Απόδοση στα Ελληνικά: Κώστας Ιωακειμίδης/ info@eurohoops.net
Διαβάστε τα απόσπασμα από την συνέντευξη του Έλληνα τεχνικού στην business-gazeta.ru, όπου μεταξύ άλλων παραδέχεται την σημαντική επιρροή που είχε πάνω του ο Γιάννης Ιωαννίδης:
Πώς αποφάσισες να γίνεις προπονητής;
“Η οικογένειά μου ζούσε στο κέντρο της Αθήνας. Είχαμε ένα μικρό σούπερ μάρκετ, το οποίο άνοιγε στις πέντε το πρωί και έκλεινε στη μία το πρωί. Ζούσαμε στον όροφο πάνω από το μαγαζί, και καταλαβαίνετε πως σχεδόν ολόκληρη η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από το κατάστημα. Μερικές φορές με τον αδελφό μου κάναμε τα μαθήματα μας εκεί.
Στη συνέχεια οι γονείς μου αγόρασαν ένα διαμέρισμα σε μια κατοικημένη περιοχή της Αθήνας. Ήμουν 12. Υπήρχε ένα γήπεδο μπάσκετ κοντά στο σπίτι, και εκεί γνώρισα για πρώτη φορά αυτό το άθλημα. Ξεκίνησα να παίζω με φίλους, γείτονες – μόνο για διασκέδαση. Με την πάροδο του χρόνου, άρχισα να πηγαίνω στο γήπεδο πολύ πιο συχνά από ό,τι στο κατάστημά μας. Οι γονείς μου ποτέ δεν σχεδίαζαν να με πάνε σε κάποια ακαδημία, αλλά δύο ή τρία χρόνια αργότερα βρέθηκα σε τοπική ομάδα μικρής κατηγορίας. Έπαιζα στις θέσεις 1 και 2 και για να για πω την αλήθεια δεν ήμουν και ο πιο ταλαντούχος παίκτης. Πάντα ακολουθούσα τις οδηγίες του προπονητή, δίνοντας τα 100% στην άμυνα. Στην πορεία ασχολήθηκα και με άλλα αθλήματα: στίβο, τένις, ποδόσφαιρο. Πολλά αθλήματα. Στη συνέχεια μπήκα στο πανεπιστήμιο Φυσικής Αγωγής. Στο πρώτο μου έτος άρχισα να σκέφτομαι να γίνω προπονητής”.
Ποια ήταν η πρώτη σου εμπειρία ως προπονητής;
“Στην ακαδημία του συλλόγου στην Γλυφάδα. Εργάστηκα εκεί με μικρά παιδιά ηλικίας από 7 έως 8 ετών. Εκείνη την περίοδο συνέχιζα να παίζω. Ύστερα μου ανατέθηκε να δουλέψω με μια εφηβική ομάδα. Στη συνέχεια, με μεγαλύτερη ηλικία, με γυναίκες, με άνδρες. Πέρασα απ’ όλα τα στάδια. Η εξέλιξη μου δεν μπορείς να πεις ο,τι ήταν ραγδαία”.
Αυτό έγινε από μόνο του η έσκεμενα δεν ήθελες να κάνεις βιαστικά βήματα;
“Ποτέ δεν βιάζομαι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι φιλόδοξος, απλώς προσπαθώ να λάβω υπόψη μου όλες τις λεπτομέρειες, να είμαι προετοιμασμένος και να αισθάνομαι σίγουρος για τα πάντα. Για παράδειγμα, στην ΑΕΚ εργάστηκα ως βοηθός για 6 χρόνια. Δύο φορές είχα την ευκαιρία να αναλάβω ως πρώτος, αλλά αρνήθηκα. Φυσικά, ήθελα να γίνω προπονητής, αλλά ήξερα ότι για αυτό χρειάζομαι περισσότερη εμπειρία. Ήμουν τυχερός που στη ζωή μου όλα ήρθαν σταδιακά. Όταν εμφανιζόταν μια νέα πρόκληση, ήμουν απόλυτα έτοιμος για αυτή”.
Φαίνεσαι πολύ ήρεμος, αλλά υπάρχουν διάφορες ιστορίες από τα πρώτα σου χρόνια. Είναι αλήθεια ότι κάποτε ανάγκασες τους παίκτες να κάνουν προπόνηση υπό καταιγίδα;
“Ναι, είναι αλήθεια. Τότε είχα πει στους παίκτες μου: “Γιατί οι ποδοσφαιριστές προπονούνται με αυτόν τον καιρό, και εμείς δεν το κάνουμε; Θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς τη μπάλα. Ίσως ήταν πολύ ακραία απόφαση. Τότε ήμουν πολύ νέος 23-24 ετών. Σχεδόν παιδί. Όταν είμαστε νέοι κάνουμε πολλά ηλίθια πράγματα.”
Από πού προέκυψε τέτοια παρορμητικότητα;
“Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην παιδική μου ηλικία είχα σαν πρότυπο τον Γιάννη Ιωαννίδη, προπονητή του Άρη. Παρεμπιπτόντως, εργάστηκε στην ΑΕΚ με τον Κλαούντιο Κολντεμπέλα, ο οποίος είναι τώρα ο αθλητικός διευθυντής στην Ούνιξ. Ο Ιωαννίδης είναι ο πρώτος επιτυχημένος Έλληνας προπονητής. Τότε όλοι στην χώρα υποστήριζαν τον Άρη, ήταν η πρώτη ομάδα που είχε επιτυχίες στην Ευρώπη, συμμετέχοντας σε συνεχόμενα Φάιναλ Φορ. Ο προπονητής ήταν λίγο ευέξαπτος και όλοι ακολουθούσαν το παράδειγμά του. Και εγώ επίσης προσπαθούσα να είμαι επιθετικός, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν μου ταιριάζει. Τώρα μπορώ να βγω εκτός εαυτού, αλλά μόνο όταν είναι πραγματικά απαραίτητο. Με το πέρασμα του χρόνου, γινόμαστε πιο ήρεμοι”.
Το καλοκαίρι του 2016 είχες πρόταση να αναλάβεις την Εθνική Ελλάδας. Γιατί αρνήθηκες;
“Υπήρξε θέμα με το συμβόλαιο μου με τον Άρη. Επιπλέον, ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε μια ευρωπαϊκή όμαδα. Το νέο σύστημα, οπου οι αγώνες των εθνικών ομάδων διεξάγονται κατά την διάρκεια της σεζόν θα ήταν ένα πρόβλημα για μένα”.