Tου Νίκου Βαγγέλη/ Vaggelis@eurohoops.net
Ο Έλληνας σέντερ Γιώργος Τσαλμπούρης μίλησε στην ιστοσελίδα της ΕΟΚ για τη ζωή στις ΗΠΑ, τη μπασκετική του εξέλιξη και την εμπειρία της March Madness που ετοιμάζεται να ζήσει με το Αϊόβα Στέιτ.
Η διαδρομή Κατερίνη – Αϊόβα αγγίζει τα 8743 χιλιόμετρα. Ο Γιώργος Τσαλμπούρης χρειάστηκε να διανύσει μια μεγάλη απόσταση κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά. Και αυτό το δεύτερο είναι που κρύβει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ο Έλληνας σέντερ βρέθηκε στο NCAA, φτάνοντας να βιώσει αυτές τις μέρες την περιβόητη «τρέλα του Μαρτίου». Ο χρόνος συμμετοχής του δεν ήταν μεγάλος, καθώς είναι περισσότερο χρονιά προσαρμογής και χρονιά στην οποία δούλεψε με τους προπονητές του περισσότερο στο να διορθώσει βασικά στοιχεία και κυρίως στο σώμα του.
Ο λόγος του ανήκει, περιμένοντας την τελική φάση του NCAA, ανυπομονώντας για το καλοκαίρι και τη φανέλα με το εθνόσημο.
Αναλυτικά, όσα δήλωσε στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΟΚ:
-Πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση στο NCAAκαι στο Αϊόβα από ότι είχες μάθει στην Ελλάδα;
Είναι πολύ διαφορετική θα έλεγα. Καταρχάς εδώ σχολείο και μπάσκετ είναι ένα! Στην Ελλάδα δυστυχώς πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους. Οι παροχές είναι διαφορετικές, το περιβάλλον του πανεπιστημίου σου παρέχει ό,τι χρειάζεσαι για να πετύχεις. Οι εγκαταστάσεις είναι εντυπωσιακές, υπάρχει ξεχωριστό προπονητήριο και η μεγάλη αρένα είναι για τα παιχνίδια, κάτι που δεν συνηθίζεται στην Ελλάδα. Επίσης, τα γήπεδα στις ΗΠΑ, ειδικά στο υψηλότερο επίπεδο που έχω την τύχη να βρίσκομαι, είναι πάντα γεμάτα, ανεξάρτητα απ’ το αν παίζουμε με το καλύτερο ή το χειρότερο πανεπιστήμιο. Γενικότερα, οι ΗΠΑ ως χώρα επενδύουν πάρα πολλά στον αθλητισμό και η κουλτούρα τους στρέφεται γύρω από τον αθλητισμό.
-Εσύ που το ζεις, πόσο σημαντική είναι η πρόκριση στην τελική φάση του NCAA? Είναι όντως MarchMadness;
Είναι πραγματικά madness! Η πρόκριση δεν ήταν έκπληξη για μας, ωστόσο είναι πραγματικά μεγάλη τιμή για όλα τα πανεπιστήμια που συμμετέχουν σε αυτό τουρνουά. Είναι απίστευτο το πόσο ο κόσμος αγκαλιάζει αυτό το τουρνουά. Πέρυσι το FinalFourφιλοξενήθηκε σε γήπεδο αμερικανικού ποδοσφαίρου στο Ντάλας με 75.000 θεατές. Και νομίζω πως είναι λογικό. Ο κόσμος έχει δει απίθανα πράγματα να συμβαίνουν σε αυτό το τουρνουά, προσφέρει μοναδικές στιγμές και συγκινήσεις.
-Υπάρχει κάποια… ελληνική στήριξη στο κολλέγιο; Έχεις άλλους Έλληνες κοντά σου που σε βοηθούν ή είσαι τελείως μόνος;
Ευτυχώς υπάρχουν τρεις ελληνικές οικογένειες εδώ, οι οποίες με στηρίζουν με τα λόγια τους και με την… κουζίνα τους! Και θέλω κιόλας με αυτή την ευκαιρία να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ για ότι κάνουν για μένα.
-Ποια είναι τα στοιχεία που πιστεύεις ότι βελτιώνεις εκεί που βρίσκεσαι, αυτά στα οποία δουλεύεις περισσότερο;
Κυρίως δουλεύω στο σώμα μου και την αθλητικότητά μου γενικότερα και νομίζω έχω κάνει μια πρόοδο. Έχω βάλει 10 κιλά, νιώθω καλύτερα στο παρκέ και γενικότερα αισθάνομαι πως έχω κάνει καλή δουλειά.
-Η παρουσία παικτών όπως ο Αντετοκούνμπο ή ο Παπανικολάου ή οι Κουφός – Καλάθης, βοηθούν με τον τρόπο τους εσάς που βρίσκεστε στο NCAΑ;
Σίγουρα! Τους παρακολουθώ συνεχώς και πραγματικά είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς που ήρθαμε στις ΗΠΑ. Όποιος πει ό,τι δεν ονειρεύεται το NBAείναι μεγάλος ψεύτης και τα τέσσερα παιδιά που είναι τώρα στο NBA, έχουν επηρεάσει και δώσει ελπίδα όλα τα ελληνόπουλα.
-Πόσο σκέφτεσαι τις υποχρεώσεις σου με τις “μικρές” εθνικές το καλοκαίρι; Ανυπομονείς; Και τι πιστεύεις ότι μπορεί να καταφέρει φέτος η Ελλάδα;
Σας ευχαριστώ που το ρωτάτε αυτό. Δεν φαντάζεστε πόσο ανυπομονώ! Πραγματικά μετράω αντίστροφα. Οι προπονητές και οι συμπαίκτες μου ξέρουν πόσο αγαπώ την Εθνική Ομάδα. Ανυπομονώ από τη μέρα που τελείωσε το Ευρωπαϊκό στην Τουρκία και πήραμε την 4η θέση, η οποία είναι επιτυχία. Κακά τα ψέματα όμως όλοι φύγαμε με πικρία. Είμαι σίγουρος πως όλα τα παιδιά αισθάνονται ακόμη αυτή την πικρία. Πιστεύω με όλο μου το είναι σε αυτή την ομάδα και νομίζω πως κάτι άλλο παρά ένα μετάλλιο είναι αποτυχία.
-Τι σου έχει λείψει περισσότερο από την Ελλάδα και ποιο είναι το πρώτο που θα κάνεις μόλις επιστρέψεις, εκτός από το να δεις τους δικούς ανθρώπους;
Πέρα από την οικογένεια και τους φίλους που εννοείται μου λείπουν πιο πολύ από οτιδήποτε, νομίζω το φαγητό είναι το επόμενο. Όποτε το πρώτο πράγμα που θα κάνω, αφού δω την οικογένειά μου, είναι να επιστρέψω στις ελληνικές διατροφικές μου συνήθειες… Όποιος με ξέρει καταλαβαίνει τι εννοώ”.