Ο Δημήτρης Παπανικολάου φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Κυψέλη» στην ΕΡΤ και μίλησε για το ξεκίνημα της καριέρας του στο μπάσκετ, για τον αυτισμό στην ελληνική κοινωνία και τις νέες δράσεις του αθλητικού – εκπαιδευτικού προγράμματος UniquAll. Ο σπουδαίος πρώην μπασκετμπολίστας μοιράστηκε προσωπικές στιγμές από τη ζωή του με την κόρη του Άρια, η οποία βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, αλλά και με τον πατέρα του, ο οποίος έφυγε από τη ζωή από τον καρκίνο.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου εξιστόρησε τα πρώτα του βήματα στο μπάσκετ: “Το ’87 έγινε μια κοινωνική έκρηξη στην Ελλάδα και φτιάχτηκαν περίπου 180.000. Δύο από αυτές φτιάχτηκαν στη γειτονιά μου κάτω από το σπίτι μου. […] Κάποια στιγμή ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου διάβασε σε μια εφημερίδα σε πολύ μικρά γράμματα ότι δοκιμάζονται κάποιοι παίκτες στο (σ.σ. Στάδιο) Ειρήνης και Φιλίας. Και με πήρε από το χέρι και με πήγε. […] Και είχα πει στη μητέρα μου να μου πάρει κάλτσες γνωστής επωνυμίας, αλλά μου πήρε κάλτσες… Μάικ. Τις δίπλωσα και πήγα στην προπόνηση. Δεν έχει σημασία η εξωτερική εμφάνιση. Έχει σημασία το αποτέλεσμα, ότι όλοι έχουν κάπου μια ικανότητα. Τελικά αυτό μου άρεσε. Αυτό έκανα. Εκεί αφοσιώθηκα.”
Ο βετεράνος μπασκετμπολίστας μίλησε για τον αυτισμό, για τον οποίο έχει ξεκινήσει εκστρατεία ενημέρωσης: “Το φάσμα του αυτισμού είναι η νούμερο 1 “αόρατη” αναπηρία. Αν δεις ένα παιδί σε αμαξίδιο θα καταλάβεις ότι έχει μια σωματική αναπηρία. Ο αυτισμός δεν φαίνεται, μέχρι να έρθει να σου μιλήσει κάποιος. […] Πρέπει να γίνει πολύ μεγάλη δουλειά και από το κράτος και από την υγεία. Υπάρχουν ελλείψεις στην παράλληλη στήριξη, οπότε υπάρχουν προβλήματα.”
Αναφερόμενος στο UniquAll, αποκάλυψε ότι: “Μέσα από αυτό κάναμε την πρώτη ακαδημία στη Νέα Σμύρνη και πήρε άδεια από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής να κάνουμε κάποια προγράμματα για τα ειδικά σχολεία και τα τυπικά σχολεία, ώστε να παιδιά να γνωριστούν πριν την ενηλικίωση”.
Ο Δημήτρης Παπανικολάου επισήμανε, επίσης: “Κάποιοι νομίζουν ότι δεν μας αφορά. Τα πάντα μας αφορούν. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ΑμεΑ. Πριν που είπα για τον πατέρα μου, ας πούμε, ήταν δύο μέτρα σαν κι εμένα. Κάποια στιγμή τον χτύπησε ο καρκίνος και πέθανε 40 κιλά παράλυτος. […] Ευελπιστούμε όλοι να γεράσουμε, να πάρουμε ένα “π”, αυτόματα γινόμαστε κι εμείς άτομα με ειδικές ανάγκες”.