Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Ναι, ο “Λάζος” μπαίνει στα ρινγκ! Ο σπουδαίος παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπόλίστας με τις δύο Ευρωλίγκες – με Παναθηναϊκό κι Ολυμπιακό (2002 και 2012 αντίστοιχα) – στην κατοχή του, θα μεταφέρει το… χουκ του (sorry, το άπερκατ ίσως…) στα ρινγκ, καθώς θα αγωνιστεί για πρώτη φορά ως πυγμάχος.
Διαβάστε την ανακοίνωση από το fightsports.gr:
“Την έκπληξη με ανακοίνωση του έκανε το promotion του Boxing Prive, με το ντεμπούτο του πρώην μπασκετμπολίστα Λάζαρου Παπαδόπουλου. Ο θηριώδης αθλητής θα κάνει τον πρώτο του επαγγελματικό αγώνα πυγμαχίας.
Να θυμίσουμε πως η κάρτα έχει σημαντικά ζευγάρια και ονόματα. Τις προηγούμενες μέρες ανακοινώθηκε ο Armani Danielyan, ενώ ήδη έχουν γίνει γνωστά τα ζευγάρια Γκίκα vs Ασατιανι, Φεζουλάι vs Φώτη,Ριτζάκη vs Κβινιασβίλι και τις επιστροφές Νικολαϊδη, Αγκαράι. Δείτε την σχετική ανακοίνωση:
«Ο επόμενος boxer που ανακοινώνουμε είναι γνωστός σε όλους μας από την καριέρα του ως μπασκετμπολίστας καθώς ήταν διεθνής αθλητής και της A1 με ύψος 2.10 και 120 kg. Η αγάπη του για την πυγμαχία των βάζει στο ring του Prive Boxing με προπονητή τον Ιωάννη Κλώνη από Θεσσαλονίκη».
ΤΟ ΕΙΧΕ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΙΛΕΙ
Ο “Λάζος” είχε… προειδοποιήσει από τον Αύγουστο το αθλητικό κοινό πως θα το κάνει, σε συνέντευξη του στο Πρακτορείο 104,9 και το Αθηναϊκό -Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ).
«Πολλοί καλαθοσφαιριστές ασχολήθηκαν με την πυγμαχία, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς και από τους πιο παλιούς ο Νίκος Γκάλης. Είναι ένα άθλημα που σε κρατάει σε πολύ καλή κατάσταση, σου δίνει δύναμη, αντοχή, ταχύτητα, έχει ενδιαφέρον όταν ανεβαίνεις να κάνεις σπάριγνκ και ανταγωνισμό. Στην ουσία, μπορείς να μονομαχήσεις με κάποιον χωρίς να πάθεις ζημιά» λέει ο Παπαδόπουλος και συνεχίζει:
«Είναι ένας τρόπος άθλησης η πυγμαχία, ένα σπορ. Είπα πριν από μερικούς μήνες να το γυρίσω σε κάτι διαφορετικό για να κρατηθώ σε φόρμα. Ήταν κι η καραντίνα και έπρεπε να κάνω προπονήσεις. Άρχισα να προπονούμε μόνος, με ένα σάκο. Μετά πήγα στον ΠΑΟΚ και αρχίσαμε ατομικές με τον Γιάννη Κλώνη (προπονητής, πρωταθλητής πυγμαχίας). Είναι ενδιαφέρον, μαθαίνω καινούργια πράγματα. Μέχρι τώρα δεν έχω ανέβει στο ρινγκ, για να πλακωθώ με κάποιον στα αλήθεια.
Στην αρχή, για ασφάλεια, πρέπει να μάθεις τα πολύ βασικά, να μάθεις να παίζεις άμυνες, να καταλαβαίνεις τι γίνεται, ώστε να μην τραυματιστείς. Διότι, πάνω από όλα είναι η υγεία και με σωστούς ανθρώπους και προπονητές, αυτό νομίζω πως μπορείς να το διασφαλίσεις.
Για να κάνεις πυγμαχία δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα: ένα χώρο και ένα μικρό ρινγκ, αν θέλεις να κάνεις σπάρινγκ. Θυμάμαι, στην καραντίνα, βγαίναμε στο πάρκο και κάναμε ασκήσεις. Στο σπίτι έκανα και κάνω ασκήσεις και μόνος μου. Πραγματικά, όποιος θέλει να κάνει πυγμαχία, δεν χρειάζεται τίποτα. Είναι ωραίο σπορ, διασκεδαστικό, κυρίως για τα αγόρια. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα».
Ο Ρόκι , τα αίματα και οι γονείς που ανησυχούν
Βάζοντας του… δύσκολα, το να διαλέξει ανάμεσα στο μπάσκετ και την πυγμαχία, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος απάντησε λέγοντας:
«Τα ομαδικά σπορ τα αγαπάω περισσότερο, γιατί έχουν άλλη αίγλη. Ανήκεις σε μια ομάδα και κερδίζεις πολλαπλά οφέλη, κοινωνικοποιείσαι. Στο ατομικό σπορ, όπως είναι η πυγμαχία, ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου. Βέβαια, καθαρά σωματικά, το ατομικό άθλημα μπορεί να σε πάει σε πιο υψηλό επίπεδο, φτάνεις και ξεπερνάς, ίσως, περισσότερο τα όριά σου. Δεν θα μπορούσα να πω ποιο από τα δύο είναι καλύτερο».
Διευκρίνισε πως για την πυγμαχία το ύψος του (2.13), σε σχέση με συνηθέστερα κοντύτερους αντιπάλους, του δίνει ένα μικρό πλεονέκτημα «λόγω χεριών», όπως είπε, αλλά «Μειονεκτώ σε ταχύτητα, σε δύναμη. Άλλη δύναμη, με τα 120 κιλά που έχω εγώ, έχει αυτός που είναι στα κιλά μου και έχει ύψος 1.90».
Αποκάλυψε ότι η πρώτη αντίδραση των γονιών του, ειδικά της μητέρας του, όταν έμαθαν για την πυγμαχία, ήταν το κλασικό ελληνικό «Πρόσεχε να μη χτυπήσεις», αλλά και ότι ο ίδιος, πριν αρχίσει να ασχολείται με το άθλημα, είχε την εντύπωση πως:
«Θα μπω στο ρινγκ και θα είναι όπως ο… Ρόκι, που βγαίνει ματωμένος και θα πέφτουν η μία μπουνιά μετά την άλλη. Η πυγμαχία, όμως, δεν είναι έτσι όπως φανταζόμουν, δεν παίζεται… ταβερνόξυλο!. Είναι ένα άθλημα, θα μπορούσα να πω, για τζέντλεμεν, στο οποίο μπαίνουν στο ρινγκ δύο άνθρωποι και δεν θέλει να τραυματίσει ο ένας τον άλλον, αλλά να δείξει ποιος έχει καλύτερη αντίδραση, αντίληψη, ίσως περισσότερο θάρρος, πιο πολύ… αντριλίκι, ποιος είναι πιο αθλητής από τον άλλο, στο πλαίσιο του ρινγκ, με τον διαιτητή, τα προστατευτικά.
Είναι ένα άθλημα με όλη την έννοια της λέξης. Πραγματικό άθλημα, όχι ξύλο. Ένα άθλημα, το οποίο ίσως είναι λίγο παρεξηγημένο στην Ελλάδα και όχι πολύ διαφημισμένο, αν και έχουμε καλούς αθλητές, με διακρίσεις σε ευρωπαϊκό και ολυμπιακό επίπεδο».
PHoto Credit FightSports