Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Ο Ιταλός σταρ αποτέλεσε το καλοκαίρι ένα από τα σημαντικά μεταγραφικά αποκτήματα της Αρμάνι Μιλάνο, που έχει στόχο τους τίτλους σε Ιταλία και Ευρωλίγκα.
Ο Ντατόμε στη συνέντευξή του μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της νέας του ομάδα αναφέρθηκε στην καριέρα του, στο ΝΒΑ, τις επιτυχίες του με τη Φενέρ κι αυτές που επιδιώκει να έχει στην επιστροφή του στα πάτρια εδάφη.
Αναλυτικά η συνέντευξή του…
-Πότε συνειδητοποίησες ότι θέλεις να γίνεις επαγγελματίας παίκτης;
“Όταν ήμουν στη Σιένα άρχισα να αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω, γιατί μοιράστηκα το γήπεδο με σπουδαίους επαγγελματίες, όπως ο Γκαλάντα και ο Κιάτζιγκ, παίκτες που είχα συνηθίσει να βλέπω με την Εθνική. Εκεί, κατάλαβα ότι θα μπορούσα να δοκιμάσω τουλάχιστον. Τότε συνειδητοποίησα ότι ένιωθα άνετα στην προπόνηση εναντίον τους και σε μερικά παιχνίδια, τότε ήμουν 18. Πιθανότατα τότε συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να είμαι επαγγελματίας παίκτης”.
-Ξεπέρασες τις προσδοκίες…
“Κατάλαβα τα όριά μου, ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να βελτιωθώ, αλλά η αυτοπεποίθησή μου ήταν υψηλή. Νόμιζα ότι, δεδομένης της σωστής ευκαιρίας, της σωστής κατάστασης, θα μπορούσα να δείξω τι μπορούσα να κάνω. Τότε, η αναζήτησή μου για τη σωστή κατάσταση ήταν δύσκολη και μακριά, χρειάστηκαν χρόνια. Αλλά στο τέλος, τη βρήκα. Τώρα, είμαι πολύ χαρούμενος για όσα έχουν συμβεί”.
-Είχες αμφιβολίες για τον εαυτό σου σε οποιαδήποτε στιγμή;
“Ναι, είχα κάποιες αμφιβολίες, ακόμη και κατά την τελευταία σεζόν μου στη Σιένα, όταν προσπάθησα να κερδίσω λεπτά στο γήπεδο, μετά στη Σκαφάτι και ακόμη και στη Ρόμα, υπήρξαν χρονιές που δεν είχα τις ευκαιρίες που έψαχνα. Με την Εθνική επίσης. Αλλά απομόνωσα τον εαυτό μου στο γήπεδο, προσπαθώντας να ξεφύγω μέσα από τη σκληρή δουλειά. Ήταν πάντα το καταφύγιό μου, αυτό που με βοήθησε να ξεπεράσω τις δυσκολίες. Μεταξύ της Ρόμα και της Εθνικής τελικά, γνώρισα μεγάλες χαρές και έτσι ξέχασα τις δύσκολες στιγμές”.
-Τι άλλαξε στη Ρώμη;
“Βελτιώθηκα σωματικά, δούλεψα πολύ καλά το σώμα μου, όχι μόνο όσον αφορά τις μπασκετικές μου ικανότητές, ειδικά κατά τα καλοκαίρια, ακόμη και με την Εθνική Ομάδα. Τότε πήρα λεπτά στο γήπεδο, και με τα λεπτά έρχεται η αυτοπεποίθηση. Όταν δεν γίνεσαι αλλαγή για ένα χαμένο σουτ, αυξάνεις την επίγνωσή σου. Ένιωσα πιο υπεύθυνος, είχα μεγάλο ρόλο, ένιωσα να υπολογίζομαι”.
-Πόσο άλλαξες από τη στιγμή που έφυγες από την Ιταλία;
“Ηταν πριν από επτά χρόνια, για έναν αθλητή είναι πολύς καιρός, πολλά πράγματα μου έχουν συμβεί. Ελπίζω να είμαι καλύτερος παίκτης και καλύτερο άτομο. Σίγουρα, είμαι πλουσιότερος στο εσωτερικό, για τις εμπειρίες που είχα, τα μέρη που ήμουν, τους ανθρώπους που γνώρισα. Δεν είμαι το ίδιο άτομο, η προσπάθειά μου είναι να είμαι καλύτερος, αλλά εναπόκειται στους άλλους να κρίνουν”.
-Η εμπειρία του ΝΒΑ;
“Ήταν τρελό, πολύ έντονο, ήμουν πολύ προσεκτικός, έπρεπε να διατηρήσω την αυτοπεποίθησή μου, ενώ γύρω μου υπήρχε πολύ σκεπτικισμός σχετικά με τις δυνατότητές μου ως παίκτης του ΝΒΑ. Ήταν μια διαμορφωτική εμπειρία, που με έκανε πιο δυνατό. Ευτυχώς, το τελείωσα στη Βοστώνη, όπου το απόλαυσα, είχα την ευκαιρία να μείνω στο γήπεδο και να νιώθω σαν παίκτης του ΝΒΑ. Το να ζεις σε αυτόν τον κόσμο, για δύο χρόνια, ήταν τεράστιο. Είμαι χαρούμενος που το βίωσα, παρά τις απογοητεύσεις που ήταν μεγαλύτερες από τις ικανοποιήσεις. Όπως είπα, απολαμβάνω τον εαυτό μου και το να κάνω ορισμένα πράγματα στο Ντιτρόιτ και ειδικά στη Βοστώνη για έναν φίλαθλο του μπάσκετ σαν κι εμένα σημαίνει πολλά”.
-Πώς είναι για έναν μπασκετικό φαν να φορά τη φανέλα των Σέλτικς;
“Είναι ωραίο, είναι ωραίο να το έχω ανάμεσα στις φανέλες μου. Όταν πηγαίνω στο σπίτι, πάντα κοιτάζω τις παλιές μου φανέλες. Η φανέλα των Πίστονς είναι επίσης πολύ ωραία, αλλά η Βοστώνη είναι ξεχωριστή, εξακολουθεί να μοιάζει πολύ με την ιστορική, αυτή που ανήκε στον Λάρι Μπερντ. Παίζοντας για τους Σέλτικς, στην αρένα τους, ζώντας στη Βοστώνη ως παίκτης των Σέλτικς, μου έδωσε πολλά πλεονεκτήματα, για να το πω έτσι, ήταν υπέροχο. Το να βλέπεις το οικογενειακό μου όνομα σε αυτή τη φανέλα είναι ανεκτίμητο, καθιστά την εμπειρία άξια να τη ζήσεις”.
-Τα χρόνια στη Φενερμπαχτσέ
“Το μεγαλύτερο μέρος της αγάπης που έχω εισπράξει είναι το αποτέλεσμα όλων των επιτυχιών που είχαμε και επίσης αυτού που δείξαμε στο γήπεδο. Νομίζω, ήμασταν μια ομάδα που έκανε τους οπαδούς μας περήφανους για τη νοοτροπία μας. Ήμασταν πολύ κοντά στο πνεύμα της Φενέρ, στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία, πολλοί από εμάς παρέμειναν εκεί, ήθελαν τα παιδιά τους να γεννηθούν εκεί, πολλοί από εμάς αισθανθήκαμε πολύ άνετα εκεί. Για μένα, δεν ήταν εύκολο να κατακτήσω τους οπαδούς. Μερικοί από αυτούς ήταν λίγο μπερδεμένοι στην αρχή, καθώς πήγα για να αντικαταστήσω το Νεμάνια Μπιέλιτσα, που ήταν ο MVP της Ευρωλίγκας. Στην πραγματικότητα, έπαιξα περισσότερο ως 3 παρά ως 4. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, έλαβα αγάπη, βαθιά αγάπη. Ακόμα, ως και σήμερα, οι οπαδοί μου στέλνουν μηνύματα, ακόμα κι αν μετακόμισα. Προφανώς, ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου, που είμαι ευτυχής που βίωσα”.
-Οι προσδοκίες για την Αρμάνι Μιλάνο
“Ήμουν αρκετά τυχερός που κέρδισα πολλούς τίτλους κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, αλλά ποτέ δεν κέρδισα τίποτα στην Ιταλία, τουλάχιστον ως πραγματικός παίκτης. Στο βιογραφικό μου υπάρχει κάτι που ανήκει στα χρόνια της Σιένα, αλλά δεν ήμουν σημαντικός παίκτης. Αντ ‘αυτού, θα ήθελα να είμαι σημαντικός σε αυτό που θα κερδίσει το Μιλάνο. Στόχος μας είναι να βελτιώσουμε την κατάταξή μας στην Ευρωλίγκα, όπως είπαμε, αλλά το να κατακτάς στην Ιταλία ως χρήσιμος παίκτης είναι κάτι που δεν έχω ζήσει ποτέ και θα ήθελα να προσθέσω στην καριέρα μου”.
-Χτίζοντας μια κουλτούρα στο Μιλάνο
“Αυτό μας ζητήθηκε να κάνουμε στη Φενέρ. Πιστεύω ότι πολλοί από εμάς είμαστε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, τώρα εξαρτάται από εμάς να βρεθούμε μαζί, να δουλεύουμε καλά κάθε μέρα, αλλά ο στόχος είναι πραγματικά ελκυστικός και δίνει κίνητρο. Νομίζω ότι υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα, μεταξύ του προπονητικού προσωπικού και των παικτών, να δημιουργήσουν αυτό το είδος νοοτροπίας και να βελτιωθούν στο μέλλον”.
-Το βιβλίο που διαβάζεις πριν τα παιχνίδια…
“Συμβαίνει ακριβώς πριν από τη συνάντηση που συγκαλεί ο προπονητής. Θέλω να απομονωθώ λίγο, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι υπερβολικά, σε αυτό το σημείο ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να χαλαρώσω λίγο και μετά κλείνω το βιβλίο και βγαίνω για να αγωνιστώ”.