Tου Πάνου Κατσιρούμπα/ info@eurohoops.net
Μια νίκη που θα ήταν πολύ σημαντική τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά. Η Εθνική αν κέρδιζε δεν θα έπαιζε δύο τελικούς απέναντι σε Φινλανδία και Πολωνία το τριήμερο που έρχεται και θα είχε την άνεση να δουλέψει σε κάποια πράγματα αγωνιστικά για να παρουσιάσει βελτίωση.
Επίσης ψυχολογικά θα μπορούσε να ήταν μια ένεση αυτοπεποίθησης που λείπει φανερά και αυτό φαίνεται στο παιχνίδι κάποιων παικτών.
Κάνοντας προσπάθεια να βάλω σε μία σειρά τις σκέψεις μου, δεν ξέρω αν τελικά πρέπει να δούμε το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο μετά την ήττα από την παρέα του θαυματουργού Ντόνσιτς.
Η λογική λέει ότι καλύτερα να είχαμε κερδίσει άσχημα, και ας είχαμε την παραδοσιακή μουρμούρα που είχαν ακόμα και οι καλύτερες βερσιόν της Ελληνικής ομάδας, όσων αφορά το αγωνιστικό κομμάτι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα και το 2005 υπήρχε πολύ μεγάλη γκρίνια για την εικόνα εντός παρκέ, αφού η ομάδα ουσιαστικά γύρισε διακόπτη μετά τον προημιτελικό με την Ρωσία.
Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι απέναντι στην Σλοβενία τουλάχιστον χάσαμε με όμορφο τρόπο. Δεν διασυρθήκαμε, δεν δείξαμε εικόνα διάλυσης και αποσύνθεσης τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ. Η ομάδα έβγαλε αντίδραση αγωνιστικά, δοκίμασε πράγματα, είχε ελαφρώς διαφορετικό και πιο μεγάλο ροτέισιον και εμφάνισε σύμπνοια και αγωνιστικότητα.
Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από αυτό το παιχνίδι είναι όλα αυτά, αφού βαθμολογικά δεν υπάρχει κανένα μα κανένα απολύτως κέρδος.
Αυτό που μένει τώρα είναι η ομάδα να παραμείνει συγκεντρωμένη και δεμένη, γιατί ακόμα και αν μας αρέσει σε μεγάλο βαθμό η καταστροφολογία, σαν ιδίωμα του λαού, τίποτα δεν έχει χαθεί με αυτές τις δύο ήττες. Και αυτό είναι κάτι απολύτως ρεαλιστικό αφού τουλάχιστον στην πρώτη διασταύρωση η Εθνική δεν θα βρει απέναντί της κάποιο μεγαθήριο.
Όπως είναι τα πράγματα στον όμιλο του Τελ Αβίβ η πρωτιά είναι ορθάνοιχτη για ομάδες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Λιθουανία. Συγνώμη κιόλας, αλλά αν εξαιρέσουμε τους Λιθουανούς, με τους οποίους έχουμε απλά αρνητική παράδοση, αλλά σίγουρα δεν είναι το φόβητρο του παρελθόντος, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κάποια από τις υπόλοιπες ομάδες.
Ας μην ξεχνάμε ότι τόσο στο Παγκόσμιο της Ισπανίας του 2014 όσο και στο Ευρωμπάσκετ του 2015 τερματίσαμε πρώτοι και αήττητοι, όμως φάγαμε τα μούτρα μας απέναντι στους Σέρβους το 2014 στους «16» και απέναντι στους Ισπανούς το 2015 στους «8».
Τουλάχιστον αυτού του είδους οι ήττες δείχνουν ότι η ομάδα είναι απαραίτητο να βελτιώσει πράγματα τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο για να μπορέσει να πετύχει κάποια διάκριση. Αν κερδίζαμε, όλα αυτά θα κουκουλώνονταν κάτω από το χαλάκι της εφήμερης χαράς που θα προσέφερε μια νίκη. Τουλάχιστον τώρα όλοι όσοι είναι μέσα στην ομάδα, από τον πρώτο παίκτη μέχρι και την ομοσπονδία, πρέπει να κάτσουν μπροστά από τον καθρέφτη, να κάνουν την αυτοκριτική τους, να δουν τι πρέπει να βελτιώσουν και να πεισμώσουν.
Οι ήττες σαφώς και πρέπει να προβληματίζουν δεν το συζητάμε, αλλά πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής καμία από αυτές δεν είναι καταστροφική. Ουσιαστικά η ομάδα χρειάζεται μία νίκη στα επόμενα δύο παιχνίδια για να πάει στην Κωνσταντινούπολη και να μη ζήσει καταστάσεις 1999 που είχε αποκλειστεί από τον όμιλο στην Ντιζόν κάνοντας τρεις ήττες. Ότι χρειάζεται βελτίωση και μάλιστα άμεσα σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού το ξέρουν πρώτα-πρώτα οι ίδιοι οι παίκτες και οι προπονητές.
Αγωνιστικά υστερόγραφα
ΥΓ1. Για δεύτερο σερί παιχνίδι όσο η μπάλα πήγαινε στο ποστ η επίθεση της ομάδας έμοιαζε άοσμη, άχρωμη και ακίνητη. Όταν η μπάλα πέρασε στον Σλούκα, ο οποίος έστησε μαεστρικά κεντρικά πικ εν ρολ, τότε είδαμε διαδρόμους να ανοίγουν, την μπάλα να κυκλοφορείκαι συνολικά η επίθεσή μας να αποκτά ποιότητα και κίνηση.
ΥΓ2. Η Εθνική ομάδα ρολάρει καλύτερα στην επίθεση όταν η μπάλα δεν είναι μονίμως στο ποστ, κάτι που είναι πλέον σχεδόν αναχρονιστικό. Η απειλή στο ποστ πρέπει να συνοδεύεται από καλούς δημιουργούς και παίκτες με ευχέρεια και ευστοχία στην εκτέλεση από την περιφέρεια. Ειδικά το δεύτερο δεν το έχει σε μεγάλο βαθμό η φετινή Εθνική.
ΥΓ3. Θετικότατη η παρουσία του Γιώργου Παπαγιάννη που λειτούργησε εξαιρετικά σαν rim protector κυρίως σε δεύτερο χρόνο. Αν βελτιώσει το footwork και την αντίληψη του στην πικ εν ρολ άμυνα θα δώσει πολλές λύσεις.
ΥΓ4. Τα 3/20 τρίποντα είναι ποσοστό ήττας, ακόμα και αν στο τέλος η ομάδα θα μπορούσε να πάρει το παιχνίδι.
ΥΓ5. Ο Μπουρούσης προσπάθησε αρκετά, αλλά τα 4-5 mid range σουτ που σκόραραν οι Σλοβένοι πάνω στην άμυνα του μετά το σκριν έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Μέχρι εκείνη την ώρα έδειχναν εγκλωβισμένοι και ανήμποροι να πετύχουν κάποιες νίκες απέναντι στην Ελληνική άμυνα.
ΥΓ6. Στα τελευταία λεπτά ο φόβος του Ντράγκιτς και του Ντόνσιτς οδήγησε σε κάποιες λανθασμένες αμυντικές αντιδράσεις. Οι παίκτες της Εθνικής έκαναν πολύ εύκολα αλλαγές, σχεδόν over switching και κάποιες φορές δεν χρειαζόντουσαν καν σκριν για να βρεθούν τα μις ματς από τους αντιπάλους μας.
ΥΓ7. Αυτό που έγινε ξεκάθαρο στα καλά διαστήματα της Εθνικής, τόσο απέναντι στην Γαλλία όσο και απέναντι στην Σλοβενία, είναι ότι το βαρόμετρο της ομάδας στην επίθεση είναι ο Κώστας Σλούκας. Είναι ο παίκτης που μπορεί με την αντίληψη του και την ικανότητα του να βρει διαδρόμους για τον ίδιο και να εκμεταλλευτεί εξαιρετικά τους συμπαίκτες του. Αν είναι και πιο εύστοχος από την περιφέρεια θα μιλάμε για το απόλυτο βαρόμετρο, όσων αφορά το επιθετικό κομμάτι της ομάδας.
ΥΓ8. Μπορεί να λείπουν πολλοί μεγάλοι αστέρες, αλλά είναι υπέροχο να βλέπεις παιδιά όπως ο Μάρκανεν και ο Ντόνσιτς. Είναι ένα ουσιαστικό κίνητρο να δεις τα παιχνίδια.
ΥΓ9. Στην Ελλάδα έχουμε ένα κακό. Περηφανευόμαστε για το παρελθόν και αμελούμε το παρόν και το μέλλον. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο μπάσκετ αλλά σε όλους τους τομείς.