Tης Eurohoops team/ info@eurohoops.net
Στις 20 Απριλίου 2000, ο Παναθηναϊκός έφτανε στη κορυφή της Ευρώπης, για δεύτερη φορά μετά το 1996, όταν στον τελικό του Final Four της Θεσσαλονίκης, κέρδισε τη Μακάμπι Τελ Αβίβ με 73-67.
Αυτή η κούπα ήταν η τέταρτη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τέταρτη ως προπονητής, δηλαδή στη πρώτη του χρονιά ως head coach του Παναθηναϊκού, στέφθηκε πρωταθλητής και μαζί ξεκίνησαν μία ονειρική πορεία που περιελάμβανε άλλα τέσσερα ευρωπαϊκά τρόπαια!
Για την ιστορία, ο Παναθηναϊκός είχε αποκλείσει στον ημιτελικό την Εφές (81-71 στις 18/4/00), ενώ στον μεγάλο τελικό, ο MVP του Final Four, Ζέλικο Ρέμπρατσα, μέτρησε 20 πόντους και 8 ριμπάουντ, με τον Όντεντ Κάτας να έχει 17, την ώρα που ο Νέιτ Χάφμαν έκανε τα πάντα με 26 πόντους-10 ριμπάουντ, όμως δεν αρκούσαν για τη Μακάμπι.
Με αφορμή την επικείμενη συμπλήρωση 20 χρόνων από την ”χρυσή” βραδιά, το Eurohoops φιλοξένησε τους Φραγκίσκο Αλβέρτη, Οντέντ Κάτας και Γιώργο Καλαϊτζή, οι οποίοι μοιράστηκαν τις σκέψεις και τα συναισθήματα που είχαν το 2000!
Αποκορύφωμα, οι πανηγυρισμοί της Μακάμπι για τον… Κάτας, σε μία σπάνια αθλητική σκηνή, τα δάκρυα του Ισραηλινού μετά την πίεση του Ζοτς και όσα έγιναν κατά την διάρκεια του μεγάλου τελικού!
Φραγκίσκος Αλβέρτης: ”20 χρόνια έχουν περάσει, αλλά είναι σαν χθες… Υπάρχουν πολλές αναμνήσεις και ευτυχώς εκτός από τις αναμνήσεις στα αποδυτήρια, έχουμε να θυμόμαστε και μεγάλες επιτυχίες, όπως ήταν το Final Four στη Θεσσαλονίκη και το τρόπαιο που πήραμε, με κορυφαίο τον κ. Όντεντ από δω!
Το μεγαλύτερο πράγμα που έχω δει στα 30 χρόνια που είμαι στον Παναθηναϊκό και το είδα για πρώτη και τελευταία φορά ήταν μετά την κατάκτηση του τροπαίου, όταν πήγαμε στο αεροδρόμιο. Εκεί είδα εκατοντάδες φίλους της Μακάμπι να φωνάζουν το όνομα του Κάτας και να τον σηκώνουν στον αέρα. Ήταν κάτι που με εξέπληξε πραγματικά -μου σηκώθηκε η τρίχα- και δεν μπορούσα να το πιστέψω, πόσο ωραία και συναισθηματική στιγμή ήταν και για εμάς που είχαμε συμπαίκτη τον Όντεντ και πιστεύω και γι’ αυτόν. Πιστεύω ότι του έδειξαν πολύ μεγάλο σεβασμό έπειτα από έναν χαμένο τελικό για την πρώην ομάδα του.
Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του αθλητισμού. Υπάρχουν τα παιχνίδια, τα τρόπαια, ο,τιδήποτε, αλλά το σημαντικότερο είναι οι σχέσεις που δημιουργείς στην καριέρα σου. Μιλάμε για 20 χρόνια πριν και είναι σαν χθες. Κάποια πράγματα μένουν για πάντα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό που πρέπει να λέμε στα παιδιά στους γονείς τους κι εμείς ως γονείς είναι πως ο αθλητισμός δεν είναι μόνο νίκες, ήττες, τρόπαια, χρήματα. Είναι κάτι πιο σημαντικό: Δημιουργείς σχέσεις με άλλους ανθρώπους που διαρκούν για χρόνια και χρόνια κι αυτό είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.
Κανείς δεν ήταν εναντίον κανενός. Πολλές φορές βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα. Έμεινα με τον Ομπράντοβιτς 13 χρόνια. Τα είδα σχεδόν όλα. Αν κάτι συνέβαινε, τότε δεν μπορούσες να το συνειδητοποιήσεις τι είχε συμβεί. Μπορεί να είχες σκεφτεί κάτι τότε, αλλά… Όμως μετά από μερικούς μήνες ή χρόνια, που σκεφτόσουν τι έγινε, συνειδητοποιείς ότι είχε 100% δίκιο. Ξέρει. Στο ξεκίνημα ειλικρινά ξαφνιάστηκα, γιατί πραγματικά τον πίεσε (σ.σ. τον Κάτας), όμως ήμουν σίγουρος ότι ήταν για καλό. Και τι συνέβη; Ήταν ο κορυφαίος παίκτης στον τελικό.
Το θέμα είναι, αν ξέρεις κάποιος μέχρι πού μπορεί να πάει. Θέλεις να φτάσει στο τέλος, όχι να ικανοποιηθεί 100%, επειδή μπορεί να δώσει το 100% και (ο Ομπράντοβιτς) ξέρει πώς να πάρει το 100% από τους παίκτες. Καμιά φορά με σκληρό τρόπο, να σε πιέζει πνευματικά, αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού.
Όντεντ Κάτας: ”Μπορούμε να πούμε πολλά γι’ αυτόν τον τελικό. Η ιστορία του είναι γνωστή, όμως αν κοιτάξεις 20 χρόνια πίσω, για μένα το πιο σημαντικό πράγμα σε εκείνη την ομάδα, η οποία μπασκετικά ήταν σπουδαία, ήταν οι χαρακτήρες. Η ομάδα που είχαμε ήταν πραγματικά ξεχωριστή. Ο κόουτς και οι παίκτες ήταν ένα πολύ ξεχωριστό γκρουπ. Είχαμε παιδιά από Γερμανία, Ιταλία, Σερβία, Ισπανία, ΗΠΑ, Ιρλανδία, Έλληνες σίγουρα, από το Ισραήλ, όλοι ήταν ξεχωριστοί, ένα ξεχωριστό γκρουπ παικτών.
Πριν το παιχνίδι ήμουν σαν χαμένος. Ήξερα ότι θα αντιμετώπιζα τη Μακάμπι κι ήμουν χαμένος. Δε γνώριζα πώς θα αντιδρούσαν οι φίλοι της Μακάμπι, πώς θα αντιδρούσαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσα να ποντάρω ήταν οι συμπαίκτες μου. Η αγκαλιά που μου έδωσαν μου έδωσε πολλή αυτοπεποίθηση για το πώς έπαιξα. Πίστευα ότι θα παίρναμε το τρόπαιο ακόμα κι αν δεν έπαιζα. Έτσι νιώθαμε στην ομάδα. Ποτέ ένας παίκτης δεν το έκρινε. Πρέπει να δώσουμε πολλά εύσημα σε Ομπράντοβιτς και Ιτούδη γι’ αυτό. Η αγάπη, η σχέση, η αυτοπεποίθηση που είχαμε στην ομάδα ήταν μεγαλύτερη από έναν παίκτη και το πώς θα έπαιζε.
Επειδή ξέρω τι συμβαίνει στο Ισραήλ, με ξέρετε εμένα, δεν μπορείς πάντα να δεις τι θα κάνω… Οι φίλοι, οι συμπαίκτες, πιστεύω και ο Ομπράντοβιτς ήταν αρκετά έξυπνοι για να το αγνοήσουν, να με αφήσουν να το χειριστώ.
Μια μέρα στο τέλος της άρχισα να κλαίω. Και μετά ο Φράγκι, ο Μποντιρόγκα, ο Καλαϊτζής, ο Τζεντίλε ήρθαν σε μένα και ήταν πραγματικά εμφανές και μου είπαν να πάμε όλοι μαζί να μιλήσουμε με τον Ομπράντοβιτς. Ήταν πραγματικά σκληρό.
Τους είπα ότι δε χρειαζόταν να μιλήσουμε σε αυτόν, γιατί ήξερα ότι είχε τελειώσει. Ένιωσα ότι με πίεσε στα άκρα και επειδή ήταν σκληρό γι’ αυτό έκλαψα. Για μένα έμοιαζε με τρεις μήνες, για άλλους ήταν τρεις εβδομάδες. Ένιωσα σαν να ήταν τρεις μήνες (γέλια). Όμως ήταν πολύ σκληρό όταν έφυγα για πρώτη φορά από το Ισραήλ. Με υποστήριξαν και μου είπαν να μιλήσουμε με τον Ομπράντοβιτς, θα καταλάβει. Εγώ είπα όχι. Τώρα θα σταματήσει. Είναι η αλήθεια. Από τότε, ένιωσα…
Θυμάμαι όταν μπήκα στον τελικό, ήμουν πραγματικά σε σοκ. Χρειάστηκα 2-3 κατοχές για να συνέλθω. Σε μια φάση ο Σέφερ με έσπρωξε και ο διαιτητής δεν έδωσε κάτι. Αυτό ήταν το καλύτερο για μένα. Μετά…
Θύμωσα. Αυτό θυμάμαι. Ήμασταν μπροστά και ο Μπρίσκερ σκόραρε για τρεις και η διαφορά μειώθηκε. Το μόνο που θυμάμαι από την επίθεση που έκρινε το παιχνίδι, που μετά όλοι μου είπαν ότι ήταν δύσκολο σουτ. Για μένα, όπως το θυμάμαι, ήμουν εντελώς ελεύθερος. Έτσι ένιωσα. Μετά που το είδα στο βίντεο, ο Σέφερ ήταν εκεί. Όμως θυμάμαι ακριβώς ότι η μπάλα -ο Φράγκι το ξέρει σίγουρα- είναι πως από τη στιγμή που έφυγε η μπάλα από τα χέρια μου ήξερα ότι θα μπει. Το νιώθεις.
Όταν κοιτάμε πίσω, δε μιλάμε για τρόπαια, για χρήματα. ΟΚ, οι τίτλοι κάνουν τη σεζόν και τη σχέση ξεχωριστή, όμως είναι μόνο το αποτέλεσμα κάτι ξεχωριστού. Όμως το ένα πράγμα, αν με ρωτήσεις να διαλέξω μια στιγμή, πάντα θα διαλέξω όσα έγιναν στο αεροδρόμιο. Όλοι θα το θυμόμαστε. Όσοι ήμασταν σε εκείνο το πούλμαν θα το θυμόμαστε. Για πάντα. Πήγαμε εκεί, δεν ήταν μόνο εκατοντάδες, ήταν χίλια άτομα, πολλοί, ένα κίτρινο χαλί από φίλους της Μακάμπι και μετά το πούλμαν σταμάτησε.
Εγώ πήρα την τσάντα μου και ο Μάνος έτρεξε προς το μέρος μου και μου είπε “περίμενε, μην πας, για να φωνάξουμε την αστυνομία”. Σοβαρά, μην πάει κανείς του είπα. Πήγα πρώτος και μετά ο Φράγκι, ο Μποντιρόγκα… και όλοι μου είπαν ότι είμαι τρελός που πάω έτσι ενώ είναι γεμάτο με κόσμο της Μακάμπι. Ήταν ξεχωριστό για αυτούς. Για μένα ήταν το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για μένα. Από τη μία είναι το μπάσκετ, αλλά οι φίλοι της Μακάμπι αντέδρασαν έτσι με μένα ως άνθρωπο, όχι ως παίκτη. Ως άνθρωπος. Ήταν το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορούσα να φανταστώ”.
Καλαϊτζής: ”Είναι συναισθηματικά δύσκολο για μένα, γιατί 15 μέρες πριν εκείνο το παιχνίδι είχα τραυματιστεί και είχα παρακολουθήσει το Final Four από τον πάγκο. Όμως, το να πάρεις τον τίτλο ήταν κάτι ξεχωριστό.
Αυτό το συνήθιζε ο προπονητής. Σε άφηνε ελεύθερο πνευματικά πριν από μεγάλα παιχνίδια, για να φύγει η περισσότερη πίεση όταν χαλαρώνεις, όπως γίνεται σε πιο εύκολα παιχνίδια. Αυτό έγινε και στο Final Four. Με τον Όντεντ δεν ήταν μόνο όλοι εναντίον του.
Ήμουν μέλος αυτού του οργανισμού. Ήταν τρομερή στιγμή. Έχω και με τους δύο εξαιρετική σχέση ως τώρα και τότε δημιούργησα με τον Όντεντ μια ξεχωριστή σχέση. Περάσαμε πολύ χρόνο μαζί.
Για εμάς να δούμε αυτή την εικόνα στο αεροδρόμιο ήταν ένα καλό μάθημα ζωής. Από εκείνη τη στιγμή -ΟΚ σέβομαι όλες τις ομάδες- αλλά έχω ξεχωριστό σεβασμό για τους φίλους της Μακάμπι, γιατί αυτό που είδα δεν θα μπορούσα να το δω από Έλληνες φιλάθλους, να αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο αν ένας Έλληνας το έκανε αυτό στη δική μου ομάδα. Έχω από εκείνη τη στιγμή μεγάλο σεβασμό”.