Του Μιχάλη Στεφάνου/ info@eurohoops.net
Το Final 8, στη φάση των «4», βρήκε αντιμέτωπους τους δύο αιώνιους αντιπάλους, σε ένα ματς, που ανεξαρτήτως της δεδομένης διαφοράς δυναμικότητας, αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον για τους γνωστούς λόγους. Τελικά, δεν γίναμε σε τίποτα σοφότεροι αφού παρότι oι “πράσινοι” είχαν ένα καλό πρώτο ημίχρονο, οι “ερυθρόλευκοι” κατάφεραν για μία ακόμη φορά να επιβεβαιώσουν την ανωτερότητά τους και μαζί την αρχαία ρήση του Αριστοτέλη για την συνήθεια που ισοδυναμεί με δεύτερη φύση.
Συνήθισε ο Ολυμπιακός να νικάει τον Παναθηναϊκό, αλλά κι ο Παναθηναϊκός να χάνει από τον Ολυμπιακό. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια για τη σχέση των δύο ομάδων την τρέχουσα χρονική περίοδο και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να την αμφισβητήσει. Ούτε ο τόπος, ούτε το κίνητρο της διοργάνωσης, ούτε καν οι διαφορετικές συνθήκες που διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια των αγώνων. Το γεγονός ότι η μία ομάδα έχει αποτυπωθεί ως κυρίαρχη στη συνείδηση όλων αποτρέπει από την άλλη την πιθανότητα να νιώσει ότι έχει τον έλεγχο ακόμα κι όταν προηγείται.
Οι πρωτοπόροι της Ευρωλίγκας, προσέγγισαν το ντέρμπι με λιγότερη ένταση από τους αντιπάλους τους. Τους διέκρινε μια νευρικότητα που προφανώς πήγαζε από τον όλο και πιο αφύσικα αδιαπραγμάτευτο τίτλο του φαβορί που κουβαλούν απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν ήταν αρκετή ώστε να κλονίσει την αυτοπεποίθησή τους. Την ίδια στιγμή, οι “πράσινοι” αν και πατούσαν καλύτερα στο γήπεδο έδειχναν ανήμποροι να επιβληθούν πραγματικά και να κρατήσουν τα ηνία του παιχνιδιού. Ως εκ τούτου, ένα εκκωφαντικό πεντάλεπτο της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα, που βασίστηκε απλά στα μπασκετικά της fundamentals, ήταν αρκετό ώστε να τους γκρεμίσει σαν χάρτινους πύργους.
Ο Παναθηναϊκός βγήκε στο γήπεδο προσεκτικός, σοβαρός και συγκεντρωμένος, καταφέρνοντας να καταστείλει την ορμητικότητα με την οποία συνηθίζουν να ανοίγουν τα ματς οι Πειραιώτες. Με τον Πάρις Λι και πάλι πρωταγωνιστή στις δύο πλευρές του παρκέ το σύνολο του Ράντονιτς κατάφερε να οδηγήσει τον Τόμας Ουόκαπ στο χειρότερο του δεκάλεπτο εδώ και πολύ καιρό. Το σκορ πήγαινε σχετικά χαμηλά, ο Ολυμπιακός φαινόταν εκτός ρυθμού, ενώ ούτε η παρουσία του Κώστα Σλούκα τον βοήθησε να ξεκολλήσει επιθετικά. Η δεύτερη περίοδος ανήκε ακόμα περισσότερο στους “πράσινους”, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι της συγκυρίες και τις αλλεπάλληλες χαμένες επιθέσεις των αντιπάλων τους κατάφεραν να πάνε στην ανάπαυλα με προβάδισμα πέντε πόντων. Ο εξωπραγματικός Βεζένκοφ ήταν το μόνο άλυτο πρόβλημα για τον Ράντονιτς, αλλά χρειαζόταν επειγόντως συμπαραστάτες.
Ότι δεν κατάφερε η αρχική πεντάδα του Ολυμπιακού στην 1η περίοδο το έκανε στην 3η και ο ημιτελικός πέρασε στην ιστορία με συνοπτικές διαδικασίες. Η άμυνα του Ολυμπιακού έκοψε τα δώρα και η επίθεση επανήλθε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις με τους Κάνααν και Παπανικολάου να παίρνουν φωτιά και τον Βεζένκοφ να συνεχίζει να καλπάζει. Έξι μαζεμένα τρίποντα κι ένα επιμέρους 20-1 σε έξι λεπτά, δεν μετέτρεψαν απλώς το 35-40 σε 55-41, αλλά σμπαράλιασαν τον έτσι κι αλλιώς εύθραυστο χαρακτήρα του Παναθηναϊκού. «Βρήκαμε ρυθμό από την άμυνά μας» δήλωσε ο coach Μπαρτζώκας. Ακριβώς έτσι, ο Ολυμπιακός ανέβασε την έντασή κι έκανε το σκοράρισμα του Παναθηναϊκού πολύ δύσκολο. Ο Μπέικον δεν μπορούσε να βρει καθόλου χώρο για να προσφέρει λύσεις τα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο κι αν αν δεν γινόταν η ιστορία με την τεχνική ποινή και το αντιαθλητικό δεν αποκλείεται καταγραφόταν κάποιο αρνητικό ρεκόρ παραγωγικότητας. Αντίθετα οι κατοχές του Ολυμπιακού απελευθερώθηκαν και λειτούργησαν περισσότερο αυτοματοποιημένα. Οι Πειραιώτες έχουν πάντα σαν στόχο τις γρήγορες επιθέσεις, αλλά για να τις επιβάλλουν με συνέπεια, πρέπει να κερδίζουν μπάλες μέσα από την ανασταλτική αποτελεσματικότητά τους.
Καταπληκτικό ματς από τον αρχηγό του Ολυμπιακού με 5/5 τρίποντα και 3 ριμπάουντ. Ο Βεζένκοφ σταθερά απομονωμένος στις στατιστικές κορυφογραμμές του, σκόραρε 22 πόντους, μάζεψε 10 ριμπάουντ, μοίρασε τέσσερις ασίστ και δικαίως μπορεί να θεωρηθεί ο MVP του αγώνα, αφού για άλλη μια φορά ξεδίπλωσε τους πολλούς τρόπους που μπορεί να επηρεάζει το παιχνίδι. Τέλος ο Κάνααν, με 11 πόντους σε 6’ λεπτά και μερικές καταπληκτικές άμυνες αποδείχτηκε καθοριστικότατος. Για τους “ερυθρόλευκους” είναι ιδιαίτερα κρίσιμο αν ο Αμερικανός συνεχίσει να αυξάνει τη συχνότητα των καλών του διαστημάτων.
Η 4η περίοδος, παρότι το ματς δεν ξέφυγε στο σκορ, έμοιαζε διαδικαστική, μιας και ο ΠΑΟ δεν μπορούσε να απειλήσει με ουσιαστικό τρόπο. Αντίθετα, ο Ολυμπιακός συνέχισε να αναπτύσσει το παιχνίδι του πηγαίνοντας την μπάλα side-to-side, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του αντιπάλου του να αμυνθεί στις γωνίες και φυσικά αξιοποιώντας πλήρως το μοναδικό off-ball παιχνίδι των παικτών του.
Σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός είχε σίγουρα πολύ ψηλά στην ατζέντα του, μιας και ένας εγχώριος τίτλος θα άλλαζε το κλίμα στις τάξεις του, ο Ολυμπιακός κέρδισε με 16 πόντους διαφορά, έχοντας 0/11 τρίποντα από παίκτες όπως ο Ουόκαπ και ο ΜακΚίσικ και τον Κώστα Σλούκα ολοφάνερα εκτός ρυθμού έπειτα από τον τραυματισμό του. Αυτό είναι δείγμα τόσο της πνευματικής ετοιμότητας της ομάδας, όσο και των πολλαπλών επιλογών της.
Παρότι ο κόσμος του Ολυμπιακού μπορεί να θεωρεί ότι το κύπελλο κατακτήθηκε ήδη, οι τόνοι εντός της ομάδας επιχειρήθηκε να πέσουν ακαριαία. Το Περιστέρι διαθέτει αξιόλογο ρόστερ κι έναν προπονητή που όπως γνωρίζουν όλοι στον ερυθρόλευκο οργανισμό, θέλει όσο τίποτα να κερδίζει. Το τελευταίο ματς ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν ένα πραγματικό ντέρμπι, άρα η διαφορά δυναμικότητας δεν μπορεί να επικρατήσει από μόνη της. Θα χρειαστεί ο Ολυμπιακός να εμφανιστεί όπως συνηθίζει φέτος: δημιουργικός στην επίθεση, επιθετικός στην άμυνα, βασισμένος στη κίνηση και το συλλογικό του μπάσκετ που τον κάνει να ξεχωρίζει. Μόνο έτσι θα επιστρέψει χαμογελαστός από την Κρήτη, αφού όπως είπε κι ο Αϊζάια Κάνααν, τα μάτια είναι στραμμένα μόνο στον τίτλο.
ΥΓ. Το Final 8 είναι μια φιλόδοξη ιδέα, αν και φαίνεται να φτάνει πιο μακριά από εκεί που φτάνουν τα πόδια του ελληνικού μπάσκετ. Ήταν πάντως η πρώτη απόπειρα και οφείλουν όλοι να την κρίνουν με επιείκεια. Το σημαντικό είναι ό,τι γίνεται να γίνεται για την ουσία κι όχι για τις εντυπώσεις. Η επιμονή στη λύση της Κρήτης, πάντως, μοιάζει περισσότερο με διαφυγή από τους… χερσαίους κινδύνους, παρά με συνειδητή επιλογή. Δεν είναι δυνατόν τέτοιες διοργανώσεις να αυτοεξορίζονται και να απευθύνονται αποκλειστικά σε μια τοπική κοινωνία, επειδή εν έτει 2023 αδυνατούμε να φροντίσουμε για την ασφάλεια. Ούτε επιτρέπεται το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα (είτε για τους θεατές, είτε για τους τηλεθεατές) να είναι τόσο φτωχό και τόσο τεχνολογικά ξεπερασμένο.
ΥΓ2. Επειδή έχω την τύχη να απολαμβάνω ταυτόχρονα ένα ακόμα Copa Del Rey, θα πρέπει να τονιστεί ότι καμία σύγκριση δεν μπορεί, ούτε και πρέπει να γίνεται με το συγκεκριμένο event, που αποτελεί μια μακρά παράδοση και αφορά μια διαφορετική αθλητική κουλτούρα. Αγωνιστικά σφύζει από ανταγωνισμό, προσφέροντας κορυφαίες συγκινήσεις και οργανωτικά είναι ανώτερο του Final 4 της Euroleague.
ΥΓ3. Παρότι στην Ελλάδα συχνά το ξεχνάμε, το μπάσκετ είναι ένα υπέροχο άθλημα, με συγκινήσεις και συναισθήματα που ξεπερνούν τις τοξικές καταστάσεις. Η εικόνα του μικρού φίλου του Ολυμπιακού να φωτογραφίζεται με τον Ντουέιν Μπέικον είναι από εκείνες που θα πρέπει να κάνουμε καθημερινότητα στα ντέρμπι μας.
