Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Αν κοιτάξουμε καλά, είναι σίγουρο πως ανάμεσα μας καθημερινά θα βρίσκουμε ξεχωριστές ιστορίες και ήρωες γήινης φύσεως. Παρότι ο ίδιος δεν θέλει να τον αποκαλούν έτσι, ο Παναγιώτης Κοντογιάννης έχει βγει ήδη κερδισμένος στην μάχη της ζωής, διοτί κατάφερε παρά τις κινητικές του δυσκολίες να βρει το πραγματικό της νόημα.
Ο διεθνής αθλητής προέβη σε μια άνευ προηγουμένου αφήγηση, που ξεκινά από ένα απλό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα ενός κομματιού της κοινωνίας που ζει ακόμα στο “χθες”:
Η εικόνα είναι ακόμη στα μάτια μου, οι λέξεις στα αυτιά μου… “Να φύγεις, δεν μπορώ να σε βλέπω!”.
Σοκαρίστηκα. Είχα απέναντί μου ένα παιδί δέκα ή το πολύ δώδεκα ετών.
“Δεν μου αρέσει αυτή η εικόνα σου”, συνέχισε.
Για λίγο έμεινα άφωνος, χαμογέλασα αμήχανα. Ούτως άλλως, δεν νομίζω ότι ήθελα και να πω κάτι.
Ήταν μία προετοιμασία της Εθνικής μπάσκετ με αμαξίδιο, στο Λουτράκι, το 2009.
Στον ίδιο χώρο, λίγο πιο δίπλα, διεξαγόταν ένα καλοκαιρινό καμπ μπάσκετ ορθίων για παιδιά. Δεν πρέπει να είχαν τελειώσει το δημοτικό.
Ήμουν με έναν συμπαίκτη μου, που αγωνιζόταν στο Μαρούσι, ο οποίος περπατά.
Κάποια στιγμή, ενώ καθόμασταν στο κυλικείο του προπονητικού κέντρου, με πλησίασε εκείνο το πιτσιρίκι, το οποίο για ώρα με κοίταζε επίμονα… Μου ζήτησε να φύγω, με τα παραπάνω λόγια.
Μετά την αρχική έκπληξη, με τον συμπαίκτη μου ασυναίσθητα γελάσαμε.
Δεν θέλησα να πω κάτι στον μικρό.
Κάτι πήγα να αναφέρω, αλλά ομολογώ πως δεν θυμάμαι τι ακριβώς.
Δεν τον πρόσβαλα. Δεν θα του μιλούσα άσχημα, όμως μου έμεινε αυτή η αντιμετώπιση από ένα παιδί.
Δεν μπορώ να το ξεχάσω και απορώ απλώς πώς έχει μεγαλώσει αυτό το παιδί από την οικογένειά του.
Αυτός ο άνθρωπος μεγαλώνει με τη νοοτροπία “μου χαλάς την αισθητική μου, χάσου από τα μάτια μου” και αυτό προφανώς του το είχε περάσει το περιβάλλον του…
Δείτε ολόκληρη την εξομολόγηση του στο athletestories.gr