Του Νίκου Βαρλά/ varlas@eurohoops.net
Η σεζόν ξεκίνησε. Το λέμε για να το πιστέψουμε, γιατί ξεχάσαμε από πότε έχουμε να δούμε Ευρωλίγκα και να ζούμε σταθερά στους ρυθμούς της. Ο Ολυμπιακός για δεύτερη διαδοχική σεζόν είναι μια κατηγορία μόνος του σε όλη τη λίγκα, μπαίνει στη δεύτερη ειδικών συνθηκών χρονιά και όποιος δεν μπορεί να το κατανοήσει και να το συνειδητοποιήσει αυτό, θα κρίνει όλη τη σεζόν υπό λάθος πρίσμα.
Γιατί το λέω αυτό; Οι κόκκινοι σε μια εποχή που οι ελληνικές ομάδες δεν μπορούν να είναι όχι κυρίαρχες, αλλά ούτε καν διεκδικητές πρόκρισης στο φάιναλ φορ με αξιώσεις (τουλάχιστον στα χαρτιά και με βάση τη θεωρία των αγωνιστικών συσχετισμών και δυνατοτήτων) είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρωλίγκα χωρίς εγχώριες διοργανώσεις και χωρίς ευδιάκριτο στόχο τίτλου μπροστά τους.
Αυτό δημιουργεί συγκεκριμένα αγωνιστικά και πνευματικά δεδομένα. Οι ερυθρόλευκοι θα έχουν περισσότερες «γεμάτες» προπονήσεις από όλους τους υπόλοιπους και την αγωνιστική τους βελτίωση και εξέλιξη οφείλουν να τη χτίσουν πρωτίστως από τη διαδικασία των προπονήσεων και δευτερευόντως από το ένα επίσημο ματς την εβδομάδα, όσο προχωρούν οι αναμετρήσεις.
Από τη μια περισσότερος χρόνος για προετοιμασία και τακτική, από την άλλη μειονέκτημα στο να βρεθεί πιο γρήγορα μέσα στη σεζόν, αγωνιστικός ρυθμός. Σε πνευματικό επίπεδο, είναι επίσης δύσκολο να διαχειριστείς μια χρονιά στην οποία η λογική υπαγορεύει ότι δεν θα πάρεις τίτλο – συζητήσαμε για αυτό με τον κόουτς Μπαρτζώκα και η προσέγγισή του έχει ιδιαίτερη αξία – και ουσιαστικά κυνηγάς τον… εαυτό σου.
Να βελτιωθείς, να εξελιχθείς στο παρόν και να προσπαθήσεις σιγά – σιγά να δημιουργήσεις ένα δυνατό κορμό που θα σε βοηθήσει όλα τα επόμενα χρόνια, έτσι ώστε να ξεκινάς τις σεζόν με καλύτερο σημείο εκκίνησης και προϋποθέσεις από ότι τις τελευταίες τρεις.
Πρέπει να καταλάβουμε την μεγάλη εικόνα του Ολυμπιακού, γιατί διαφέρει από τις άλλες 17 ομάδες της διοργάνωσης, είναι σημαντικό αυτό και γεννάει ιδιαιτερότητες.
Το Exit Poll της σεζόν
Πριν σκύψουμε στο «αυτό – γκολ» με την Ζαλγκίρις, να δούμε το γενικό πλαίσιο που διέπει τον φετινό Ολυμπιακό. Θα είναι μια ομάδα με πιο ξεκάθαρους προσανατολισμούς συγκριτικά με την εποχή Μπλατ, σίγουρα δομημένη πιο ορθολογικά και νοικοκυρεμένα σε επίπεδο ιδεών και βασικών αρχών και με πιο πολλές πιθανότητες στο πέρας του χρόνου να βρει καλύτερη χημεία και συνοχή σε σχέση με ότι είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τις δύο τελευταίες μη γόνιμες σε κάθε επίπεδο χρονιές.
Κορωνίδα η επιστροφή του Κώστα Σλούκα, οι Έλληνες την εμπειρία και την υποχρέωση της καθοδήγησης εντός και εκτός παρκέ και οι ξένοι (Eurocup, όπως συνειδητά τους χαρακτήρισε ο Γιώργος Μπαρτζώκας) ένα μείγμα… στοιχημάτων, με βασικό όπλο το κίνητρο να βελτιωθούν, να κάνουν όνομα και να ανεβάσουν την αξία τους στο μπασκετικό χρηματιστήριο.
Βασικός στόχος οι δύο πόλοι να σμίξουν αρμονικά και να μπορέσουν όλοι μαζί ως ομάδα να αποκτήσουν χημεία, αυτοματισμούς, αγωνιστική και πνευματική σύνδεση, έτσι ώστε στην εξέλιξη της σεζόν να ανέβει επίπεδο ο Ολυμπιακός αγωνιστικά.
Γνωρίζοντας την φιλοσοφία του προπονητή, σίγουρα ο νούμερο 1 στόχος είναι να γίνει ο Ολυμπιακός μια συμπαγής αμυντικά ομάδα και με βάση αυτό να μπορέσει να χτίσει καλές συνήθειες στο τρανζίσιον, σε καταστάσεις early offense που τις υπηρετεί χρόνια με ζήλο ο Μπαρτζώκας και από εκεί και πέρα… όσο δυνατόν καλύτερα γίνεται σε σετ παιχνίδι μισού γηπέδου.
Με βάση τα χαρακτηριστικά των παικτών του ρόστερ, στο δικό μου μυαλό υπάρχουν δύο σοβαρά ερωτηματικά, που ίσως ταλανίζουν την ομάδα σε διάρκεια χρόνου. Το πρώτο είναι ένα έλλειμμα δημιουργίας στο 1.
Ο Σλούκας σαφώς είναι από τα κορυφαία πλέι μέικερ της Ευρώπης σε καταστάσεις 5 εναντίον 5, αλλά είναι μόνος του και αυτό σημαίνει πως όλες οι άμυνες θα προσαρμόζονται πάνω του με στόχο να τον κουράσουν πνευματικά και σωματικά.
Ο Τζένκινς δεν είναι δημιουργός, Χάρισον και ΜακΚίσικ είναι 2 και 2-3 αντίστοιχα και μένει ο Σπανούλης που για μια ακόμα φορά, ξεκάθαρα λόγω δομής ρόστερ, καλείται να είναι ο βασικός πυλώνας δημιουργίας παρέα με τον Σλούκα.
Η συγκεκριμένη συνθήκη θα ωθήσει τον Μπαρτζώκα να τους χρησιμοποιεί μαζί σε σχήματα για να μην είναι δυσλειτουργικός ο Ολυμπιακός δημιουργικά και να μπορεί να απλώνει καλύτερα το παιχνίδι του απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Το είδαμε από την πρεμιέρα κιόλας, κόντρα σε μια ομάδα που θα είναι τρίτης ταχύτητας στην φετινή Ευρωλίγκα.
Για να δουλέψει συνολικά στο παιχνίδι του Ολυμπιακού αυτό το δίδυμο, απαιτείται να βρεθούν σχήματα και τακτικές για να μην είναι ευάλωτη η άμυνα στην πρώτη γραμμή της και στο πρώτο τεστ το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό και δεν υπήρξαν έτοιμοι μηχανισμοί και συνεργασίες, ώστε αυτό το σχήμα να έχει ισορροπία και βάθος αμυντικά.
Μεγάλο στοίχημα αυτό για τον κόουτς… Και θα χρειαστεί πολλή δουλειά. Γιατί, αν η μοναδική απάντηση είναι η άμυνα αλλαγών, είναι τέτοια η φύση της περιφέρειας, που μόνο οι Τζένκινς και ΜακΚίσικ φαίνεται πως μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.
Το αμυντικό ριμπάουντ πάντα θα είναι ερωτηματικό και μην ξεχνάμε πως ο Ολυμπιακός έχασε ένα δικό του παιχνίδι από ένα χαμένο αμυντικό ριμπάουντ και από τις δεύτερες ευκαιρίες της Ζαλγκίρις σε κρίσιμες κατοχές.
Ένα το κρατούμενο: Δύο μόνο επαρκείς δημιουργοί για αυτό το επίπεδο και για να παίζουν μαζί, θα χρειαστεί ο Μπαρτζώκας να λύσει αμυντικούς γρίφους ανισορροπίας, που πραγματικά δεν θα είναι εύκολοι, ιδιαίτερα απέναντι σε ομάδες με γεμάτο οπλοστάσιο, αθλητικότητα και ποιότητα.
Πρέπει ο Χάρισον κυρίως, αλλά και ο ΜακΚίσικ να αποδείξουν σε βάθος χρόνου πως μπορούν να τρέξουν plays, να «διαβάζουν» άμυνες και να είναι αποτελεσματικοί όχι μόνο σε καταστάσεις απομόνωσης, ή ως αποδέκτες δημιουργίας από την weak side, αλλά και ως δημιουργοί οι ίδιοι.
Έτσι ώστε να γίνει πιο πολυδιάστατο το επιθετικό παιχνίδι του Ολυμπιακού σε σετ καταστάσεις και να μην πέσει όλο το βάρος δημιουργικά σε Σλούκα και Σπανούλη, κάτι που θα επηρεάσει πέρα από την άμυνά τους ΚΑΙ τις εκτελέσεις τους.
Το δεύτερο ερωτηματικό είναι το «5». Ο Μάρτιν, ένας ρούκι με σοβαρές προοπτικές, ο Έλις που ακόμα ούτε εμείς, ούτε ο ίδιος ξέρει πόσο καλός είναι για το επίπεδο της Ευρωλίγκας και ο Ζαν-Σαρλ που μόνο κάποιες πινελιές μπορεί να… ζωγραφίσει στο «5», ο άνθρωπος είναι περισσότερο τεσσάρι.
Ακόμα και χωρίς τραυματισμούς, η κομβικής σημασίας κυρίως στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση, θέση «5», εμπεριέχει ρίσκο, που προφανώς ήταν αναγκαίο για οικονομικούς λόγους. Αν δε, παγιωθούν παιχνίδι με παιχνίδι οι αλλαγές στα σκριν αμυντικά λόγω και της φύσης των γκαρντ, η πίεση θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη για τον Μάρτιν και τον Έλις.
Για μένα αυτά είναι τα δύο πιο ζόρικα δομικά θέματα που προκύπτουν από την στελέχωση του ρόστερ και κανείς δεν γνωρίζει τόσο νωρίς στη σεζόν πόσο θα μπορεί να τα εξελίξει, ή έστω να τα «κρύψει» ο κόουτς.
Εννοείται ότι η σταθερότητα του Τζένκινς στην πίεση πάνω στη μπάλα, αλλά και συνολικά στην άμυνα και το ποσοστό του στα σποτ απ σουτ θα είναι sos, όπως και τα ποσοστά των Παπανικολάου – ΜακΚίσικ από το τρίποντο.
Μεγάλο κλειδί για το που μπορεί να φτάσει το ταβάνι του Ολυμπιακού επιθετικά, είναι φυσικά ο Άαρον Χάρισον. Πως θα προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της Ευρωλίγκα, πως θα σουτάρει και θα σταθεί ως faciliator, πόσο σταθερός θα είναι και πόσο πεισματάρης και αποφασισμένος αμυντικά, ώστε να δώσει την πολυτέλεια στον Μπαρτζώκα να πάρει από εκείνον το 100% στην επίθεση, χωρίς να ψάχνει αλχημείες κάλυψής του στην άμυνα.
Έχει πολύ δρόμο μπροστά του ο Ολυμπιακός. Έχει, όμως και χρόνο να δουλέψει, περισσότερο από όλες τις ομάδες στην Ευρωλίγκα. Ο αρχικός στόχος είναι η πρόκριση στα Playoffs, ας περιμένουμε την έκβαση του πρώτου γύρου να δούμε την εικόνα της ομάδας ΚΑΙ τον συσχετισμό δυναμικότητας όλων των κλαμπ και μετά θα έχουμε ασφαλές δείγμα, ώστε να κρίνουμε τις προϋποθέσεις για την επίτευξη ή όχι αυτού του στόχου.
Δεν υπάρχει δικαιολογία
Οι ήττες είναι βασικό κομμάτι του επαγγελματικού αθλητισμού, ως μπασκετικοί Έλληνες γενικά καλούμαστε να τις… συνηθίσουμε στην Ευρωλίγκα περισσότερο από ότι όλη τη προηγούμενη δεκαετία, ο Ολυμπιακός είχε να παίξει αγώνα σε τέτοιο επίπεδο σχεδόν 7(!) μήνες, αλλά ΟΠΩΣ εξελίχθηκε το παιχνίδι, μπασκετικά δεν ευσταθεί καμία δικαιολογία.
Η Ζαλγκίρις είναι επίσης καινούρια ομάδα με σοβαρότατες αλλαγές και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου πτώση της ποιότητας στην μετά – Σάρας εποχή, έχει πολύ συγκεκριμένους και προβλέψιμους πόλους στο επιθετικό της παιχνίδι και μπήκε στην τελευταία περίοδο με μειονέκτημα 11 πόντων.
Ακόμα και το άγχος, δεν αποτελεί δικαιολογία. Στην τελική όταν παίζεις στο γήπεδο που προπονείσαι, είσαι στο +11 και μένουν 10 λεπτά για να το διαχειριστείς, για ποιο λόγο να έχεις άγχος περισσότερο του… δημιουργικού;
Μόνο η έλλειψη ρυθμού μπορεί να ειπωθεί, όμως, υπήρχε και στα πρώτα 30 λεπτά, που ο Ολυμπιακός έδειχνε πως έχει βάλει για τα καλά το νερό στο αυλάκι. Το οξύμωρο της υπόθεσης σε αυτό το ματς;
Οι ερυθρόλευκοι δέχτηκαν 68 πόντους και χωρίς να απαιτείται ανάλυση, κάποιος μπορεί άνετα να πει πως η ομάδα έχασε από την επίθεσή της. Βάλε 69 πόντους στην έδρα σου και κέρδισε.
Και όμως…
Όπως εξελίχθηκε ο αγώνας στην καταστροφική τελευταία περίοδο (επί μέρους σκορ 9-21) και παρότι ο Ολυμπιακός σκόραρε μόνο 9 πόντους, αυτό που έπρεπε να κάνει η ομάδα είναι ακριβώς ό,τι στο δεύτερο δεκάλεπτο!
Δηλαδή, να ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ στην άμυνα με περισσότερη προσήλωση, ΠΙΕΣΗ και ΑθΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, να στοχεύσει και στο αμυντικό ριμπάουντ και ελέγχοντας την Ζαλγκίρις και τον ρυθμό από εκεί, θα ΕΒΡΙΣΚΕ τους λίγους πόντους που χρειαζόταν στην επίθεση, για να κλείσει σωστά την βραδιά.
Αν ο Ολυμπιακός είχε πάει στα τελευταία λεπτά, όταν φάνηκε ότι μπορεί να στραβώσει το ματς, με ένα πιο αμυντικογενές και αθλητικό σχήμα, πρώτον δεν θα είχε δεχτεί 21 πόντους στη τελευταία περίοδο και ΣΙΓΟΥΡΑ θα είχε σκοράρει περισσότερους από 9, γιατί θα είχαν προκύψει κατοχές με τους Λιθουανούς σε αμυντική ανισορροπία! Το σενάριο του 2ου δεκαλέπτου είναι αυτό που με κάνει να πιστεύω πως στη παρούσα φάση, στη συγκεκριμένη συνθήκη, αυτή ήταν η πιο ασφαλής λύση.
Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο άλλαξε τον ρυθμό, πήρε πίσω το αρχικό του μομέντουμ και έχτισε προβάδισμα όταν οι Τζένκινς και Παπανικολάου ανέβασαν κατακόρυφα την ένταση και την εμβέλεια της άμυνας, κυρίως περιφερειακά και αυτό ήταν το σημείο που διαδοχικά επιθετικά Plays της Ζαλγκίρις “έσπασαν”.
Σίγουρα η απόσυρση του Χασάν Μάρτιν από τον παρκέ όταν χτύπησε, διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο, αλλά το θέμα είναι πως αντιδράς…
Απλά είναι τα πράγματα. Ο Ολυμπιακός έφαγε από 34 πόντους σε κάθε ημίχρονο. Απλά στο πρώτο σούταρε ικανοποιητικά και στο δεύτερο, ιδίως στο τελευταίο δεκάλεπτο, πολύ άσχημα. Κι όταν η αναμέτρηση έφτανε στο νήμα, δεν βρήκε ένα σχήμα με ισορροπία (εξηγήθηκε ήδη πως με την δομή του ρόστερ, δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί, ιδίως σε τόσο αρχικό στάδιο της σεζόν) προσπάθησε να κλειδώσει τη νίκη από την ατομική ποιότητα στην επίθεση, αυτό δεν δούλεψε και τελικά ηττήθηκε χωρίς να… πολυκαταλάβει πως, επειδή στα κρίσιμα δευτερόλεπτα μειονεκτούσε στη μάχη των κατοχών, σε σκληράδα, αθλητικότητα και ριμπάουντ.
Μια πληγή στο κορμί και πάμε παρακάτω
Δεν έχει άλλη διέξοδο ο Ολυμπιακός από το να κοιτάξει να πάρει το μάξιμουμ από τη κάθε μέρα που έχει μπροστά του, να αντιδράσει στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό την επόμενη εβδομάδα και μέσα από την διαδικασία της σεζόν να βελτιωθεί, να μάθει τον νέο του εαυτό, να τον τεστάρει και να δει που μπορεί να φτάσει. Η ήττα και κυρίως ο τρόπος, είναι μια πρώτη πληγή στο κορμί της φετινής ομάδας.
Κακά τα ψέματα, χωρίς να διεκδικεί στόχους που μπορεί να κατακτήσει και με μοναδικό αγωνιστικό προορισμό μια καλή πορεία στην Ευρωλίγκα, αυτό που πρέπει να περιμένει ο κόσμος, πέρα από το να χορτάσει μπάσκετ, χαρές και λύπες, είναι κάποιες δυνατές στιγμές που θα ενισχύσουν την ταυτότητα που προσπαθεί να επαναδημιουργήσει ο Ολυμπιακός και θα είναι τα πρώτα καρέ από τα… προσεχώς.
Όπου προσεχώς ένα μπασκετικό μέλλον μιας ομάδας που θα μπορεί να είναι ανταγωνιστική στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο μπάσκετ, με παίκτες που μπορούν να αγαπήσουν την φανέλα και να την ματώσουν, έτσι ώστε με τη σειρά τους να αγαπηθούν από τον κόσμο.
Να αναπτυχθεί ξανά η ατμόσφαιρα και η ταύτιση που απαιτείται με βάση το DNA του Ολυμπιακού, αλλά και του κόσμου του, ώστε όταν παρέλθει η εποχή του Covid και για όλα τα επόμενα χρόνια να μπορούν ξανά οι κόκκινοι και ο κόσμος τους να θρέφονται από όνειρα και αντικειμενικούς στόχους.
Γιατί, ναι μεν αυτό που μένει στη διαδρομή μιας ζωής είναι οι στιγμές, αλλά χωρίς όνειρα και ξεκάθαρους στόχους δυσκολεύεσαι να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι και όταν τα καταφέρεις, συνήθως μετά σκέφτεσαι πότε θα έρθει η ώρα να επιστρέψεις εκεί.
Και το μπάσκετ διέπεται ΑΚΡΙΒΩΣ από τους ίδιους «νόμους» που ορίζουν την ζωή.
Μέχρι τότε, ο Ολυμπιακός οφείλει να μάθει να κερδίζει. Τουλάχιστον τα παιχνίδια του χεριού του.
ΥΓ1. Οικονομικά και από πλευράς εσόδων και ζημιών, είναι η πιο κρίσιμη σεζόν της σύγχρονης ιστορίας του μπάσκετ σε επίπεδο συλλόγων αυτή που μόλις ξεκίνησε. Το αναφέρω, γιατί αν δεν εξελιχθεί ομαλά και αυτό προφανώς έχει να κάνει με τις παράπλευρες απώλειες του ιού, οι αλλαγές σε όλα τα επίπεδα μπορεί να είναι δραστικές και ραγδαίες, όπως και οι επιπτώσεις.
ΥΓ2. Η Ευρωλίγκα πάντα ήταν απρόβλεπτη, ιδίως στη κανονική περίοδο, από τότε που διαφοροποιήθηκε και διευρύνθηκε άρδην το φορμάτ. Σκεφτείτε πόσες φορές παραπάνω ισχύει αυτό, όταν η σεζόν ξεκινάει μετά από μισό και βάλε χρόνο αποχής. Φάνηκε και στο Εφές – Ζενίτ. Αν η λίγκα προχωρήσει κανονικά με φυσιολογικό ρυθμό, ιδίως φέτος, ασφαλή συμπεράσματα και προβλέψεις μπορούν να γίνουν μετά τα τέλη Γενάρη.
ΥΓ3. Ιδιαίτερη είναι η φετινή σεζόν και για τον Παναθηναϊκό που για πρώτη φορά από τότε που ενεπλάκη η οικογένεια Γιαννακόπουλου, προχωράει με διαχείριση έσοδα – έξοδα. Τα φετινά οικονομικά δεδομένα εννοείται ότι αυτόματα δημιουργούν πολύ σοβαρούς οικονομικούς περιορισμούς που όλοι οφείλουν να τους έχουν στο μυαλό τους. Σε αμιγώς αγωνιστικό επίπεδο η πιο κραχτή έλλειψη της ομάδας είναι η απουσία ενός floor manager. Ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει κανέναν. Έχει τρία scoring guard που στη μέρα τους μπορούν να κάνουν ζημιές, ένα καλό πασέρ που όμως δεν είναι καθαρό πλέι μέικερ (Νέντοβιτς) και ένα επιπλέον ζήτημα πέρα από το αυτονόητο της έλλειψης floor manager – χαρισματικού δημιουργού, είναι πως και οι ψηλοί που υφίστανται στο ρόστερ είναι ετερόφωτοι και για να μπουν στο παιχνίδι επιθετικά, έχουν ανάγκη τις δημιουργίες συμπαικτών τους. Δεν ξέρω αν σε επίπεδο Ευρωλίγκας μπορεί να καλυφθεί σε βάθος χρόνου μια τόσο σημαντική, πρωταρχικής μπασκετικής σημασίας έλλειψη, η οποία στα ζόρικα θα επηρεάζει ΚΑΙ τους αμυντικούς στόχους του κόουτς Βόβορα.
ΥΓ4. Σε ότι αφορά την μεγάλη εικόνα, δεδομένα ο Παναθηναϊκός διάγει μια μεταβατική περίοδο και πιο σημαντικό ακόμα και από τα αγωνιστικά είναι η επόμενη μέρα, είναι τι έχει στο μυαλό του ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και ποια θα είναι η ψυχοσύνθεσή του και οι προθέσεις του για την ΚΑΕ, όταν εκπνεύσει η φετινή ειδικών συνθηκών χρονιά.
ΥΓ5. Η παρωδία που ξεκίνησε με το περσινό ΔΣ… επικύρωσης της βαθμολογίας της Basket League προς τα πάνω, αλλά όχι προς τα κάτω (παγκόσμια πρωτοτυπία) και με κερασάκι στην «τούρτα της κατάντιας» την απόφαση του Βασιλακόπουλου για μη ανόδους από την Α2, συνεχίζεται με νέα σπαρταριστά επεισόδια. Ήταν 100% σίγουρο ότι θα μπει Οκτώβρης και θα ψάχνουμε τις ομάδες που βάση των προϋποθέσεων που τέθηκαν, θα μπορούν και θα έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν σε αυτό το πρωτάθλημα.
ΥΓ6. Θα χρειαστεί πέρα από την «ελεημοσύνη» του κρατικού καναλιού να γίνουν πολλά… στραβά μάτια για να μαζευτεί ένας αξιοπρεπής αριθμός ομάδων. Όπως θα χρειαστεί να συμφωνήσουν και όλες οι ομάδες στο μοίρασμα της από… ανάγκη κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών, κάτι που ακόμα δεν συμβαίνει γιατί δεν βγαίνουν τα κουκιά. Δεν βαριέσαι. Ότι βρέξει ας κατεβάσει, όσοι μείνουν και όσοι φύγουν και εδώ θα είμαστε να ξανακάνουμε κληρώσεις. Εδώ πέρυσι έβγαλαν πρωταθλητή και ποιοι (δεν) θα υποβιβαστούν όπως και ποιοι (δεν) θα ανέβουν χωρίς καμία λογική ή μπασκετική δικαιοσύνη, λες και επρόκειτο για ηλικιωμένους που ορίζουν μόνοι τους στο καφενείο τους δικούς τους κανόνες στη πρέφα. Σε τέτοιες λεπτομέρειες θα κολλάμε τώρα;
ΥΓ7. Αυτό το πρωτάθλημα θα γίνει, όπως θα… γίνει, μόνο για να γίνει! Είναι ασφαλώς απαξιωμένο και ένα από τα χειρότερα σε συνθήκες, οικονομικά δεδομένα και δομή, στην επαγγελματική ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος. Και θα είναι μοιραία τέτοια και η πτώση του αγωνιστικού επιπέδου συνολικά, που επειδή πολλές ομάδες λόγω πενίας θα βράζουν στο ίδιο… καζάνι, αν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ή τους άλλους, μπορούμε να λέμε ότι θα είναι το καλύτερο και πιο ανταγωνιστικό που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια! Παραμύθια χωρίς Δράκους σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Μια κατάσταση που στους περισσότερους νοήμονες ανθρώπους δεν προκαλεί πια ούτε θυμό. Μόνο αδιαφορία κι αυτό είναι μακράν το χειρότερο.