Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Ο Ολυμπιακός είχε σχεδόν βάλει στο τσεπάκι του ένα διπλό στο Τελ – Αβίβ που μπορούσε να αποδειχτεί Game Changer στην έσχατη προσπάθειά του να καταλύσει τα… δεδομένα και την (παράλογη) λογική της φετινής σεζόν σε ότι αφορά τις πιθανότητές του να μπει από το… παράθυρο στην οκτάδα και να είναι παρόντας στα πλέι οφ.
Ήταν σαν να το… πέταξε το διπλό από το αεροπλάνο την ώρα που απογειωνόταν. Μέσα σε 3-4 μέρες, έπρεπε να διαχειριστεί τα συναισθήματα από την χαμένη ευκαιρία και να προετοιμαστεί πνευματικά και μπασκετικά, για το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Τα ζητούμενα πολλά. Νίκη για την βαθμολογία, για να συνεχίσει να… κυνηγάει κάτι έστω με πρόγραμμα – παλούκι ως το τέλος της κανονικής περιόδου. Για τον εαυτό του, το κόσμο του, το πρεστίζ, τη φανέλα και την αξιοπρέπειά του.
Η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός τα κατάφερε. Τα κέρδισε όλα αυτά και μαζί τον Παναθηναϊκό. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο και ας διάγουν οι πράσινοι μια περίοδο με πολλές ήττες και στασιμότητα στο μπάσκετ που παρουσιάζουν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε. Μιλάμε για τον Ολυμπιακό που ξεκίνησε τη σεζόν με κάκιστες προϋποθέσεις, γιατί το καλοκαίρι δημιουργήθηκε μια ομάδα – βαβέλ χωρίς αρχή και τέλος. Που έδειξε την πόρτα της εξόδου στον Μπλατ αμέσως μετά το επίσημο τζάμπολ της Ευρωλίγκας και αποφάσισε να μην κινηθεί… δραστικά, αλλά να αφήσει τον Κεζμούρα να κουμαντάρει ένα τέτοιο πλοίο.
Που άργησε χαρακτηριστικά να ενισχυθεί. Έχω γράψει πολλές φορές πως όταν γίνονται σοβαρά λάθη, έρχονται κι άλλα στραβά. Αντίθετα, όταν ένας οργανισμός πράττει σωστά, θα έρθουν περισσότερα καλά ίσως κι από αυτά που έχει υπολογίσει.
Αυτό συμβαίνει τώρα. Ο Ολυμπιακός για καιρό έπαιζε με 0 σταθερότητα και ακόμα χειρότερα από ό,τι υπαγόρευε η ποιότητα του απριόρι προβληματικού ρόστερ του. Τώρα, αποδίδει σαφώς καλύτερα από αυτό που υποδεικνύουν οι παίκτες που διαθέτει ως μονάδες και με κάποια παιδιά να έχουν έρθει πολύ πρόσφατα και να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Κάτι πραγματικά δύσκολο στην Ευρωλίγκα.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Πρώτον, επειδή υπάρχει προπονητικό τιμ που προσπαθεί να περάσει συγκεκριμένες αρχές στη φιλοσοφία, να δουλέψει πιο στοχευμένα στο αμυντικό κομμάτι και πάνω από όλα να καθοδηγήσει τους παίκτες σε ότι αφορά την προσέγγιση που οφείλουν να έχουν στους αγώνες.
Την προσέγγιση του εμείς πάνω από το εγώ, της ατομικής θυσίας στο βωμό της ομαδικής ευημερίας και της νοοτροπίας να δίνουν όλοι το 100% no matter what. Ο τρόπος που ο Μπράντον Πολ πανηγύριζε τις μπασκετικές… εξάρσεις του Σακίλ ΜακΚίσικ είναι η μεγαλύτερη απόδειξη.
Γιατί μιλάμε για δύο ξένους παίκτες και εδώ η έλευση του ΜακΚίσικ, ξεκάθαρα καθιστά τον Πολ λιγότερο σημαντικό και του αφαιρεί ρόλο και λεπτά συμμετοχής από το παρκέ. Κι, όμως, ο Πολ διασκέδαζε και χαιρόταν με την ψυχή του τις φάσεις που έβγαζε ο νεοφερμένος… ανοιξιάτικος κούκος του Ολυμπιακού!
Αυτή, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία ως τώρα του κόουτς Μπαρτζώκα και των συνεργατών του τον καιρό που δουλεύουν στο λιμάνι κι αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που οι κόκκινοι αφενός μοιάζουν με κανονική ομάδα και αφετέρου έχουν συνέχεια και διάρκεια στις τελευταίες εμφανίσεις τους.
Είναι εν πολλοίς ΚΑΙ θέμα νοοτροπίας και προσέγγισης, όχι μόνο μπάσκετ.
Κάπως έτσι, με φουλ διάθεση και ενέργεια, με καλή ψυχολογία και με τον Ολυμπιακό να καταθέτει στο παρκέ ίσως και παραπάνω πράγματα από αυτά που αντικειμενικά μπορεί αυτή την εποχή, ήρθε μια νίκη που την είχε ανάγκη και την ήθελαν όλοι εντός και εκτός συλλόγου.
Πάμε στην ιστορία της αναμέτρησης, μέχρι να καταλήξουμε στο ποιο είναι πραγματικά το μεγαλύτερο παράσημο και κέρδος από το βράδυ της Τρίτης.
Η ιστορία της αναμέτρησης
Είναι από τα ντέρμπι και γενικά τα παιχνίδια που ένας αναλυτής μπορεί να τα κρίνει συνολικά, χωρίς να ξεχωρίσει επί μέρους κομμάτια της μάχης. Γιατί; Επειδή σχεδόν όλα τα μπασκετικά δεδομένα που άρχισαν να δημιουργούνται στα πρώτα λεπτά, με τις όποιες εναλλαγές και παραλλάξεις, διήρκεσαν, αποπερατώθηκαν και ίσχυσαν ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, για να γράψουν τελικά την ιστορία σε αυτό το ντέρμπι.
Ποια είναι τα σημαντικότερα από αυτά;
Όλο το βράδυ ο Παναθηναϊκός τα έσπασε από το τρίποντο και αυτό δεν άλλαξε ποτέ, για να παίξει ίσως τον πιο καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση του αγώνα. Τελείωσε το ημίχρονο με 0/10, το ματς με 1/20 και άστοχο τρίποντο του Τόμας ήταν και η τελευταία κατοχή, στη προσπάθεια των φιλοξενούμενων να στείλουν την αναμέτρηση στη παράταση.
Παναθηναϊκός: ΙΣΤΟΡΙΚΟ αρνητικό ρεκόρ στα τρίποντα!
Με τέτοιο ποσοστό, η μπασκετική λογική υπαγορεύει πως οι πράσινοι θα είχαν χάσει πιο εύκολα, χωρίς να υπάρχει… τζόγος στις τελευταίες κατοχές. Ναι, αν έπαιζαν απέναντι στη Ρεάλ, την Εφές η κάποια άλλη από τις κορυφαίες και μονταρισμένες στο τοπ επίπεδο δυνάμεις της Ευρωλίγκας. Όχι από τον Ολυμπιακό που προσπαθεί να… μάθει τον νέο του εαυτό, συνεχίζει να έχει αδυναμίες και ελλείψεις και φυσικά πέραν του Σπανούλη, πάλεψε χωρίς τον βασικό του σέντερ και μεγάλο πυλώνα του σε επίθεση και άμυνα, Νίκολα Μιλουτίνοφ.
Ο βασικότερος λόγος που η ομάδα του Πιτίνο θα μπορούσε να κερδίσει και δεν έχασε ποτέ την επαφή με το σκορ ήταν το γεγονός πως από νωρίς στο ντέρμπι επικράτησε στη μάχη των κατοχών, γιατί είχε σταθερά στη ροή του ματς περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ και λιγότερα λάθη. Είχε +9 κατοχές στο ημίχρονο, κάπου κοντά στο +10 σχεδόν σε όλο το δεύτερο για να κλείσει πάλι στο +9. Οι περισσότερες κατοχές προσέφεραν τρομερές υπηρεσίες στον ΠΑΟ και τον κράτησαν στο ματς. Περισσότερες βολές, καβάντζα κατοχές … για επιπλέον άστοχα τρίποντα, 8 περισσότερες προσπάθειες για δίποντο, μέσα από τις οποίες κέρδισε +10 πόντους σε σχέση με τον Ολυμπιακό σε αυτό τον τομέα.
Η καθαρή νίκη του Παναθηναϊκού στις κατοχές που ήταν στάνταρ φακτ μέσα στο ντέρμπι, εξισορρόπησε σε μεγάλο βαθμό την ζημιά από την τρομερή αστοχία στα τρίποντα. Ένα το κρατούμενο.
Ποια άλλα στοιχεία ίσχυσαν σχεδόν σε όλη την διάρκεια;
Ο Ολυμπιακός δεν διέθετε πολλές και καλές λύσεις όταν οι επιθέσεις του πηγαίναν αποκλειστικά στο μισό γήπεδο. Έβαλε καλάθια στο τρανζίσιον, κυρίως σκόραρε πολύ με early plays χωρίς την άμυνα του αντιπάλου να προλαβαίνει να οργανωθεί, αλλά στο pure set game, στο 5 vs 5 είχε σοβαρό θέμα.
Απόλυτα λογικό. Όταν έχεις 17 λάθη για 12 ασίστ και όταν ΚΑΝΕΝΑ από τα γκαρντ σου δεν τελειώνει το ματς με πάνω από… μια! Κακά τα ψέματα, ακόμα και τώρα οι κόκκινοι ΔΕΝ έχουν όχι χαρισματική, αλλά έστω υποφερτή, average δημιουργία από τα γκαρντ τους.
Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ο Ολυμπιακός σε κανένα από τα σημεία που είχε με το μέρος του το μομέντουμ, δε μπόρεσε να δημιουργήσει ποτέ διαφορά μεγαλύτερη των 8 πόντων.
Άλλο δεδομένο;
ΜακΚίσικ: Μετέτρεψε το NBA2K σε… πραγματικότητα! (videos)
Από τα πρώτα λεπτά ως και το τελευταίο με εκείνο το σόλο του ΜακΚίσικ που κατέληξε σε γκολ – φάουλ και χαμένη βολή, ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ είχε απάντηση στο 1 vs 1 παιχνίδι του. Υπέστη τεράστια ζημιά από τον Αμερικανό, δεν βρήκε ποτέ αντίδοτο και δεν θυμάμαι ειλικρινά ποια είναι η τελευταία φορά που ένας παίκτης του Ολυμπιακού βγάζει τόσες εντυπωσιακές φάσεις και να συνδυάζει το θέαμα με την ουσία σε ένα τόσο ζόρικο και απαιτητικό παιχνίδι.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια!
Οι τρομερές εξάρσεις του συγκεκριμένου παίκτη και τα 9/21 τρίποντα (+24 πόντοι από εκεί συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό) υπερκάλυψαν το -10 στα δίποντα και το -11 στις βολές. Δείτε το, βγαίνει και μαθηματικά.
Ο Παναθηναϊκός +21 πόντους συνολικά από δίποντα και βολές, ο Ολυμπιακός +24 από το τρίποντο, φτάνουμε στο +3 και οι γηπεδούχοι νίκησαν με 81-78!
Αυτά είναι ξεκάθαρα τα πιο καταλυτικής και κομβικής σημασίας στοιχεία του ντέρμπι. Μετά πρέπει να πάμε στα όσα δεν έγιναν, για να βρούμε αιτίες στη νίκη του Ολυμπιακού ή στην ήττα του Παναθηναϊκού.
Ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του δεν νομίζω πως θα μπορούσαν να κάνουν πολλά παραπάνω, ή έστω κάποιοι παίκτες τους ατομικά στο παρκέ. Μόνο το σχήμα που εμπιστεύτηκε ο κόουτς στα πρώτα λεπτά της τελευταίας περιόδου νομίζω πως ήταν υπερβολικό ρίσκο. Που δεν του βγήκε, βοήθησε τον Παναθηναϊκό να φέρει το ματς στα ίσια ουσιαστικά και εκεί αντέδρασε ο coach B και το άλλαξε.
Υπάρχει και μια λεπτομέρεια τακτικής που έκρινε πολλά. Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έστειλε στις τελευταίες κατοχές τον Έλις να παίξει άμυνα στο χειριστή της μπάλας και όχι τον Βεζένκοφ, πάνω στον οποίο βρήκε τρόπο ο αντίπαλος να κερδίσει διαδοχικές βολές σε κατοχές που τις είχε απόλυτη ανάγκη.
Αυτό που προσωπικά πιστεύω πως δεν έκανε ο ΠΑΟ, δεν επέμεινε καθόλου και ήταν λάθος; Ενώ γνώριζε πως ο Μιλουτίνοφ ήταν εκτός και ενώ ο Έλις είχε τρία φάουλ από τις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου, ΔΕΝ προσηλώθηκε ποτέ στο να «χτυπήσει» συστηματικά τον Ολυμπιακό κοντά στο καλάθι, να βγάλει τον Έλις εκτός αγώνα και να αφήσει τον αντίπαλο εντελώς «γυμνό» στην άμυνά του κοντά στο καλάθι με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Και το λάθος γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από τη στιγμή που υπήρχε το δείγμα του πενταλέπτου στο δεύτερο δεκάλεπτο, εκεί που ο Ράις σε ρόλο δημιουργού έκανε ακριβώς αυτό, διάβασε τις αλλαγές, βρήκε τα μις – ματς τα χτύπησε και οι πράσινοι έβαζαν το ένα εύκολο λει απ μετά το άλλο, με τον Μήτογλου κυρίως σε ρόλο finisher σε αυτό το κομμάτι.
Ο Παναθηναϊκός επέμεινε αντ’ αυτού στη κατάχρηση τρίπλας και σε τρίποντα μετά από αυτή (Ράις το παράκανε) και το πλήρωσε με ήττα. Ίσως εδώ αυτή η αδυναμία του Παναθηναϊκού να κάνει το προφανές, να οφείλεται και στην ραγδαία βελτίωση της άμυνας του Ολυμπιακού.
Αυτό που είδαμε στο Ισραήλ, αποπερατώθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό και στο ντέρμπι. Ο Ολυμπιακός βγάζει περισσότερες αμυντικές κατοχές που με την πίεσή του πάνω στη μπάλα αλλοιώνει τα αντίπαλα Plays, τα καθυστερεί και καθιστά και τη δεύτερη γραμμή άμυνας πιο έτοιμη και με περισσότερο χρόνο αντίδρασης. Συμβαίνει γιατί έχει αυξηθεί η αθλητικότητα ΚΑΙ η διάθεση.
Εκεί που απέναντι στον Παναθηναϊκό δέσποζε με τρομερή δουλειά και ατελείωτο hustel ο Οκτάβιους Έλις.
Ο ΜακΚίσικ ήταν η ομορφότερη, πιο επιδραστική και πιο εντυπωσιακή ιστορία της αναμέτρησης. Δεν το συζητάμε. Σκέπασε τα πάντα και δικαίως.
Ο Ρότσεστι για όσους δεν το κατάλαβαν, ήταν το κλειδί για την επικράτηση στο τέλος. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να τα καταφέρει, χωρίς κάποιος παίκτης να κάνει step up από την θέση του πλέι μέικερ.
Ο πολύπειρος γκαρντ ναι μεν δεν μπόρεσε δημιουργικά, αλλά οι 11 πόντοι του και κυρίως οι 5 στα ύστατα λεπτά ήταν τεράστιας σημασίας. Δίπλα στο ρεσιτάλ εκρηκτικότητας και 1 vs 1 δράσης του ΜακΚίσικ, ο Ρότσεστι ήταν η ήρεμη δύναμη που κλείδωσε το αποτέλεσμα.
Από δίπλα ο Παπανικολάου που για μια ακόμα φορά έδωσε και την ψυχή του. Τα νούμερά του ήταν καλά, αλλά όχι τόσο καλά ή ενδεικτικά της πραγματικής του επιρροής στο παρκέ, με πολλά μικρά πράγματα σε δεκάδες κατοχές, που δεν φαίνονται, δεν καταγράφονται, αλλά είναι SOS στο μπάσκετ.
Ο Έλις, αξίζει επίσης πάρα πολλά κρέντιτ. Με μόλις 6 προσπάθειες στο ματς, είχε κρίσιμο impact στην άμυνα, ήταν ο θεματοφύλακας του καλαθιού του Ολυμπιακού αμυντικά και αποδεικνύει δύο πράγματα. Είναι ήδη παίκτης υποστηρικτικού επιπέδου στη «ζούγκλα» της Ευρωλίγκας και με τέτοια διάθεση προσφοράς και μάθησης, μπορεί από την επόμενη σεζόν να εξελιχθεί πολύ περισσότερο και να προστεθεί στη μακρά λίστα των ψηλών που ήρθαν στον Ολυμπιακό… πεινασμένοι και έγιναν πλούσιοι!
Σημαντική η αναβάθμιση και για τον Βεζένκοφ, που πλέον είναι σταθερός factor εκτελεστικά και όσο περνάει ο καιρός βρίσκει τρόπους να μην είναι πρόβλημα και ζημιά σε ότι αφορά την σκληράδα και το αμυντικό κατώτατο πλαφόν που κάθε παίκτης οφείλει να έχει, αν θέλει να βρει ρόλο και να παίζει σταθερά στον Ολυμπιακό.
Με αυτά και με αυτά το ρεκόρ πήγε στο 12-15 και ο Ολυμπιακός είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης.
Παραμένοντας πολύ μεγάλο underdog. Τώρα πάει στη Πόλη να παίξει με την καλύτερη ως τώρα ομάδα της λίγκας, την Εφές και μετά πάει στο Μιλάνο σε ένα ματς που μοιάζει do or die και για τους δύο, αναφορικά με τα Playoffs.
Και μετά, Ρεάλ στο ΣΕΦ. Νομίζω πως για να μπει ο Ολυμπιακός στη κούρσα των τελευταίων 4 αγωνιστικών με ρεαλιστικές ελπίδες, πρέπει να πάρει τουλάχιστον 2 νίκες στα επόμενα 3 ματς κι αυτό τα λέει όλα για τη δυσκολία του εγχειρήματος.
Να σας πως κάτι; Ψιλά γράμματα! Προσωπικά, δεν μπορώ να διαφοροποιήσω την οπτική γωνία από την οποία προσεγγίζω τη φετινή σεζόν από την αρχή της ως και σήμερα.
Για πολύ καιρό ένιωθα πως αυτή η σεζόν απαγορεύεται να χαρακτηρίζεται μεταβατική. Έμοιαζε σάπια, άνευ ταυτότητας και προσανατολισμού, ανίκανη να προσφέρει το οτιδήποτε όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για άμεσο μέλλον.
Έβλεπα ένα Ολυμπιακό με χαμένη πυξίδα, απλά να βολοδέρνει. Δεν έβρισκα απολύτως κανένα νόημα σε αυτό. Έτσι ένιωθα κι αυτά έγραφα.
Αυτό, έχει πια αλλάξει! Ο Ολυμπιακός προσπαθεί πλέον να πάρει το… μάξιμουμ από τη κάθε μέρα του ξεχωριστά, έχει παίκτες που νιώθουν ευλογημένοι να παίζουν για αυτόν – και φαίνεται – και επίσης διαθέτει ένα προπονητή που δεν νιώθει άτρωτος και συνάμα περαστικός.
Νιώθει γεμάτος με αυτό που κάνει και έχει μεγάλη ανάγκη να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ξανά κάτι όμορφο μπασκετικά, πολύ απλά γιατί αυτό του λείπει πολύ κι έχει να το νιώσει χρόνια, από την εποχή που ξεχειμώνιασε στο Κράσνονταρ.
Αυτή η αλλαγή που δίνει στον Ολυμπιακό επιτέλους, ξανά ζωή, ήταν το μέγα ζητούμενο. Και μου φτάνει για τώρα. Το θεωρώ παρασάγγας πιο σημαντικό από μια παρουσία στα πλέι οφ, που σωστά την κυνηγάει ο σύλλογος.
Είναι πολύ πιο μεγάλο διακύβευμα και είδηση, όμως, πως ο Ολυμπιακός είναι ξανά ζωντανός!
Δεν εννοώ ζωντανός υπό το πρίσμα των Playoffs, αυτό είναι εφήμερο.
Ζωντανός ως προς τον εαυτό του, τον κόσμο του, το παρόν και το μέλλον του, το όραμά του!
Αυτό μετράει περισσότερο από όλα για μια ομάδα που δεν (πρέπει να) τελειώνει ποτέ και για μήνες μύριζε όπως η άσχημη οσμή των στάσιμων νερών που λιμνάζουν σε ένα βάλτο.
ΥΓ1. Ο ΜακΚίσικ νιώθει πως η ευκαιρία στον Ολυμπιακό είναι για τον ίδιο μεγάλο δώρο για την καριέρα του και για τη ζωή του. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που μετά από δύο εμφανίσεις, οι οπαδοί του Ολυμπιακού νιώθουν επίσης πως ο Μπαρτζώκας και η ομάδα τους έκαναν ένα ανέλπιστο δώρο! Όλοι ξέραμε πως είναι σκόρερ, πως έχει εκρηκτικό πάτημα και τελειώματα. Ομολογώ πως σε καμία περίπτωση δεν ήμουν υποψιασμένος για τόσο πυραυλοκίνητη εκκίνηση, για τόσο μεγάλο impact. Ο τύπος έχει ξεκινήσει με εμφανίσεις – Show. Και το σπάνιο της υπόθεσης είναι ότι έχει μεταμορφώσει τον Ολυμπιακό στην επίθεση, γιατί του έχει προσδώσει μια εντελώς απαραίτητη διάσταση (iso game, instant score) στην οποία ήταν ανύπαρκτος και την ίδια στιγμή «δαγκώνει» και στην άμυνα! Ένας τύπος που πήγε 30, ποτέ δεν πήρε ευκαιρία στο τοπ επίπεδο, έχει βγάλει σεζόν με μονοψήφιους μέσους όρους πόντων και κάποιες προειδοποιητικές για τον χαρακτήρα του συστάσεις σε ομάδες όπως η Άβτοντορ και τα Γκραν Κανάρια.
Ολυμπιακός: Ο Αλφόνσο Φορντ, ο Έντι Τζόνσον και… ο Σακίλ ΜακΚίσικ! (video)
ΥΓ2. Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον για αυτόν και την καριέρα του στον Ολυμπιακό. Βλέπω, όμως, Ευρωλίγκα πολλά χρόνια και τα τελευταία δεν θυμάμαι κανέναν rookie να ρίχνεται στο παρκέ και να έχει τέτοιο τσαγανό, τέτοιες εμφανίσεις, τέτοιο impact και two way προσφορά. Η αυτοπεποίθησή του «σπάει κόκαλα» και μέσα από το γήπεδο φαινόταν να παίζουν όλοι οι παίκτες ένθεν και εκείθεν σε μια ταχύτητα και ο ΜακΚίσικ σε μια… άλλη δικιά του, πολύ πιο υψηλή. Ο Ολυμπιακός ακόμα ψάχνει ένα τοπ floor manager από την εποχή που ο Έισι Λο έκοψε το μπάσκετ λόγω τραυματισμού, αλλά προς το παρόν φαίνεται να έχει βρει ένα σλάσερ – σκόρερ που ξεσηκώνει και το πιο σημαντικό, προσφέρει πολύ ουσιαστικά πράγματα, με ένα τρόπο που φέρνει και κόσμο στο γήπεδο. Για να δούμε…
ΥΓ3. Συμβαίνουν πολύ άσχημα πράγματα στη χώρα μας αυτές τις μέρες, όπως, κακά τα ψέματα και σε όλο το κόσμο. Στη συγκεκριμένη υπόθεση η γεωγραφική μας θέση και η γεωπολιτική της σημασία μας έχουν καταστήσει πρωταγωνίστρια χώρα σε ένα ζήτημα βάσανο και βασανισμένο, πολυσύνθετο, πολύπλοκο, ευαίσθητο. Που δυστυχώς παρότι έχει επίκεντρο ανθρωποκεντρικό, εμπλέκει όλους τους κάθε είδους «παγκόσμιους καρχαρίες», γιατί στις προεκτάσεις του εμπεριέχει πολύ χρήμα, πολιτική, επιρροή, εξουσία και ότι κάνει τους ανθρώπους όντα καταστροφικά και αδίστακτα. Άποψη δεν διαθέτω, συνειδητά. Θεωρώ πως απαιτεί πολυσύνθετη γνώση σε πολλά επίπεδα για να εκφέρεις εμπεριστατωμένη και ολοκληρωμένη θέση σε ένα τόσο μείζον – πολυδιάστατο ζήτημα και εγώ σίγουρα δεν τη διαθέτω.
ΥΓ4. Έτσι σιωπώ και μένω στην απέραντη θλίψη και στην λυπηρή συνειδητοποίηση του τι ωραία θα ήταν να ζούσαμε σε ένα διαφορετικό κόσμο. Αν προτιμάτε, τουλάχιστον σε αυτό το κόσμο, αλλά να ΜΗΝ μας είχε… μεγαλώσει – γαλουχήσει έτσι, ώστε οι περισσότεροι να μην έχουμε την διάθεση να παλέψουμε και να ρισκάρουμε για οτιδήποτε ΜΕΓΑΛΟ, όταν αυτό δεν αφορά εμάς, τον μικρόκοσμό μας, τις οικογένειές μας, τα συμφέροντά μας και τον καναπέ μας.
Ο Δυτικός τρόπος ζωής προσφέρει πολλά καλά και άνετα που αφορούν την καθημερινότητά μας. Έχει, όμως, στο DNA του ένα αδίστακτο και σχεδόν ανίκητο τρόπο να μας καταντά ανθρώπους που ζουν τις ζωές τους σε… «κουτάκια» και απέχουν συνειδητά ή ασυνείδητα από οτιδήποτε έχει να κάνει με κοινωνική, εθνική, παγκόσμια συνείδηση, συνυπευθυνότητα, μάχη που δεν αφορά το κουτί της ζωής μας, αλλά το καλό της επόμενης μέρας του πλανήτη, όλου του κόσμου και των φυλών.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως οι άνθρωποι και τα περισσότερα έθνη και κοινωνίες είχαν εντελώς διαφορετική διάθεση για συμμετοχή, μάχη και θυσίες τις παλιές εποχές που δεν υπήρχαν τα smartphones και που οι άνθρωποι για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους χρειαζόντουσαν τα πιο απλά και την ανθρώπινη επαφή στην καθημερινότητά τους, όχι ένα αποχαυνωτικό συνονθύλευμα από συσκευές, φορτιστές και κωδικούς.
ΥΓ5. Η εκπομπή του Eurohoops. Αξίζει να την δείτε. Πάντα με διάθεση για ανάλυση, μπάσκετ και ευθύτητα, χωρίς εμπάθειες και ατζέντες.