Τα σφραγίσματα, που βρέθηκαν σε ένα ζευγάρι μπροστινά δόντια, τους κεντρικούς κοπτήρες της άνω γνάθου, είχαν γίνει από μια μορφή φυσικών υδρογονανθράκων, το βιτουμένιο, ένα είδος ημι-στερεής ορυκτής πίσσας, που είχε ανακατευθεί με φυτικές ίνες και…τρίχες.
Η μελέτη των δοντιών με ισχυρό μικροσκόπιο αποκάλυψε ότι τα δόντια είχαν μεγάλες κουφάλες, στο εσωτερικό των οποίων υπήρχαν οριζόντιες χαραγματιές. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι ο προϊστορικός «οδοντίατρος» καθάρισε και μεγάλωσε με κάποιο μικρό λίθινο εργαλείο τις τρύπες (μάλλον χωρίς αναισθητικό…), προτού τις παραγεμίσει με το υλικό του σφραγίσματος, το οποίο μάλλον είχε αντισηπτικές ιδιότητες.
Πιθανότατα τα αρχαία σφραγίσματα εξυπηρετούσαν τον ίδιο στόχο με τα σημερινά, δηλαδή να μειώσουν τον πόνο και να αποτρέψουν τον εγκλωβισμό της τροφής μέσα στα χαλασμένα δόντια.
Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Στέφανο Μπενάτσι του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό φυσικής ανθρωπολογίας «Journal of Physical Anthropology», σύμφωνα με το New Scientist.
Η φροντίδα των δοντιών αναπτύχθηκε στις νεολιθικές αγροτικές κοινωνίες, αλλά νωρίτερα οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες της παλαιολιθικής εποχής είχαν αρχίσει να πειραματίζονται με την οδοντιατρική. Παλαιότερα, οι αρχαιολόγοι είχαν ανακαλύψει στη Σλοβενία ένα σφράγισμα από κερί μελισσών σε δόντι ηλικίας 6.500 ετών.