Από το «ντάμπλ» της Άννας Κορακάκη ως τον βασιλιά των κρίκων Λευτέρη Πετρούνια και από την ιπτάμενη Κατερίνα Στεφανίδη ως τον τεράστιο Σπύρο Γιαννιώτη και τους «πρωτάρηδες» Μάντη και Καγιαλή
Από τα 16 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο ελληνικός αθλητισμός προσγειώθηκε ανώμαλα στα δυο επόμενα μεγάλα ραντεβού του παγκόσμιου αθλητισμού όπου πανηγυρίσαμε συνολικά τέσσερις παρουσίες αθλητών μας στο βάθρο των νικητών (δύο στο Πεκίνο το 2008 κι ισάριθμες στο Λονδίνο το 2012).
Με την Ελλάδα να εξακολουθεί να βιώνει τις επιπτώσεις και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και την ελληνική αποστολή για το Ρίο να είναι η μικρότερη από το 1996 και μετά, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι θα ζούσαμε αυτές τις μεγάλες στιγμές που μας έκαναν να δακρύσουμε από χαρά και περηφάνια.
Κι όμως τρεις φορές ο Εθνικός μας ύμνος ακούστηκε στο Ρίο, κι άλλες τόσες φορές καμαρώσαμε έλληνες αθλητές πάνω στο βάθρο.
Το νταμπλ της Άννας Κορακάκη
Στην τελευταία της βολή στον τελικό των 10μ με αεροβόλο πιστόλι έχασε το ασημένιο μετάλλιο, αλλά στα 20 της χρόνια έγινε χάλκινη Ολυμπιονίκης φέρνοντας μετά το 1920 το πρώτο μετάλλιο στην σκοποβολή. Η πρωταθλήτρια από τη Δράμα όμως έγραψε ιστορία καθώς λίγο αργότερα στον τελικό των 25μ. με σπορ πιστόλι πήρε το χρυσό μετάλλιο κι έγινε η πρώτη Ελληνίδα που κατακτά δύο Ολυμπιακά μετάλλια στην ίδια διοργάνωση (κι η πρώτη γενικά μετά
τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα που το είχε κάνει τόσο το 1908 όσο και το 1912).
Ο «βασιλιάς των κρίκων» Λευτέρης Πετρούνιας
Αυτός ο τίτλος είχε απονεμηθεί την προηγούμενη δεκαετία στον Δημοσθένη Ταμπάκο. Τώρα όμως ανήκει στον απίστευτο Λευτέρη Πετρούνια. Ο Έλληνας γυμναστής με ένα απίστευτο πρόγραμμα στον τελικό δεν άφησε κανένα περιθώριο στους αντιπάλους του να ελπίζουν και όταν ανέβηκε στο βάθρο φώναξε «Ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελλάδα» κι έριξε ένα βλέμμα στο ουρανό αφιερώνοντας κι αυτή την επιτυχία στον αγαπημένο του πατέρα τον οποίο έχασε ένα χρόνο πριν τους Αγώνες στο Ρίο.
Η «πριγκίπισσα των αιθέρων» Κατερίνα Στεφανίδη
Μαζί της ξενύχτησε όλη η Ελλάδα, αλλά λίγο πριν το φινάλε των Αγώνων του Ρίο ήρθε και το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στο στίβο. Μετά από έναν επικό τελικό, όπου τα πάντα κρίθηκαν στην τελευταία προσπάθεια της Αμερικανίδας Μόρις (την οποία η Στεφανίδη επέλεξε να μην δει κοιτώντας τον σύζυγο και προπονητή της Μίτσελ Κρίερ). Η Αμερικανίδα έριξε τον πήχη στα 4.90 κι η Κατερίνα ήταν η χρυσή Ολυμπιονίκης με το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο στίβο μετά το 2004 και το πρώτο στο επί κοντώ μετά το 1956…
Ο τεράστιος αθλητής και άνθρωπος Σπύρος Γιαννιώτης
Το σώμα του πέρασε πρώτο τη γραμμή του τερματισμού στον αγώνα των 10χλμ ανοικτής θάλασσας, αλλά το χέρι του Ολλανδού Φέρτμαν χτύπησε πρώτο την ειδική πινακίδα που υπάρχει. Για χιλιοστά του δευτερολέπτου ο Σπύρος Γιαννιώτης χάνει το χρυσό μετάλλιο, αλλά για τον ίδιο το πιο σημαντικό είναι ότι υλοποίησε το πιο τρελό όνειρο του και βρέθηκε στο βάθρο των νικητών. Κι ο άνθρωπος που πριν από τέσσερα χρόνια ζητούσε με λυγμούς συγνώμη γιατί είχε τερματίσει τέταρτος, ήταν αυτός που σταμάτησε και τις ενέργειες της ελληνικής αποστολής να καταθέσει ένσταση… Το ιδανικό φινάλε σε μια σπουδαία καριέρα ενός τεράστιου αθλητή και ανθρώπου.
Μάντης, Καγιαλής: Οι πρωτάρηδες που μας έκαναν περήφανους
Ήταν η πρώτη τους συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησαν οι Παναγιώτης Μάντης, Παύλος Καγιαλής είναι μόνο η αρχή… Μέσα από πολλά εμπόδια (οργανωτικά αλλά και λόγω καιρού) έφτασαν να τα παίζουν «όλα ή τίποτα» στην κούρσα των μεταλλίων, όπου τελικά μετά από μια τρομερά πιεστική κούρσα κατάφεραν να εξασφαλίσουν το χάλκινο μετάλλιο.
