δοθεί μόνο με την απομάκρυνση του Πεδουλάκη.
Δηλαδή, δε γίνεται να φταίει μόνο ο Πεδουλάκης και ο εκάστοτε προπονητής ως εύκολος στόχος, για το… χάλι που βλέπουμε, ειδικά στα δύο τελευταία παιχνίδια. Υπάρχει ευθύνη και των παικτών, οι οποίοι για παράδειγμα με την Άλμπα δεν έπαιξαν άμυνα ούτε με τα μάτια… Ο Πεδουλάκης έχει δουλέψει κι έχει ξαναδουλέψει και στον Παναθηναϊκό γνωρίζουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του σε προπονητικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο προσωπικότητας.
Πολύ περισότερο τα γνωρίζει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο οποίος το καλοκαίρι τον επέλεξε ως αντικαταστάτη του Ρικ Πιτίνο. Την πρώτη φορά, το 2012, με την έλευση του “Άρτζι” στη μετά-Ζοτς εποχή να είναι προς τιμήν του Έλληνα τεχνικού, που ανέλαβε τη δουλειά που δεν έπαιρνε κανείς, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δε γνώριζε…
Το 2016 στη μετά-Τζόρτζεβιτς εποχή υπήρχε η αναγκαιότητα για άμεση λύση ώστε να βγει η χρονιά… Τώρα; Πάλι δε γνώριζε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τι σημαίνει η επιλογή Πεδουλάκη κι αν έχει πιθανότητες επιτυχίας;
Ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ στενοχωριέται εξίσου με τον υπόλοιπο κόσμο της ομάδας όταν ο Παναθηναϊκός δεν πηγαίνει καλά… Έχει κάνει σωστές επιλογές, αλλά έχει κάνει και κακές και ως ηγέτης που ασχολείται τόσο πολύ με την ομάδα του, δε γίνεται να μην έχει και ευθύνες.
Πλέον καλείται με την επόμενη επιλογή του να βγάλει τους “πράσινους” από το αδιέξοδο όπου έχουν περιέλθει, σε ένα χρονικό σημείο όπου η λογική έχει… καταργηθεί!
ΥΓ1: Ο Ράις ήταν θεατής στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και στο φινάλε μπήκε μετά το 5ο φάουλ του Τόμας και πήρε και το τελευταίο σουτ, που φυσικά ήταν άστοχο… Τι περίμενε κανείς από έναν παροπλισμένο στο συγκεκριμένο παιχνίδι παίκτη, που ήταν και “κρύος”;
ΥΓ2: Ένα μεγάλο πρόβλημα φάνηκε από μερικά πλάνα ή από όποιον ήταν στο γήπεδο. Σε ένα ματς που κρεμόταν από μια κλωστή, τα καλάθια των γηπεδούχων ή κάποιες καλές προσπάθειες πανηγυρίζονταν χλιαρά τουλάχιστον σε πολλές περιπτώσεις από τον πάγκο, δείγμα της… ξενέρας που υπήρχε. Χωρίς πάθος και ψυχολογία δεν πας πουθενά…
ΥΓ3: Απίστευτο να έχεις κάνει την εμφάνιση του Παπαπέτρου με 39 πόντους και να μην μπορείς να βγεις MVP της αγωνιστικής και να χαμογελάσεις, πολύ απλά γιατί έχασες!
ΥΓ4: Τελικά η μόνη ευχάριστη νότα από το βράδυ στο ΟΑΚΑ ήταν η αποθέωση για τον Κριστόφ Βαζέχα! “Είναι τρελός ο Πολωνός”…