Tου Πάνου Κατσιρούμπα/ info@eurohoops.net
Από εκεί που για 25 λεπτά ομάδα κυριαρχούσε στο παρκέ, ξαφνικά βρέθηκε στο -7 με λιγότερο από πέντε λεπτά να μένουν στο ρολόι. Αγωνιστικά σαφέστατα και υπάρχουν εξηγήσεις για την καθίζηση της Εθνικής. Θα τα αναλύσουμε στη συνέχεια του κειμένου.
Προς το παρόν το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η στεναχώρια και η απογοήτευση. Για μία μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε, ειδικά όταν η ίδια η ομάδα σε… έψηνε με την εικόνα της στο παρκέ ότι μπορεί.
Το φινάλε του Ευρωμπάσκετ αφήνει μία πικρή γεύση στη Εθνική ομάδα. Μια διοργάνωση που υπήρξαν τρομαχτικά αγωνιστικά και έξω αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα. Ένα τουρνουά που ο πήχης των προσδοκιών έμοιαζε με ασανσέρ που έκανε την διαδρομή ισόγειο- πέμπτος και το αντίστροφο αρκετές φορές.
Αν μετά το ματς με την Φινλανδία κάποιος έλεγε ότι θα χάναμε στις λεπτομέρειες προημιτελικό, στον οποίον ήμασταν κυριαρχικοί για μεγάλο διάστημα, μάλλον θα τον περνούσαμε για τρελό. Αν στο 25ο λεπτό του αγώνα επίσης κάποιος μας έλεγε ότι δέκα αγωνιστικά λεπτά μετά από το +10 θα ήμασταν στο -7, πάλι θα τον περνούσαμε για τρελό.
Όπως και να έχει η γεύση που μένει στο τέλος είναι πικρή. Γιατί πραγματικά η ομάδα έδειχνε ότι θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση – γιατί μια τέτοια θα ήταν ξεκάθαρα- αλλά στο τέλος λύγισε. Λύγισε από την κούραση κυρίως, αλλά και επειδή έχασε τον ρυθμό και το μυαλό της σε άμυνα και επίθεση.
Μαγικό ξεκίνημα
Η Εθνική ομάδα στα πρώτα 25 λεπτά έμοιαζε να είναι βγαλμένη από το δοξασμένο παρελθόν της. Ακόμα και αν είχε ένα κακό επιθετικό πεντάλεπτο στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου, συνολικά ήταν εξαιρετική.
Με τον Νικ Καλάθη να είναι σε δαιμονισμένη μέρα διαβάζοντας κάθε φάση στην επίθεση. Χτυπούσε με πολλά σκριν στην μπάλα στο σετ παιχνίδι, αλλά πάνω από όλα έψαχνε κάθε ευκαιρία στο τρανζίσιον. Αυτό ήταν και το άρμα μάχης της ομάδας στο πρώτο ημίχρονο.
Βέβαια όλα ξεκινούσαν από την άμυνα. Οι παίκτες ήταν απόλυτα διαβασμένοι, ήξεραν πότε θα δώσουν βοήθειες στα σκριν, που θα ρισκάρουν και σε ποιους παίκτες θα έδιναν κάποια σουτ. Κυρίως όμως έβγαλαν εκτός ρυθμού τον Αλεξέι Σβεντ που είναι η μεγάλη δύναμη της Ρωσικής ομάδας στο επιθετικό κομμάτι. Ο Ρώσος σταρ είχε περισσότερα λάθη από ασσίστ και στο πρώτο ημίχρονο σούταρε με ποσοστό κάτω από 30%.
Η άμυνα μας ήταν εξαιρετική, οι βοήθειες ερχόντουσαν στο σωστό τάιμινγκ, υπήρχαν σώματα και χέρια παντού. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η ομάδα να κλέβει μπάλες και να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο, παίρνοντας μεγάλο μέρος από το σκορ της στο τρανζίσιον.
Η Εθνική έφτασε να προηγείται με 13 πόντους λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου και με 11 στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου. Από εκεί και πέρα όμως κατέρρευσε τόσο αγωνιστικά όσο και πνευματικά.
Τα αίτια της κατάρρευσης.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους η ομάδα κατέρρευσε στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά.
- Πρωτίστως το πολύ σφικτό ροτέισιον είχε αποτέλεσμα οι παίκτες να είναι σχεδόν σκασμένοι όταν ο αγώνας έμπαινε στην τελική ευθεία και ήταν στην κόψη του ξυραφιού. Η ομάδα φάνηκε να χάνει ξεκάθαρα την ενέργεια της στην άμυνα, με τους παίκτες να μην μπορούν να ακολουθήσουν στα πόδια από κάποιο σημείο και μετά τον Σβεντ, τον Φριτζόν και τους άλλους καλούς Ρώσους γκαρντ. Αποτέλεσμα ήταν να μην δοθούν σωστά τα φάουλ στη τέταρτη περίοδο ( δεχτήκαμε δύο φορές έμμεσο τρίποντο). Επίσης λόγω κούρασης έγιναν αρκετά εύκολα φάουλ, δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους να πάρουν εύκολα και άκοπα σκορ, αφού το ποσοστό των παικτών του Μπαζάρεβιτς στις βολές ήταν εξαιρετικό. Μια πεντάδα παίκτες έπαιξε πάνω από 32 λεπτά έκαστος. Και ο έκτος παίκτης σε συμμετοχή είχε ίσα-ίσα επτά λεπτάκια συμμετοχής.
- Επίσης η ομάδα έχασε τελείως την αυτοπεποίθηση της και τον ρυθμό που είχε στην επίθεση. Από εκεί που έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο και στο σετ παιχνίδι δημιουργούσε ρήγματα με συνεχόμενα σκριν στην μπάλα, από κάποιο σημείο και μετά επέστρεψε στο σχεδόν εκβιαστικό post-up. Το θέμα είναι ότι όταν έγινε αυτή η αλλαγή πλάνου, οι δύο ψηλοί μας (Μπουρούσης και Πρίντεζης) είχαν αγωνιστεί ήδη πάνω από 25 λεπτά και είχαν αρχίσει να μένουν από δυνάμεις, κάτι που φάνηκε και στα τελειώματά τους.
- Βέβαια για να αποδίδουμε «τα του καίσαρος τω καίσαρι» μεγάλο μέρος της επιστροφής της Ρωσικής ομάδας στο παιχνίδι πρέπει να πιστωθεί και στο τεχνικό επιτελείο της. Με την zone press άμυνα στα 4/4 του γηπέδου, αλλά και κάποιες ζώνες προσαρμογής μας μπέρδεψαν και μας ανάγκασαν να παίζουμε delay basketball, αφού τα περισσότερα plays μας ξεκινούσαν κάτω από τα δέκα δευτερόλεπτα της κατοχής και χωρίς μέχρι εκείνη τη στιγμή να έχουμε δημιουργήσει συνθήκες απειλής του αντίπαλου καλαθιού. Κάτι που στο πρώτο ημίχρονο το κάναμε με μεγάλη συχνότητα.
- Εκτός όλων αυτών δεν γίνεται να μην αναφέρουμε και την απίστευτη αστοχία των διεθνών μας στις βολές. Την ώρα που οι Ρώσοι είχαν 15/15 πριν φτάσουμε στο τελευταίο δίλεπτο, εμείς είχαμε αχρηστεύσει δέκα εύκολους πόντους από την γραμμή της φιλανθρωπίας, σουτάροντας με 10/20. Στην οικονομία ενός αγώνα που κρίθηκε στις δύο κατοχές η αστοχία αυτή διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο.
Να δούμε το δάσος και όχι το δέντρο
Μπορεί αυτό το Ευρωμπάσκετ να έφτασε στο τέλος του όσων αγορά την Εθνική μας ομάδα, αλλά καλό θα είναι να μην ασχοληθούμε μόνο με αυτήν και όσα είδαμε μέσα στο παρκέ (δέντρο), αλλά να ασχοληθούμε και με το γενικότερο πλαίσιο οργάνωσης που είχε αυτή η ομάδα από την ομοσπονδία (δάσος).
Έχουν γίνει εγκληματικά λάθη από αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή του παγόβουνου. Δεν είναι κάτι που το αναφέρουμε πρώτη φορά, αλλά πρέπει επιτέλους κάποια πράγματα να αλλάξουνε για να μπορέσει η Εθνική ομάδα να μπει σε έναν νέο δρόμο, με μεγαλύτερη οργάνωση, καλύτερη αντιμετώπιση κρίσεων, καλύτερες επιλογές και πάνω από όλα να μπουν στο χώρο νέοι άνθρωποι και ιδέες.
Δεν γίνεται η ομάδα δύο μήνες πριν την διοργάνωση να μην έχει προπονητή. Δεν γίνεται η ομάδα να αντιμετωπίζει την υπόθεση Αντετοκούνμπο βλέποντας παντού αόρατους εχθρούς και συνομωσίες. Δεν γίνεται να μην προστατεύεται η ομάδα στο εσωτερικό της και όλοι οι κλυδωνισμοί να γίνονται αντικείμενο συζήτησης, ενώ κανονικά θα έπρεπε να μένουν μέσα στην ομάδα και να λύνονται εκεί. Αυτή η ομάδα που μας έχει χαρίσει τόσα πολλά πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ο καθρέφτης του Ελληνικού μπάσκετ παγκοσμίως και όχι να βγάζει μια εικόνα μπάχαλου, εικόνα που εμφανίστηκε πολλάκις το φετινό καλοκαίρι.
Ας ασχοληθούμε λοιπόν μία φορά περισσότερο με το δάσος και ας αφήσουμε το δέντρο. Γιατί ένα δέντρο ποτέ δεν κατάφερε να επιβιώσει μόνο του σε ένα δάσος που έχει καεί ολοκληρωτικά.
