Αποστολή στο Μιλάνο: Γιάννης Ράμμας/ irammas@eurohoops.net
Υπήρχε μία εποχή, την πρόλαβα, την προλάβαμε όλοι, που ούτε καν η Εθνική Ομάδα δε μπορούσε να ενώσει όλο τον κόσμο. Ή τον ένωνε, μέχρι να τον χωρίσει αμέσως ξανά στην πρώτη στραβή. Το “γιατί” δε χρειάζεται εξήγηση, Ελλάδα αφού.
Τι δεν πρόλαβα; Να μπω μία φορά στο τσάρτερ της χαράς, για την εμπειρία μωρέ. Α, ναι, για αυτή και τα πληρωμένα ταξιδάκια ανά την Ευρώπη και τον κόσμο. Ένα χαμόγελο, ψεύτικο, άντε κι ένα κείμενο-“πλυντήριο” κι είχες βγάλει τη δήθεν υποχρέωση.
Όχι πια. Τα χαμόγελα είναι πολλά, πάνω απ’ όλα αυθεντικά, ενώ οι χάρες που πρέπει να κάνει-γράψει κανείς για να είναι αρεστός εκεί όπου (δεν) πρέπει, ώστε να υπάρχει αλισβερίσι, περισσότερο γέλιο προκαλούν στους ουδέτερους παρά εξυπηρετούν το σκοπό τους. Άλλωστε, η πτήση της “επίσημης αγαπημένης” για το Μιλάνο ήταν γεμάτη μόνο από όλους όσοι την απαρτίζουν, όχι από δημοσιογράφους.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως πήγαμε από το τσάρτερ της χαράς στο τσάπτερ (=κεφάλαιο) χαράς. Μακάρι να είναι έτσι, δηλαδή.
Ακόμη και με τα προβλήματά της η “γαλανόλευκη” προκαλεί σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, εκτός από τρόπο στους αντίπαλους, αισιοδοξία για το καλύτερο δυνατό, για την επιστροφή στο βάθρο από το 2009, μέχρι το χρυσό μετάλλιο. Γιατί όχι;
Και πάνω απ’ όλα προκαλεί αυτό το αίσθημα υπερηφάνειας που τόσο είχαμε καιρό να αισθανθούμε, μακριά από τους καλοθελητές, που άλλες εποχές θα γκρίνιαζαν, από συνήθεια και λόγους παράλογους, γιατί κλήθηκε ο ένας κι όχι ο άλλος, γιατί κόπηκε ο τάδε κι όχι ο δείνα.
Σκεφτείτε αυτό μόνο, με τι προσμονή περιμένετε το πρώτο της παιχνίδι στο Ευρωμπάσκετ με την Κροατία (2/9, 18:00/ΕΡΤ1). Και το περιμένετε για να πανηγυρίσετε, όχι μήπως και τυχόν έρθει ανάποδα το αποτέλεσμα για να μας υπενθυμίσετε πως κι εσείς ανάποδοι είστε.
Από την άλλη, ακόμη και το τελευταίο να ισχύει, δεν πειράζει. Κι η μίρλα, κι η μιζέρια, εθνικό μας σπορ είναι…
Διαβάστε επίσης: