Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Μία καριέρα 22 ετών, με 20 ομάδες σε εννέα χώρες, 13 τίτλους και αμέτρητες στιγμές. Μονάχα που η πορεία του Ανδρέα Γλυνιαδάκη δεν ξεπέρασε απλώς τις δύο δεκαετίες. Δεν ξεπέρασε μόνο τα όρια του ίδιου.
Ο παλαίμαχος διεθνής σέντερ και νυν πρόεδρος του ΠΣΑΚ αποχώρησε από την ενεργό δράση το καλοκαίρι του 2019 γεμάτος αναμνήσεις, εμπειρίες, απογοητεύσεις, διδάγματα και κυρίως, όπως αφηγήθηκε στην ιστοσελίδα AthleteStories.gr (https://athletestories.gr/), «γεμάτος» σαν άνθρωπος. Αλλά και χαρούμενος «γιατί αν και μου λείπει το μπάσκετ, το έκανα με τους δικούς μου όρους».
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης, μετά το αμερικανικό όνειρό του (https://athletestories.gr/kinigise-to-oneiro-sou/) εξιστόρησε μερικές από τις παραστάσεις της ζωής και της καριέρας του. Από την απώλεια της μητέρας του σε ηλικία επτά ετών, στις σκληρές χειρονακτικές εργασίες με τον πατέρα και τα αδέρφια του. Από τους ανθρώπους που τον στήριξαν σαν έφηβο στον Παναθηναϊκό και «την ομαδάρα του 2000», ως τα παραδείγματα του Ράτζα και του Σπανούλη. Από τον Ομπράντοβιτς ως τις δεκάδες εμπειρίες του εξωτερικού και από τα Χανιά στα παρκέ τριών ηπείρων και τη διαχείριση της «επόμενης ημέρας», μετά το μπάσκετ…
«Ο πατέρας μου δεν με πήγε ποτέ στο γήπεδο. Ο μοναδικός αγώνας στο οποίο με παρακολούθησε από την εξέδρα ήταν στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας μου, στο Ρέθυμνο! Δεν είχα απαιτήσεις, καθώς γνώριζα ότι κρατά μόνος του ένα σπίτι και μεγαλώνει τέσσερα παιδιά, κάνοντας τρεις δουλειές. Σκληρές δουλειές. Όταν δεν φόρτωνα τόνους ξύλα μαζί τους, πήγαινα στο γήπεδο και τους σκεφτόμουν. Όταν έφυγα από την Κρήτη, τους έφερνα στο μυαλό μου και έλεγα ότι αν δεν κάνω πέντε ώρες προπόνηση, δεν θα φύγω. Πίεζα τον εαυτό μου, γιατί θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ ακόμη σε εκείνο το χωράφι…».
«Προσαρμόστηκα σε κάθε κατάσταση. Στα τοπικά, στην Α1, την Ευρωλίγκα, στο ΝΒΑ, στα γεμάτα ή τα παλιά γήπεδα. Έχω παίξει στο Καζακστάν σε γήπεδο που είχε για παρκέ κόντρα-πλακέ θαλάσσης πάνω σε πάγο, διαγράμμιση με αυτοκόλλητη ταινία και στην άκρη δύο φλογοβόλα με πετρέλαιο για να ζεσταινόμαστε, σε ένα παλιό γήπεδο χόκεϊ επί πάγου, του 1930»…
«Η σκέψη της αποχώρησης είναι σαν να χάνεις κάτι, σαν να “πεθαίνει” κάτι μέσα σου. Χάνεις μία ταυτότητα την οποία δεν μπορείς να βρεις ξανά. Στην αρχή είναι δύσκολο. Πρέπει να δημιουργήσεις μία νέα ρουτίνα, μία άλλη καθημερινότητα. Ένα «τίμημα» είναι ότι στο τελευταίο ματς της καριέρας σου σε χειροκροτούν 1.500 άνθρωποι και την επόμενη μέρα δεν υπάρχει ούτε ένα χειροκρότημα. Έχεις μάθει να παίζεις για 15.000-20.000 κόσμο και ξαφνικά δεν παίζεις για κανέναν…».