Αυτός ο γίγαντας τσέπης, ο οποίος όταν αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Παίδων ζύγιζε μόλις 24 κιλά, κατάφερε να εξελιχθεί σ’ έναν από τους κορυφαίους παλαιστές στον κόσμο, αλλά το νήμα της ζωής του κόπηκε τόσο άδοξα το απόγευμα της Τετάρτης (26/6) όταν άφησε την τελευταία του αναπνοή μετά από ανακοπή καρδιάς.
Μαζί με αρκετά παιδιά που είχαν έρθει από την ΕΣΣΔ (ανάμεσα τους κι ο αδερφός του Χρήστος) εντάχθηκαν στον Άτλαντα Καλλιθέας που καλλιεργούσε στο τμήμα πάλης και είχε το προπονητήριο του κάτω από την Θύρα 9 του γηπέδου Καραϊσκάκη. Μια ζωή στα… κόκκινα καθώς εκεί γαλουχήθηκε στα ερυθρόλευκα ιδεώδη και έγινε φανατικός φίλος του Ολυμπιακού τον οποίο παρακολουθούσε ανελλιπώς.
Ο άνθρωπος που τον μύησε στα μυστικά της πάλης ήταν ο Παράσχος Μπόρας, προπονητής του Άτλαντα, ο οποίος διέκρινε από νωρίς το ταλέντο και το ποντιακό του πείσμα και στα 15 του (το 1971 στην Θεσσαλονίκη) τον είδε να κατακτά το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανδρών στην κατηγορία των 48 κιλών.
Ένα χρόνο αργότερα καλείται από τον Γιώργο Πετμεζά στην Εθνική ομάδα κι ο πατέρας του Δημήτρης Χολίδης δεν του επιτρέπει να ξαναδουλέψει στην οικοδομή, αλλά τον παρακινεί να αφοσιωθεί στον αθλητισμό και την πάλη.
Στα 19 του είχε ήδη κατακτήσει το πρώτο του διεθνές μετάλλιο (χάλκινο στο Ευρωπαϊκό) και το καλοκαίρι είδε ένα παιδικό του όνειρο να πραγματοποιείται καθώς βρέθηκε στην αποστολή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Στον Καναδά δεν τα πήγε καλά καθώς τελευταία στιγμή αποφασίστηκε να αγωνιστεί στα 52 κιλά (έπρεπε να χάσει πολλά κιλά σε λίγες ημέρες) κάτι που επαναλήφθηκε και το 1980 στη Μόσχα, αλλά για τον Χολίδη η έκφραση «τα παρατώ» ήταν απαγορευμένη.
Η 3η του συμμετοχή στην κορυφαία αθλητική γιορτή του πλανήτη (1984 Λος Άντζελες) ήταν και η… τυχερή καθώς κατέκτησε το μετάλλιο που τόσο πολύ αναζητούσε. Στην κατηγορία των 57 κιλών πλέον ξεκίνησε με τρεις νίκες και ένα μπάι, ξεπερνώντας τα εμπόδια, κυρίως του Σουηδού Λιούνγκμπεκ και των Χαλάφ (Αίγυπτος) και Λασκάρ (Μαρόκο).
Το κρίσιμο παιχνίδι ήταν κόντρα στον Ιάπωνα Μασάκι Ετο που αντιμετώπισε τον Έλληνα πρωταθλητή τελείως ξεκούραστος σε αντίθεση με τον Χολίδη. Λίγο νωρίτερα είχε παίξει το δύσκολο ματς κόντρα στον Λιούνγκμπεκ ενώ ο Έτο είχε περάσει στα ημιτελικά χωρίς αγώνα. Ο Χολίδης προηγήθηκε 6-0 και τίποτα δεν φαινόταν ότι μπορούσε να αλλάξει. Η κούραση όμως έκανε την εμφάνιση της, ο Έτο δεν αγωνίστηκε και τόσο καθαρά και τελικά το παιχνίδι ήρθε ισόπαλο 6-6. Το εισιτήριο για τον τελικό πήρε ο Ιάπωνας που με βάσει τους κανονισμούς τότε, είχε πάρει τελευταίος καλύτερα σημεία.
«Έκανα λάθος διαχείριση με τον Ιάπωνα, έπαιξα συγκρατημένα και το πλήρωσα, αλλά δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν δεν έπαιρνα ένα μετάλλιο», παραδέχθηκε αρκετά χρόνια αργότερα και τελικά ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου επικρατώντας του Ρουμάνου Νικολάε Ζαμφίρ με 2-1 στα σημεία στον μικρό τελικό της 3ης Αυγούστου 1984.
Στις 22 Σεπτεμβρίου 1988 κι αφού ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, πανηγύρισε τη δεύτερη επιτυχία του κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.
Αρκετούς μήνες πριν είχε υποβληθεί σε επέμβαση στο γόνατο του (τοποθετήθηκαν 4 λάμες(, αλλά η αποκατάσταση του είχε πολλά προβλήματα και ταξίδεψε στην Κορέα όχι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, ενώ κι η κλήρωση ήταν τρομερά δύσκολη.
Κι όμως ο λαβωμένος Χολίδης νίκησε διαδοχικά τον Σοβιετικό Αλεξάντρ Τσεστάκοφ, ο οποίος τον είχε κερδίσει πολύ εύκολα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τον Σουηδό Λιούνγκμπεκ, τον Αμερικανό Αμάντο και τον Νοτιοκορεάτη Χο. Η αήττητη επέλαση του σταματά στον Βούλγαρο Στόγιαν Μπάλοφ στον ημιτελικό, αλλά στον μικρό τελικό επικράτησε με 6-1 του Κινέζου Γιάνγκ Ζαν Λίνγκ και στο φινάλε του αγώνα καταγράφεται μία από τις πλέον συγκινητικές στιγμές με τον πρωταθλητής της άρσης βαρών Παύλο Σαλτσίδη να μπαίνει στο γήπεδο και να σηκώνει στα χέρια τον δύο φορές χάλκινο Ολυμπιονίκη.
Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα του ως αθλητής, καθώς λίγους μήνες αργότερα έβαλε ξανά τις φόρμες αυτή τη φορά αναλαμβάνοντας το ρόλο του προπονητή στον αγαπημένο του Άτλαντα. Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε και με τις Εθνικές ομάδες, αναλαμβάνοντας τη τριετία 1998-2000 το ρόλο του προπονητή της Εθνικής ανδρών, αλλά όταν αντιλήφθηκε ότι σ’ αυτή τη νέα εποχή ο πρωταθλητισμός μόνο αγνός δεν είναι αποχώρισε και έριξε μαύρη πέτρα στην πάλη…
Κράτησε μέσα του τις αναμνήσεις μιας τεράστιας καριέρας που θα μπορούσε να ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν όπως έλεγε ο ίδιος «αν υπήρχαν καλύτερες συνθήκες ή είχαμε κάποιους ξένους προπονητές από τις μεγάλες σχολές του αθλήματος», ωστόσο για τους λάτρεις του αθλήματος και τον απλό κόσμο, ο Μπάμπης Χολίδης ήταν κι έτσι θα τον θυμόμαστε ως ένα παιδί που κυνήγησε τα όνειρα του έφτασε μέχρι την κορυφή του Ολύμπου. Ως έναν μικρό γίγαντα που προδόθηκε από τη μεγάλη του καρδιά…
Δείτε ΕΔΩ το βίντεο από την εκπομπή της ΕΡΤ Σπορ Ιστορίες που είναι αφιερωμένη στον Μπάμπη Χολίδη.
