Tου Aρη Μπάρκα/ info@eurohoops.net
Την Δευτέρα (25/5), θα ανακοινωθεί η οριστική απόφαση της Ευρωλίγκας, όσον αφορά την σεζόν 2019/20 και το μέλλον της. Όπως φάνηκε και από την τηλεδιάσκεψη του Σαββάτου (23/5), η πλειοψηφία των παικτών δεν θέλει να συνεχιστεί η σεζόν, επίσης οι περισσότεροι προπονητές συμφωνούν μαζί τους και ακόμα και οι ομάδες είναι διχασμένες.
Όλες οι ανησυχίες είναι δικαιολογημένες. Κανείς δεν περιμένει να είναι εύκολη η αγωνιστική δράση χωρίς φιλάθλους μετά την πανδημία του κορωνοϊού, το ρίσκο των τραυματισμών είναι τεράστιο και ακόμα και από οικονομικής σκοπιάς, η επιστροφή στο παρκέ μπορεί να μην αξίζει τον κόπο για κάποιες ομάδες.
Επιπλέον, παίκτες και προπονητές σκέφτονται και την ποιότητα των παιχνιδιών. Το επίπεδο της διοργάνωσης δεν θα είναι το ίδιο με πριν και το πιθανότερο είναι να καταλήξουμε σε μη ποιοτικά παιχνίδια, που εν τέλει θα βλάψουν την εικόνα της Ευρωλίγκας.
Ωστόσο, αν υπάρχουν υγειονομικά πρωτόκολλα, που εξασφαλίζουν την ασφάλεια όλων των συμμετεχόντων και αν υπάρχουν οικονομικά οφέλη για τις ομάδες, που παλεύουν ήδη με τις μεγάλες απώλειες, τότε τα επιχειρήματα υπέρ της συνέχισης, είναι βάσιμα.
Μην ξεχνάμε πως επτά ομάδες της διοργάνωσης, εκ των οποίων οι τέσσερις θα πάρουν μέρος στην ψηφοφορία της Δευτέρας (25/5), αναμένεται να συνεχίσουν την χρονιά εντός των συνόρων. Αναφερόμαστε στις Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μπασκόνια και Μακάμπι Τελ Αβίβ. Υπάρχει ακόμα η Βαλένθια, η Αλμπα και η Μπάγερν.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως η πανδημία έφερε στην επιφάνεια την έλλειψη εμπιστοσύνης που φαίνεται πως υπάρχει ανάμεσα στους παίκτες και τους εργοδότες τους. Σε αντίθεση με το ΝΒΑ, όπου οι παίκτες είναι οι βασικοί παράγοντες στην προσπάθεια για επιστροφή στα γήπεδα, στην Ευρώπη ισχύει το αντίθετο.
Και δεν έχει να κάνει με τους παίκτες. Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια, οι καθυστερήσεις των πληρωμών παραμένουν μείζον ζήτημα, ακόμα και για τις ομάδες του κορυφαίου επιπέδου και δεν υπάρχει κάποια δικλείδα ασφαλείας, πρόγραμμα συνταξιοδότησης ή κάτι που να εξασφαλίζει τον αθλητή μετά το φινάλε της καριέρας του ή αν προκύψει κάποιος σοβαρός τραυματισμός. Η μόνη εξαίρεση είναι η ισπανική ACB και το πρόγραμμα συνταξιοδότησής της Ένωσης παικτών της.
Και ενώ η Ένωση Παικτών στο ΝΒΑ (NBPA) έχει λόγο στις μεγάλες αποφάσεις της λίγκας, η αντίστοιχη στην Ευρώπη (ELPA) αλλά και παίκτες άλλων ενώσεων ουσιαστικά έχουν συμβουλευτικό ρόλο, χωρίς ιδιαίτερη δύναμη.
Από την άλλη πλευρά, με δεδομένη την δίψα του κόσμου για αθλητικά δρώμενα, η επιστροφή στα γήπεδα μπορεί να λειτουργήσει θετικά και να βοηθήσει την λίγκα να προχωρήσει, δημιουργώντας ένα πιο σταθερό οικονομικό περιβάλλον για τη νέα σεζόν από το οποίο θα ωφεληθούν και οι παίκτες.
Είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθούν οι όποιες ισορροπίες και το συμπέρασμα είναι απλό. Οι παίκτες πρέπει να ακουστούν και πρέπει να είναι ενεργό μέρος στη λήψης αποφάσεων. Αν ήταν έτσι στην πράξη, ίσως να είχαν διαφορετική άποψη στο σημερινή κρίση.
Ακόμα και αν συνεχιστεί η σεζόν, πράγμα που μάλλον μοιάζει απίθανο, πολλοί παίκτες των οποίων τα συμβόλαια τελειώνουν το καλοκαίρι του 2020 και δεν είναι Ευρωπαίοι, ίσως να προτιμήσουν να μην αγωνιστούν και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό.