Tου Πάνου Κατσιρούμπα/ info@eurohoops.net
Ευτυχώς τελείωσε με τον επιθυμητό τρόπο και η ομάδα θα μπει στο αεροπλάνο να ταξιδέψει για την Κωνσταντινούπολη για να πάει να παίξει ένα παιχνίδι – μια ζαριά- απέναντι στην Λιθουανία.
Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το παν στον σύγχρονο αθλητισμό, αλλά εξίσου σημαντική είναι η εικόνα και η αύρα που βγάζει μία ομάδα. Στον όμιλο του Ελσίνκι η Εθνική πήρε από μέτριο έως κακό βαθμό και στις δύο κατηγορίες, κάτι που όμως μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της στην συνέχεια.
Στο προηγούμενο μπλογκ που είχα γράψει για την Εθνική είχα τονίσει ότι θεωρούσα θετικό ότι αυτή η ομάδα έπρεπε να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να κάνει την αυτοκριτική της από σχετικά νωρίς, σε σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις στις οποίες είχε πάρει μέρος. Τα όποια προβλήματα όταν υπάρχουν νίκες μπορούν να κρυφτούν κάτω από τον μανδύα της εφήμερης χαράς. Κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει μετά από ήττες, πόσο μάλλον όταν αυτές είναι απανωτές και στη βάση τους συνοδεύονται από κακές εμφανίσεις.
Είδαμε λοιπόν έστω και την ύστατη ώρα η Εθνική να παίζει δύο καλά δεκάλεπτα απέναντι στην μαχητική Πολωνία, κατακτώντας στο τέλος μία νίκη που δεν πρέπει να συνοδευτεί από διθυράμβους, αλλά σίγουρα είναι ένα αποτέλεσμα που μπορεί να τονώσει την αυτοπεποίθηση της ομάδας αλλά και να περιορίσει την τοξικότητα – εν μέρει δικαιολογημένη – που υπάρχει στον περίγυρο αυτής.
Οδηγός
Όπως ανέφερα και νωρίτερα, εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμα είναι και η εικόνα που εμφανίζει μία ομάδα στο γήπεδο. Αν συνοψίσουμε λοιπόν τα τέσσερα από τα πέντε παιχνίδια, καθώς αυτό απέναντι στην Ισλανδία δεν χρήζει κάποιας ανάλυσης, η ομάδα σε δύο έπαιξε ανά διαστήματα σχετικά καλό μπάσκετ.
Τα περίπου δεκαπέντε λεπτά απέναντι στην Σλοβενία μεταξύ του δεύτερου και τέταρτου δεκαλέπτου και τα ανάλογα δεκάλεπτα απέναντι στην Πολωνία. Η διαφορά των δύο αγώνων ήταν ότι απέναντι στους Σλοβένους είχαμε 3/20 τρίποντα και απέναντι στους Πολωνούς 13/20. Αυτά ήταν τα δύο παιχνίδια που η ομάδα έδειξε τουλάχιστον στην επίθεση να βρίσκει ρυθμό, να έχει κίνηση και γενικότερα να παράγει ποιοτικό μπάσκετ.
Αν η ομάδα καταφέρει να διατηρήσει αυτή την επιθετική εικόνα για περισσότερο χρόνο και διάρκεια στα σαράντα λεπτά, και ταυτόχρονα παρουσιάσει σημαντική βελτίωση στην άμυνα τότε έχει τύχη να πιστεύει στην νίκη-υπέρβαση απέναντι στην Λιθουανία. Υπέρβαση όχι γιατί η Λιθουανία είναι κάποιο φόβητρο, αλλά γιατί μέχρι τώρα έχει παρουσιάσει σαφέστατα καλύτερη εικόνα από την ομάδα μας στο τουρνουά. Εκτός αυτού είναι μία σχολή μπάσκετ που ανέκαθεν μας δυσκόλευε, κάτι που γίνεται και αντιληπτό από την παράδοση που έχουμε απέναντί τους, αφού τα τελευταία 15 χρόνια τους έχουμε κερδίσει μόλις μία φορά, στην Χαμαμάτσου στο Παγκόσμιο του 2006.
Λαμπάδα σε Καλάθη και Σλούκα
Απέναντι στην Πολωνία όλα τα λεφτά ήταν το δίδυμο των Νικ Καλάθη και Κώστα Σλούκα. Οι δύο γκαρντ έκαναν σχεδόν τα πάντα στο παρκέ, ειδικά στο κομμάτι της επίθεσης, αφού παρήγαγαν πάνω από το 50% των πόντων και των ασσίστ της ομάδας.
Πιο συγκεκριμένα πέτυχαν συνολικά 50 πόντους από τους 95 με πολύ καλό ποσοστό στα σουρ, αφού είχαν 14/23. Ταυτόχρονα είχαν 13 από τις 21 τελικές πάσες της Ελληνικής ομάδας.
Το κυριότερο όμως ήταν ότι είχαν τον έλεγχο του αγώνα, διάβαζαν καλά τις φάσεις και είχαν υπομονή ψάχνοντας τις καλύτερες επιλογές, τα καλά σκριν και γενικότερα λειτούργησαν άψογα σαν δύο στρατηγοί εντός του παρκέ.
Και αν για τον Σλούκα αυτή η εμφάνιση ήταν η συνέχεια των καλών εμφανίσεων που είχε κάνει ήδη στα προηγούμενα παιχνίδια, ένα τέτοιο ματς από τον Καλάθη το περιμέναμε πολύ καιρό.
Ας ελπίσουμε ότι οι δυο τους έχουν κρατήσει κάβα μερικές ακόμα τέτοιες εμφανίσεις για την Κωνσταντινούπολη.
Αλλαγή πλάνου στην επίθεση.
Αυτό που είδαμε στα δύο καλύτερα παιχνίδια της Εθνικής απέναντι σε Σλοβενία και Πολωνία είναι ότι η ομάδα παίζει καλύτερα όταν αλλάζει το πλάνο της στην επίθεση, Το σχεδόν εκβιαστικό post-up παιχνίδι που είχαμε κυρίως απέναντι στους Γάλλους, έχει δώσει για αρκετή ώρα τη θέση του σε παιχνίδι που το κουμαντάρουν οι γκαρντ.
Πιο πολλά πικ εν ρολ, πιο πολλά hand off σε κίνηση που δίνουν μεγαλύτερη ποικιλία στην ομάδα, ανοίγει καλύτερα το γήπεδο και αυξάνει τον αριθμό των επιλογών.
Βέβαια ειδικά απέναντι στην Πολωνία ακόμα και όταν η μπάλα πήγαινε στο ζωγραφιστό φαινόταν ότι οι ψηλοί μας έδειχναν να ψάχνουν περισσότερο την μπάλα αντί για μία σχεδόν εκβιαστική εκτέλεση, κάτι που στα πρώτα παιχνίδια δεν γινόταν σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που σαφέστατα χρειάζεται βελτίωση είναι το σημείο που θα τροφοδοτούνται οι ψηλοί μας. Δεν γίνεται η μπάλα να καταλήγει στα χέρια των Μπουρούση και Πρίντεζη στη γραμμή του τρίποντου.
Με την ταυτόχρονη παρουσία Καλάθη και Σλούκα στο παρκέ η ομάδα έχει δύο παίκτες που μπορούν να τρυπήσουν την άμυνα και να διαβάσουν τις θέσεις και τα κοψίματα των συμπαικτών τους.
Από εκεί και πέρα πλέον βλέπουμε πιο συχνά στο παρκέ τα τρικ με πιο αθλητικές και γρήγορες ομάδες όχι πλέον για να εκπλήξουμε τους αντιπάλους, αλλά πολύ απλά γιατί μας ταιριάζουν περισσότερο με το υπάρχον ρόστερ και τα χαρακτηριστικά των παικτών που απαρτίζουν την ομάδα.
Και τώρα Λιθουανία
Ότι και να έγινε στο Ελσίνκι τόσο εντός όσο και εκτός των τεσσάρων γραμμών πλέον πρέπει να μπει έστω και για λίγο στο συρτάρι της μπασκετικής ιστορίας, που θα ανοιχτεί ξανά μετά το τέλος της προσπάθειας της ομάδας στην Κωνσταντινούπολη.
Αυτό που προέχει τώρα είναι η ομάδα να συγκεντρωθεί στον αγώνα με την Λιθουανία. Μια ομάδα που δεν τρομάζει σε καμία περίπτωση, αλλά ταυτόχρονα είναι μία σχολή που είναι πάντα στις ψηλές θέσεις των διοργανώσεων και σχεδόν πάντα αγωνίζεται στο όριο, ίσως και παραπάνω των δυνατοτήτων της.
Ο αγωνιστικός άξονας των Λιθουανών είναι η τριάδα Καλνιέτις, Κουζμίνσκας και Βαλαντσιούνας. Η «Λιέτουβα» παίζει πολύ καλά πικ εν ρολ, καθώς Καλνιέτις και Βαλαντσιούνας είναι πολλά χρόνια μαζί στην Εθνική ομάδα, γνωρίζονται καλά και πάνω από όλα έχουν πολύ μεγάλη ικανότητα σε αυτού του είδους το παιχνίδι.
Τόσο ο Καλνιέτις όσο και ο Γιουσκεβίτσιους που τρέχουν τα περισσότερα plays των Λιθουανών είναι καλοί σουτέρ πίσω από τα σκριν, οπότε η ομάδα μας πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στο πως θα αμυνθεί απέναντι στο πικ εν ρολ.
Από εκεί και πέρα υπάρχει ο Κουζμίνσκας ο οποίος είναι ένας all around παίκτης που μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ και έχει παρουσιάσει τρομερή βελτίωση τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να προσεχτεί τόσο σε σετ παιχνίδι, αλλά και στο αμυντικό τρανζίσιον, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθεί να τρέξει την ομάδα του από την εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ.
Από εκεί και πέρα το μεγαλύτερο βάρος του σκάουτινγκ πρέπει να πέσει στο πως θα μπορέσει η άμυνα μας να σταματήσει τον Βαλαντσιούνας πρωτίστως και τον Μοτεγιούνιας δευτερευόντως. Είναι παίκτες γνωστοί σε όλους με πολύ μεγάλη κλάση, με τον πρώτο να είναι κυρίως παίκτης ρακέτας, αλλά και πικ εν ρολ, και τον δεύτερο που μπορεί να απειλήσει τόσο από το ζωγραφιστό, όσο και από την περιφέρεια.
Αυτό που απαραιτήτως πρέπει να βελτιώσει η Εθνική για να έχει τύχη απέναντι στην Λιθουανία είναι το αμυντικό της τρανζίσιον. Ακόμα και απέναντι στην Πολωνία υστερήσαμε τρομερά σε αυτό το κομμάτι της άμυνας στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα.
Όπως και να έχει σε αυτή τη μάχη η Εθνική μας ομάδα θα μπει σαν αουτσάιντερ, κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσες φορές μπήκαμε σαν φαβορί σε νοκ άουτ αναμετρήσεις στις τελευταίες διοργανώσεις φάγαμε τα μούτρα μας και μάλιστα με εκκωφαντικό τρόπο. Η ομάδα έχει ήδη περάσει αγωνιστικούς και ψυχολογικούς σκοπέλους και σίγουρα νοιώθει περισσότερο τρωτή σε σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις.
Ίσως τελικά αυτό να λειτουργήσει θετικά και το Σάββατο το βράδυ να πανηγυρίζουμε μία μεγάλη πρόκριση, κάτι που ευχόμαστε όλοι οι άνθρωποι που αγαπάμε αυτή την ομάδα, η οποία μας έχει χαρίσει τόσες χαρές στο παρελθόν.
Το Σάββατο, λοιπόν… τα σπουδαία.
