Όχι μόνον αυτό το πρόβλημα, αλλά και το πρόβλημα της εξάντλησης των φυσικών πόρων.
Ο Randolph Hencken, από τη μεριά του, στρέφεται σε άλλα «σύνορα»: στους ωκεανούς της Γης.
Προσφάτως, ο διευθύνων σύμβουλος του Seasteading Institute υπέγραψε με την κυβέρνηση της Γαλλικής Πολυνησίας μνημόνιο κατανόησης για την κατασκευή της πρώτης επιπλέουσας πόλης του κόσμου στ’ ανοιχτά των νησιών του Νότιου Ειρηνικού, αποσκοπώντας στο να έχει μια σε πλήρη λειτουργία αστική κοινότητα πάνω στη θάλασσα, έως το 2020!
Η πρόταση των Gabriel Searle, Luke και Lourdes Crowley και Patrick White ήταν η μία εκ των δύο που κατέλαβαν τη πρώτη θέση στον επίσης πρόσφατο διαγωνισμό «Floating Cities». Σε αυτόν, σχεδιαστές και διανοητές από όλον τον κόσμο κλήθηκαν να οραματιστούν πώς θα είναι αυτή η καινούργια πόλη.
Η «Artisanopolis» αποτελείται από γεωμετρικές βάσεις, οι οποίες μπορούν να συνδεθούν και να αποσυνδεθούν ανάλογα με τις ανάγκες της κοινότητας. Κάθε τμήμα μπορεί να μετακινηθεί εύκολα με ένα ρυμουλκό, είτε μέσα στα όρια της πόλης είτε μεταξύ πόλεων.
Γύρω από το όλο σύμπλεγμα, ένας κυκλικός κυματοθραύστης συμβάλλει στον έλεγχο υψηλών κυμάτων και ανέμων. Η βιώσιμη παραγωγή ενέργειας βασίζεται σε βυθισμένες τουρμπίνες οι οποίες λειτουργούν με τα κύματα, καθώς και σε σειρά ηλιακών πάνελ.
Υδροπονικά θερμοκήπια προσφέρουν φρέσκα τρόφιμα και μονάδες αφαλάτωσης, πόσιμο νερό.
Η «Artisanopolis» είναι η συμπύκνωση της έννοιας «βιωσιμότητα» και της έννοιας «ανάπτυξη» (στην κυριολεξία, η δεύτερη λέξη). Ποιος είπε ότι δεν είναι μια βιώσιμη λύση για τον ανθρώπινο πολιτισμό, ακόμα και στις θάλασσες; Κι ότι, ταυτόχρονα, δεν αποδεικνύει τις δυνατότητες αρχιτεκτονικής και κοινωνικής εξερεύνησης;