Του Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Ελάχιστοι δεν συγκινήθηκαν από τον θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ. Οι λόγοι είναι αυτονόητοι και μπορείτε να τους διαβάσετε αναλυτικά στο blog του Νίκου Βαρλά. Όσο τραγικό, όμως, κι αν είναι αυτό που συνέβη, αποτελεί ταυτόχρονα την τελευταία πράξη που ολοκληρώνει έναν μύθο.
Μην ψάχνετε για το ηθικό δίδαγμα. O μύθος του Κόμπι είναι τόσο αχανής και πολύπλευρος, ώστε δεν μπορεί να έχει ένα απλό επιμύθιο.
Και πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, όπως κάθε ολοκληρωμένος μύθος, μπορεί να ερμηνευτεί από τον καθένα διαφορετικά.
Ο Κόμπι Μπράιαντ, όπως όλοι οι πραγματικά ξεχωριστοί άνθρωποι, ήταν ένας “ψυχοπαθής” που βρήκε καταφύγιο στον αθλητισμό και από ευτυχή συγκυρία το πράγμα που αγάπησε ήταν αυτό στο οποίο ήταν ταλαντούχος. Απίστευτα ταλαντούχος και απίστευτα χαρισματικός.
Την ίδια στιγμή γύρω του υπήρχαν γονείς και αδέρφια με τα οποία εδώ και χρόνια δεν είχε καμία επαφή, η δική του προσπάθεια να δημιουργήσει μια οικογένεια, ενδεχομένως πιο ισορροπημένη από τις καταστάσεις που ο ίδιος βίωσε, τεσσερα παιδιά και ανάμεσα τους μια κόρη που υπεραγαπούσε και την έχασε με τραγικό τρόπο μαζί με την ίδια του τη ζωή, ένα σκάνδαλο το 2003 όπου βρέθηκε κατηγορούμενος για σεξουαλική επίθεση, η συνεχής αμφισβήτηση πρώτα και πάνω από όλα από τον έτερο μεγάλο σταρ των Λέικερς, τον Σακίλ’ Ο Νιλ, και η διάθεση του από τη στιγμή που αποσύρθηκε να αφήσει πίσω του την ταυτότητα της “Μαύρης Μάμπα” και να εξελιχθεί σε έναν πρεσβευτή του μπάσκετ σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και όντως ήταν πρεσβευτής, επίσημα και με τη βούλα της FIBA στο τελευταίο παγκόσμιο κύπελλο. Ήταν μέντορας πολλών αθλητών έχοντας προσωπική επαφή μαζί τους. Ανάμεσα σε αυτούς και συγκαταλέγεται και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Δεν είναι τυχαίο, όμως, ότι ο “showboat”, δηλαδή φιγουρατζής, όπως κοροϊδευτικά τον αποκαλούσε ο Σακίλ Ο’Νιλ στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, αποφάσισε ότι τελικά η πραγματική του περσόνα στο παρκέ ήταν το πιο θανατηφόρο φίδι στον κόσμο.
Ο διάδοχος του Τζόρνταν
Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν ο παίκτης που υπήρξε ό,τι πιο κοντινό έχει εμφανιστεί ποτέ στον Μάικλ Τζόρνταν. Ίδιο κορμί, ίδια φινέτσα, ίδιος εγωισμός και πάθος για τη νίκη. Ίσως είναι και ο μοναδικός παίκτης των επόμενων γενεών που ο Τζόρνταν πραγματικά αποδέχθηκε.
Και ο “Αιρ” φυσικά δεν ήταν άγιος. Φιγουρατζής και ατομιστής ο ίδιος στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, απίστευτα σκληρός με αντιπάλους και συμπαίκτες, φαινόμενο, μονάρχης και δυνάστης του ΝΒΑ. Η περιβόητη πια ομιλία του κατά την είσοδο του στο “Χολ οφ Φέιμ”, όπου χωρίς καμία ενοχή έδειξε την πραγματικά αδυσώπητη πλευρά του εαυτού του, σοκάροντας όσους δεν γνώριζαν, δεν αφήνει πια καμία αμφιβολία για τον χαρακτήρα του.
Ο Μπράιαντ τον λάτρεψε και τον μιμήθηκε με απόλυτο τρόπο. Το παρακάτω βίντεο το αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία και η ομοιότητα στις κινήσεις τους είναι τρομακτική.
Ποια ήταν η βασική τους διαφορά; Ο Τζόρνταν από τη στιγμή που ανέβηκε στον θρόνο του ΝΒΑ, κατά ειρωνικό τρόπο με θύμα τους Λέικερς του Μάτζικ Τζόνσον, ουσιαστικά δεν κατέβηκε ποτέ, προκαλώντας τον τρόμο σε κάθε αντίπαλο.
Οι αμυντικοί δεν τολμούσαν να τον προκαλέσουν ακόμα και σε παιχνίδια προετοιμασίας, οι συμπαίκτες του έτρεμαν την οργή του αν δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του.
Ο αστικός μύθος λέει ότι ακόμα και η διετής αποχώρηση του από το μπάσκετ στην πραγματικότητα ήταν σιωπηρή τιμωρία για την εμπλοκή του σε κυκλώματα τζόγου, κάτι που φυσικά ούτε έχει αποδειχθεί, ούτε έχει υιοθετηθεί ποτέ από την “επίσημη” διήγηση του ΝΒΑ. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ο Κόμπι τα πρώτα χρόνια αμφισβητήθηκε ακόμα και κατά τη διάρκεια του θρι-πιτ των Λέικερς μεταξύ 2000 και 2002. Στη συνέχεια και μετά την περιβόητη κατηγορία για βιασμό που έληξε το 2004 με εξωδικαστικό συμβιβασμό βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με την κριτική έναντι του να είναι πως δεν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα χωρίς τον Σακίλ.
Και ο συμπαθητικός πιτσιρικάς που βρέθηκε, περίπου όπως και ο Μάτζικ, με την πρώτη του εμφάνιση μέσα στην καρδιά του Λος Άντζελες, αποφάσισε ότι αυτό που τον αντιπροσωπεύει είναι η “Μαύρη Μάμπα”.
O Kόμπι, με τον Τύπο του Λος Άντζελες να τον κατηγορεί για βεντετισμό, βρισκόταν σχεδόν μόνιμα στο προσκήνιο μεταγραφικών σεναρίων και ακολουθώντας και πάλι το πρότυπο του, τον Μάικλ Τζόρνταν, ήταν παραπάνω από σκληρός απέναντι στους συμπαίκτες του, ζητώντας τους να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.
Κανείς δεν πήρε δαχτυλίδι ακολουθώντας το savoir vivre.
Ο Πάου Γκασόλ χρειάστηκε να ακούσει πόσο σοφτ είναι, οι υπόλοιποι παίκτες των Λέικερς έπρεπε να κάνουν ό,τι έλεγε ο “Μάμπα” και τελικά η δικαίωση ήρθε με τρόπο που φυσικά προσέθεσε κι άλλο υλικό στο μύθο.
Οι Λέικερς διαλύθηκαν στους τελικούς του 2008 από τους αιώνιους αντιπάλους τους, Μπόστον Σέλτικς, για να επιστρέψουν ξανά στην κορυφή το 2009 με θύμα του Ορλάντο του “αφελούς” Ντουάιτ Χάουαρντ και να πάρουν το 2010 εκδίκηση από τους Σέλτικς.
Ο “Μάμπα” Κόμπι κέρδισε δύο διαδοχικά βραβεία MVP στους τελικούς – στους τρεις πρώτους τίτλους ο ηγέτης της ομάδας ήταν ο Σακίλ – και ξεπέρασε τον θρυλικό Τζέρι Ουέστ ως πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία των Λέικερς. Ακόμα κι αυτό, όμως, δεν ήταν αρκετό.
Ο Κόμπι συνέχισε να βρίσκεται στα παρκέ μέχρι το 2016, παρά τον σοβαρό του τραυματισμό το 2013, κυνηγώντας το φάντασμα του έκτου δαχτυλιδιού για να φτάσει τα έξι πρωταθλήματα του Μάικλ Τζόρνταν. Εντέλει έμεινε στους πέντε τίτλους, ως ο πλέον επιτυχημένος Λέικερ όλων των εποχών.
Αυτή η σκιά μονίμως τον κυνηγούσε και μπορεί να ήταν το κίνητρο για τις υπόλοιπες επιχειρηματικές και επαγγελματικές του κινήσεις. Κάπως έτσι ο “Μάμπα” κατάφερε να κάνει κάτι που ουδείς άλλος από τους μεγάλους του ΝΒΑ δεν μπόρεσε, να κερδίσει Όσκαρ.
Πορφύρα και χρυσός για πάντα
Πήρε ένα πρωτάθλημα λιγότερο από τον Τζόρνταν και έξι λιγότερα από τον Μπιλ Ράσελ, πιθανότατα δεν χωράει καν στην καλύτερη πεντάδα όλων των εποχών, αλλά δεν μπορείς να μην λατρέψεις τον Κόμπι Μπράιαντ. Αν ο Τζόρνταν ήταν ο πρώτος “παγκόσμιος” αθλητής του ΝΒΑ, ο Κόμπι δεν ήταν μόνο παγκόσμιος αλλά και αυτός που μετά την αλλαγή του αιώνα και λόγω της τεχνολογικής προόδου ήταν κτήμα όλου του πλανήτη.
Από τη πρώτη στιγμή που μπήκε στη λίγκα μέχρι την μοιραία Κυριακή του ατυχήματος, η πρόσβαση στην ζωή του Μπράιαντ ήταν εύκολη και άμεση.
Μεγάλωσε μπροστά στα μάτια όλων, βρέθηκε από τα 18 του στο μικροσκόπιο και έτσι εξηγείται και το έντονο συναίσθημα απώλειας που νοιώθει αν όχι όλος, τότε πολύς κόσμος.
Για είκοσι χρόνια ο Κόμπι έμεινε ντυμένος με πορφύρα και χρυσό, τα χρώματα των Λέικερς.
Για τουλάχιστον 15 από αυτά ήταν το πρόσωπο του ΝΒΑ και για αυτό ο θάνατος του, με τον τρόπο που συνέβη, ολοκληρώνει μια ιστορία που πια ανήκει στο παγκόσμιο υποσυνείδητο, στο Zeitgeist μιας ολόκληρης εποχής.
Είναι ωραίο και ανθρώπινο να κάνεις οικογένεια, να έχεις παιδιά, να τα χαίρεσαι και να ωριμάζεις και σίγουρα αυτό ήθελε ο Μπράιαντ, περιμένοντας από την Τζιάνα να είναι η διάδοχος του.
Στα social media, όπου ο Μπράιαντ άργησε να μπει, συνήθιζε να υπογράφει τα πρώτα του “τιτιβίσματα” με το hashtag #VINO, δηλαδή κρασί στα ιταλικά. “Να είσαι ώριμος στην ηλικία και νεανικός στο πνεύμα, σαν το κρασί”, εξήγησε το 2016 το λόγο που επέλεξε αυτή τη λέξη.
Ο Μπράιαντ, όμως, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως παιδί-θαύμα ανήκε στη σφαίρα του μύθου. Ήταν “larger than life”.
Τέλειος στο παρκέ, γεμάτος ίντριγκα στα αποδυτήρια και εκτός γηπέδου, στο επίκεντρο ενός Λος Άντζελες που ζει και αναπνέει για δράμα και σαπουνόπερα.
Δεν ζει πια, αλλά δεν θα γεράσει ποτέ, δεν θα νοιώσει τη φθορά του χρόνου, δεν θα αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά του.
Πρόλαβε να ολοκληρώσει την καριέρα του στο μπάσκετ, το οποίο, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε στην ταινία μικρού μήκους που του χάρισε το Όσκαρ, ερωτεύτηκε από μικρός. Και μέσα σε μια στιγμή, χάθηκε για πάντα.
Ανεξάρτητα από το πού τον τοποθετούν τα στατιστικά και οι διακρίσεις του, θα είναι για πάντα ο απόλυτος εραστής της πορτοκαλί θεάς.
Ο απόλυτος Λέικερ.