Του Γιώργου Μπακόλα/ info@eurohoops.net
«Θα είμαι παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο». Η δήλωση αυτή του Πάου Γκασόλ αφενός προκαλεί χαρά στους φίλους του μπάσκετ, αφετέρου αποτελεί τροφή για προβληματισμό στο… Ελλάντα. Το γιατί είναι πολύ απλό…
Ο Ισπανός γίγαντας βαδίζει ήδη στα 36 του. Αγωνίζεται στο ΝΒΑ όπου ο βαθμός δυσκολίας σε αθλητικό επίπεδο, αλλά και σε αυτό το μετακινήσεων δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ευρωλίγκα (πόσο μάλλον με το ελληνικό πρωτάθλημα), το κορμί του έχει υποστεί τραυματισμούς, ο ίδιος έχει κατακτήσει όλους τους τίτλους που θα ονειρευόταν ο οποιοσδήποτε καλαθοσφαιριστής κι όμως… Όχι μόνο δεν λέει «αντίο» στην εθνική ομάδα της χώρας του, επικαλούμενος -όπως θα μπορούσε- κορεσμό, κούραση ή προστασία του κορμιού του από ενδεχόμενο τραυματισμό που θα έθετε τέλος στην καριέρα του, αλλά αντίθετα, έχοντας κερδίσει ουσιαστικά μόνος του το φετινό Ευρωμπάσκετ, υπόσχεται ότι θα δώσει το «παρών» στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Διάβολε, ζηλεύω. Ζηλεύω που όλα τα μεγάλα αστέρια του ευρωπαϊκού δεν κλείνουν την πόρτα μπροστά στην (αναμφισβήτητα) τεράστια πρόκληση της παρουσίας τους σε Ολυμπιακούς Αγώνες…
Ο Πάρκερ, ο οποίος έχει κλείσει τα 33 του υποσχέθηκε ότι θα είναι εκεί, όπως και ο έτερος NBAερ Ντιό, ενώ ο Νοβίτσκι, διανύοντας το 38ο έτος της ηλικίας του άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να αναβάλει το «αντίο» στη «νατσιονάλμανσαφτ». Ειδικά για τον τελευταίο, αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι υπήρξε ο MVP των τελικών του ΝΒΑ το 2011 -στα 33 του τότε- και προερχόμενος από μία σεζόν όπου οδήγησε σχεδόν μόνος του τους Μάβερικς στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αγωνιζόμενος συνολικά σε 94 ματς! Παρ’ όλα αυτά ηγήθηκε της προσπάθειας για διάκριση της εθνικής Γερμανίας στο Ευρωμπάσκετ εκείνης της χρονιάς, όπως φυσικά και στο φετινό όπου γνώρισε την αποθέσωση.
Υπάρχει φυσικά και το παράδειγμα του Μάνου Τζινόμπιλι ο οποίος αγωνίστηκε τις χρονιές 2010-2011 συνολικά σε 170 αγώνες κανονικής περιόδου και πλέι οφ μαζί στο NBA και έναν χρόνο μετά, έχοντας συμπληρώσει τα 35 του οδήγησε την Αργεντινή στην 4η θέση στους Ολυμπικούς Αγώνες του Λονδίνου.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι συγκρίσεις μοιάζουν αναπόφευκτες και τα ερωτηματικά αναφορικά με την παράδοση… αποχής που έχει καθιερωθεί στην ελληνική ομάδα τα τελευταία χρόνια προφανή. Πώς γίνεται λοιπόν ο «καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη» να αποχωρεί από την εθνική του ομάδα μόλις στα 33 του; Ο λόγος φυσικά για τον Βασίλη Σπανούλη. Για τον Σπανούλη που άπαντες -και δικαίως- έσπευσαν να αποθεώσουν μόλις έγινε γνωστή η αποχώρησή του από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Γιατρός δεν είμαι, ούτε εργοφυσιολόγος, ούτε φυσικοθεραπευτής, όμως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη στο φτωχό μου το μυαλό παύει να είναι σύμπτωση. Και στην περίπτωση του «Kill Bill» ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έγιναν τόσα πολλά αφιερώματα που θα ταίριαζαν περισσότερο εφόσον σταματούσε το μπάσκετ και όχι τώρα που απλά δήλωσε το τέλος του με το εθνόσημο στο στήθος!
Διαμαντίδης (σ.σ. κορυφαίος παίκτης στην Ευρώπη το 2011) και Τσαρτσαρής κούνησαν μαντήλι πριν καλά-καλά συμπληρώσουν τα 32 έτη ζωής. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς από το 2008 κι έπειτα επέλεξε να θέσει τον εαυτό του εκτός πλάνων εθνικής και όταν αργότερα επιχείρησε να επιστρέψει εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι», αφού η προετοιμασία είχε ήδη αρχίσει. Θυμηθείτε, επίσης, ότι κατά το παρελθόν ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης αποσύρθηκαν από την προετοιμασία της Εθνικής για «προσωπικούς λόγους».
Είναι ή δεν είναι λοιπόν αναμενόμενο να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει με τους δικούς μας παίκτες; «Είναι γελοίο αυτό που συμβαίνει και δεν έχουν καταλάβει ότι τέτοιου είδους δημοσιεύματα απασχολούν μόνο αυτούς που τα γράφουν και τον μικρόκοσμο του μπάσκετ» έχει δηλώσει ο Μαυροκεφαλίδης αναφορικά με το «κράξιμο» που είχε δεχθεί από μερίδα του Τύπου όταν, χωρίς να ενημερώσει έγκαιρα την ΕΟΚ όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, έμεινε εκτός προετοιμασίας ενόψει του Ευρωμπάσκετ του 2011.
Εντάξει, για μπάσκετ μιλάμε και όχι για το τρίτο μνημόνιο ή τον ΕΝΦΙΑ, αλλά όπως και να το κάνουμε στην εθνική ομάδα θέλουμε να βλέπουμε τους καλύτερους βρε αδερφέ!
Φυσικά και οι παίκτες μας είναι σπουδαίοι και κατά το παρελθόν ορισμένοι από αυτούς μας έβγαλαν στους δρόμους με τις τεράστιες επιτυχίες τους. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητές τους, τα επιτεύγματά τους και ότι ίδρωσαν τη γαλανόλευκη φανέλα. Βλέποντας όμως αθλητές επιπέδου Γκασόλ, Πάρκερ, Νοβίτσκι οι οποίοι σαφώς είναι μεγαλύτερα ονόματα από τους δικούς μας παίκτες να δίνουν το «παρών» σε πιο προχωρημένη ηλικία και να πρωταγωνιστούν κιόλας, ζηλεύω. Ζηλεύω και το επιχείρημα περί «προχωρημένης ηλικίας» ολοένα και περισσότερο αποδυναμώνεται…