Έπρεπε να φτάσει στα χέρια του Στίβεν Σπίλμπεργκ το πολυαναμενόμενο σενάριο της Λιζ Χάνα για το «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά», προκειμένου ο κορυφαίος σκηνοθέτης να οραματιστεί για πρώτη φορά στην ίδια ταινία δύο χαρισματικούς αστέρες του κινηματογράφου, την Μέριλ Στριπ και τον Τομ Χανκς. Αν και οι δύο οσκαρικοί ηθοποιοί έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Σπίλμπεργκ, ποτέ οι δυο τους δεν είχαν συναντηθεί στη μεγάλη οθόνη. Μέχρι τη στιγμή που ο κινηματογραφιστής αποφάσισε ότι το σενάριο για τα πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι του 1971 στην Αμερική, γύρω από τη δημοσιοποίηση των «Pentagon Papers» που έκρυβαν την αληθινή εικόνα του πολέμου του Βιετνάμ, σκάνδαλα και κυβερνητικές συνωμοσίες τεσσάρων Αμερικανών προέδρων, ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των δυο από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς τους.
Άλλωστε, είναι και οι δυο τους ηθοποιοί που μεταμορφώνονται αυτομάτως στους ρόλους που τους ανατίθενται, και αυτό είναι κάτι το μαγευτικό» δήλωσε η παραγωγός της ταινίας Έιμι Πασκάλ μετά την πρώτη προβολή της ταινίας στην Ουάσιγκτον. Ακολούθησαν διθυραμβικές κριτικές από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, βραβεία καλύτερης ταινίας, α’ ανδρικού και α’ γυναικείου ρόλου από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Ν.Υόρκης και έξι πρωτοκλασάτες υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες. Η «κούρσα» του πολιτικού δράματος του Σπίλμπεργκ συνεχίζει στα ταμεία και τα Όσκαρ, ενώ από αύριο 11/1 βγαίνει και στις ελληνικές αίθουσες.
Μια ωδή στη δημοσιογραφία που έπρεπε να βγει «επειγόντως» στις αίθουσες
Το «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά» ετοιμάστηκε σε ελάχιστο χρόνο και ενώ ο Σπίλμπεργκ είχε ξεκινήσει ήδη την περιπέτεια εικονικής πραγματικότητας «Ready Player One». Ακόμη και ο μουσικοσυνθέτης Τζον Γουίλιαμς έγραψε εσπευσμένα το soundtrack του φιλμ, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το «Ready Player One», καθώς το «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά» έπρεπε να βγει τώρα. «Δεν μπορούσε να καθυστερήσει δύο ή τρία χρόνια. Είναι μια ιστορία που οφείλαμε να πούμε σήμερα» λέει ο Σπίλμπεργκ, κάνοντας λόγο για τρομακτικές ομοιότητες στην πολιτική κατάσταση του 1971 και του σήμερα: της μετά-Τραμπ Αμερικής, της αυθαιρεσίας της εκτελεστικής εξουσίας, της κρίσης στη δημοσιογραφία, της εποχής των fake news. «Η ιστορία επαναλαμβάνεται» τονίζει ο Σπίλμπεργκ, υπογραμμίζοντας ότι είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να ασκείται όπως πρέπει το λειτούργημα του δημοσιογράφου.
Οι ηθοποιοί
Η Γκράχαμ, μια γυναίκα που ανέλαβε τα ηνία της εφημερίδας όταν αυτοκτόνησε ο άνδρας της (έπασχε από ψυχολογική διαταραχή), μέχρι εκείνη τη στιγμή λειτουργούσε υπό την καθοδήγηση των συμβούλων της, ενώ συχνά αμφισβητούνταν και αντιμετωπιζόταν ως «αόρατη» στον ανδροκρατούμενο χώρο των μίντια. Νευρική, με σπασμωδικές κινήσεις και τρέμουλο στην ομιλία της, τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, να συμπεριφερθεί ως ηγέτης μιας εφημερίδας με εθνικό στάτους και να αποφασίσει αν θα υπερβεί τον εαυτό της ρισκάροντας τα πάντα στον αγώνα της αλήθειας και της δημοκρατίας. Η ερμηνεία της Μέριλ Στριπ προκαλεί δέος. Τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπό της, την ώρα που περιτριγυρισμένη από τους στενούς της συνεργάτες (όλοι άνδρες) αποφασίζει με τόλμη να ακολουθήσει τη συνείδησή της, συγκλονιστικά. Η ένταση των μεταβαλλόμενων ανθρώπινων συναισθημάτων διαρκώς στο κόκκινο. Καθόλου τυχαίο που η 68χρονη ηθοποιός έχει προταθεί 20 (!) φορές για Όσκαρ. Και συνεχίζει…
Το ίδιο κορυφαίος και ο Τομ Χανκς, ως Μπεν Μπράντλι που αντιστέκεται στην κυβερνητική εξουσία και επιμένει να ασκεί τη δημοσιογραφία όπως ορίζει ο κώδικας δεοντολογίας: με τεκμηριωμένη έρευνα, ακεραιότητα και σθένος όταν ανακαλύπτεται μια πολύ σημαντική είδηση. Φιλόδοξος, σε μόνιμη εγρήγορση εντός και εκτός αίθουσας σύνταξης και με έξυπνες ατάκες, δεν σταματά να υποστηρίζει ότι «ο μόνος τρόπος να προστατευθεί το δικαίωμα της δημοσίευσης, είναι η δημοσίευση», ενώ η συνολική του παρουσία στον ειδησεογραφικό οργανισμό, δείχνει τις συνθήκες υπό τις οποίες ασκείται η δημοσιογραφία από εκείνους που δεν την αντιμετωπίζουν ως μια απλή εργασία, αλλά ως ευθύνη απέναντι στη δημοκρατία -ειδικά σε περιόδους κρίσης.
Μια ωδή στη δημοσιογραφία που έπρεπε να βγει «επειγόντως» στις αίθουσες
Σαφώς η ταινία επικεντρώνεται στη δημοσίευση των Φακέλων του Πενταγώνου για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, παράλληλά όμως πραγματεύεται την ισότητα των δύο φύλων στους χώρους εργασίας, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ασκείται η δημοσιογραφία παρά τις εκάστοτε κυβερνητικές πρακτικές ή τις προσωπικές σχέσεις εκδοτών/δημοσιογράφων με κυβερνητικά στελέχη και την ομαδική δουλειά που κάνει «θαύματα» στις επαγγελματικές συνεργασίες, αναδεικνύοντας τα ταλέντα του κάθε μέλους της.