Απολαύστε τώρα τι γινόταν το 1938 και παρηγορηθείτε με την επίσης διεθνώς πατενταρισμένη αποκλειστική μέθοδο «Και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν»
«Διά να αρχίσουν τα μαθήματα μετά το άνοιγμα των σχολείων πρέπει οι μαθηταί να προσέρχονται εφωδιασμένοι:
Α Με τα βιβλία που περιλαμβάνει το σχολικόν πρόγραμμα…
Είναι η αλήθεια ότι ακόμη για τεχνικούς λόγους δεν εξεδόθησαν όλα τα βιβλία και γι’ αυτό εις τα βιβλιοπωλεία όπου μπαινοβγαίνουν μαθηταί, γονείς και κηδεμόνες, έχουν αναρτηθή με καλλιγραφικά γράμματα αι ειδοποιήσεις:
«Τα βιβλία του οκταταξίου δεν εξεδόθησαν ακόμη».
«Η ιστορία Χ. θα παραληφθή την τάδε του μηνός».
«Η γεωμετρία Αϊνστάϊν θα κυκλοφορήση την 10ην του μηνός».
«Το συντακτικόν ευρίσκεται εις το βιβλιοδετείον» κλπ.
Αλλά τέλος πάντων αυτάς τας μικράς ανωμαλίας τας έχουν υπ’ όψιν οι διδάσκοντες και αρχίζουν τα μαθήματα από τα βιβλία που υπάρχουν.
Β Με το πιστοποιητικόν της δημοτικής αρχής ότι ο μαθητής είναι εγγεγραμμένος εις το μητρώον του Δήμου, ότι ο πατήρ του ονομάζεται Ιώβ και η μητέρα του Πιφρονία, ότι εγεννήθη τότε, ότι …
Και δι’ όλα αυτά και διά μερικά άλλα ακόμη σχετικά στοιχεία οι ενδιαφερόμενοι μετά την επίσκεψιν των εις τα βιβλιοπωλεία, πηγαίνουν δια την έκδοσιν του οικείου πιστοποιητικού εις την Δημαρχίαν.
Και αυτήν την εποχήν το αρμόδιον τμήμα του Δήμου έχει πιέννες που δεν ωνειρεύθη ούτε η διεύθυνσις της Σκάλας του Μιλάνου όταν ετραγουδούσε ο Καρούζο. Ο κ. Κλέων Γαλανός, διευθυντής του τμήματος και η συμπαθής ιεροφάντις των δημοτολογικών μυστηρίων δεσποινίς Καρατζά, η οποία έχει ειδικευθή εις την ερμηνείαν των χρησμών των σχετικών με την δημοτολογικήνκατάστασιν του κάθε Αθηναίου, δέχονται με φιλοσοφικήνκαρτερίαν τα προσερχόμενα πλήθη:
-Ορίστε, ορίστε.
-Κορίτσι μου θέλω το πιστοποιητικό για τον Πετράκη μου που πάει σχολείο.
-Πετράκη;
-Πετράκη μαθές.
-Όνομα είναι το Πετράκη ή επίθετο;
-Εδώ μας είπανε νάρθουμε!
-Καλώς ήλθατε. Αλλά θέλουμε το όνομα και το παράνομα.
-Δεν είναι παράνομα τα παιδιά μου, κοπέλλα μου.
-Δεν λέω αυτό κυρά μου. Λέω πως το λένε το επίθετό του;
-Αααα. Πετράκης Πολύπαθος.
-Κύριε Γαλανέ. Πολύπαθος, για κυττάξετε στο Πί.
-Πολύπαθος είμαι εγώ τώρα, δεσποινίς. Τέλος πάντων. Το χαρτόσημο το έφερες κυρά μου;
-Γραμματόσημο; Ναι, τόχω!
Εν τω μεταξύ επελαύνει εις το γραφείονπολύβοον πλήθος. Άλλος ανεμίζει σαν σημαία ένα χαρτόσημο, άλλος απαγγέλλει ένα όνομα, άλλος διαμαρτύρεται διότι έχασε την προτεραιότητα, άλλος ετοιμάζεται να ραπίση τον πλαϊνόν του διότι του επάτησε τον κάλο και άλλος απευθύνει μεγαλοφώνως εγκάρδιονχαιρετισμόν εις τον αρμόδιοντμηματάρχην διά να του προκαλέση την ιδιαιτέρανπροσοχήν και έτσι να εξασφαλίση την προτίμησιν.
Αλλά ο τμηματάρχης έχει καρδίαν από πέτραν, καθώς και η βοηθός του δεσποινίς. Εις τας φιλικάς προσαγορεύσεις γνωστών και αγνώστων απαντούν:
Αν είσαι και παπάς
Με την αράδα σου θα πάς.
Ένα τμήμα από τα κύματα του πλήθους, μη γνωρίζον το γραφείον του Δημοτολογίου συνωστίζεται εμπρός από το κιγκλίδωμα του Γραφείου Απορριμμάτων και χειρονομεί ζωηρώς:
-Ποιο μήνα πληρώνεις; Ερωτά ο υπάλληλος των απορριμμάτων μεσήλικα εργατικόν, ο οποίος τείνει προς αυτόν το χαρτόσημον και ένα σημείωμα διά τα στοιχεία του πιστοποιητικού του υιού του.
-Δεν ξέρω κύριε.
-Άμ’ τι ξέρεις; Πόσα δωμάτια έχει;
-Δωμάτια ή παιδιά;
-Δεν ξεύρω τι μου λές χριστιανέ μου. Πήγαινε στη Διεκπεραίωσι.
Ο προς όν η οδηγία πηγαίνει εις μίαν δεσποινίδα καθημένην εμπρός από μίαν γραφομηχανήν και θωπεύουσαν τα νύχια της.
–Εσείς είσαστε η δεσποινίς Διεκπεραίωσις;
-Στο Πρωτόκολλο κύριέ μου, στο Πρωτόκολλο, όχι εδώ.
-Πού; Ποιος είναι;
-Εκεί απέναντι.
Πλησιάζει ο ενδιαφερόμενος εις την απέναντι θυρίδα και απυθυνόμενος εις ευτραφή υπάλληλονφρεσκοξυρισμένον του λέγει:
-Κύριε Πρωτόκολλε, θέλω ένα πιστοποιητικό για το σχολείο!
Αλλά επερχόμενον κύμα από την ανθρωποπλημμύραν τον παρασύρει και αυτόν εις το αρμόδιονΓραφείον όπου εκδίδονται τα πιστοποιητικά.
Αυτή η ωραία κοσμική κίνησις μεταξύ Βιβλιοπωλείου και Δημαρχείου, παρατηρείται κατά την διάρκειαν του Φθινοπώρου, οπότε πριν τα γιοματάρια ανοίγουν τα σχολεία.
Αυτή η υπηρεσιακή Βαβυλωνία γράφεται αυτούς τους μήνας, αφού οι Νεοέλληνες εννοούν την τελευταίαν στιγμήν να φροντίσουν διά την τακτοποίησιν των λογαριασμών των με τας υπηρεσίας που θα εφοδιάσουν με τα δοκουμέντα της αστικής των καταστάσεως. Και γράφεται βιαστικά, νευρικά, με φασαρίες, με αναστεναγμούς, με παρατράγουδα…
Στο σχολείο τώρα οι ταλαίπωροι διδάσκαλοι περιμένουν επάνω στην έδρα με τον κατάλογο για να αρχίσουν το μάθημα και τα μηδενικά.
-Πέτρος Πετράκης.
-Παρών.
-Έφερες το πιστοποιητικό σου;
-Δεν το έβγαλαν ακόμη.
-Τα βιβλία τα επήρες;
–Δεν εβγήκαν ακόμη.
-Να βγής εσύ έξω τότε και να μας αφήσης να κάνουμε μάθημα. Αμελέστατε!
Με την διαφοράν ότι αμελέστατος δεν είναι μόνον ο μαθητής, αλλά και οι γονείς του, και οι κηδεμόνες του, και οι εκδόται των βιβλίων».
(«Η Εθνική» , 1938, Δημ. Λαμπίκης)
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες για την Παλιά Αθήνα στην ιστοσελίδα www.paliaathina.com