Αν και δεν ακολουθεί τη φόρμουλα «σεξ και βία», το The crown καταφέρνει να σου κεντρίζει την προσοχή
Το Netflix φαίνεται πως έχει βαλθεί να ασχοληθεί με όλα τα ύπατα αξιώματα ανά τον κόσμο – και μάλιστα σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Εν αρχή ην το “House of cards”, το οποίο δείχνει τη ζωή ενός σχεδόν σαιξπηρικού ήρωα και την άνοδό του στο ανώτατο πολιτικό αξίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε μία λιγότερο επιτυχημένη παραγωγή, το “Marco Polo”, δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στη ζωή του Χαν -του Κουμπλάι Χαν-, του ηγέτη δηλαδή μίας εκ των μεγαλύτερων αυτοκρατοριών που έχουν περάσει από προσώπου γης – της μογγολικής. Και τώρα ήρθε η ώρα να εστιάσει σε μία άλλη μεγάλη αυτοκρατορία: τη βρετανική, στα χρόνια της παρακμής της. Και να αφηγηθεί την ιστορία της κεφαλής της, η οποία βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο πόστο της: της Ελισάβετ Β’.
Το “The Crown” ξεκινά με δύο βασικά μειονεκτήματα (βάσει των δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί σήμερα στην τηλεόραση): δεν έχει ούτε βία ούτε σεξ. Ο κεντρικός χαρακτήρας δεν φαίνεται να έχει κάποιο endgame σαν τον Φρανκ Άντεργουντ (ούτως ή άλλως προοριζόταν εξαρχής για το ανώτατο αξίωμα, χωρίς να χρειαστεί να κινήσει ούτε ένα νήμα) ούτε τα βίαια ξεσπάσματα του Κουμπλάι Χαν. Αντιθέτως, είναι ένας χαρακτήρας χωρίς… χαρακτήρα, χωρίς προσωπικότητα, όπως την ψέγει ο θείος της, δούκας του Γουίνσδορ. Παρ’ όλα αυτά, η σειρά καταφέρνει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα πέρασε κάθε επεισόδιο, αποδεικνύοντας πως υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές συνταγές πέραν της βίας και του σεξ που μπορούν να κάνουν μία παραγωγή να πετύχει.
Η σειρά διηγείται τη ζωή της νυν βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου στα πρώτα της βήματα. Ξεκινά το 1947, βρίσκοντας τον τότε βασιλιά Γεώργιο Στ’ σε άθλια φυσική κατάσταση, να χάνει βήμα-βήμα τη μάχη του με τον καρκίνο του πνεύμονα. Η «Λίλιμπετ», η οποία είναι μόλις 21 ετών, παντρεύεται τον Φίλιππο, πρώην πρίγκιπα της Ελλάδας και της Δανίας, σε ένα μυστήριο όπου πολλοί σχολιάζουν τη γερμανική καταγωγή του τελευταίου – μην ξεχνάμε ότι η μνήμη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πάρα πολύ ζωντανή. Σε αυτή την ηλικία, οι έγνοιες της πριγκίπισσας δεν είναι και πάρα πολλές, αν και σιγά-σιγά αναλαμβάνει ορισμένα από τα καθήκοντα του πατέρα της – όπως μία περιοδεία στις χώρες της Κοινοπολιτείας μαζί με τον σύζυγό της. Ωστόσο σύντομα θα χρειαστεί να κάνει πολλά περισσότερα…
Μόνο οι καλύτεροι
Καταπώς φαίνεται, το Netflix επέλεξε τους συντελεστές και τους ηθοποιούς του με πολύ υψηλά στάνταρντ – άλλωστε, με μπάτζετ που ανήλθε στις 100 εκατ. στερλίνες μόνο για τον 1ο κύκλο (κάνοντας τη σειρά πιο ακριβή ακόμα και από το “Game of thrones”) είχε την πολυτέλεια να κάνει κάτι τέτοιο. Ο Πίτερ Μόργκαν, ο δημιουργός της σειράς, έχει κάνει… διδακτορικό στη ζωή της βασίλισσας: υπέγραψε το σενάριο της κινηματογραφικής «Βασίλισσας» (με την Έλεν Μίρεν στον ρόλο της Ελισάβετ, μετά τον θάνατο της Νταϊάνα) και του θεατρικού έργου “The audience”, που επίσης εστιάζει στη ζωή της Ελισάβετ (επίσης με τη Μίρεν). Μάλλον θα γνωρίζετε και τον σκηνοθέτη των δύο πρώτων επεισοδίων: ο Στίβεν Ντάλντρι έχει σκηνοθετήσει επίσης το «Μπίλι Έλιοτ». Το υποβλητικό μουσικό θέμα των τίτλων έναρξης υπογράφει ο πολύς Χανς Ζίμερ.
Ούτε στο πεδίο των ερμηνειών υπάρχει κάποια υστέρηση. Η Κλερ Φόι ενσαρκώνει μία ανέμελη αρχικά Ελισάβετ, η οποία καλείται εντελώς απρόσμενα να επωμιστεί ένα καθήκον που δεν περίμενε να αναλάβει τόσο γρήγορα, κάτι που την καθιστά αρχικά αμήχανη και ενίοτε απελπισμένη, προσπαθώντας να κάνει αυτό που θα περίμεναν από αυτή χωρίς όμως να έχει την κατάλληλη κατάρτιση. Προσωπικά ξεχώρισα επίσης τον θαυμάσιο Τζον Λίθγκοου στον ρόλο του «κυρτού» Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος ζει ακόμα στο μεγαλείο του πρόσφατου παρελθόντος, όταν διαχειρίστηκε την τύχη της Βρετανίας στον πόλεμο εναντίον του Άξονα, καταφέρνοντας να φέρει τη χώρα του στην πλευρά των νικητών. Ο τρόπος που χειρίζεται τόσο τη φωνή του όσο και την κίνησή του (όσο περνούν τα επεισόδια φαίνεται ολοένα και πιο ασθενικός), αλλά και ο τρόπος που επιβάλλεται στο υπουργικό του συμβούλιο και που αντιμετωπίζει τη νεαρή Ελισάβετ (με σεβασμό, αλλά και ένα πατερναλιστικό ύφος) είναι ένα πραγματικό σεμινάριο ηθοποιίας.
Ο Τζάρεντ Χάρις δίνει με χαρακτηριστική άνεση έναν εύθραυστο, συμπονετικό και πνευματώδη βασιλιά Γεώργιο Στ’. Δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις μαζί του στον Γολγοθά που διαβαίνει και είναι χαρακτηριστικό πως σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται, σου καλλιεργείται μία ανησυχία ότι θα είναι και η τελευταία του. Απολαυστικός είναι ακόμα ο Πιπ Τόρενς στον ρόλο του Τόμι Λάσελς, του προσωπικού γραμματέα του βασιλιά και στη συνέχεια της βασίλισσας. Έχοντας βιώσει τους κλυδωνισμούς που προκάλεσε η παραίτηση του Εδουάρδου Η’ στην οικογένεια των Γουίνσδορ το 1937, ο Λάσελς, ως ένας φλεγματικός Μέτερνιχ, προσπαθεί να καταπνίξει κάθε επεισόδιο που θα μπορούσε να αναδειχτεί σε κίνδυνο, επιδεικνύοντας συχνά υπερβάλλοντα ζήλο. Πολύ καλοί είναι επίσης ο… Dr Who, Ματ Σμιθ, στον ρόλο του Φιλίππου που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα (δεν μπορεί να εργαστεί στο πόστο του, δεν μπορεί να δώσει το όνομά του στα παιδιά του…) και αρχίζει να κάνει του κεφαλιού του, ενώ σε αντίστοιχη μοίρα βρίσκεται και η πριγκίπισσα Μαργαρίτα ( η ταλαντούχα Βανέσα Κίρμπι), η μικρή αδελφή της Ελισάβετ, η οποία δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερα τη ζωή της και αρχίζει τη δική της μικρή επανάσταση.
Μαθήματα ιστορίας
Η σειρά καταφέρνει να φωτίσει πλευρές τις βασιλικής οικογένειας χωρίς να υιοθετήσει τακτική «κλειδαρότρυπας» (εξ ου και η έλλειψη ερωτικών σκηνών). Ακολουθώντας μία προσέγγιση εξιστόρησης που θυμίζει κάπως τον «Πύργο του Ντάουντον» αναδεικνύει και ιστορικά στοιχεία που σου κεντρίζουν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον: οι χαρακτήρες μιλούν για το βασιλικό πρωτόκολλο (πχ. την επιλογή ονόματος από τον διάδοχο του θρόνου ή το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός στέκεται όρθιος μπροστά στον βασιλιά κατά τις συναντήσεις τους), μία μερίδα του υπουργικού συμβουλίου επιδιώκει με υπόγεια μέσα την παραίτηση του Τσόρτσιλ, μία τρομερή αιθαλομίχλη που έπνιξε στη θανατερή της αγκαλιά το Λονδίνο και σκότωσε χιλιάδες κόσμο. Τα δυόμισι χρόνια έρευνας που έκανε ο Μόργκαν προτού ξεκινήσει τα γυρίσματα απέδωσαν καρπούς, αν και δεν λείπουν κάποια μικρά λαθάκια που σε βγάζουν εκτός κλίματος (για παράδειγμα, η Κροατία και η Γιουγκοσλαβία αναφέρονται ως ξεχωριστές χώρες). Σκηνικά και κοστούμια σε βάζουν απευθείας στο κλίμα.
Εν κατακλείδι, το ατού του “The crown” είναι ότι σε κάνει να σταματάς να βλέπεις πια τη βασιλική οικογένεια ως «μαύρο κουτί» και σε κάνει να θέλεις να βρεις περισσότερες πληροφορίες για αυτήν, όχι επειδή θέλεις να συμμετάσχεις στο κουτσομπολιό των tabloids, αλλά επειδή επιθυμείς να εντοπίσεις ορισμένες σημαντικότερες πτυχές της βρετανικής ιστορίας. Εκεί που διέκρινες ένα ψυχρό ανσάμπλ ανθρώπων που επιδιώκουν να αποτελέσουν πρέσβεις της ελέω Θεού μοναρχίας επί γης φάρο για τους κοινούς θνητούς, παρατηρείς πλέον άτομα που έχουν τα δικά τους βιώματα και τις δικές τους ανασφάλειες που τους ωθούν να λάβουν τις αποφάσεις τους σε ένα πλήρως προσωποποιημένο επίπεδο.
Πηγή: Protothema.gr