Tου Νίκου Βαγγέλη/ Vaggelis@eurohoops.net
Τον γνωρίσαμε μέσω της παρουσίας του στη March Madness. Μπορεί να μην πρόλαβε να πάρει χρόνο συμμετοχής, όμως το μέλλον του ανήκει. To Eurohoops σας παρουσιάζει τον Μανούσο Γιαμούκη, ο οποίος πριν δοκιμάσει το American Dream είχε περάσει και από τα “μικρά” τμήματα του ΠΑΟΚ.
Ο 20χρονος γκαρντ έχει ύψος 1.85μ. και μπορεί να παίξει με την ίδια ευχέρεια τόσο στο “1”, όσο και στο “2”. Ξεκίνησε το μπάσκετ στην πρώτη δημοτικού στον Ιωνικό Ιωνίας στα Διαβατα Θεσσαλονίκης. Όπως μας εξομολογήθηκε: “Μεγάλη έμπνευση για να ξεκινήσω να παίζω ήταν ο μεγάλος μου αδερφός, Σταύρος. Από μικρός έπαιζα μαζί του και είχε ξεκινήσει να μου κάνει “προπονήσεις”. Οπότε σιγά σιγά ψήθηκα και είπα στους γονείς μου να “με γράψουν στο μπάσκετ”. Και έτσι ξεκίνησαν όλα”.
Στον Ιωνικό έπαιζε μέχρι τα 15 του χρόνια. Το ταλέντο τού ξεχώρισε και παραχωρήθηκε με υποσχετική δύο ετών στον ΠΑΟΚ. Εκεί έπαιξε μια χρονιά παιδικό και μια εφηβικό. Ακολούθησε η επιστροφή στον Ιωνικό. Παρότι μαθητής της τρίτης Λυκείου, συμμετείχε με επιτυχία τόσο στο εφηβικό, όσο και στο αντρικό τμήμα του συλλόγου των Διαβατών.
Ακολούθησε το κολέγιο. Πώς οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση; “Η απόφασή μου να πάω στο κολέγιο στις ΗΠΑ ξεκίνησε από την παρότρυνση κάποιων καθηγητών μου από το Ανατόλια, οι οποίοι είχαν πει στους γονείς μου να προσπαθήσω να σπουδάσω στην Αμερική. Οπότε ήταν καθαρά ακαδημαϊκό το ενδιαφέρον”, σημείωσε ο ταλαντούχος γκαρντ, ο οποίος πέρασε την απέναντι όχθη του Ατλαντικού καθαρά για να εκπληρώσει τις σπουδές του…
Φυσικά, όμως, το μικρόβιο του μπάσκετ δεν είχε φύγει από μέσα του: “Απο εκεί και πέρα, ήθελα φυσικά να παίξω και μπάσκετ στο κολέγιο. Έτσι, μόλις ηρθα στο Ντάβιντσον, μίλησα με τους προπονητές, με δοκίμασαν κι έγινα μέλος της ομάδας, γιατί η καψούρα για το αθλημα δεν φεύγει”.
Για τις διαφορές που έχει εντοπίσει στο νέο τρόπο ζωής όπου προσπαθεί να προσαρμοστεί: “Η εμφανής διαφορά είναι οι συνήθειες των ανθρώπων και η διαφορά κουλτούρας. Βασική προσαρμογή για μένα ήταν το φαγητό, με το ελληνικό να είναι σαφώς ανώτερο. Επιπλέον, υπάρχει αποτελεσματικότητα εδώ. Δηλαδή, όταν ξεκινάει ένα πλάνο, ενα έργο κ.ο.κ. δουλεύουμε/δουλεύουν πάνω σε αυτό μέχρι να ολοκληρωθεί. Οι άνθρωποι σέβονται και παίρνουν στα σοβαρά το επάγγελμά τους. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Ο χρόνος που χρειάστηκα για να προσαρμοστώ ήταν μικρός, καθώς είχα ξανάρθει στη χώρα όταν ήμουν 17 χρονών και είχα μια ιδέα για το τι να περιμένω. Φυσικά, υπήρχε και η μεταβατική περίοδος, όπου έπρεπε να καταλάβω ότι πλέον θα ήμουν ανεξάρτητος και αυτόνομος”.
Φυσικά, μίλησε και για την φετινή εμπειρία στο NCAA. Ακόμα και για τη March Madness, όπου συμμετείχε, χωρίς να προλάβει να παίξει: “Η εμπειρία φέτος στο NCAA ήταν πραγματικά απίστευτη. Οργάνωση σε απίστευτα υψηλό επίπεδο και το συναίσθημα που σου βγάζει το όλο κλίμα και ειδικά όταν πατήσεις το πόδι σου στο γήπεδο, πραγματικά… δεν υπάρχει! Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πετύχουμε τον στόχο μας που ήταν να περάσουμε στην επόμενη φάση, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι παραπάνω από απλά ένα κακό τελείωμα στη σεζόν μας. Καταφέραμε να βγούμε regular season champions στην A10, τη στιγμή που οι… ειδικοί είχαν προβλέψει πως θα ήμασταν 12οι στους 14. Βάλαμε το λιθαράκι μας στο πρόγραμμα, έτσι ώστε να είναι έτοιμος ο δρόμος για την επόμενη σεζόν και να κυνηγήσουμε το όνειρό μας ξανά”.
Κλείνοντας, έκανε ειδική μνεία για τη λατρεία που έχει η… Τρέλα του Μάρτη από τους Αμερικανούς: “Οι Αμερικανοί λατρεύουν το NCAA tournament και δη τη MArch Madness, γιατι είναι πραγματικά ΤΡΕΛΑ! Γίνονται πολλοί καταπληκτικοί αγώνες που κρίνονται στον πόντο και αναδεικνύονται πολλά, νέα ταλέντα. Είναι πολύ hype διοργάνωση και το κλίμα σε παρασέρνει!”