Tου Στέλιου Τορομανίδη/ info@eurohoops.net
Πιστεύετε στα όνειρα; Όχι αυτά που βλέπουμε κατά την διάρκεια του ύπνου μας, αλλά τα άλλα. Αυτά που κάνουμε μόνοι μας ξύπνιοι. Όταν για λίγο η σκέψη μας φεύγει και βρισκόμαστε σε έναν δικό μας ιδεατό κόσμο στον οποίο πραγματοποιούνται όλες οι επιθυμίες μας.
Δεν ξέρω για σας, όμως αν ρωτήσουμε τον νυν υπαρχηγό των “ερυθρολεύκων” είμαι σίγουρος πως θα σας απαντήσει καταφατικά, σύμφωνα πάντα με τα όσα έχουν συμβεί στην καριέρα του ως παίκτης.
Γιατί… κι αυτός ήταν κάποτε παιδί, του άρεσε το μπάσκετ, υποστήριζε τον Ολυμπιακό και στα δώδεκα του έτη παρακολουθούσε τον Ντέιβιντ Ρίβερς με το Νο 15 στην πλάτη να οδηγείς τους “ερυθρόλευκους” στο πρώτο τρόπαιο της ιστορίας τους στην Ευρωλίγκα στον τελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα.
Εκείνο το βράδυ ξαπλωμένος στο κρεβάτι του βλέποντας τα κασκόλ και τις αφίσες των Πειραιωτών γύρω, ίσως να έκανε μια σκέψη. Να μεγαλώσει, να παίξει στην αγαπημένη του ομάδα και φορώντας αυτός την φανέλα με το Νο 15 να πετύχει στην εκπνοή ενός αντίστοιχου τελικού καλάθι χαρίζοντας τον τίτλο στον Ολυμπιακό!
Τι λέτε; Τα κατάφερε; Όλοι ξέρουμε πως ναι! Και όχι μόνο αυτό, αλλά έως τώρα πολλά περισσότερα με τον ίδιο να συνεχίζει στους “ερυθρόλευκους” ελπίζοντας σε κάποιες ακόμα επιτυχίες μέχρι να ολοκληρώσει την καριέρα του ως μπασκετμπολίστας.
Παρόλα αυτά, όσα παιδιά ονειρεύονται αντίστοιχες μεγάλες στιγμές και την απόλυτη αναγνώριση πρέπει να ξέρουν πως τέτοια πράγματα δεν έρχονται όντας αραχτός ή μόνο με το ταλέντο. Χρειάζονται χρόνια προσπάθειας, με στέρηση πολλών αγαπημένων συνηθειών. Τόνους ιδρώτα στο παρκέ και το γυμναστήριο, περιόδους που οι δυσκολίες θα προσδώσουν έντονη αμφισβήτηση στους στόχους σου και μπόλικη τύχη, η οποία πηγαίνει στους ανθρώπους που δουλεύουν σκληρά και είναι έτοιμοι να την εκμεταλλευτούν για να εκπληρώσουν τα παιδικά τους όνειρα.
Όπως ακριβώς συνέβη με τον άνθρωπο, ο οποίος σήμερα (22/02) βρίσκεται στα… μισά της τέταρτης δεκαετίας του. Δεν το λέμε εμείς, αλλά η μέχρι στιγμής πορεία του στο μπάσκετ.