Ο Παύλος δεν κουνιόταν, έμοιαζε να κοιμάται σε εκείνο το δωμάτιο ενός μικρού διαμερίσματος στον Νέο Κόσμο, όπου είχε καταλήξει μετά από ένα βράδυ που είχε αργήσει να τελειώσει.
Έτσι ήταν τα βράδια του Σιδηρόπουλου, ατέλειωτα, εμποτισμένα από αλκοόλ,νικοτίνη και δυστυχώς ηρωίνη, την μόνιμη ερωμένη του από την οποία δεν μπορούσε να χωρίσει ποτέ.
Η φίλη του που είχε το διαμέρισμα ήταν αυτή που βρήκε νεκρό τον μικρό πρίγκιπα της ελληνικής ροκ σκηνής, εκείνο το πρωινό της 6ης Δεκεμβρίου του 1990, που πλήρωσε με την ζωή του το πάθος για την άσπρη σκόνη Αυτής, που στα σαράντα δύο του χρόνια τον έστειλε να βρει κάποιους άλλους «καταραμένους» φίλους του εκεί ψηλά για να τζαμάρουν μαζί, αφήνοντας για πάντα φτωχότερη την ελληνική ροκ σκηνή.
Από τον Μαρκόπουλο στην ροκ
Ευαίσθητος, τρυφερός, ρομαντικός,ο Σιδηρόπουλος ήταν όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Μια γοητευτική περσόνα που εισήλθε στην ροκ σκηνή σαν κομήτης.
Σπύσαζε τότε στο μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στα τέλη της δεκαετίας του ’60, αλλά τα μαθηματικά και οι εξισώσεις δεν τον συγκίνησαν ποτέ.
Περπάτησε διάφορα μονοπάτια στην μουσική του διαδρομή, πέρασε από πολλά σχήματα, τραγούδησε συνθέσεις του Γιάννη Μαρκόπουλου και ακολούθησε τελικά μια ροκ πορεία που τα είχε όλα.
Συνεργασίες με γκρουπ σαν τους «Σπυριδούλα», τα «Μπουρμπούλια» το ντουέτο «Δάμων & Φειδίας» έχτισαν τον μύθο του Παύλου Σιδηρόπουλου με την χαρακτηριστική φωνή που σημάδεψε τραγούδια σαν το «Να μ’ αγαπάς».
Όπως όλοι σχεδόν οι μύθοι που ακολουθούν τους ροκ ήρωες, ο δικος του τον ήθελε ένα μοναχικό καβαλάρη με ευαισθησίες και όλα όσα τις ακολουθούν.
Γυναίκες που πέρασαν και δεν έμειναν για πολύ, «άγριες» νύχτες με φίλους, ερωτικά βράδια που τέλειωναν το πρωί, μυθικές live εμφανίσεις και ναρκωτικά.
Το ειδοποιητήριο για να καταταγεί, τον βρίσκει τελείως αντίθετο. Δεν θέλει να πάει στον στρατό και όταν οι αναβολές τελειώνουν αποφασίζει να πάρει τογνωστό «τρελόχαρτο».
«Την άνοιξη του 1976 με ενάμιση μήνα στην Τρίπολη, είκοσι μία ημέρες στο 401 και τέσσερα ηλεκτροσόκ παίρνω το τρελόχαρτο» είχε πει σε μια συνέντευξή του, κάποια χρόνια αργότερα, όταν ήταν πλέον ευρέως γνωστός, ως ο πρίγκιπας της ελληνικής ροκ σκηνής.
Ήταν ένας τίτλος που δεν άλλαξε εν πολλοίς τον χαρακτήρα του Παύλου, ενός παιδιού που μεγάλωσε μέσα σε ένα άνετο οικονομικά περιβάλλον και στους κόλπους μιας αστικής οικογένειας, στην οποία κυριαρχούσε η πνευματική καλλιέργεια.
Με τους «Απροσάρμοστους» και το μυθικό πια «Zorba the Freak» είχε φτάσει στην πιο ώριμη ίσως καλλιτεχνική του στιγμή, έχοντας σίγουρα να δώσει κι άλλα.
Δεν πρόλαβε ίσως επειδή όλοι οι «καταραμένοι» πρίγκιπες φεύγουν από την ζωή, την στιγμή που βρίσκονται στην πιο δημιουργική τους φάση.
Έτσι κι εκείνος, ταξίδεψε στις 6 Δεκεμβρίου του 1990 για να συναντήσει τον Μόρισον, τον Χέντριξ και την Τζάνις όταν έκλεισε για πάντα τα μάτια του, σε εκείνο το διαμέρισμα στο Νέο Κόσμο.
Όταν είδα τον Παύλο
Μέσα δεκαετίας του ’80, ο γράφων ευτύχησε να ζήσει ένα βράδυ που δεν ξέχασε ποτέ, στο κλαμπ «Ροντέο» μαζί με καμιά διακοσαριά άλλους θαμώνες.
Είναι η περίοδος που ο Ανδρέας Μικρούτσικος έχει βγάλει-μερικούς μήνες πριν-τον δίσκο «Περνάω με κόκκινο», το «Χαμένο νησί» είναι μεγάλο χιτ και εμφανίζεται στον συγκεκριμένο χώρο μαζί με την Σοφία Βόσσου και guest τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Εγώ όμως που είμαι μαζί με έναν ξάδερφό μου μαθητής λυκείου ακόμη, δεν έχω πάει γι’ αυτόν. Έχω πάει για να δω τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον καταραμένο πρίγκιπα της ελληνικής ροκ, όπως τον είπαν μετά, μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα.
Δεν είναι εκεί και η ώρα περνάει. Εμφανιζόταν πρώτος γύρω στις έντεκα, αλλά η ώρα πλησιάζει δώδεκα και το όλοι έχουν αρχίσει να μουρμουράνε.
Αίφνης εμφανίζεται ο Ανδρέας, πιάνει το μικρόφωνο και ζητώντας συγνώμη μας λέει ότι κάτι έτυχε στον Σιδηρόπουλο και δεν θα μπορέσουμε να τον δούμε.
Δεν έχει προλάβει να τελειώσει καλά-καλά την φράση του, όταν από κάτι σκάλες ξεπροβάλλει ο Σιδηρόπουλος και με αργά βήματα κατεβαίνει και φτάνει στο μικρό πάλκο. Στα χέρια του κρατάει ένα αναμμένο τσιγάρο.
Ο Μικρούτσικος ψελλίζει ένα «παιδιά ο Παύλος» και εξαφανίζεται, ενώ οι θαμώνες ξεσπάμε σε ένα ζεστό χειροκρότημα, την ώρα που ο πρίγκιπας ρυθμίζει το ύψος της βάσης του μικροφώνου του.
Γυρίζει στην μπάντα και λέει: «Rock ‘n’ Roll στο κρεβάτι. 1,2,3…»
Ήταν ένα βράδυ που δεν ξέχασα ποτέ και το θυμάμαι κάθε φορά αυτή την την ημέρα, που ο Παύλος έσβησε στο σπίτι μιας φίλης του, στο Νέο Κόσμο, βυθισμένος στα όνειρα της ηρωίνης που είχε πάρει και από τα οποία δεν ξύπνησε ποτέ…
Διονύσης Θανάσουλας