Έχοντας διεκπεραιώσει σε μεγάλο βαθμό τις υποχρεώσεις μας, αποφασίσαμε μια απόδραση στο δεύτερο “πόδι” της Χαλκιδικής και τις πάντα μαγευτικές, Καβουρότρυπες.
Μπορεί οι οικογενειάρχες, να επιλέγουν το πρώτο “πόδι” και τους δημοφιλείς προορισμούς του, όπως το Πευκοχώρι, τη Χανιώτη, το Παλιούρι, ωστόσο προσωπικά έχω βρει τον προσωπικό μου παράδεισο στην ησυχία της Σιθωνίας και τις υπέροχες παραλίες της. Εκεί που το βουνό φτάνει μέχρι τη θάλασσα κι η μαγεία της φύσης ολοκληρώνεται, βλέποντας τις πευκοβελόνες να κρέμονται πάνω από τα καταγάλανα νερά.
Μου φαίνονται όλα τόσο υπέροχα, ίσως επειδή πέρασα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας στη Σάρτη και τα έχω συνδέσει με όμορφες αναμνήσεις. Τώρα, ενήλικας πια, παίρνω το αυτοκίνητο μου και φτάνω εκεί, δύο ώρες μακριά από το άστυ και τις έγνοιες του. Κολυμπώ στα κρυστάλλινα νερά, παίρνω μία βαθιά ανάσα και ξαναβουτώ στο …όνειρο ή ξαπλώνω στην άμμο, ανάμεσα στις πέτρες. Το σκηνικό ειδυλλιακό. Άραγε τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να νιώσει γεμάτος και να περάσει καλά; Συντροφιά να νικήσει την μοναξιά κι ένα μέσο να αποδράσει, έστω για λίγες ώρες, λίγες ημέρες.
Και το βράδυ, αν πλήξει, η Σάρτη είναι κοντά. Ένα γραφικό χωριό στα δεκαπέντε περίπου χιλιόμετρα. Έχει τα πάντα. Να φας, να πιεις, να χαζέψεις, να διασκεδάσεις, να ξεκουραστείς. Εξαιρετικός συνδυασμός. Ενδείκνυται τόσο για νέους, όσο και για οικογενειάρχες. Κι αν είσαι πιο ράντομ τύπος, τα κοντινά κάμπινγκ, προεξέχοντος του Αρμεντιστή και των hostel στο Manasu.
Τώρα λοιπόν έχετε μια λύση, μια πρόταση φυγής, για τις ημέρες του επόμενου καύσωνα: Καβουρότρυπες, υπέροχη θάλασσα, εξωτική ομορφιά, αλλά με φόντο το Άγιον Όρος. Κάποιοι παρομοιάζουν την περιοχή με την Καραϊβική, ίσως να μην έχουν άδικο. Απόλαυση…