Ο ένας λόγος είναι η Κέιτ Μπλάνσετ. Ο άλλος λόγος, είναι ο Γερμανός εικαστικός και κινηματογραφιστής JulianRosefeldt (Γιούλιαν Ρόζεφελντ) και η δουλειά του. Και οι δύο λόγοι αξίζουν το κόπο για το κατέβασμα. Ακόμη περισσότερο που η Μπλάνσετ και ο Ρόζεφελντ πάνε πακέτο.
Ο Ρόζεφελντ – γεννήθηκε πριν 52 χρόνια στο Μόναχο όπου σπούδασε αρχιτεκτονική πρώτα στην γενέτειρα του, την πρωτεύουσα της Βαυαρίας και στην συνέχεια στη κοσμοπολίτικη Βαρκελώνη, την πρωτεύουσα της Καταλωνίας- με την δουλειά που παρουσιάζεται στην Πειραιώς 260 αποτίνει φόρο τιμής στα καλλιτεχνικά μανιφέστα του 20ού αιώνα. Πρόκειται για μια κινηματογραφική εγκατάσταση που προβάλλεται σε δεκατρείς γιγαντοοθόνες. Οι θέσεις ρευμάτων όπως ο Φουτουρισμός, το Νταντά, η Ποπ Αρτ, το Fluxus, αλλά και το Δόγμα 95 του Λαρς φον Τρίερ, όπως και οι Χρυσοί Κανόνες της Κινηματογράφησης του Τζιμ Τζάρμους επανερμηνεύονται με τη μορφή μονολόγων από την Καίητ Μπλάνσετ.
Η βραβευμένη Αυστραλή ηθοποιός, λίγο πριν από τα 50 της είναι πλέον στην πιο ώριμη και δημιουργική φάση της. Στη δουλειά που παρουσιάζει ο ευφυής Ρόζενταλ η Μπλάνσετ ενσαρκώνει το μανιφέστο-κολάζ υποδυόμενη δεκατρείς διαφορετικούς ρόλους, μεταξύ αυτών μια χορογράφο, μια δασκάλα, μια εργάτρια, ένα στέλεχος μιας χρηματιστηριακής εταιρείας και έναν άστεγο.
Η ταινία αποκαλύπτει τόσο την επιτελεστική διάσταση όσο και την πολιτική σημασία των συγκεκριμένων διακηρύξεων, ενώ συγχρόνως θέτει υπό συζήτηση τον ρόλο των καλλιτεχνών σήμερα. Έργα του Ρόζεφελντ περιλαμβάνονται στις συλλογές των σημαντικότερων μουσείων του κόσμου.