Tου Πάνου Κατσιρούμπα/ info@eurohoops.net
Έναν ακόμα τελικό, όπως και ο πρώτος στο ΣΕΦ, που ήταν πολύ χαμηλής αγωνιστικής ποιότητας, με τις ομάδες να παίζουν κακό μπάσκετ για μεγάλο διάστημα, όπως ομολόγησαν μετά το παιχνίδι και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.
Χαρακίρι
Στον Παναθηναϊκό πάντως μόνο μία λέξη μπορεί να έρχεται στο μυαλό με τον τρόπο που χάθηκε το παιχνίδι. ΧΑΡΑΚΙΡΙ!
Οι «πράσινοι» κάνανε ένα πολύ μυαλωμένο αμυντικό παιχνίδι, τα ρίσκα τους σχεδόν όλα ήταν πετυχημένα, ο αντίπαλος είδε κομβικούς παίκτες είτε ανέτοιμους (Σπανούλης), είτε να αντιμετωπίζουν προβλήματα τραυματισμών μέσα στο ματς (Γκριν). Εκτός αυτού οι γηπεδούχοι ήταν πολύ άστοχοι στα περιφερειακά σουτ που στοχευμένα ρίσκαρε ο Παναθηναϊκός.
Μέσα σε όλες αυτές τις ευνοϊκές συγκυρίες ήρθε και ένα ξέσπασμα του Τζέιμς στα πρώτα τέσσερα λεπτά της τέταρτης περιόδου για να δώσει στο τριφύλλι μία διαφορά δέκα πόντων (48-58) με λιγότερο από έξι λεπτά να απομένουν στο ρολόι.
Μια τέτοια διαφορά σαφέστατα και δεν είναι μη αναστρέψιμη στο σύγχρονο μπάσκετ. Στο χτεσινό παιχνίδι, όμως ,με τις ομάδες να είναι πολύ άστοχες και εγκλωβισμένες στις αμυντικές δαγκάνες, και οι μεν και οι δε , αλλά και με το τέμπο του αγώνα να είναι εξαιρετικά χαμηλό στο μεγαλύτερο μέρος του, μια τέτοια διαφορά έμοιαζε με τεράστιο μαξιλαράκι ασφαλείας.
Ένα μαξιλαράκι που αυτομάτως θα έστελνε την ομάδα σε ένα επικό match-ball την Πέμπτη (8/6) στο ΟΑΚΑ μπροστά στο κοινό της.
Το καταστροφικό πεντάλεπτο
Τα τελευταία πέντε λεπτά έγιναν όλα λάθος, κυρίως στην άμυνα, γιατί στην επίθεση ο Παναθηναϊκός επέμεινε σε μία συνταγή που βλέπουμε σε όλους τους τελικούς μέχρι τώρα.
Με τον Καλάθη να είναι για μία ακόμα φορά μπλεγμένος στην αμυντική τακτική του Ολυμπιακού, που τον προκαλεί να σουτάρει κόβοντας του τη δημιουργία. Σίγκλετον και Ρίβερς ήταν σε κακή εκτελεστική μέρα, με τον πρώτο να είναι κακός και στους τρεις τελικούς.
Ο Παππάς δεν μπόρεσε να βοηθήσει στο σετ παιχνίδι, έχοντας κάποια άστοχα σουτ κάτω από καλές προϋποθέσεις, και η προσφορά του περιορίστηκε στο τρανζίσιον, είτε σκοράροντας είτε φθείροντας του αντιπάλους του κερδίζοντας κάποια φάουλ.
Ο Μπουρούσης δεν ήταν το ίδιο αποδοτικός στην επίθεση με προηγούμενα ματς, αλλά ο τραυματισμός του στοίχισε, καθώς ο Ολυμπιακός από κάποιο σημείο και μετά υπερίσχυσε απόλυτα σε μέγεθος μέσα στη ρακέτα, την ώρα που ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να απειλήσει σχεδόν καθόλου από το χαμηλό ποστ.
Στην άμυνα όμως ο Παναθηναϊκός είχε ανταποκριθεί εξαιρετικά. Έκοψε εντελώς το πικ εν ρολ του Ολυμπιακού, η άμυνα στον Πρίντεζη στο ποστ στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα ήταν εξαιρετική, με αποτέλεσμα ο Έλληνας φόργουορντ να δίνει μάχη κάθε φορά για να φτάσει η μπάλα στα χέρια του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταναλώνει πάρα πολύ ενέργεια και να μην έχει τα τελειώματα που έχει συνήθως όταν είναι πιο φρέσκος.
Όμως όπως πολύ σωστά είπε και ο Κέι Σι Ρίβερς μετά το τέλος του παιχνιδιού, τα αμυντικά λάθη ήταν κομβικά μετά το 48-58. Στην πρώτη φάση στο post-up παιχνίδι του Πρίντεζη δίνεται βοήθεια από την δυνατή πλευρά, όταν στις περισσότερες περιπτώσεις πάντα κάποιος έκλεινε στο κέντρο της ρακέτας λειτουργώντας σαν τερματοφύλακας. Ο Πρίντεζης με μία εύκολη πάσα βρίσκει τον Μάντζαρη, οι περιστροφές δεν υπήρξαν καν και το close out,από τον παίκτη που έδωσε την βοήθεια ήταν λογικά αργοπορημένο.
Στην επόμενη φάση είδαμε την άμυνα να παίζει under τον Σπανούλη, κάτι που δεν έχει γίνει σχεδόν ποτέ απέναντι στον αρχηγό του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός έκανε ένα πολύ γρήγορο 6-0 σε σχεδόν ένα λεπτό και λογικά το μομέντουμ άρχισε να γυρνάει.
Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται ψυχραιμία και τρόπο να παγώσεις ακόμα περισσότερο το παιχνίδι. Μέσα σε όλα ο Παναθηναϊκός στη δική του επίθεση έκανε τέσσερα λάθη, έχασε βολές και γενικότερα, έζησε και πέθανε με τις ορέξεις το Μάικ Τζέιμς.
Ο Τζέιμς όμως από κάποιο σημείο και μετά είχε μπροστά του τον Παπανικολάου και τα σκριν που δέχτηκε είτε δεν ήταν πολύ δυνατά με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποκτήσει κάποιο πλεονέκτημα, είτε δεν δόθηκαν από σωστούς παίκτες, για να μπορέσει ο εκρηκτικός γκαρντ να έχει ξεκάθαρο πλεονέκτημα μετά την αλλαγή της άμυνας.
Το κακό είναι ότι σε αυτό το κομβικό διάστημα ο Παναθηναϊκός δεν εμφάνισε κάποια εναλλακτική επιλογή στην επίθεση. Για τρίτο συνεχόμενο ματς έχασε κατά κράτος τη μάχη της δημιουργίας (21-10 οι ασσίστ). Έγινε προσπάθεια να γίνουν κάποια σκριν μακριά από την μπάλα για τον Ρίβερς ή να ανοιχτούν κάποιοι διάδρομοι για τον Καλάθη, αλλά αν εξαιρέσουμε ένα δίποντο του Νικ δεν υπήρχε κάποια περαιτέρω εκμετάλλευση τέτοιων καταστάσεων.
Δεύτερη ήττα στο φινάλε
Αυτό είναι το δεύτερο παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός βρίσκεται να χάνει στο φινάλε, ενώ μέχρι εκείνη την ώρα του αγώνα θεωρητικά έχει πάει το παιχνίδι στα δικά του μέτρα. Αν αναλογιστούμε ότι απέναντί του έχει μία ομάδα με καλύτερη χημεία και πιο δεμένη σε όλα τα επίπεδα, γίνεται κατανοητό ότι αυτές οι δύο ευκαιρίες είναι πολύ μεγάλες.
Στο τέλος οι «πράσινοι» αδικούν την προσπάθεια που έχουν καταβάλει στο παρκέ το προηγούμενο διάστημα του αγώνα. Οποιαδήποτε έλλειψη συγκέντρωσης η λάθος διάβασμα των καταστάσεων, απέναντι σε μία πιο αυτοματοποιημένη ομάδα, θα πληρωθεί στο τέλος. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια σε αυτά τα παιχνίδια να χάνει το μυαλό του ούτε για δύο λεπτά. Αρκούσαν δύο κακά τετράλεπτα στο τρίτο παιχνίδι για να γίνει η ζημιά.
Ένα το οποίο και αναλύσαμε στο φινάλε του αγώνα και άλλο ένα στο φινάλε του ημιχρόνου, στο οποίο ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε την λανθασμένη αλλαγής άμυνας των φιλοξενούμενων και τελείωσε το ημίχρονο με ένα σερί 10-1, μετατρέποντας το 23-30 σε 33-31.
Χάνει με τον πιο αδόκιμο τρόπο
Το απίστευτο είναι ότι ο Παναθηναϊκός χάνει από τον Ολυμπιακό ίσως με τον πιο αδόκιμο τρόπο. έναν τρόπο παιχνιδιού που κυριολεκτικά προέκυψε μέσα από τα προβλήματα τραυματισμών που ταλανίζουν τον Ολυμπιακό.
Μία ομάδα που ακούμπαγε ελάχιστα την μπάλα στο ποστ όταν έπαιζε πλήρης, έχει αλλάξει ρότα και τρόπο παιχνιδιού στο απόλυτο. Και δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό, δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα συνθήκη, όταν έχει κόψει απόλυτα το μεγάλο όπλο του Ολυμπιακού των τελευταίων χρόνων, που δεν ήταν άλλο από το πικ εν ρολ. Ο Ολυμπιακός δημιουργεί πάρα πολύ από μέσα προς τα έξω και ο Παναθηναϊκός ψάχνεται, καθώς έχουμε δει να αντιπαρατάσσει διαφόρων ειδών άμυνες σε αυτή τη νέα κατάσταση.
Πάντως αν πριν την έναρξη των τελικών κάποιος έλεγε ότι ο Ολυμπιακός θα κυριαρχεί στη σειρά εξαιτίας του παιχνιδιού του στο ζωγραφιστό, τότε οι περισσότεροι μάλλον θα τον περνούσαμε για τρελό. Το ίδιο αν κάποιος έλεγε ότι την μεγαλύτερη ζημιά από τους τρεις ψηλούς του Ολυμπιακού θα την έκαναν οι Γιανγκ και Μιλουτίνοφ και όχι ο Μπιρτς.
Ζει και πεθαίνει με το ένστικτο
Αυτό που πλέον έχει γίνει ξεκάθαρο μετά από τους τρεις πρώτους τελικούς είναι ότι ο Παναθηναϊκός θα ζήσει και θα πεθάνει με το ένστικτο κάποιων παικτών του. Αφού πλέον δεν υπάρχει ο Διαμαντίδης, και κανένας από τους παίκτες που είναι στο ρόστερ δεν μπορεί να παίξει ούτε στο ελάχιστο αυτό τον ρόλο, το πράγμα θα πάει εκεί ούτως ή άλλως.
Ο Τζέιμς πήρε την πιο κρίσιμη επίθεση του δεύτερου τελικού και ευστόχησε, έκανε το ίδιο κα στο τρίτο τελικό αστοχώντας. Έτσι έχτισε τη διαφορά ο Παναθηναϊκό, έτσι ηττήθηκε στο τέλος. Πιθανότατα έτσι θα μπορέσει να κερδίσει ή να χάσει τους τελικούς στο τέλος αυτής της σειράς. Τώρα δεν μπορεί να αλλάξει κάτι και η ομάδα θα πορευτεί αναγκαστικά ζώντας επικινδύνως.
ΥΓ1. Βλέπουμε πολύς χαμηλής ποιότητας μπάσκετ στους φετινούς τελικούς. Τεράστιο limit down σε σχέση με τους περυσινούς, που ήταν ίσως οι καλύτεροι των τελευταίων χρόνων.
ΥΓ2. Οι ομάδες μοιάζουν δείχνουν εξαντλημένες και αυτό φαίνεται στο παρκέ. Σίγουρα η φετινή χρονιά ήταν πιο κουραστική από τις προηγούμενες λόγω της νέας δομής της Ευρωλίγκα και τους αρκετούς τραυματισμούς. Αλλά εντός των συνόρων το Πρωτάθλημα είναι πραγματικά χαμηλότατου επιπέδου και τα ματς χωρίς ανταγωνισμό στην πλειοψηφία τους. Δηλαδή τι πρέπει να πουν οι Ισπανικές ομάδες που παίζουν καμιά δεκαρία ματς παραπάνω και με πολύ μεγαλύτερη ένταση και ανταγωνισμό.
ΥΓ3. Δυστυχώς από σήμερα οι τελικοί μοιάζουν να γίνονται ζούγκλα. Και για αυτό τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει η νοοτροπία μας σε όλα τα επίπεδα. Πρόεδροι και ιδιοκτήτες που το άθλημα το βλέπουν σαν τσιφλίκι τους, νομίζοντας ότι είναι μεγαλύτεροι από αυτό, δημοσιογράφοι σε άρματα ομάδων, μέτριες διαιτησίες και οπαδοί που ερμηνεύουν ολόιδιες καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο και φυσικά πάντα με μόνο κριτήριο το συμφέρον της ομάδας τους.
ΥΓ4. Η λογική πλέον λέει ότι πάμε, πλέον, για συνθήκες «Καμπούλ» στα εναπομείναντα παιχνίδια, είτε αυτό είναι ένα είτε δύο, κάτι το οποίο φυσικά και απεύχομαι. Ωστόσο, για μία ακόμα φορά οι παίκτες, που διαφημίζουν τη χώρα μας, έχοντας την σε πολύ υψηλό επίπεδο παγκοσμίως στο μπάσκετ, είναι πολύ πιθανό να μοιάζουν σαν έρμαια και οσιομάρτυρες στα χέρια του εξαγριωμένου πλήθους που θα θέλει να τους δει να πέφτουν με κάθε κόστος. Λυπάμαι αλλά εγώ σε ένα τέτοιο πανηγύρι δεν θέλω να πάρω μέρος. Μάλλον αγαπάω υπερβολικά το άθλημα για να γίνομαι μέρος μιας κατάστασης που ξυπνάει κάθε Μάιο σε ένα από τα πιο αδιάφορα πρωταθλήματα της Ευρώπης, σε επίπεδο οργάνωσης και ανταγωνισμού.
ΥΓ5. Καληνύχτα και καλή τύχη σε όλους μας.