Αποστολή στην Πόλη: Νίκος Βαρλάς/ varlas@eurohoops.netΓιούτα Τζαζ!
Ο Κοκόσκοφ ήταν μεγάλο ταλέντο στα νιάτα του. Ένας σοβαρός τραυματισμός, τον ανάγκασε να αφήσει στην άκρη το όνειρο μιας μεγάλης καριέρας ως παίκτης. Αποφάσισε αμέσως να γίνει προπονητής. Πλέον, μετράει 17 χρόνια καριέρας στο ΝΒΑ!
Έχει κατακτήσει ως ασίσταντ κόουτς ένα πρωτάθλημα το 2004, έχει παρουσία σε 6 τελικούς περιφέρειας και σε 2 τελικούς ΝΒΑ. Είναι ο πρώτος μη Αμερικανός στην ιστορία του ΝΒΑ που δούλεψε ποτέ στην καλύτερη λίγκα του κόσμου (τον πήρε στους Κλίπερς το 2000 ο Άλβιν Τζέντρι), ο πρώτος που κατέκτησε πρωτάθλημα και ο πρώτος που συμμετείχε σε προπονητικό τιμ All Star Game.
Κλίπερς, πέντε χρόνια στους Φοίνιξ Σανς, άλλα τόσα στους Πίστονς, μετά Καβαλίερς και τώρα Γούτα! Όπως μας είπε αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του ως τώρα. Ονειρεύεται να γίνει κάποτε ο πρώτος μη Αμερικανός Head Coach στο ΝΒΑ, μιλάει για τον Ντόνσιτς, ξεκαθαρίζει πως οι Ευρωπαίοι δεν μαθαίνουν από τους Αμερικανούς, αλλά ανταλλάσσουν… πληροφορίες.
Σκέφτεται πως θα σταματήσει τον “δαίμονα” Μπογκντάνοβιτς και αποκαλύπτει γιατί δεν δέχτηκε την πρόταση του Παναθηναϊκού. Που την χαρακτήρισε όνειρο ζωής, το οποίο δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει!
– Κόουτς, έχεις μεγάλη εμπειρία, είσαι 17 χρόνια στο ΝΒΑ, υπήρξες ο πρώτος μη Αμερικανός ασίσταντ που κέρδισες τον τίτλο στο ΝΒΑ με τους Πίστονς το 2004. Είναι αυτή η επιτυχία με τη Σλοβενία η μεγαλύτερη χαρά και επιτυχία στη καριέρα σου ως τώρα;
“Εννοείται. Είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι μέλος μιας ομάδας, ενός οργανισμού, από το να κοουτσάρεις την δική σου ομάδα. Ως Head Coach σε επίπεδο FIBA όλα αυτά τα χρόνια έχω την ευκαιρία να καθοδηγώ ομάδες, να κάνω τα δικά μου λάθη και να εξελίσσομαι ως προπονητής. Το 2007 με πλησίασε η ομοσπονδία της Γεωργίας και μου πρότεινε να αναλάβω προπονητής. Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω η όχι. Τότε, μίλησα με τον Τζο Ντούμαρς που ήταν πρόεδρος στους Ντιτρόιτ Πίστονς. Μου είπε: Αν θες να βελτιωθείς σε όλα τα επίπεδα ως προπονητής, πρέπει να κοουτσάρεις την δική σου ομάδα. Πάρε τη δουλειά”. Δεν είχα ακόμα οικογένεια, είχα χρόνο το καλοκαίρι και έτσι αποδέχτηκα τη πρόταση. Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε και πλέον ξέρω πως ήταν η σωστή απόφαση. Ως Head Coach παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις κι έχεις όλη την ευθύνη. Οπότε η απάντηση είναι ναι, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία στη προπονητική μου καριέρα μέχρι τώρα η πορεία με την Σλοβενία σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Έχω υπάρξει μέλος ομάδας που πήρε το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, αλλά ως πρώτος προπονητής η σύνδεση και η συμβολή σου σε μια επιτυχία είναι σίγουρα μεγαλύτερη και πιο άμεση”.
– Μετά κι από αυτή την επιτυχία περνάει από το μυαλό σου ότι μπορεί να γίνεις ο πρώτος μη Αμερικανός Head Coach στην ιστορία του ΝΒΑ;
“Είναι δύσκολο να πω και να προβλέψω… Γιατί, είναι κάτι που δεν το ελέγχω. Μπορείς να έχεις τον έλεγχο σε αρκετά πράγματα της ζωής σου, αλλά κάποια άλλα δεν εξαρτώνται από σένα. Παίζει μεγάλο ρόλο η εμπιστοσύνη και η πίστη που μπορεί να έχει σε σένα ένας ιδιοκτήτης ομάδας. Είναι καλή ερώτηση, αλλά το θέμα είναι πολύπλοκο. Πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί διεθνείς προπονητές που έχουν την ικανότητα, τη γνώση και την εμπειρία να καθοδηγήσουν μια ομάδα ΝΒΑ. Δεν είναι εύκολο ένας Αμερικανός ιδιοκτήτης να βρει το… θάρρος να προσλάβει Head Coach από μια αγορά που δεν γνωρίζει. Μακάρι να γινόταν αυτό όχι μόνο για μένα, αλλά και για άλλους προπονητές. Είμαι, όμως, χαρούμενος με ό,τι έχω αυτή τη στιγμή. Είμαι στους Γιούτα Τζαζ, ένα εξαιρετικό οργανισμό και δουλεύω μαζί με τον Κούν Σνάιντερ (σ.σ. έχει υπάρξει βοηθός του Έτορε Μεσίνα στην ΤΣΣΚΑ) που δεν είναι απλός το… αφεντικό μου, ο αρχηγός του τιμ μας, αλλά ένας πολύ καλός φίλος μου. Εκείνος μου έδωσε πρώτος την ευκαιρία να δουλέψω στις ΗΠΑ ως προπονητής (σ.σ. το 1999 στο κολέγιο του Μιζούρι). Το να βρεθείς Head Coach απαιτεί ένα συνδυασμό ευνοϊκών συγκυριών και αν δεν συμβεί, δεν έγινε και τίποτα. Είμαι χαρούμενος με τη βασική μου δουλειά”.
– Υπάρχει κάποια ιστορία που έχεις ζήσει 17 χρόνια στο ΝΒΑ και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
“Πάντα υπάρχει μια αστεία ιστορία που την μοιράζομαι με συνεργάτες του και όταν την θυμάμαι γελάω! Αφορά τον κόουτς Πόποβιτς! Ξέρεις πως όλοι οι προπονητές κάνουν διάφορα σινιάλα στους παίκτες τους για τα επόμενο Play, τα οποία είναι δουλεμένα στη προπόνηση. Ήταν το τρίτο παιχνίδι στην σειρά των τελικών Σπερς – Πίστονς το 2005. Προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω τι έδειχνε ο Πόποβιτς στους παίκτες τους πριν ξεκινήσουν οι επιθέσεις τους. Ο Πόποβιτς έπιανε τη μύτη του, μετά τα αυτιά του, μετά έξυνε το στήθος του και μας κοιτούσε! Ήταν σαν να μας έκανε πλάκα. Φυσικά, δεν καταλάβαμε τίποτα. Μετά μας είπε ότι οι χειρονομίες του δεν αφορούσαν το επόμενο Play, απλά έκανε τον… Τιμ Ντάνκαν! Παίζαμε τελικούς, είχαμε τρομερό ενθουσιασμό, αλλά και πίεση. Κι εκείνος ήταν τόσο ήρεμος… Μας έκανε αστεία την ώρα του αγώνα”.
– Κόουτς, ξέρεις πολύ καλά την αγορά τόσο στο ΝΒΑ, όσο και στην Ευρώπη. Αν παίρναμε τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες, όλους μαζί και τους βάζαμε απέναντι στην USA TEAM, θα μπορούσαν να τους κοιτάξουν στα μάτια; Υποθετική ερώτηση!
“Είναι μια δύσκολη ερώτηση! Αυτή η ομάδα σίγουρα θα είχε πολύ ταλέντο. Όμως, μια ομάδα θέλει χρόνο για να μονταριστεί και να μπορέσει να λειτουργήσει ως σύνολο. Αν το δούμε αποκλειστικά από πλευράς ταλέντου, δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα μπορούσαμε να ματσάρουμε τους Αμερικανούς σε ταλέντο. Οι Αμερικανοί κόουτς, αλλά και οι παίκτες μαθαίνουν πολλά πράγματα από μας. Δεν μαθαίνουμε μόνο εμείς από εκείνους. Για τη κίνηση χωρίς τη μπάλα, τις τοποθετήσεις, το ομαδικό μπάσκετ. Η πραγματικότητα είναι πως ανταλλάσσουμε πληροφορίες και γνώσεις με τους Αμερικανούς. Δεν μαθαίνουμε μόνο εμείς από αυτούς, μαθαίνουν πολλά κι αυτοί από εμάς. Είναι ένας δρόμος που έχει δύο δρόμους”
– Γίνεται μεγάλη κουβέντα για τον Λούκα Ντόνσιτς και την πιθανότητα να είναι Νούμερο 1 στο επόμενο ντραφτ. Εντάξει να έχει τόσο πολύ ταλέντο, αλλά τέτοια ωριμότητα στα 18; Εξήγησέ μας πως γίνεται αυτό, μιας και το ζεις από μέσα κόουτς.
“Είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Πρόκειται για το διαμάντι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το ταλέντο του και οι προοπτικές του είναι πολύ… απίστευτες! Το πόσο νοιάζεται για την ομάδα και την βελτίωσή του, το πως χειρίζεται την πίεση, τις προσδοκίες, το ενδιαφέρον των μίντια για εκείνον… Εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνον το πόσο ψηλά θα φτάσει. Έχει πράγματα να βελτιώσει και να πλησιάσει το τέλειο. Ο χαρακτήρας του είναι επίσης πολύ σημαντικό κομμάτι. Όλοι οι συμπαίκτες του τον γουστάρουν και τον σέβονται πολύ. Το μέλλον του ανήκει και το μεγαλύτερο μυστικό πέρα από το ταλέντο, είναι πως απλά ευχαριστιέται να παίζει μπάσκετ”!
– Σε λίγες ώρες έρχεται ο ιστορικός για σας τελικός με την Σερβία. Για το χρυσό μετάλλιο, απέναντι στην… πατρίδα σου! Πως θα σταματήσεις πάνω από όλα τον Μποκγντάνοβιτς και τον Μαριάνοβιτς στο ποστ;
“Τα είπες όλα. Είναι εύκολο να το λες, αλλά δύσκολο να το κάνεις! Η Σερβία είναι σπουδαία ομάδα, που παίζει με αυτοπεποίθηση, ομαδικότητα και ταλέντο. Οι παίκτες που ανέφερες είναι κλειδιά. Ο Μπόγκνταν κάνει τόσα πολλά πράγματα στο γήπεδο. Μπορεί να σε “σκοτώσει” μέσα από το πικ εν ρολο σαν εκτελεστής ή και δημιουργός, μπορεί να κάνει το ίδιο μέσα από Isolation (σ.σ. απομονώσεις) και τον κάνει πολύ επικίνδυνο πως ενώ είναι σούπερ σκόρερ, έχει την ικανότητα να πασάρει και θέλει να πασάρει. Βρίσκεται σε τοπ επίπεδο. Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε με ένα, ούτε με δύο παίκτες. Πρέπει να δουλέψει όλη η ομάδα για αυτό! Το ίδιο ισχύει και για τον Μαριάνοβιτς”.
– Είναι γνωστό στην Ελλάδα πως είχες βρεθεί κοντά σε συμφωνία με τον Παναθηναϊκό. Συζητιέται πολύ ξανά αυτές τις μέρες. Τι είχε συμβεί τότε;
“Εχω μεγάλο σεβασμό για το ελληνικό μπάσκετ και για τους γίγαντες, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ήταν τιμή για μένα που εκείνη την εποχή είχα συζητήσεις με ένα κλαμπ όπως τον Παναθηναϊκό. Το πρόβλημα ήταν πως λίγο πριν είχα δεσμευτεί προφορικά με τους Γιούτα Τζαζ και τον Κουν Σνάιντερ, με τον οποίο έχουμε μακροχρόνια φιλία. Το είχα υποσχεθεί στον Σνάιντερ και δεν μπορούσα να πάρω πίσω αυτή την υπόσχεση. Ενιωσα άσχημα για αυτό, ίσως αυτή η ευκαιρία παρουσιάζεται μια φορά στη ζωή σου και ένα μεγάλο όνειρό μου θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Εχουν περάσει τόσοι μεγάλοι προπονητές από τον Παναθηναϊκό. Ποιος ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον, η ζωή είναι ένα ανοιχτό βιβλίο, που κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί και τι θα γράψει”.