Tου Πάνου Κατσιρούμπα/ info@eurohoops.net
Η ομάδα μέσα σε ένα τουρνουά κατάφερε να χάσει άσχημα, να χάσει πιο όμορφα και απέναντι στη Λιθουανία να κερδίσει με πολύ όμορφο τρόπο.
Μια νίκη που αν εξαιρέσουμε το νοκ άουτ παιχνίδι με το Βέλγιο στην Λιλ το 2015, αποτελεί το πρώτο πραγματικά μεγάλο παράσημο σε νοκ άουτ αγώνες, μετά από τον μικρό τελικό του 2009 στην Πολωνία, που μας χάρισε και το τελευταίο μας μετάλλιο.
Ας γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω
Σαν έθνος έχουμε κάποια στραβά και ανάποδα. Ένα από αυτά είναι ότι πάρα πολύ εύκολα μπορούμε να καταστροφολογήσουμε για το οτιδήποτε και να αποψιλώσουμε ακόμα και τις πιο σταθερές αξίες που έχουμε σαν χώρα. Γυρνώντας λοιπόν τον χρόνο λίγο πίσω, μετά το ματς με την Σλοβενία στο Ελσίνκι, θα ήθελα να ξαναμοιραστώ τις σκέψεις μου μετά από εκείνο το παιχνίδι. Ιδού λοπόν
«Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι απέναντι στην Σλοβενία τουλάχιστον χάσαμε με όμορφο τρόπο. Δεν διασυρθήκαμε, δεν δείξαμε εικόνα διάλυσης και αποσύνθεσης τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ. Η ομάδα έβγαλε αντίδραση αγωνιστικά, δοκίμασε πράγματα, είχε ελαφρώς διαφορετικό και πιο μεγάλο ροτέισιον και εμφάνισε σύμπνοια και αγωνιστικότητα.
Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από αυτό το παιχνίδι είναι όλα αυτά, αφού βαθμολογικά δεν υπάρχει κανένα μα κανένα απολύτως κέρδος.
Αυτό που μένει τώρα είναι η ομάδα να παραμείνει συγκεντρωμένη και δεμένη, γιατί ακόμα και αν μας αρέσει σε μεγάλο βαθμό η καταστροφολογία, σαν ιδίωμα του λαού, τίποτα δεν έχει χαθεί με αυτές τις δύο ήττες. Και αυτό είναι κάτι απολύτως ρεαλιστικό αφού τουλάχιστον στην πρώτη διασταύρωση η Εθνική δεν θα βρει απέναντί της κάποιο μεγαθήριο.
Όπως είναι τα πράγματα στον όμιλο του Τελ Αβίβ η πρωτιά είναι ορθάνοιχτη για ομάδες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Λιθουανία. Συγνώμη κιόλας, αλλά αν εξαιρέσουμε τους Λιθουανούς, με τους οποίους έχουμε απλά αρνητική παράδοση, αλλά σίγουρα δεν είναι το φόβητρο του παρελθόντος, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε κάποια από τις υπόλοιπες ομάδες.
Ας μην ξεχνάμε ότι τόσο στο Παγκόσμιο της Ισπανίας του 2014 όσο και στο Ευρωμπάσκετ του 2015 τερματίσαμε πρώτοι και αήττητοι, όμως φάγαμε τα μούτρα μας απέναντι στους Σέρβους το 2014 στους «16» και απέναντι στους Ισπανούς το 2015 στους «8».
Τουλάχιστον αυτού του είδους οι ήττες δείχνουν ότι η ομάδα είναι απαραίτητο να βελτιώσει πράγματα τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο για να μπορέσει να πετύχει κάποια διάκριση. Αν κερδίζαμε, όλα αυτά θα κουκουλώνονταν κάτω από το χαλάκι της εφήμερης χαράς που θα προσέφερε μια νίκη. Τουλάχιστον τώρα όλοι όσοι είναι μέσα στην ομάδα, από τον πρώτο παίκτη μέχρι και την ομοσπονδία, πρέπει να κάτσουν μπροστά από τον καθρέφτη, να κάνουν την αυτοκριτική τους, να δουν τι πρέπει να βελτιώσουν και να πεισμώσουν.
Οι ήττες σαφώς και πρέπει να προβληματίζουν δεν το συζητάμε, αλλά πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής καμία από αυτές δεν είναι καταστροφική. Ουσιαστικά η ομάδα χρειάζεται μία νίκη στα επόμενα δύο παιχνίδια για να πάει στην Κωνσταντινούπολη και να μη ζήσει καταστάσεις 1999 που είχε αποκλειστεί από τον όμιλο στην Ντιζόν κάνοντας τρεις ήττες. Ότι χρειάζεται βελτίωση και μάλιστα άμεσα σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού το ξέρουν πρώτα-πρώτα οι ίδιοι οι παίκτες και οι προπονητές»
Φανταστείτε λοιπόν τι θα ζούσαμε σήμερα αν η Εθνική είχε παίξει μπασκετάρα, είχε πάρει όλα τα παιχνίδια του ομίλου με ευκολία και απέναντι στους Λιθουανούς έτρωγε μία ξεγυρισμένη εικοσάρα και σήμερα ετοίμαζε βαλίτσες για να επιστρέψει στην Αθήνα με την ουρά στα σκέλια.
Συμπαθάτε με αλλά το προτιμώ όπως έχει γίνει. Οι κρίσεις αν δεν διαλύσουν ουσιαστικά μία ομάδα είναι βέβαιο ότι θα την ατσαλώσουν. Δεν ξέρω πόσο κοντά στη διάλυση μπορεί να έφτασε η Εθνική, αλλά ξέρω ότι αυτές οι ήττες ατσάλωσαν και πείσμωσαν τόσο τους παίκτες όσο και το τεχνικό τιμ. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στον απόλυτο κριτή και καθρέφτη, που δεν είναι άλλος από το παρκέ του Σινάν Ερντέμ.
Πιο διαβασμένη από κάθε άλλο ματς
Η Εθνική απέναντι στην Λιθουανία έκανε το καλύτερο και πιο διαβασμένο παιχνίδι που θυμάμαι τα τελευταία τουλάχιστον 8 χρόνια. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό αρκεί να δει το πόσο έτοιμοι ήμασταν για να αντιμετωπίσουμε κάθε επιθετικό πλάνο των Λιθουανών.
Η αντιμετώπιση του Καλνιέτις, ο τρόπος που αμυνθήκαμε στο πικ εν ρολ αλλά κυρίως ο τρόπος που αφοπλίσαμε όλα τα όπλα των Λιθουανών που ρίχτηκαν στο παρκέ για να σώσουν την παρτίδα, μαρτυρά την ετοιμότητα που είχε η ομάδα μας.
Όταν ξέρεις ποια είναι τα δυνατά σημεία ακόμα και των παικτών του δεύτερου ροτέισιον των Λιθουανών, τα αποτελέσματα είναι νίκες και μάλιστα μεγάλες που μπορούν να αλλάξουν εν μία νυκτί το μομέντουμ μιας ομάδας σε μία διοργάνωση.
Δεν θα σταθώ στο πως αντιμετωπίσαμε το πικ εν ρολ, τον Βαλαντσιούνας ή τον Κουζμίνσκας. Η συγκέντρωση της ομάδας φάνηκε στο πως αντιμετωπίστηκε ο Ουλανόβας όταν πήγε να πάρει κάποιες μπάλες στο ποστ και από εκεί να δημιουργήσει, κάτι που κατέστρεψε πολλές ομάδες στην φετινή Ευρωλίγκα. Από το πώς αμυνθήκαμε στα close out όταν ο Αντομάϊτις πήγε πολύ βαθιά στον πάγκο του επιλέγοντας τον Μιλάκνις που είναι ένας εκπληκτικός σουτέρ. Από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο ένατος και ο δέκατος παίκτης της Λιθουανικής ομάδας, καταλάβαινες πόσο διαβασμένη ήταν η δική μας η ομάδα.
Στο δικό μου μάτι ακόμα και οι 64 πόντοι που έβαλαν οι Λιθουανοί ήταν πολλοί, με την έννοια ότι η άμυνα μας τους ανάγκασε να τους πετύχουν με αίμα. Να τους πετύχουν κάνοντας πράγματα που δεν τους αρέσουν, χωρίς να τους δώσουμε ουσιαστικά ποτέ την ευκαιρία να βρουν ρυθμό. Ακόμα και οι δικές τους επιστροφές στο ματς ήταν περισσότερο αποτέλεσμα δύο εντελώς νεκρών πενταλέπτων που είχαμε στην επίθεση στη δεύτερη και τέταρτη περίοδο.
Η ομάδα κυριάρχησε ολοκληρωτικά, ήξερε που θα χτυπήσει και κυρίως μετέτρεψε τον πιο επικίνδυνο παίκτη των Λιθουανών στον βασικό παράγοντα της αγωνιστικής τους καθίζησης.
Επίθεση στον Βαλαντσιούνας
Η Εθνική μας ομάδα οργάνωσε και εκτέλεσε στην τελειότητα αυτό το σχέδιο. Επιτέθηκε στον Βαλαντσιούνας είτε σε καταστάσεις τρανζίσιον είτε στο πικ εν ρολ σε κατάσταση σετ παιχνιδιού. Με τον Λιθουανό σταρ να μην βγαίνει από το ζωγραφιστό, και τις βοήθειες από τις πλευρές να μην έρχονται ποτέ, χρειαζόταν απλά ένας καλός σουτέρ με την μπάλα στα χέρια και ένα καλό σκριν στην μπάλα.
Το έργο το είδαμε τουλάχιστον τρεις φορές στην τρίτη περίοδο με τον Σλούκα να παίρνει σκριν και να σουτάρει χωρίς πίεση με τον Βαλαντσιούνας να τον κοιτάει από απόσταση τεσσάρων μέτρων. Σε εκείνο το σημείο αποκτήσαμε πλέον μομέντουμ, ψυχολογία και εικόνα νικητή, που όμως ήδη την είχαμε χτίσει από το πρώτο ημίχρονο. Στο πρώτο κομμάτι του αγώνα χτυπούσαμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αλλά την δουλειά την έκανε κυρίως ο Καλάθης με τις διεισδύσεις του, αλλά και τα σουτ πάνω στα σκριν που τον οδηγούσαν απέναντι στον Βαλαντσιούνας.
Όλοι μας έχουμε ψέξει τον Μπουρούση για τις δυσκολίες που έχει να αμυνθεί στο πικ εν ρολ, αλλά ο Μπουρούσης ακόμα και στην κακή του μέρα μοιάζει με αμυντικό ογκόλιθο μπροστά στον Βαλαντσιούνας που είδαμε χτες. Ο μεγάλος τους σταρ αποτέλεσε αγωνιστικό τροχοπέδη, ο Καλνιέτις δεν μπορούσε με εξαίρεση την πρώτη περίοδο να δημιουργήσει καταστάσεις για τους υπόλοιπους, ο Κουζμίνσκας δεν βρήκε ποτέ χώρους είτε στο ανοιχτό γήπεδο είτε στο πέντε εναντίων πέντε και μοιραία οι Λιθουανοί κλείδωσαν.
Σκόραραν μετά βίας 64 πόντους όταν στον όμιλο του Τελ Αβίβ έβαζαν για πλάκα 85. Η Ελληνική ομάδα κέρδισε με 13 πόντους ένα ματς που είχε δύο μεγάλα διαστήματα άποντη. Συγνώμη αλλά τελικά η νίκη μας ήταν πιο εύκολη από ότι περίμενε ακόμα και ο πιο αισιόδοξος.
Το τεχνικό τιμ είχε προετοιμάσει την ομάδα τέλεια και οι παίκτες εκτέλεσαν το πλάνο στο 100%. Το παραδέχτηκε άλλωστε μετά το ματς ο Κώστας Σλούκας, που στις δηλώσεις του έβγαλε το καπέλο στο προπονητικό επιτελείο, λέγοντας ότι ουσιαστικά «ξέραμε όλα τα Plays τους απ’ έξω»
Ήταν όλοι υπέροχοι!
Θα είμαι λίγο άδικος εδώ , αλλά η αλήθεια είναι ότι το δέσιμο που έχει ο Σλούκας με τον Καλάθη στην περιφέρεια είναι αυτό που έχει αλλάξει την εικόνα της ομάδας. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι οι δυο τους εκτός από σκοράρισμα και δημιουργία, κρατάνε την μπαγκέτα του ρυθμού στα χέρια τους, και αυτό είναι το σημαντικότερο. Γιατί κουμάντο στο ματς κάνουμε εμείς και το παίζουμε στον ρυθμό μας και τα μέτρα μας.
Απέναντι στους Λιθουανούς όμως δεν υστέρησε κανείς. Ο Γιάννης Μπουρούσης έκανε το καλύτερο ημίχρονο του στη διοργάνωση τη στιγμή που ο Παπαγιάννης είχε φορτωθεί με φάουλ και δεν μπορούσε να βοηθήσει. Ο Παπανικολάου έκανε σπουδαίο παιχνίδι και στις δύο μεριές του παρκέ και φαίνεται να έχει λυθεί, αφού στα πρώτα ματς φαινόταν να έχει πάλι κάποια θέματα αυτοπεποίθησης.
Ο Πρίντεζης συνεχίζει να απασχολεί τις άμυνες και να τρώει όλο το ξύλο για να δίνει χώρο στους υπόλοιπους να δράσουν, ο Παπαγιάννης έπαιξε ένα εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο όσο ήταν στο παρκέ προσέφερε. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους παίκτες, αλλά και στους προπονητές της ομάδας για την τέλεια προετοιμασία της Εθνικής αλλά και το εκπληκτικό διάβασμα του αντιπάλου.
Δεν γίναμε «dream team», ένα βήμα τη φορά
Πλέον το παιχνίδια απέναντι στους Λιθουανούς είναι παρελθόν και η ομάδα ετοιμάζεται για το μεγάλο ματς της οκτάδας που θα συναντήσουμε είτε τους Κροάτες είτε τους Ρώσους. Ομάδες που έχουν παίκτες με σπουδαίο ταλέντο και προσωπικότητα, αλλά σαφέστατα παίζονται από την Εθνική μας, ειδικά στην κατάσταση που την είδαμε στα τελευταία δύο παιχνίδια.
Αυτό που χρειάζεται είναι η ομάδα να μείνει προσγειωμένη, να είναι διαβασμένη και συγκεντρωμένη όπως ήταν απέναντι στη Λιθουανία και να μην έχει καμία αγωνιστική έπαρση. Ποτέ η αγωνιστική έπαρση δεν ήταν σύμμαχός μας σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Ας είμαστε λοιπόν όπως πρέπει και καλώς να ορίσει ο αντίπαλος.
ΥΓ. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να συνεχίζεται μία διοργάνωση και η επίσημη αγαπημένη να είναι εκεί. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ματς μεταλλίων στα οποία είμασταν ουδέτεροι παρατηρητές.
