Το κρύο περόνιαζε το κόκκαλο στους δρόμους του Χόμποκεν, εκείνο το βράδυ της 12ης Δεκεμβρίου του 1915, με τις νιφάδες του χιονιού να πέφτουν πυκνές.
Σε ένα από τα σπίτια του φτωχικού προαστίου, τα αχνά φώτα του οποίου φαίνονταν από το δρόμο, μια γυναίκα βογγούσε και έσπρωχνε για να γεννήσει το μωρό της. Μόνο που το παιδί δεν έβγαινε, παρά τις συνεχείς προσπάθειες της μητέρας του, μέχρι την στιγμή που ο γιατρός χρησιμοποίησε την λαβίδα του.
Η έξοδος του μωρού στον κόσμο σημαδεύτηκε από δύο τραύματα. Ο λοβός του αριστερού του αφτιού κόπηκε και η λαβίδα του μαιευτήρα τραυμάτισε τον λαιμό του επικίνδυνα.
Δεν ακουγόταν καθόλου, τα μάτια του ήταν κλειστά και χρειάστηκε η επέμβαση της γιαγιάς του, που άρπαξε το μωρό και το έβαλε κάτω από μια βρύση, την οποία άνοιξε.
Το ζεστό ακόμη δέρμα του μωρού δέχτηκε μια ισχυρή δόση κρύου νερού και το σοκ ήταν αρκετό για να ακουστεί για πρώτη φορά το κλάμα του αγοριού που θα ονομαζόταν Φρανκ Σινάτρα.
Εκείνη την ημέρα του Δεκέμβρη ήρθε στον κόσμο ο άνθρωπος που αποκάλεσαν «Η φωνή» ή εν πολλοίς ο τραγουδιστής που σημάδεψε με τις ερμηνείες του το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο τα είχε κυριολεκτικά όλα: νύχτες αλητείας, αμέτρητες γοητευτικές γυναίκες που επιζητούσαν να «κοιμηθούν» με τον Φράνκι για ένα βράδυ, κολλητούς σαν τον Ντιν Μάρτιν και τον Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ και επεισόδια που έχτισαν τον μύθο του.
Ο ύμνος του
Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, είχε κολλητούς νονούς της Μαφίας, έκανε παρέα με τον διαβόητο Λάκι Λουτσιάνο έζησε νύχτες που αργούσαν να ξημερώσουν και πραγματοποίησε εμφανίσεις που έγραψαν ιστορία.
Πολύ συχνά ο Φρανκ Σινάτρα αναφέρεται ως ο μεγαλύτερος Αμερικανός τραγουδιστής, αυτός που απογείωσε ερμηνευτικά το «Fly me to the moon», το «That’s Life», το «Strangers in the night» και φυσικά το ανεπανάληπτο «My Way», τον δικό του προσωπικό ύμνο. Έναν ύμνο που «γεννήθηκε» από ένα γαλλικό τραγούδι, το οποίο είχε ηχογραφήσει πρώτα ο Κλοντ Φρανσουά, που έγραψε και τη μουσική, υπό τον τίτλο «Mon Habitude».
Ένας από τους δεκάδες μύθους για το συγκεκριμένο κομμάτι υποστηρίζει ότι, όταν το ηχογράφησε ο Φρανκ, η δισκογραφική του εταιρεία -τότε η Reprise- έστειλε ένα αντίτυπο στον Φρανσουά, ο οποίος το παρέλαβε στο διάλειμμα μιας συναυλίας του.
Όταν το έβαλε στο πικάπ να παίξει, μέσα στο καμαρίνι ήταν οι μουσικοί του, οι τραγουδίστριες που του έκαναν φωνητικά και ο μάνατζέρ του.
Ο Γάλλος τραγουδιστής γονάτισε μόλις άκουσε την φωνή του Σινάτρα και γυρνώντας προς το μέρος των άλλων, τους είπε: «”Η φωνή” λέει το τραγούδι μου. Τι άλλο θα μπορούσα να ονειρευτώ;».
Χρόνια αργότερα, ο Κλοντ Φρανσουά έμπαινε σε ένα ξενοδοχείο από το οποίο ο Σινάτρα μόλις αναχωρούσε. Όταν του είπαν ποιος είναι ο Γάλλος που τον κοιτούσε αποσβολωμένος, γύρισε, τον κοίταξε και του είπε απλά την λέξη «ευχαριστώ».
Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε που έφυγε από την ζωή -ήταν Μάιος του 1998- αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος, όμως εξακολουθεί να συζητιέται και τα τραγούδια του να παίζονται συχνότατα.
Ήταν ίσως ο πρώτος που είδε στην δεκαετία του ’40, τις νεαρές θαυμάστριες να λιποθυμούν κατά δεκάδες στις συναυλίες του, φαινόμενο που παρατηρήθηκε ξανά χρόνια αργότερα με τον Έλβις.
«Ο Φρανκ Σινάτρα έχει κρυώσει»
Όταν πριν λίγα χρόνια το Esquire ζήτησε από τους αναγνώστες του να ψηφίσουν την κατά τη γνώμη τους καλύτερη ιστορία που είχε δημοσιεύσει ποτέ το περιοδικό, το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο.
Ο συγγραφέας Γκάι Ταλέσε και το story του με τίτλο «Ο Φρανκ Σινάτρα έχει κρυώσει» κερδίζουν άνετα την πρώτη θέση, με πάνω από τρία εκατομμύρια ψήφους.
Σε αυτό το απείρως συναρπαστικό κομμάτι, ο Ταλέσε σκιαγραφεί, μέσα σε 15.000 χιλιάδες λέξεις, έναν Σινάτρα άγνωστο στους περισσότερους, παρόλο που ο ίδιος δεν του παραχώρησε ποτέ την συνέντευξη, για την οποία ο δημοσιογράφος πήγε στο Λος Άντζελες το χειμώνα του 1965.
Τον ακολούθησε για πάνω από τρεις μήνες, μίλησε με τους σωματοφύλακες, φίλους του, συνεργάτες και συγγενείς πριν παραδώσει αυτό που έμεινε στην ιστορία ως ένα tour de force του λογοτεχνικού πεζού λόγου και της «νέας δημοσιογραφίας».
Μέσα από τις λέξεις του Ταλέσε το κοινό γνώρισε έναν άλλο Σινάτρα, αυτόν που γέννησε πάθη, μέθυσε με το αγαπημένο του Jack Daniel’s ειδική παραγγελία μόνο γι’ αυτόν και διασκέδασε με την περίφημη συμμορία του: αυτή που έγινε ευρέως γνωστή ως Ratpack, στην οποία μετείχαν ο Ντιν Μάρτιν και ο Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ μεταξύ άλλων, υπεύθυνη για δεκάδες ηδονικές βραδιές στο Λας Βέγκας -και όχι μόνο.
Πάνω απ’ όλα όμως, ο Φρανκ έζησε με πάθος. Ρούφηξε την ζωή μαζί με τα φιλαράκια του, κοιμήθηκε με εκατοντάδες γυναίκες, παντρεύτηκε τέσσερις φορές και τραγούδησε για εκατομμύρια φανατικούς του.
Άφησε το στίγμα του στο σινεμά με ταινίες όπως το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι», γύρισε όλο τον κόσμο και το «My Way» θεωρείται ακόμη και σήμερα το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι όλων των εποχών, αυτό που σημάδεψε για πάντα την «Φωνή».
