Toυ Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Η Εθνική στο πρώτο ματς του παγκοσμίου κυπέλλου έπρεπε να βρει τον τρόπο.
Μέσα από τις απουσίες, το σοκ που προέκυψε με τον τραυματισμό του Ντίνου Μήτογλου και ένα τουρνουά που ξεκίνησε με κακές προϋποθέσεις, κατάφερε να κολυμπήσει και να πάρει μια εντυπωσιακή σε έκταση νίκη.
Βέβαια, δεν έπεσε στα βαθιά. Όσο κι αν το τελικό σκορ αδικεί την προσπάθεια της Ιορδανίας, είναι δεδομένη η διαφορά ποιότητας, ταλέντου και σίγουρα παραστάσεων.
Αυτό που φάνηκε, όμως, στην πράξη ήταν και η διαφορά στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων από ένα σύνολο που έδειξε το μέταλλο του με το καλημέρα, πήρε μια νίκη που αποτελεί βήμα πρόκρισης και ανακτά την ψυχραιμία της, κάτι που βέβαια στο παρκέ δεν φάνηκε ποτέ να χάνει.
Ούτε όταν έκλεισε η διαφορά κόντρα στην Ιορδανία ουδείς πανικοβλήθηκε, ούτε όταν χάθηκε για λίγο ο ρυθμός υπήρξε χαλάρωση στο πλάνο. Αντίθετα υπήρξε πάθος και καλώς εννοούμενη τρέλα από τον Θανάση Αντετοκούνμπο και τον Γιαννούλη Λαρετζάκη και κάπως έτσι το ματς τελείωσε με σκορ θριάμβου.
Όποιος μπήκε στο παρκέ έκανε το καλύτερο που μπορούσε, κι αν κάποιοι όπως ο Παπαγιάννης δεν ήταν τόσο καλοί όσο θα μπορούσαν, είναι γιατί οι ίδιοι με την παρουσία τους στο παρελθόν έχουν ανεβάσει τον πήχη ψηλά.
Και εντέλει αυτή είναι η ουσία για την αυτή την εκδοχή της Εθνικής. Να αποδώσει όσο καλύτερα θα μπορούσε, ακόμα και να τρυπήσει το ταβάνι της, και αν μη τι άλλο σε κάθε περίπτωση να παίξει την παρτίδα της και να μη τη χαρίσει στον αντίπαλο.
Η εξαίρεση θα μπορούσε ίσως να είναι η επόμενη αναμέτρηση κόντρα στις ΗΠΑ, έστω κι αν η Ελλάδα έχει κίνητρο μετά το ματς κόντρα στο Αμπου Ντάμπι να παρουσιαστεί καλύτερη. Απέναντι στη Νέα Ζηλανδία, όμως, που έδειξε κόντρα στις ΗΠΑ ότι είναι ένα συμπαγές σύνολο που πρέπει να σεβαστείς, ο Δημήτρης Ιτούδης και οι παίκτες του οφείλουν να κάνουν το καθήκον τους.
Και μετά το πρώτο δείγμα, οι πιθανότητες για το ότι θα τα καταφέρουν μοιάζουν υπέρ τους.