Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Η θερμοκρασία ανεβαίνει και πάλι και τι καλύτερο από λίγο αεράκι μέσα στον καύσωνα; Και τι αεράκι! Αέρας, για την ακρίβεια. “Air”!
Το Eurohoops κι η MVPublications μπορούν να τον φέρουν στο σπίτι σου.
Θες ν’ αποκτήσεις τη βιογραφία του Μάικλ “Air” Τζόρνταν πακέτο μαζί με την αυτοβιογραφία του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και την ιστορία της Εθνικής Ομάδας σε κόμικ απ’ τον Χρήστο Ζωΐδη με μόλις €30 + €2 αντικαταβολή;
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να στείλεις e-mail στο books@eurohoops.net, αναφέροντας
ΟΝΟΜΑ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Τ.Κ.
ΠΟΛΗ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ
και σε 2 εργάσιμες ημέρες θα τα έχεις στο σπίτι σου σε οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδας!
Μέχρι τότε, μπορείς να… δροσιστείς μ’ ένα απόσπασμα απ’ τη βιογραφία του “Air”:
Όταν πήγαινε πρώτη λυκείου, ο Μάικλ Τζόρνταν ένιωθε απομονωμένος κι ανησυχούσε ότι δεν είχε κάνει και πολλούς πραγματικούς φίλους σ’ ένα σχολείο που ήταν πολύ μεγαλύτερο από το προηγούμενό του. Ήταν ένας εξωστρεφής και πλακατζής τύπος, αλλά μέσα του πάλευε με την αβεβαιότητα που νιώθουν τόσοι και τόσοι δεκαπεντάχρονοι. Tο γεγονός ότι δεν είχε καταφέρει να μπει στην ομάδα του σχολείου στην πρώτη χρονιά του στο Λέινι είχε επιδράσει αρνητικά στην αυτοπεποίθησή του. “Ξέρετε τώρα πώς ανησυχούν και πώς σκέφτονται τα παιδιά”, έλεγε αργότερα ο ίδιος, σκεπτόμενος και το ρόλο που είχε παίξει στην αυτοεκτίμησή του και το μπόι που είχε πάρει ξαφνικά. Καθώς ήταν ήδη αδύνατος, όταν ψήλωσε κιόλας έγινε σαν τηλεγραφόξυλο. “Ήμουν πολύ ψηλός και κοκαλιάρης κι έτσι ξεχώριζα. Αυτό μπορεί να σου δημιουργήσει προβλήματα όταν είσαι μικρό παιδί». Ένιωθε πως ακόμα κι όταν οι άλλοι του χαμογελούσαν ή αστειεύονταν μαζί του τον κορόιδευαν. Κάποιοι άλλοι όμως το έβλεπαν διαφορετικά. «Το Λέινι ήταν σαν οικογένεια τότε”, θυμάται ο Λιρόι Σμιθ. “Η αναλογία λευκών και μαύρων βρισκόταν περίπου στο 60-40, αλλά ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα. Ούτε εντάσεις, ούτε τίποτα. Ήταν καινούργιο το σχολείο. Και ήταν ασυνήθιστο να μην υπάρχουν αντιμαχόμενες παρατάξεις. Ο Μάικ ήταν… ο Μάικ, οπότε ήταν κι αυτός κάτι ασυνήθιστο. Όλοι μας ψάχναμε μια ταυτότητα. Αλλά ο Μάικ ήταν σα να είχε ήδη βρει τη δική του”.
Παρ’ όλα αυτά, ο Τζόρνταν έδειχνε να πιστεύει πως κοινωνικά δεν είχε στον ήλιο μοίρα. “Πάντα πίστευα ότι θα έμενα μια ζωή μόνος”, θυμάται. “Ούτε με κορίτσι δεν κατάφερνα να βγω… Φερόμουν πολύ παιδιάστικα. Πάντα συνήθιζα να κάνω σκαντα λιές με τα κορίτσια. Ένας παλιάτσος ήμουν. Πείραζα συνέχεια τους άλλους. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να σπάω τον πάγο με ανθρώπους που παραήταν σοβαροί. Στο σχολείο ήμουν καλός. Έπαιρνα καλούς βαθμούς στα μαθήματα αλλά κακούς στη διαγωγή, γιατί συνεχώς παιδιάριζα και δεν έβαζα γλώσσα μέσα”.
Η μεγαλύτερη αδελφή του θυμάται έναν χαρούμενο κι αγαπησιάρη Μάικλ εκείνη την εποχή. Η ίδια είχε πλέον παντρευτεί και κρατούσε κάποιες αποστάσεις από την υπόλοιπη οικογένεια. Ο Μάικλ ήταν αυτός που συχνά επικοινωνούσε μαζί της. Εκτιμούσε πολύ τον άνδρα της και του άρεσε να κάνει παρέα με την οικογένειά της. Λάτρευε τα δυο της παιδιά. Από πολύ μικρός είχε τον τρόπο του με τα παιδιά. Ενώ άλλα αγόρια της ηλικίας του μάλλον θα αδιαφορούσαν γι’ αυτά τα μικροκαμωμένα πλασματάκια, εκείνος απολάμβανε την παρουσία τους σχεδόν από την αρχή. Τα έπαιρνε στην αγκαλιά του και τα κουνούσε καθώς μεγάλωναν και γίνονταν μικρά παιδάκια. “Του αρέσουν τα παιδιά”, θα εξηγούσε αργότερα ο πατέρας του. “Ίσως επειδή τα παιδιά θεωρητικά είναι πολύ δραστήρια. Και ο Μάικλ είναι πολύ δραστήριος άνθρωπος. Έχει κακομάθει ανεπανόρθωτα τα δυο παιδιά της κόρης μου”. Ακόμα και τα μι-κρότερα παιδιά της γειτονιάς τον λάτρευαν και περνούσαν από το σπίτι ακριβώς γιατί ο Μάικλ ήταν πάντα έτοιμος να παίξει μαζί τους, έλεγε ο πατέρας του. Υπό μια έννοια, δεν το έκανε μόνο γιατί αγαπούσε τα παιδιά. Ήθελε πάντα να ευχαριστεί τους άλλους και επιζητούσε την προσοχή όποιου ήθελε να του την αφιερώσει.
Στη διάρκεια αυτής της σεζόν στη δευτέρα λυκείου και μετά το τέλος της ξεκαθάρισε μέσα του πως το μπάσκετ μπορούσε να του εξασφαλίσει την προσοχή των άλλων καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο τρόπο που είχε δοκιμάσει. Η ταχύτατη ανάδειξή του σε αστέρι της ομάδας του σχολείου σήμαινε πως όπου κι αν εμφανιζόταν στους διαδρόμους του Λέινι συναντούσε χαμογελαστά πρόσωπα και σχόλια για το παιχνίδι του. Η κοινωνική του θέση άλλαξε άρδην -από κάποιος που ζούσε στο περιθώριο έγινε ο πιο διάσημος μαθητής του σχολείου- μ’ έναν τρόπο που οι περισσότεροι έφηβοι μόνο να ονειρευτούν μπορούν. Ο ίδιος τα απέδιδε όλα αυτά στην ισχυρότατη δυναμική της ομάδας ως σύνολο. “Πριν αρχίσω να παίζω μπάσκετ στο λύκειο δεν είχα πολλούς φίλους”, είπε εκείνο τον Απρίλιο ο Τζόρνταν αναλογιζόμενος την πρώτη του εκρηκτική σεζόν. “Με βοήθησε να γνωρίσω κόσμο. Λατρεύω τους συμπαίκτες μου. Με βοήθησαν και τους βοή- θησα κι εγώ. Η ομαδική προσπάθεια μετράει και τίποτ’ άλλο. Έχω διαπιστώσει πως όσο βελτιώνεσαι στον αθλητισμό, τόσο περισσότερους φίλους κάνεις και τόσο καλύτερους ανθρώπους γνωρίζεις”. Έλεγε πως δεν θα μπορούσε να βελτιωθεί χωρίς τους ανθρώπους που ήταν γύρω του: “Οφείλω πολλά στους προπονητές και τους συμπαίκτες μου.