Της Eurohoops Team/ info@eurohoops.net
Ένας από τους ελάχιστους ξένους παίκτες του Ολυμπιακού που έχουν προσφέρει τα μέγιστα και αγαπήθηκαν όσο λίγοι από ομάδα και κόσμο είναι αναμφισβήτητα ο Κάιλ Χάινς.
Ο σπουδαίος Αμερικανός σέντερ που κατέκτησε δύο φορές την Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό (2012-13) αλλά και ένα Πρωτάθλημα (2012) αποχώρησε από την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2013 για χάρη της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την Τετάρτη (14/10, 21:00) θα τεθεί αντιμέτωπος με την ομάδα που απογείωσε την καριέρα του και πάλι αλλά αυτή τη φορά ως παίκτης της Αρμάνι Μιλάνο.
Ο Χάινς μίλησε στην κάμερα της Ευρωλίγκα για την διετία του στον Ολυμπιακό και για όλα όσα έζησε εκεί, ενώ έκανε ειδική μνεία στους συμπαίκτες του από εκείνη την ομάδα.
Αναλυτικά τι δήλωσε:
“Ήταν μία απίθανη εμπειρία. Ήμουν νέος τότε 24 χρονών και δεν καταλάβαινα τίποτα, κάτι που μου ακούγεται πολύ μακρινό τώρα. Στην ομάδα κανείς δεν είχε απαιτήσεις και πίστη στην αρχή, μας παρομοίαζαν με ομάδα Κολεγίου με άπειρους παίκτες. Ο Σπανούλης ήταν μία θετική δύναμη και μας πήρε αρκετό χρόνο να ενωθούμε σαν ομάδα. Δεν είχαμε πολύ κόσμο εκτός ομάδας που να πίστευε σε αυτήν, οπότε έπρεπε εμείς να πιστέψουμε στους εαυτούς μας.
Περάσαμε δύσκολες στιγμές αλλά αυτό μας βοήθησε να ωριμάσουμε ως ομάδα, για αυτό πετύχαμε όσα πετύχαμε τελικά. Υπήρχε μία αληθινή οικογενειακή ατμόσφαιρα. Σκεφτόμουν πως σε αυτή την ομάδα έπαιζαν τα αδέρφια μου, γιατί για παράδειγμα ο Σπανούλης ήξερε πως η περίοδος των διακοπών ήταν δύσκολη για εμένα, οπότε η γυναίκα του μου έφτιαξε μουσακά. Μοιραστήκαμε κάτι όλοι μαζί και βιώσαμε μία κοινή εμπειρία που πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την τύχη να το ζήσουν.
Ήμουν κακομαθημένος κατά κάποιο τρόπο, γιατί στις δύο πρώτες κανονικές σεζόν μου στην Ευρωλίγκα κατέκτησα back to back τίτλους οπότε σκέφτηκα αυτό είναι εύκολο και αυτό θα πρέπει να γίνεται. Αλλά ουσιαστικά κατάλαβα τι χρειάζεται να γίνεις πρωταθλητής και αυτό μεγιστοποιεί το συναίσθημα του πρωταθλητή. Ακόμα βλέπω τους Σπανούλη και Πρίντεζη και τους αποκαλώ αδέρφια μου, όλα τα παιδιά από τότε τον Παπανικολάου, τον Άντιτς, τον Λο, τον Ντόρσεϊ. Ακόμα κρατάμε επαφή γιατί έχουμε αυτό το κοινό.
Νομίζω ότι δεν παίζουν ρόλο οι συνθήκες ειδικά εκτός παρκέ, μοιραστήκαμε και πετύχαμε κάτι όλοι μαζί και νομίζω ότι αυτός ο δεσμός πάντα θα είναι εκεί ανάμεσα στα μέλη εκείνης της ομάδας”.