Πρώτον, ότι η νέα σεζόν είναι ακόμα σχετικά μακριά, δεύτερον ότι ο συγγραφέας Τζορτζ Μάρτιν έχει χάσει την μπάλα και δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα το έκτο βιβλίο της σειράς (καλά, για το έβδομο δεν το συζητάμε καν), προς μεγάλη απογοήτευση των αναγνωστών του, και τρίτον, ότι η τηλεοπτική σειρά οδεύει σιγά-σιγά στο τέλος της, μια και η φετινή σεζόν είναι η προτελευταία. Από το τελευταίο προκύπτει και το βασικό ερώτημα: μετά το “Game of thrones”, τι;
Το HBO, έχοντας επενδύσει ήδη εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στο Game of thrones, σκοπεύει να κεφαλαιοποιήσει την τεράστια επιτυχία της σειράς με -ούτε λίγο ούτε πολύ- πέντε spinoffs (όλα τους θα είναι prequels της πρωτότυπης σειράς). Εκτός, όμως, από αυτά, υπάρχει κάποια σειρά που θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως το επόμενο “Game of thrones”; Αυτό το ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει ο Τιμ Μάρτιν του “1843” , ο οποίος χρίζει ως άξιο διάδοχο τη νέα σειρά που ετοιμάζει το Netflix και βασίζεται πάνω στα βιβλία “The Witcher” («Ο Γητευτής» επί το ελληνικότερον) του Πολωνού Αντζέι Σαπκόφσκι.
Ο Μάρτιν (ο Τιμ, όχι ο Τζορτζ…) εντοπίζει πολύ εύστοχα ορισμένα κοινά στοιχεία που θα μπορούσαν να αναπαράγουν τη συνταγή της επιτυχίας: Όπως το “GoT”, έτσι και το “Witcher” εκτυλίσσεται σε έναν σκοτεινό, μεσαιωνικό, fantasy κόσμο, όπου επικρατεί η ωμή βία. Και στα δύο έργα συναντάμε ύπουλα πολιτικά παιχνίδια και κυνικούς χαρακτήρες, ενώ το κερασάκι στην τούρτα αποτελούν λεπτομέρειες όπως η χρήση βρόμικης γλώσσας, οι μάχες με σπαθιά και φυσικά οι δράκοι.
Οι φανατικοί αναγνώστες του “Witcher” θα μπορούσαν να τονίσουν ότι η σύγκριση πρέπει να γίνει αντίστροφα: ότι τα βιβλία από τη σειρά «Το τραγούδι της φωτιάς και του πάγου» (τα βιβλία του Τζορτζ Μάρτιν) είναι αυτά που μοιάζουν στον «Γητευτή», μια και το πρώτο βιβλίο του τελευταίου κυκλοφόρησε το 1986, μία δεκαετία πριν από το «Παιχνίδι του στέμματος». Ήρωας του σύμπαντος του Σαπκόφσκι είναι ο ασπρομάλλης, κιτρινομάτης πάροχος αιματοβαμμένων υπηρεσιών, Γκέραλτ της Ρίβια, ο οποίος περιπλανιέται σε αυτόν τον μίζερο κόσμο της μαγείας και της αμάθειας και εξοντώνει τέρατα έναντι αμοιβής.
Ο Γκέραλτ είναι γητευτής, ήτοι ένας μεταλλαγμένος άνθρωπος που χρησιμοποιεί δηλητηριώδη κοκτέιλ για να βελτιώσει τις φυσικές επιδόσεις του, αλλά και τις μαγικές δυνάμεις του. Το παρεάκι του αποτελείται από έναν απίστευτα ματαιόδοξο ποιητή (τον Jaskier), μία φυλή από μάγισσες που χρησιμοποιούν τη μαγεία για να φαίνονται νέες και πανέμορφες, κατασκόπους, κακοποιούς, βετεράνους στρατιώτες, αλλά και την πριγκιπισσα Ciri, η οποία αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στα βιβλία.
Ο κόσμος του «Γητευτή» είναι ένας κόσμος όπου επικρατεί ο αμοραλισμός, ο ρατσισμός, η σεξουαλική καταπίεση και γενικά αποπνέει μία ζοφερή αύρα που θυμίζει Τόμας Χομπς: ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος, ενώ η ανθρώπινη φυλή καταπιέζει τα ξωτικά, τα οποία αποσύρονται στο σκοτάδι για να πολεμήσουν από εκεί. Και άλλα τέτοια ευχάριστα, που σαφώς παραπέμπουν και στο αρρωστημένο κλίμα του Γουέστερος…
Από εκεί και πέρα, απομένει να δούμε και το αποτέλεσμα για να προβούμε στις κατάλληλες συγκρίσεις. Άλλωστε, εξαιτίας της ευρύτατης απήχησης του “Game of thrones”, η σειρά έχει καταστεί βασικό μέσο σύγκρισης για πολλές άλλες σειρές, ορισμένες από τις οποίες δεν κινούνται καν στον χώρο του fantasy (βλέπε “Westworld”).