O Έλληνας κολυμβητής κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100μ. πεταλούδα της κατηγορίας S9, πετυχαίνοντας μάλιστα παραολυμπιακό ρεκόρ
Η δημοσιότητα δεν του αρέσει ιδιαίτερα. Είναι χαμηλών τόνων. Ένα παιδί συναισθηματικό, ντροπαλό που απελευθερώνεται μόνο τη στιγμή που έρχεται σε επαφή με το υγρό στοιχείο. Οι πισίνες άλλωστε είναι το δεύτερο σπίτι του. Περνάει πολλές ώρες την ημέρα σε αυτές, τη στιγμή μάλιστα που χρειάζεται 40 λεπτά για να πάει και να επιστρέψει από την πόλη του στην Αλεξανδρούπολη όπου υπάρχει ένα πλήρως εξοπλισμένο κολυμβητήριο.
Οι ώρες προπόνησης ατελείωτες αφού το όνειρό του ήταν να γίνει Παραολυμπιονίκης. Η ημέρα αυτή ήρθε. O 17χρονος Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης είναι κάτοχος ενός χρυσού μεταλλίου σε Παραολυμπιακούς Αγώνες και κάτοχος ενός νέου παραολυμπιακού ρεκόρ στα 100μ. πεταλούδα S9. Και όλα αυτά σε μια κούρσα. Μια κούρσα… τρελή που θα θυμάται σε όλη τη του ζωή. Ένα δεύτερο 50άρι μοναδικό. Πέρασε δεύτερος στο πρώτο μισό της διαδρομής, όμως με πείσμα κατάφερε να βρεθεί ψηλά. Το πανηγύρισε έξαλλα, όπως και η αδελφή του στις κερκίδες του κολυμβητήριου. Όπως και τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής αποστολής που βρέθηκαν εκεί για να δουν τον τελικό.
Στις πρώτες του δηλώσεις στο Πρακτoρείο Sport αποκαλύπτει το μυστικό της επιτυχίας του και ευχαριστεί τον Αντώνη Τσαπατάκη για τη ψυχολογική στήριξη που του πρόσφερε στις κοινές τους προπονήσεις στα Χανιά.
«Ήθελα να στρίψω μαζί τους. Όσο πιο κοντά γινόταν στο πρώτο 50άρι. Αυτό και έγινε. Η σκληρή δουλειά έφερε καρπούς. Η προετοιμασία στα Χανιά με τον Αντώνη Τσαπατάκη, τον οποίο ευχαριστώ ιδιαίτερα για τις συμβουλές του αλλά και την ψυχολογική του υποστήριξη, σε συνδυασμό με όλη την υπόλοιπη δουλειά έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Στο δεύτερο 50άρι τολμώ να πω ότι έδωσα την ψυχή μου για να έρθει αυτό το μετάλλιο. Ένα μετάλλιο το οποίο το ήθελα. Το ονειρευόμουν από μικρός. Αυτό το μετάλλιο το αφιερώνω στην αδελφή μου, η οποία με προσωπικά της έξοδα ήρθε στο Ρίο για να με δει. Για να με καμαρώσει», είπε ο 17χρονος κολυμβητής, ο οποίος παραδέχθηκε ότι η δύναμη που πήρε από συγγενείς, φίλους αλλά και τον απλό κόσμο πριν τον τελικό, ήταν αυτό που τον… απογείωσε στο δεύτερο πενηντάρι.
«Τα μηνύματα και οι ευχές που έλαβα πριν από τον τελικό μου έδωσαν δύναμη στο δεύτερο 50άρι. Τα σκεφτόμουν πριν ξεκινήσω. Στο δεύτερο πενηντάρι είπα ότι αυτούς τους ανθρώπους με κάποιον τρόπο να τους δώσω ακόμη μεγαλύτερη χαρά. Τους είχα στο μυαλό μου, τους είχα στην καρδιά μου κι αυτό αποτέλεσε την τονωτική ένεση για να παλέψω μέχρι το τέλος».
Ο Μιχαλεντζάκης παραδέχθηκε ότι ποτέ στο παρελθόν δεν έχει κάνει μια τόσο μεγάλη επίδοση, όπως και ότι ποτέ από το μυαλό του δεν είχε περάσει η σκέψη του χρυσού μεταλλίου.
«Δεν πίστευα ότι μπορώ να κάνω μια τόσο μεγάλη επίδοση, η οποία μάλιστα να είναι και παραολυμπιακό ρεκόρ. Δεν πίστευα ότι θα κέρδιζα. Ήθελα απλά ένα μετάλλιο, ανεξαρτήτως χρώματος. Το ρεκόρ ήρθε επειδή είχα καλή ψυχολογία και καλή υποστήριξη από τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου. Ευχαριστώ πολύ την ομάδα μου, τον γιατρό μου, τον φυσιοθεραπευτή μου και όλους όσοι είναι δίπλα μου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν περίμεναν να πάρω μετάλλιο για να έρθουν να μου πουν συγχαρητήρια».
Όσον αφορά τον ανταγωνισμό που βρήκε και κατά πόσο έπαιξε ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα είπε πως «γνώριζα ποιούς είχα απέναντί μου, όπως και γνώριζα τι θα έπρεπε να κάνω για να τους κερδίσω. Φυσικά και με πόρωσε και ο ανταγωνισμός. Εάν ήμουν πίσω στο πρώτο πενηντάρι σίγουρα θα αγχωνόμουν και ίσως να μην έβγαινε αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά τέλος καλό όλα καλά».
Όσο για το πάρτι που θα στηθεί στην Αλεξανδρούπολη είπε πως «ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχω κάνει. Ο πατέρας μου θα είναι τρελός από τη χαρά του και αγχωμένος. Ελπίζω να τον έκανα ευτυχισμένο. Ανυπομονώ να γυρίσω πίσω στους φίλους μου γιατί μου έχουν λείψει αρκετά. Να κερδίσουμε το χαμένο μας χρόνο. Περιμένω το μετάλλιο που κέρδισα απόψε να το δείξω πρώτα στην αδελφή μου και μετά σε όλους όσοι θα με περιμένουν στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης κατά την επιστροφή μου».
Πηγή: Protothema.gr