Του Aρη Μπάρκα/ barkas@eurohoops.net
Τα όσα συνέβησαν την Παρασκευή θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο. Το μπάσκετ έζησε μια περίεργη μέρα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και εντέλει το διαφαινόμενο κάζο δεν ήρθε ποτέ, τουλάχιστον όχι στο επίπεδο που πολλοί φοβόμασταν. Η όποια ζημιά αφορά το γόητρο του αθλήματος σε διοικητικό επίπεδο και είναι ήδη γνωστή και καταγεγραμμένη.
Η Ευρωλίγκα δεν επηρεάστηκε καθόλου από την ταυτόχρονη διεξαγωγή αγώνων των εθνικών ομάδων και παρά τις απουσίες σημαντικότατων παικτών από τις εθνικές ομάδες, ουδεμία από τις προηγμένες “μπασκετικές” χώρες της Ευρώπης δεν είχε αρνητικό αποτέλεσμα, με εξαίρεση τις ως συνήθως αυτοκαταστροφικές Ρωσία και Κροατία.
Στην περίπτωση των Ρώσων δικαιολογία υπάρχει αφού ηττήθηκαν εκτός έδρας από μια αξιόμαχη Βοσνία, ενώ οι Κροάτες που την πάτησαν στην Ολλανδία δεν είναι η πρώτη φορά που ζουν κάτι τέτοιο. Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, οι απουσίες των παικτών του ΝΒΑ και της Ευρωλίγκας ήταν καθοριστικές.
Το θέμα, λοιπόν, επικεντρώνεται στο τι μπάσκετ έδωσαν στον κόσμο οι εθνικές ομάδες κι αν τον έπεισαν να ασχοληθεί μαζί τους. Εδώ ο πήχης εκ των πραγμάτων κατέβηκε.
Ουδείς περίμενε ότι ομάδες με μικρή ομοιογένεια που δημιουργήθηκαν σε τρεις μέρες θα έλαμπαν, οι περισσότερες σοφά σκεπτόμενες έπαιξαν σε μικρά γήπεδα – έως πολύ μικρά στην περίπτωση του παιχνιδιού της Μεγάλης Βρετανίας με την Ελλάδα – και επαρχιακές πόλεις απευθυνόμενες σχεδόν αποκλειστικά στο εθνικό συναίσθημα και όχι προσφέροντας ποιοτικό θέαμα. Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπήρχαν εικόνες όπως οι 10.000 Αργεντινοί που καλωσόρισαν τον Σκόλα στην πατρίδα του, ή οι 13.000 Κινέζοι που παρακολούθησαν το ντέρμπι με το Χονγκ Κονγκ.
Όπως έγραψε χθες η γαλλική εφημερίδα “Εκίπ” από τους 56 Ευρωπαίους απόντες του ΝΒΑ, οι 13 ήταν οι πρώτοι σκόρερ των ομάδων τους στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ. Και από τους 151 Ευρωπαίους που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα μόλις 13 ήταν διαθέσιμοι χθες. Χώρες όπως η Ισπανία και η Γαλλία δεν είχαν κανέναν στο ρόστερ τους.
Στον υπόλοιπο κόσμο η πρώτη εντύπωση από τα “παράθυρα” ήταν ενθαρρυντική. Στην Ευρώπη απλά αποδείχθηκε ότι δεν είναι ένα τόσο τραγικό “αναγκαίο κακό”. Μπορούν να βοηθήσουν στην ουσιαστική ανάπτυξη του αθλήματος; Δύσκολο να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, αφού κάθε περίπτωση σε εθνικό επίπεδο είναι διαφορετική και σίγουρα δεν μπορούν να βοηθήσουν τόσο, όσο αγώνες στους οποίους συμμετέχουν οι σταρ της Ευρωλίγκας και του ΝΒΑ. Σε πολλές περιπτώσεις είναι δεδομένη η αίσθηση ότι αυτές δεν είναι οι “πραγματικές” εθνικές ομάδες και το γεγονός ότι έγιναν ταυτόχρονα ματς της Ευρωλίγκας συνετέλεσε σε αυτή τη λογική.
Ένας Έλληνας ή Ισπανός οπαδός του μπάσκετ λογικά επικεντρώθηκε περισσότερο στην αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με την Ρεάλ Μαδρίτης, παρά στα ματς των εθνικών ομάδων, το οποίο στην Ισπανία παραλίγο να μην μεταδοθεί τηλεοπτικά.
Η FIBA είναι υποχρεωμένη να σκέφτεται την ανάπτυξη του αθλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο και στην Ασία, την Νότια Αμερική και την Αφρική τα “παράθυρα” μάλλον λειτουργούν. Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ τα παιχνίδια θυμίζουν προς το παρόν περισσότερο φιλικά ματς προετοιμασίας, παρότι μετρούν για την πρόκριση στο παγκόσμιο κύπελλο.