Ο Αστυνόμος της Ευτυχίας Γιαννάκη στην δεύτερη εμφάνιση του στο εκδοτικό πεδίο είναι πολύ πιο γήινος από το πρόσφατο παρελθόν και σχεδόν έτοιμος να αντιμετωπίσει τις μεγάλες αντιφάσεις της ζωή του. Με άλλα λόγια, φαίνεται να αποδέχεται – με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο- το «εύθραυστο» και το «ευάλωτο» που κουβαλά στην διαδρομή του και επιχειρεί να διαμορφώσει τους όρους για την λειτουργική ένταξη τους στην δύσκολη καθημερινότητα του.
Οι λόγοι για αυτήν την σταδιακή μεταμόρφωση καθόλου λίγοι … Ο μοναχογιός του, ο Νίκος παραμένει προφυλακισμένος στις φυλακές της Τρίπολης αναμένοντας την δίκη. Οι λογαριασμοί με τον πρώην πεθερό – μεγαλοεπιχειρηματίας που καθόλου τυχαία έρχεται και θρονιάζεται στις σελίδες του δεύτερου βιβλίου της αθηναϊκής τριλογίας της Γιαννάκη- παραμένουν ανοικτοί. Ο επαγγελματικός μικρόκοσμος του αστυνόμου βρίσκεται στα όρια της μετάλλαξης λόγω των συνεπειών της κρίσης…
Ο Κόκκινος τα βιώνει όλα με τον τρόπο του – πάντα, στο όριο. Χωρίς δίκτυ προστασίας. Στις «Αλκυονίδες Μέρες» – το δεύτερο μέρος της τριλογίας- ο αστυνόμος κοιμάται ακόμη και στον καναπέ της Τζέλας ( της τράνς φιλενάδας του που υποδύεται μια πολιτικό σε drug show στο Κουκάκι), κατεβάζει τα χάπια που του έδωσαν οι γιατροί με καφέ και ουίσκι, καπνίζει ασταμάτητα, ακούει David Bowie και ανακαλύπτει μέχρι και τον φανατικό της μοναξιάς, τον Αυστριακό συγγραφέαΤόμας Μπέρνχαρντ.
Κατά τα άλλα, στο καθήκον! Η εξιχνίαση ενός ακόμη εγκλήματος ( ενός ή και …). Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζω : «Μια νεαρή κοπέλα από την Γκάνα βρίσκεται δολοφονημένη μέσα σε μια λίμνη αίματος στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και η ομάδα του θα κληθούν να εξιχνιάσουν μια υπόθεση που τυλίγεται σαν κουβάρι γύρω τους, ενώ ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Η δίνη στην οποία θα βρεθεί ο αστυνόμος, το παρελθόν του αλλά και η σχέση με τον προφυλακισμένο γιο του θα τον αναγκάσουν να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί προκειμένου να ρίξει φως στην υπόθεση και τελικά στον ίδιο τον εαυτό του.
Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προστατεύσει τον αδύναμο κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί αθώος».
Θα ήθελα πολύ να γράψω για τους βοηθούς του Κόκκινου. Για την Λίνα Λιάρου που είναι πάντα δίπλα του στα απλά αλλά και στα πολύ δύσκολα. Για τον Γιάννη Ζώη που ανακαλύπτει τα startup και παγιδεύεται στην ευαγγελική ρήση «ὡς εἶπεν αὐτῷ ὅτι πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι ἀπαρνήσῃ με τρίς·». Για τον Χρηστίδη, για τον Ακριτίδη… Κρατιέμαι –αν έγραφα θα χανόταν η έκπληξη σελίδα με την σελίδα καθώς η Γιαννάκη χειροτεχνεί ως συγγραφέας με λογική μπλόφας που ετοιμάζει ο έμπειρος χαρτοπαίκτης. Άλλο είναι, άλλο φαίνεται και σε άλλα σε πάει! Από το έγκλημα στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην έννοια του ξένου και της υποδοχής του, στην αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού με την παρατεταμένη οικονομική κρίση, στην άγνωστη αθηναϊκή τοιχογραφία των ημερών όπου η βία εγκαθίσταται για τα καλά στη ζωή μας, αποκτώντας μια αυθύπαρκτη παρουσία.
To δεύτερο μέρος της τριλογίας «Αλκυονίδες μέρες» έρχεται λίγο καιρό μετά τη βράβευση της Ευτυχίας Γιαννάκη από τα βραβεία Public για το βιβλίο της «Στο πίσω κάθισμα» (Καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα 2017).
Για το τέλος, λίγα μόνο λόγια για την συγγραφέα: Η Ευτυχία Γιαννάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική, μουσική τεχνολογία και επικοινωνία και εργάστηκε για αρκετά χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στην Τριλογία της Αθήνας, τη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο, έχουν εκδοθεί μέχρι στιγμής τα βιβλία Στο πίσω κάθισμα (Ίκαρος, 2016) και Αλκυονίδες μέρες (Ίκαρος, 2017). Στο παρελθόν κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο ένα ακόμη μυθιστόρημά της με τον τίτλο Χάρντκορ (Ωκεανίδα, 2000) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Περισσότερα για την ίδια μπορείτε να δείτε στο www.giannaki.com